ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 54

ข่าวที่ว่าจวนแม่ทัพใหญ่ที่ปิดไปนานถูกเปิดขึ้นอีกครั้งราวกับลมกระโชกแรง กวาดไปทั่วทั้งเมืองหลวงในพริบตา

ในเวลาเดียวกัน ข่าวเลิกสัญญาหมั้นขององค์ชายสามและความกระสับกระส่ายของตระกูลชฉู่ก็ปะปนกันไปหมด ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าตกใจเช่นกัน

แต่ไม่ว่าจะเป็นอันไหนก็ตาม ล้วนพูดชื่อของคนๆนั้นโดยไม่ได้นัดกัน

—— ฉู่เชียนหลี!

รถม้าค่อยๆ หยุดที่หน้าตำหนักอันสง่างาม เฟิ่งเสวียนตู้หลุบตาลง ลูบใบหน้าแดงระเรื่อเล็กๆของเซินเป่าในอ้อมแขนของตนเบาๆ

“เซินเป่า ได้เวลาตื่นแล้ว”

เซินเป่าลืมตาด้วยความงุนงง ในวินาทีถัดมาก็หลับตาลงอีกครั้ง มุดหัวของตนเข้าไปในอ้อมแขนของเฟิ่งเสวียนตู้

“เซินเป่าง่วงมากเลย”

“เซินเป่า เชื่อฟังนะ นอนตอนกลางคืน ดีไหม?”

เซินเป่าไม่ตอบดูเหมือนจะไม่ได้ยิน

เมื่อเฟิ่งเสวียนตู้กำลังคิดว่าจะปล่อยให้เขานอนต่ออีกสักพักหนึ่ง เซินเป่าก็ค่อยๆลุกขึ้นและตบแก้มของตนด้วยมือทั้งสองข้าง เผยรอยยิ้มนุ่มนวลออกมา

“เจ้าอาขี้เหร่ ข้าตื่นแล้ว”

เห็นเด็กที่เชื่อฟังเช่นนี้ แล้วยังเป็นลูกชายของตน หัวใจของเฟิ่งเสวียนตู้อ่อนยวบลง “เซินเป่า ยอดเยี่ยมมาก”

เซินเป่าหัวเราะอย่างอารมณ์ดีขึ้นในทันที จากนั้นจึงเอนตัวลงบนตักของเฟิ่งเสวียนตู้ขยับเข้าใกล้ท่านแม่ของตน

“ท่านแม่ยังหลับอยู่”

เฟิ่งเสวียนตู้หยิบเค้กสับปะรดชิ้นหนึ่งแล้ววางไว้ในมือของเซินเป่า

เซินเป่ายิ้มออกมาทันที แล้วนำเค้กสับปะรดมาใกล้ปลายจมูกของฉู่เชียนหลี

การหายใจคงที่ของฉู่เชียนหลีเปลี่ยนไปในทันใด นางยังไม่ลืมตาก็เอื้อมมือหยิบเค้กสับปะรดมาแล้วยัดเข้าไปในปากของตนทันที

“กลิ่นหอมมาก...”

“ท่านแม่ ท่านตื่นแล้ว”

แก้มของฉู่เชียนหลีป่องแล้วบิดขี้เกียจ พลังทิพย์ที่อุดมสมบูรณ์ในร่างกายค่อย ๆ ไหลอย่างง่ายดาย เส้นชีพจรที่ได้รับผลกระทบจากผลที่ทำได้ฟื้นฟูความแข็งแกร่งและเรียบเนียน ไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บเลย

“หือ?”

ฉู่เชียนหลีตรวจสอบสภาพร่างกายของตนอย่างละเอียด ในใจเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ตามหลักและเหตุผลแล้ว นางควรจะพักผ่อนสิบวันถึงครึ่งเดือนถึงจะหายไม่ใช่หรือ? ทำไมวันนี้แต่นอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาก็หายดีแล้ว?

“เจ้าขี้เหร่...”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นเฟิ่งเสวียนตู้กำลังขยับแขนของตนอย่างเงียบ ๆ ซึ่งเป็นแขนที่นางใช้หนุน

ในขณะนี้ นิ้วเรียวยาวของเขาวางอยู่บนชุดสีดำ เรียวยาวราวกับหยก ดูดีอย่างน่าประหลาด

“มีอะไรหรือ?”

เฟิ่งเสวียนตู้สังเกตได้ถึงการจ้องมองของนางเลยเงยหน้าขึ้นมอง

จูเชียนหลีกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองมองนิ้วมือของผู้ชายคนหนึ่งจนเหม่อไป

“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่าตื่นมาเจ้ายิ่งขี้เหร่มากขึ้น...”

ฉู่เชียนหลีพูดจบ ก็คุกเข่าลงและโน้มตัวเข้าไปใกล้เฟิ่งเสวียนตู้อย่างกะทันหัน เอื้อมมือไปแตะขอบหน้ากากของเขา ความขี้เล่นในดวงตาของนางได้หายไป แทนที่ด้วยความจริงจังและความเคร่งขรึม

“ก่อนหน้านี้ หน้ากากของเจ้าเหมาะกับใบหน้าของเจ้า ขอบหน้ากากปิดรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเจ้าได้อย่างสมบูรณ์แบบ ทำไมตอนนี้ถึงมีรอยแผลเลยออกมาล่ะ?”

