ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 51

“ท่าน...ท่านกำลังพูดอะไรกัน?”

ดวงตาของอู๋ฉงเบิกกว้าง สายตาที่มองฉู่เชียนหลี จริงใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ เพียงรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาเต้นแรง

ผ่าตัดร่างกายออกจากกัน จะยังมีชีวิตอยู่หรือ?

อู๋ฉียิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก และก่อนที่ฉู่เชียนหลีจะพูดต่อ เขาก็หันหลังแล้วจะวิ่งออกไปข้างนอก

ฉู่เชียนหลีไม่ได้ห้ามเขา ท่าทางเหมือนกำลังรอดูละครอยู่

วินาทีต่อมา อู๋ฉีที่ซึ่งวิ่งไปถึงประตู ก็ถูกเตะกลับเข้ามาเหมือนกระสอบตกลงมา

ประตูถูกเปิดออก เกาหลิน บ่าวรับใช้ใหญ่ของพระราชวังนำผู้พิทักษ์ทหารรักษาพระองค์และหมอหลวงเข้ามาในลานเรือนอย่างรวดเร็ว

เกาหลินมาที่นี่อย่างรีบร้อน หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่รอยยิ้มของเขาสดใสมาก

“ข้าน้อยคารวะคุณหนูใหญ่”

“เกากงกง ไม่ต้องทำการเคารพ คำพูดเมื่อครู่นี้ ไม่รู้ว่ากงกงได้ยินหรือไม่?”

“ได้ยินชัดเจนพ่ะย่ะค่ะ นึกไม่ถึงจริงๆว่าตระกูลอู๋จะมีความทะเยอทะยานขนาดนี้!”

เกาหลินยกนิ้วก้อยของตนแล้วเหลือบมองไปยังอู๋ฉงและอู๋ฉี สายตาของเขาไม่แตกต่างจากการมองคนตาย

ขาของอู๋ฉงอ่อนยวบ เขาเกือบจะล้มลงกับพื้น

เมื่อครู่นี้ เขารอมาตั้งนาน หรือว่าฉู่เชียนหลีคนนี้จงใจถ่วงเวลาก็เพราะรอคนจากวังมา?

แต่ฉู่เชียนหลีไม่กลัวว่าเรื่องที่นางยังมียารั่วไหลไปถึงฝ่าบาทหรือ?

ฉู่เชียนหลีถอนหายใจ “ใช่ รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ”

เกาหลินเห็นขวดยาในมืออู๋ฉงที่เขาถืออยู่ มีประกายผ่านวูบในดวงตาของเขา เขารีบสั่งทหารรักษาพระองค์ที่อยู่ข้างๆ

“รีบไปนำขวดยามาคืนให้คุณหนูฉู่”

ทหารรักษาพระองค์ก้าวไปข้างหน้า อู๋ฉงรีบยื่นขวดยาให้ ไม่กล้าที่จะชักช้าเลย เขาสามารถเล่นกลกับฉู่เชียนหลี แต่เขาไม่กล้าที่จะเล่นกลต่อหน้าเกาหลิน เพราะทุกครั้งที่เขาไปไหนมาไหน มันแสดงถึงความคิดของฝ่าบาท

เกาหลินรับขวดยามา หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วเช็ดอย่างระมัดระวังก่อนที่จะมอบให้ฉู่เชียนหลี

“คุณหนูฉู่ วันข้างหน้า ของล้ำค่าแบบนี้จะต้องดูแลดีๆ เผื่อว่าจะมีคนบางคนอยากได้”

ฉู่เชียนหลีเปิดขวดยา เขย่าเบาๆ ภายใต้การปิดบังของแขนเสื้อ กำไลหยกเลือดหงส์บนข้อมือมีแสงสีแดงสว่างวูบ แล้วนางก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“นี่ไม่ถูกต้อง สิ่งที่ข้าส่งให้ตระกูลซูคือยาคืนจิต ซึ่งสามารถหล่อเลี้ยงร่างกายและเติมพลังจิตได้อย่างรวดเร็ว ตระกูลอู๋แย่งไปแล้วส่งกลับมา ไม่ตรงกับปริมาณก็ช่างเถอะ แต่เหตุใดจึงยังเป็นก้อนดินๆล่ะ?”

“อะไรนะ ก้อนดิน?”

