ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 45

ขบวนทหารรักษาพระองค์กว่าร้อยนายเดินตามรถม้าของฉู่เชียนหลีไปอย่างสง่าผ่าเผย เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังสะท้อนไปทั่วทั้งพระราชวัง

เมื่อได้ยินเสียงดังเช่นนี้ประชาชนจำนวนมากจึงออกมามุงดู แล้วพากันวิพากษ์วิจารณ์ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

รถม้าของฉู่เชียนหลีเคลื่อนที่ไปข้างหน้าช้าๆ อย่างไม่เร่งรีบมากนัก

ฉู่เยี่ยนชิงกวาดตามองไปรอบๆ พยายามอย่างยิ่งที่จะหาคนรับใช้ของตระกูลฉู่เพื่อนำข่าวเรื่องนี้ไปแจ้งแก่นางอู๋ก่อน ทว่าเขาพยายามมองหาอยู่นานก็หาไม่พบ

เกิดเรื่องอะไรขึ้น

โดยปกติแล้วช่วงเวลาเช่นนี้ นางอู๋ต้องส่งคนมาคอยรับแล้วไม่ใช่หรือ

เขายิ่งร้อนใจมากขึ้นเรื่อยๆ ทว่าฉู่เชียนหลีกลับมีท่าทางสบายๆ ไม่สนใจเรื่องใด

เธอใช้พลังงานมากมายตอนอยู่ในวัง ตอนนี้จึงต้องใช้เวลานี้ในการงีบพักผ่อนสักหน่อย

สุดท้ายรถม้าก็ไม่หยุดอยู่ที่ประตูจวนเฉิงเสี้ยง เกาหลินผู้คุมบ่าวรับใช้ที่ติดตามฉู่เชียนหลีจึงรีบเดินเข้ามา แล้วรายงานด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

“คุณหนูใหญ่ฉู่ ถึงจวนเฉิงเสี้ยงแล้ว คุณหนูจะลงรถม้าเลยหรือไม่ขอรับ”

ฉู่เชียนหลีลืมตาขึ้นเตรียมจะลุกขึ้น เกาหลินจึงเข้ามาช่วยเปิดผ้าม่านออกด้วยท่าทางคล่องแคล่วระมัดระวัง

“ไม่เห็นหรือไงว่าคุณหนูใหญ่เตรียมจะลงรถม้าแล้ว ยังไม่เอาที่เหยียบมาเตรียมไว้อีก”

เกาหลินนึกถึงคำสั่งการของฮ่องเต้ก่อนที่จะออกมาจากวัง ดังนั้นเขาจึงจัดการทุกอย่างอย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้นแล้วบ่าวรับใช้หนุ่มอีกคนก็รีบรุดเข้ามา คุกเข่าลงเพื่อทำหน้าที่แทนที่เหยียบเท้า

ฉู่เชียนหลียิ้มแล้วเหยียบลงบนแผ่นหลังของบ่าวรับใช้ผู้นั้น จากนั้นจึงโยนทองรูปถั่วลิสงเม็ดหนึ่งให้

“ลำบากเจ้าแล้ว”

รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้ดูแลบ่าวรับใช้ยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น

“คุณหนูใหญ่ฉู่จิตใจดีมีเมตตาโดยแท้ บ่าวได้ยินมาว่า ตอนที่คุณหนูใหญ่เข้าวังมีพวกมีตาหามีแววไม่กลั่นแกล้ง ตอนนี้บ่าวจึงให้คนเตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้ว คุณหนูใหญ่จะได้มีที่ระบายอารมณ์”

ฉู่เชียนหลีหัวเราะเบาๆ ความสามารถในการปรับตัวไปตามสถานการณ์ของคนในวังถือว่าหาคนเทียบเคียงได้ยากยิ่ง

“เรื่องที่ได้เกากงกงเป็นผู้ดูแล ข้าไม่มีอะไรต้องกังวล แต่ได้ยินมาว่าพวกเขาโดนสั่งการมาอีกที นับว่าน่าสงสารเช่นกัน”