กลิ่นหอมเย็นเข้ามาใกล้ ผ่านจากใบหน้าที่บอบบางเข้าไปทั่วร่างกาย ทำให้ร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วยิ่งไร้เรี่ยวแรงมากกว่าเดิม

เฟิ่งเสวียนตู้เอนหลังโดยไม่รู้ตัว พิงผนังรถแน่น

“ข้า……”

ความรู้สึกเสียวซ่าแผ่ซ่านไปถึงก้นบึ้งของหัวใจตามแก้ม เฟิ่งเสวียนตู้รู้สึกได้ว่าหูของเขาร้อนผ่าว เม้มริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว

ฉู่เชียนหลีหยุดการกระทำ ช่วยเขาวินิจฉัยชีพจรของเขา จากนั้นขมวดคิ้วแน่น

“ร่างกายของเจ้าเป็นโรคอะไรกัน?”

ไม่ต้องพูดถึงว่าทักษะทางการแพทย์ของนางไม่มีใครทัดเทียมได้ นับได้ว่าไม่มีผู้ใดสู้นางได้ แต่นางไม่สามารถตรวจโรคของเฟิ่งเสวียนตู้ได้

เดิมทีคิดว่าเขาดีขึ้นแล้ว แต่ในชั่วพริบตา ร่างกายของเขาก็หมดพลังและเส้นลมปราณว่างเปล่า

ฉู่เชียนหลีหยิบขวดยาคืนจิตออกมาแล้วยื่นให้เฟิ่งเสวียนตู้โดยตรง “ว่างๆก็ทานยานะ”

“ขอรับ”

ประตูบานใหญ่เปิดออก มีเสียงทื่อ ๆดังขึ้น นกหลายตัวตกใจแล้วบินขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว

ตำหนักเต็มไปด้วยใบไม้ที่ร่วงหล่น ทุกหนทุกแห่งรกร้างไปหมด ซึ่งตรงกันข้ามกับถนนภายนอกที่สะอาดอย่างเห็นได้ชัด เหมือนลมฤดูใบไม้ผลิในเมืองก็ดูเหมือนจะลืมสถานที่นี้ไปแล้ว ทั่วทั้งเรือนเต็มไปด้วยสีเหลืองเหี่ยว ไม่เห็นสีเขียวของต้นไม้ต้นหญ้าแม้แต่น้อย

ขณะที่บรรยากาศอึมครึมนี้ ก็มีเสียงตื่นเต้นของเด็กน้อยดังขึ้น

เซินเป่าก้าวไปข้างหน้า ตึกตึกตึก วิ่งไปเข้าประตูไปเหมือนสายลม ราวมีลมอยู่ใต้เท้า ใบไม้แห้งพื้นที่ถูกเหยียบส่งเสียงกรอบแกรบ

“ท่านแม่ ท่านแม่ เซินเป่าชอบที่นี่”

ช่างเป็นสวนที่ใหญ่จริงๆ เหมาะกับการปลูกน้องชายโสมคนของเขา!

ฉู่เชียนหลีตะลึงครู่หนึ่ง และได้ยินซูยี่หัวเราะออกมาอย่างโล่งใจ เขาจัดเสื้อผ้าและพูดด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ

“เซินเป่ามีมุมมองที่ดี สวนตระกูลซูของเรา อย่าพูดถึงอย่างอื่น มีพื้นที่เพียงพอแน่นอน”

เซินเป่าวิ่งไปดูทางนี้บ้างทางโน้นบ้าง ดวงตากลมโตของเขาเต็มไปด้วยความยินดี

“ท่านแม่ ใบไม้เหล่านี้ผลิกลบฝังใต้ดินได้พอดีเลย”

แบบนี้ที่ดินจะอุดมสมบูรณ์มากและพวกน้องชายโสมคนจะต้องชอบมากอย่างแน่นอน!

ฉู่เชียนหลียิ้มตาม “เซินเป่า อย่าปลูกพวกชายน้องโสมคนที่ลานหน้าเรือน”

แม้ว่าซูยี่จะไม่เข้าใจว่าน้องชายโสมคนคืออะไร แต่เรื่องการตามใจเด็กไร้ที่สิ้นสุด

“เซินเป่าชอบ ปลูกที่ไหนก็ได้”

ดวงตาเซินเป่าสว่างวาบ วิ่งไปยืนอยู่ด้านข้างซูยี่และช่วยฉู่เชียนหลีดันรถเข็นด้วยกัน

“ขอบพระคุณท่านปู่ใหญ่”

“เซินเปาเป็นเด็กดี”

ซูยี่มองดูใบไม้ที่ร่วงหล่นเต็มไปหมดที่ลานเรือน จากนั้นมองไปยังฉู่เชียนหลีและเซินเป่า ดวงตาของเขาเปล่งประกายความขอบใจและความสุข และในที่สุดก็รวมตัวกันกลายเป็นความเมตตาและความสงบสุข

ความทุกข์ทรมานตลอด 5 ปีที่ผ่านมา แลกกับการกลับมาอย่างปลอดภัยของเชียนหลี เป็นความยินดีที่ยิ่งใหญ่สำหรับเขาแล้ว ปล่อยให้ความเจ็บปวดเหล่านั้นเป็นเหมือนใบไม้ที่ร่วงหล่น ฝังลึกลงไปใต้ดินกลายเป็นโคลน ไม่ว่าใครก็อย่าพูดถึงมันอีก