ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 46

ฉู่หลิงเซวียนเบิกตากว้าง นางจ้องเขม็งไปยังฉู่เชียนหลีด้วยความเกลียดชัง

“แกพูดไร้สาระอะไร”

ให้ตนคุกเข่าต่อหน้านางงั้นรึ

นางกล้าได้ยังไง

ฉู่เชียนหลีถอนใจเบาๆ สายตาของนางปรากฏความไม่สบอารมณ์ออกมา

“ฉู่เฉิงเสี้ยง ทหารรักษาพระองค์ร้อยนายของเกากงกงรออยู่ด้านนอกนะ”

ฉู่เยี่ยนชิงกำลังใช้ความคิดชั่วร้ายอย่างหนัก หากเขารับปากยอมให้ฉู่หลิงเซวียนคุกเข่าลง นั่นก็จะแสดงว่าเขายอมแพ้ต่อเหตุการณ์ในวันนี้

“เชียนหลี วันข้างหน้าเจ้ายังต้องใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลฉู่ ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง แม้ว่าเจ้าจะไม่แต่งงานกับองค์ชายสามแล้ว แต่ก็ยังต้องพึ่งพาตระกูลทางแม่อยู่ หรือว่าหลังจากนี้......”

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้วแน่น

“ดูท่าใต้เท้าฉู่จะตัดสินใจเลือกแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เกากงกง......”

“ช้าก่อน!”

ฉู่เยี่ยนชิงรีบห้ามอย่างรวดเร็ว

“เชียนหลี พ่อรู้ดีว่ามีหลายอย่างที่พ่อทำไม่ถูกต้อง และรู้ด้วยว่าติดค้างเจ้าเอาไว้มากมาย พ่อสำนึกผิดแล้ว วันนี้ขอเพียงเจ้ามอบของให้ฝ่าบาทแต่โดยดี หลังจากนี้เป็นต้นไปตระกูลฉู่จะคอยดูแลเจ้าทุกอย่าง”

“ฉู่เฉิงเสี้ยง ท่านควรดีใจนะ ที่แม้ว่าข้าจะเกลียดท่าน แต่อย่างไรข้าก็ยังเคารพสายเลือดในตัวของท่านจนถึงตอนนี้ ไม่อย่างนั้นแล้ว วันนี้คนที่ต้องนั่งลงจะเป็นท่านต่างหาก”

แววตาของฉู่เชียนหลีแข็งกระด้าง ประกายวับไหวในดวงตาของนางบัดนี้ได้กลายเป็นน้ำแข็งที่หนาวเหน็บแผ่กว้างไปทั่ว

“อีกอย่างสำนึกผิดแล้วจะมีประโยชน์อะไร ท่านและพวกท่าน ควรจะได้สัมผัสความขมขื่นดูบ้าง หลังจากนั้นค่อยมาขอโทษ อย่างนี้ถึงจะถือว่าจริงใจกว่านี้”

ฉู่เยี่ยนชิงถูกความเย็นชาของฉู่เชียนหลีกดดันจนถอยหลังไปสองก้าว ความโกรธทำให้สมองของเขารู้สึกมึนงง เส้นเลือดที่ปูดโปนอยู่บนหน้าผากเต้นตุบๆ

“เจ้า...... เจ้า......”

หนังตาของฉู่เชียนหลีกระตุก แววตาของนางก่อนหน้านี้ที่น่าหวาดผวาจนหนาวสันหลัง ตอนนี้กลับมามีท่าทางเกียจคร้านอีกครั้ง

“ข้าบอกแล้วไง มีเรื่องอะไร คุกเข่าลงแล้วค่อยว่ากัน”

ฉู่เยี่ยนชิงหายใจกระฟัดกระเฟียด ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาถึงจะหันหน้ามามองฉู่หลิงเซวียนอย่างฝืนใจ

“ไปสิ ไปคุกเข่าลงต่อนหน้าพี่สาวสิ”

ฉู่หลิงเซวียนชะงักอยู่กับที่ นางไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน

“ท่านพ่อ ท่าน......พ่อให้หนูคุกเข่าให้ฉู่หลิงเซวียนงั้นหรือ”

เมื่อก่อนท่านพ่อยังให้ฉู่เชียนหลีเข้าวังไปรับโทษ ทำไมเพียงชั่วพริบตา เหตุการณ์ถึงพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้

“ไม่!”

“เนรคุณ แกคิดจะต่อต้านคำสั่งของพ่อด้วยงั้นหรือ”

“ลูกไม่กล้าเจ้าค่ะ แต่ว่า......แต่นี่มันฉู่เชียนหลิงนะเจ้าคะ”

ฉู่เชียนหลีที่นางดูถูกและรังเกียจมาตลอด

เมื่อก่อนนางเคยเหยียบย่ำคนคนนี้ราวกับเป็นโคลนตม แต่วันนี้ในเวลาเพียงชั่วพริบตา นางกลับต้องเป็นฝ่ายนั่งคุกเข่าลงอย่างนั้นหรือ

ไม่ นางรับไม่ได้!

“นั่งลง!”

ฉู่เยี่ยนชิงตวาดออกไปด้วยความโมโห ราวกับสัตว์ร้ายที่ถูกต้อนจนจนมุม และพยายามรักษาความน่าเกรงขามเอาไว้จนถึงนาทีสุดท้าย

ฉู่หลิงเซวียนร้องไห้โฮจนตัวสั่น น้ำตาของนางไหลพรากลงมา ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความคับแค้น

ฉู่เชียนหลิงเฝ้ามองอย่างเงียบๆ แววตาของนางสงบนิ่งไม่มีอารมณ์ใดๆ

“ข้า......”

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นอย่างเสียอารมณ์ “เกากงกง ของที่ฝ่าบาทต้องการ......”

ฉู่เยี่ยนชิงก้าวเข้าไปตรงหน้าฉู่หลิงเซวียน แล้วตบไปที่ใบหน้านางเข้าอย่างแรง

“คุกเข่าให้นางเดี๋ยวนี้!”

ฉู่หลิงเซวียนโดนตบจนเบลอ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ฝ่ามือในครั้งนี้ นางจึงรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าปกติ ราวกับใบหน้าของนางถูกบางอย่างทุบเข้าอย่างแรง

สมองของนางว่างเปล่า ก่อนที่จะคุกเข่าลงกับพื้น

เมื่อเข่ากับพื้นกระทบกัน จึงเกิดเสียงหนักๆ ดังขึ้น ไม่ว่าใครได้ยินต่างรู้สึกเจ็บแทน

เกากงกงที่เฝ้าอยู่ที่ปากประตูรีบพาพวกเข้ามาดู เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้านในสวน เขาไม่ได้มีสีหน้าแปรเปลี่ยน