“ในวังมีคนที่มีชีวิตน่าสงสารมากมาย แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะต้องไม่มีหัวใจยอมทำตามทุกอย่างเสียหน่อย ยิ่งไปกว่านั้นการทำผิดต่อคุณหนูใหญ่ ต่อให้พวกมันโดนพันมีดหมื่นแล่ ยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ”

“อย่างนั้นต้องรบกวนกงกงด้วยแล้ว อ่อ จริงสิ ข้าเห็นว่าสีหน้าของกงกงไม่ค่อยดีนัก เวลาเดินมักจะมีอาการหอบอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่าร่างกายอ่อนแอ ข้ายังพอมีรากของโสมเสวียนม่วงอยู่บ้าง หากกงกงไม่รังเกียจก็เอากลับไปต้มกับน้ำดื่ม จะช่วยให้อาการดีขึ้น”

ดวงตาของเกาหลินยิ่งเปล่งประกาย จากนั้นจึงคารวะฉู่เชียนหลีอย่างนอบน้อม

“ขอบพระทัยคุณหนูใหญ่ นี่ถือเป็นบุญวาสนาที่ข้าน้อยทำมาจริงๆ”

“ที่ไหนกันเล่า”

ฉู่เยี่ยนชิงได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสอง แววตาของเขาก็ยิ่งมืดหม่นลงมากขึ้นเรื่อยๆ

แม้ว่าเกาหลินจะเป็นบ่าวรับใช้ แต่กลับดูแลรับใช้ฮ่องเต้มาตั้งแต่เด็ก นับว่าเป็นคนที่ได้นับการเชื่อใจมากที่สุดคนหนึ่ง การได้รับความไว้วางใจและเชื่อถือเช่นนี้ ขุนนางบางคนยังเทียบไม่ได้

แต่ตอนนี้เขากลับมาคอยประจบสอพลอและพูดเอาอกเอาใจฉู่เชียนหลี แสดงให้เห็นว่าเขาก็ประจบคนใหญ่คนโตและรังแกคนต่ำต้อย ซึ่งคงได้รับคำสั่งการมาจากฮ่องเต้เป็นแน่

การเดินหมากในวันนี้ เขาก้าวผิดอย่างมหันต์!

เมื่อก่อนไม่น่าทำแบบนั้นเลย

ฉู่เชียนหลีรับคำแนะนำของเกาหลิน ไม่นานนักก็เดินไปถึงสวนฝูยู่

เมื่อเดินไปถึงประตู เซินเป่าก็วิ่งออกมาด้านนอกด้วยใบหน้าบวมแดง

“ช่วยหนูด้วย มีคนจะตีหนู!”

“เซินเป่า!” สีหน้าของฉู่เชียนหลีเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เธอรีบก้าวเข้าไปกอดเซินเป่าเอาไว้ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น ใครจะตีลูก”

เซินเป่ามองไปที่ฉู่เชียนหลี ราวกับคนช่วยชีวิตตนได้มาถึงแล้ว

“ท่านแม่กลับมาเสียที น้าหญิงรองจะฆ่าหนู!”

“อะไรนะ”

ในขณะนั้นเอง ฉู่หลิงเซวียนก็วิ่งกระหืดกระหอบออกมา ในมือของเธอถือมีดสั้นอยู่เล่มหนึ่ง

เมื่อผู้ดูแลเกาหลินเห็นดวงตาของเขาจึงเบิกโพลง เขากระทืบเท้าแล้วชี้นิ้วออกไป

“รออะไรกันอยู่ ยังไม่รีบคุ้มกันคุณหนูใหญ่ฉู่กับคุณชายน้อยอีก”

“ขอรับ”

ทหารรักษาพระองค์รีบก้าวขึ้นไปข้างหน้า แล้วเข้าไปล้อมฉู่หลิงเซวียนที่กำลังถืออาวุธอยู่

เซินเป่าซุกอยู่ในอกของฉู่เชียนหลี แล้วกะพริบตาให้แม่ของตัวเองปริบๆ

ฉู่เชียนหลีก้มหน้ามอง แล้วใช้โอกาสตอนที่ไม่มีใครสังเกตเห็น กดไปที่รอยบวมแดงบนใบหน้าของเซินเป่า

รอยบวมนั้นค่อยๆ ขยับเปลี่ยนตำแหน่ง