เกาหลินอุทานออกมาอย่างตกใจพร้อมรีบไปข้างหน้า

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นแล้วเทยาจากขวดยาลงบนฝ่ามือ ดินโคลนสีดำเป็นก้อนๆปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

เกาหลินรีบรีบเรียกหมอหลวงที่อยู่ข้างๆ “พวกท่านหมอหลวง รีบมาตรวจสอบเร็วเข้า”

อู๋ฉงดูเหมือนถูกน้ำเย็นสาดลงมาจากศีรษะ เขารีบอธิบายด้วยใบหน้าซีดจาง

“เกากงกง ยานั้นไม่มีผิดแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงได้เสร็จสิ้นการตรวจสอบอย่างรวดเร็ว ถือขวดยาราวกับสมบัติ

“เกากงกง ยาในขวดยานี้มีกลิ่นหอมของยา แค่ดมก็ทำให้รู้สึกว่าจิตและกายสบายสดชื่นแจ่มใส เป็นยาดีที่หล่อเลี้ยงร่างกายและเติมพลังจิต”

ดวงตาของเกาหลินเป็นประกาย “ถ้าอย่างนั้นยาที่อยู่ในมือของคุณหนูฉู่...”

“เป็นแค่ดินโคลนธรรมดา ปั้นให้เป็นรูปร่างเหมือนเม็ดยาเท่านั้น”

เกาหลินหันไปมองอู๋ฉงอย่างกะทันหัน สายตาของเขาอยากจะควักเนื้อชิ้นหนึ่งออกมาจากร่างเขา

“ใต้เท้าอู๋ ท่านควรจะยอมรับตามตรงและบอกมาดีกว่าว่ายาในขวดอยู่ไหน?”

ฝ่าบาทเห็นโสมเสวียนม่วงและยาหนิงลู่ ก็จะอารมณ์ดีทันที

ยาหนิงลู่มีเพียงเม็ดเดียว ยังไม่กล้าทานเพราะปราศจากการทดสอบ ดังนั้นจึงต้องให้หมอหลวงขูดผงยาลงมาเล็กน้อยด้วยเข็มสีทองเพื่อทำการวิจัย

แต่ฝ่าบาทได้ทานโสมเสวียนม่วงบ้างแล้ว และร่างกายก็ดีขึ้นมากในทันที นี่คือความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลง

ต่อให้ประสิทธิภาพของยาลดลงแต่ก็ยังเป็นของดีที่หายาก

อู๋ฉีรู้สึกถึงสายตานั้น ร่างเขาสั่นสะท้านในทันที

“ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้ทานยาอะไรทั้งนั้น ไม่ได้ทานจริงๆ ท่านพอ ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย!”

อู๋ฉงผลักอู๋ฉีออกไปและเงยหน้ามองไปยังเกาหลิน

เกากงกง เป็นเพราะข้าไม่ได้สั่งสอนลูกชายให้ดีที่ปล่อยให้เขาทำผิดพลาดใหญ่หลวงแบบนี้ ข้าละอายใจจริงๆ”

เกาหลินมองเขาอย่างเย็นชาเผยให้เห็นรอยยิ้มปลอม

“จริงหรือ? ใต้เท้าอู๋จะพูดกับบ่าวแบบนี้ไม่ได้ เพราะของสิ่งนี้เป็นของคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่พี่”

สีหน้าของอู๋ฉงแข็งทื่อ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่เต็มใจเล็กน้อย

“เกากงกง ก่อนหน้านี้ ข้าและยู่ชินอ๋อง ยังดื่มเหล้ากับกงกงอยู่เลย ท่านว่า...”

“ข้าจำขึ้นมาได้แล้ว ชายารองของยู่ชินอ๋องเป็นน้องสาวของใต้เท้าอู๋ใช่ไหม?”

แววตาของอู๋ฉงมีความยินดีผุดขึ้นมา “ใช่ กงกงมีความทรงจำที่ดี”

“อืม แต่เกี่ยวอะไรกับผู้ที่ใต้เท้าอู๋จะกล่าวขอโทษด้วยล่ะ?” เกาหลินมองพร้อมกับเยาะเย้ย

อู๋ฉงหยุดนิ่งอยู่กับที่ จากนั้นก็เริ่มหวาดหวั่นมากขึ้นเรื่อยๆ

“กงกง...”

เกาหลินไม่ได้ให้หน้ายู่ชินอ๋องแล้วจวนเฉิงเสี้ยงล่ะ?

“กงกง พี่สาวของข้าเป็น...ของฉู่เฉิงเสี้ยง”

“ใต้เท้าอู๋ ฝ่าบาทกำลังรอข้ากลับไปรายงาน เวลาไม่รอใครนะพ่ะพย่ะค่ะ!”

อู๋ฉงสายตามัว มีเลือดสำลักอยู่ในลำคอของเขา

“ขอรับ...ขอรับ...คุณหนูฉู่...เป็นข้าที่สั่งสอนลูกชายไม่ดี ข้าขออภัย ณ ที่นี้ด้วย”