ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 50

ด้านนอก เมื่ออู๋ฉงเห็นสภาพเละเทะของจวนตระกูลซู ก็หันไปถลึงตาใส่อู๋ฉีที่มีคนช่วยพยุงเอาไว้

เอาแต่สร้างแต่เรื่องเสื่อมเสียไม่เคยสร้างเรื่องดีๆ เลย!

ก่อนที่เขาจะเข้าวัง เขาคิดว่าฉู่เชียนหลีจะต้องตายอย่างไม่มีอะไรผิดพลาด ดังนั้นตอนที่เขาได้ยินว่าอู๋ฉีบอกว่าจะไปหาซูยี่และซูจิ่นจือเพื่อแก้แค้นนั้น เขาก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจอะไร

แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ฉู่เชียนหลีจะพลิกสถานการณ์กลับมาได้ แล้วได้รับความสำคัญจากฮ่องเต้ แถมยังทำให้องค์ชายสามและฉู่เยี่ยนชิงตกอยู่ในสภาพที่ตกต่ำลง

หลังจากที่เขากลับมาถึงจวนไม่นาน ทหารรับใช้ก็พาทหารรักษาพระองค์มาล้อมที่จวนของเขาเอาไว้ แล้วบอกเป็นนัยๆ ว่าศาลบรรพชนที่ถูกไฟไหม้เป็นแผนจงใจทำเพื่อใส่ร้าย แถมยังบอกให้เขาอย่าไปสร้างความวุ่นวายให้ฉู่เชียนหลีอีก

ทหารรับใช้กับจิ่นจือหมายความว่าอย่างไร

นั่นหมายถึงพระราชโองการของฝ่าบาท!

เขายังไม่ทันจะแก้ปัญหาตรงหน้าได้ ก็ได้ข่าวมาอีกว่าอู๋ฉีพาคนไปทำลายจวนตระกูลซู และแย่งยามาจากตระกูลซู ตอนนั้นเขาตกใจมากจนแทบจะหน้ามืด

ฝ่าบาทจดจ้องที่ยาของฉู่เชียนหลี หากฉู่เชียนหลีไปพูดจาใส่ไฟเขาสักหน่อยแค่ไม่กี่ประโยค ตระกูลอู๋คงต้องถูกฝ่าบาทเกลียดหน้าอย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงให้คนไปตามอู๋ฉีมาเพื่อพานำตัวเขาไปขอโทษ

“อีกเดี๋ยวเจ้าต้องขอโทษนางให้ดีๆ ล่ะ จะต้องทำให้นางใจเย็นลงให้ได้เข้าใจไหม”

อู๋ฉีได้รับบาดเจ็บหนัก เขาพยุงตัวให้ยืนได้ก็ลำบากแล้ว สายตาของเขาจึงเต็มไปด้วยความไม่ชอบใจ

“เข้า......เข้าใจแล้ว”

แต่ฉู่เชียนหลีคนเดียวเอง ดูถูกนางแค่ครั้งเดียวไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ทำไมท่านพ่อต้องหวาดผวานางขนาดนี้ด้วย

อู๋ฉงพาอู๋ฉีเดินเข้าไปในจวนหลังเล็กของตระกูลซู จากนั้นจึงสั่งให้คนเฝ้าด้านนอกจวนเอาไว้ ห้ามไม่ให้มีคนเข้ามาด้านในได้

“ตระกูลอู๋พาลูกชายมาขอขมาโทษคุณหนูฉู่แล้ว”

อู๋ฉงจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง แล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำต้อยและเอาอกเอาใจ

แต่กลับไม่มีความเคลื่อนไหวมาจากด้านในห้องอันผุพังนั้น

สีหน้าของอู๋ฉีไม่ค่อยสบอารมณ์นัก “ท่านพ่อ นี่มันตั้งใจข่มเราชัดๆ เลยนะ”

“หุบปาก!”

“คุณหนูฉู่ มิทราบว่าออกมาคุยกันหน่อยดีหรือไม่”

สิ้นเสียงพูดก็ยังคงไม่มีเสียงตอบรับออกมาจากด้านใน

ในดวงตาของอู๋ฉงเต็มไปด้วยความโมโหจัด เขาแอบก่นด่านางในใจว่าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง แต่ใบหน้าของเขายังคงปรากฏรอยยิ้มแล้วเฝ้ารอด้วยความอดทน

จนกระทั่งถึงตอนที่ทั้งสองคนยืนรอจนขาเริ่มชาแล้วนั้น ประตูจึงค่อยๆ เปิดออก

ฉู่เชียนหลียกเก้าอี้ที่มีที่วางแขนออกมาแล้ววางเอาไว้ตรงหน้าประตู จากนั้นยกแขนขึ้นเล็กน้อยและสะบัดชายกระโปรงพลางนั่งลงบนเก้าอี้

“เจ้าตระกูลอู๋ ข้ารอท่านมาตั้งนาน ยังคิดว่าท่านจะรู้จักมาขอโทษ แต่ตอนนี้ข้าผิดหวังในตัวท่าน”

ฉู่เชียนหลีกวาดตามองอู๋ฉี ด้วยสายตาที่ฉาบไปด้วยความแค้น

ที่นางลงมือทำร้ายเขา แน่นอนว่านางมีแผนการในใจ โดยตั้งใจว่าอย่างน้อยๆ อู๋ฉีต้องนอนรักษาตัวอยู่บนเตียงอย่างน้อยๆ สามเดือนถึงจะลงจากเตียงมาเดินได้ แต่ตอนนี้เขากลับยืนนิ่งอยู่บนพื้นได้แล้ว นี่หมายความว่าอย่างไร?

ก็หมายความว่าอู๋ฉีแอบนำยาที่นางให้ท่านลุงกับท่านพี่ไปใช้หมดแล้ว!

รนหาที่ตายแท้ๆ

อู๋ฉงรีบร้อยเอ่ยปาก “คุณหนูฉู่ แน่นอนว่าข้าเข้าใจเรื่องการขอขมาโทษ ข้าเลยให้คนเตรียมยาบำรุงร่างกายมาให้ แถมยังมีเงินอีกห้าสิบตำลึง”

เงินห้าสิบตำลึง?

นี่อู๋ฉงกำลังเล่นตลกอะไรอยู่

เซียวจวินยี่ก้าวขาออกมาอย่างเหลืออด ตอนนี้ในอกของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“นายท่านอู๋ ทำไมท่านถึงควักเงินออกมาได้ตั้งห้าสิบตำลึง หลายปีมานี้ตระกูลอู๋ของท่านแอบควบคุมโรงยาในเมืองหลวงอยู่อย่างลับๆ แต่เมื่อใต้เท้าซูกับจิ่นจือไปเบิกยากลับโดนพวกตระกูลอู๋ของท่านดูถูกสารพัด แค่นี้ยังไม่พอ พวกท่านยังฉวยโอกาสขึ้นราคายาอีก เพียงสมุนไพรธรรมดาทั่วๆ ไปก็ยังต้องใช้เงินตั้งหนึ่งเหรียญ ราคาแพงลิบลิ่ว”

สีหน้าของอู๋ฉงเปลี่ยนไป เป็นตายอย่างไรเขาก็ไม่ยอมรับ