ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 52

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเย็นชา

“ใต้เท้าอู๋ ผู้ที่เจ้าควรกล่าวขอโทษไม่ใช่ข้า แต่เป็นลุงและท่านผู้พี่ของข้า”

ฉู่เชียนหลีมองกลับไปในห้อง

ซูจิ่นจือผลักซูยี่ซึ่งนั่งรถเข็นแล้วเดินออกมาอย่างช้าๆ

แสงในห้องสลัว และหน้าประตูมีพระอาทิตย์ตก

พ่อและลูกชายค่อยๆ ก้าวมาข้างหน้าราวกับว่าเดินออกมาจากความมืดสู่ความสว่าง

ฉู่เชียนหลีก้าวไปข้างหน้า นางแทนที่ซูจิ่นจือและผลักซูยี่มายืนอยู่หน้าประตู

อู๋ฉงหายใจไม่ออก ยืนตัวแข็งอยู่กับที่

ซูยี่ผอมแห้งเหมือนฟืน นั่งอยู่บนรถเข็น ผอมจนเหมือนเหลือเพียงโครงกระดูก แต่ดวงตาของเขายังคงสว่างและเป็นกลาง เหมือนกับมีความอดทนและความเอื้ออาทรต่อทุกสิ่งบนโลก

“ใต้เท้าอู๋ ไม่เจอกันนานเลยนะ...”

อู๋ฉงถอยกลับหลังไปสองก้าว เกือบจะล้มลงกับพื้น

“ท่าน...ใต้เท้าซู”

หนังศีรษะของอู๋ฉงชาหนึบ ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว

“ใต้เท้าซู ลูกชายไร้มารยาท ได้โปรดใต้เท้าอู๋ยกโทษให้ด้วย...”

“ตอนนี้ข้าเป็นเพียงประชาชนธรรมดาคนหนึ่ง เรียกข้าว่าซูยี่เถอะ”

น้ำเสียงของซูยี่ช้า แต่คำพูดที่เขาพูดออกมาชัดเจนมาก ราวกับว่าก้อนหินที่ทุบลงบนหัวใจของอู๋ฉง

“ไม่...ไม่กล้า”

ซูยี่ในอดีต นั่งอยู่บนหลังม้าอยู่หน้าขบวน โดยมีทหารหลายพันนายก้มศีรษะและม้าร้องเป็นหมื่นตัว!

นั่นคือแม่ทัพใหญ่ที่ตราบเท่าที่เขาปรากฏตัว ก็ทำให้ผู้คนเชื่อมั่นในตัวเขา แม้ว่าตอนนี้เขานั่งอยู่บนรถเข็น กำลังจะตายยังคงดูหมิ่นเขาไม่ได้

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้นมองอู๋ฉง

“ใต้เท้าอู๋ แค่คำว่ายกโทษให้ข้า นับว่าเป็นคำขอโทษแล้วหรือ?”

ใจของอู๋ฉงกระตุกทันที เขากัดฟันแล้วก้าวไปข้างหน้าดึงอู๋ฉีลุกขึ้นพร้อมเตะข้อพับขาของเขา ทำให้เขาคุกเข่าลงไป

“ก้มศีรษะลงไปกับเพื่อขอโทษใต้เท้าซูและท่านชายซู!”

อู๋ฉีรู้สึกหวาดกลัวคำข่มขู่ที่ว่าจะผ่าท้องก่อนหน้านี้ ตอนนี้คุกเข่าลงกับพื้น ไม่กล้าต่อต้านแม้แต่น้อย

“ข้าขอโทษ ใต้เท้าซู ท่านชายซู ข้าขอโทษ...”

สีหน้าซูยี่ราบเรียบ

ซูจิ่นจือที่อยู่ด้านข้างกัดฟันแน่น ในดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ฉู่เชียนหลีเดินไปตรงหน้าอู๋ฉี มองดูมือซ้ายของเขาที่เกือบจะหายดีเพราะกินยา ยกเท้าขึ้นแล้วเหยียบลงไปอย่างแรง

ครั้งนี้ นางจงใจใช้พลังทิพย์ ไม่ว่าอู๋ฉีจะทานยามากแค่ไหน ก็จะไม่สามารถรักษากระดูกมือให้หายดีได้!

“อ๊าก!”

อู๋ฉีร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ใบหน้าขาวราวกับกระดาษ เจ็บจนมีเหงื่อออกราวกับของเหลว

เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาแดงก่ำของอู๋เบิกกว้าง ฉู่เชียนหลีทำร้ายอย่างไร้ความปราณีอย่างนี้เลยหรือ?

ฉู่เชียนหลียกเท้ากลับมา หันไปมองซูจิ่นจือและถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“ท่านผู้พี่ มืออีกข้างเหลือให้พี่”

ซูจิ่นจือเดินลงมาช้าๆ ดวงตาจ้องอู๋ฉีอย่างไม่ละสายตา หากดวงตาสามารถฆ่าคนได้ อู๋ฉีคงจะตายไปหลายพันครั้งแล้ว

อู๋ฉีอยากจะถอยกลับ แต่ถูกกองทัพทหารรักษาพระองค์ที่อยู่ด้านหลังจับไว้แน่น มือขวาที่ไม่ได้รับการทำร้ายใดๆถูกกดลงกับพื้น ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“ข้าคิดผิดไปแล้ว ท่านชายซู ข้าผิดไปแล้ว! ข้าผิดไปแล้วจริงๆ ต่อไปข้าจะไม่กล้าอีกแล้ว”

ซูจิ่นจือยกมือสองข้างขึ้น มีคราบเลือดที่มือทั้งสองข้างของเขา บางแห่งมีบาดแผล มองเห็นกระดูกได้ นั่นคือตอนที่อู๋ฉีนำคนมาสร้างปัญหาและกดเขาลงไปที่พื้นแล้วทับมือเขาไม่หยุด

ความอัปยศในหัวใจของเขาดังก้องเหมือนคลื่นมหาสมุทร แต่ตันเถียนที่แตกสลายและว่างเปล่าบอกเขาอย่างชัดเจนว่าแม้ศัตรูจะถูกจับไว้เหมือนนกกระทาอยู่ต่อหน้าต่อตา เขาก็ยังไม่มีกำลังที่จะแก้แค้น!

ฉู่เชียนหลีสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของซูจิ่นจือ เปลือกตาของนางสั่นเทาทันที

นางก้าวไปข้างหน้า เหยียดมือออกแล้วกดไหล่ของเขาไว้ ระดมพลังทิพย์ในร่างกาย และในทันใดนั้น พลังทิพย์ก็ซึมออกมาจากร่างกาย พุ่งเข้าไปในเอ็นของซูจิ่นจือ และผ่านเส้นเอ็นชีพจรที่เสียหายไปตลอดทาง ไปยังสองข้างขาของเขา