ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 55

เฟิ่งเสวียนตู้ออกคำสั่ง และ เทียนชูเรียกลูกน้องมาทำความสะอาดใบไม้ที่ร่วงหล่นและซ่อมแซมที่ดินทันที ในไม่ช้า ลานด้านหน้าก็ได้รับการปรับปรุงใหม่

เซินเป่าวิ่งไปทางนี้บ้างทางโน้นบ้าง มือไขว้ไปข้างหลัง เลือกสถานที่ที่เหมาะสมกับการปลูกน้องชายโสมคนอย่างตั้งใจ

ฉู่เชียนหลี ซูยี่และคนอื่นๆ นั่งอยู่ใต้ทางเดินที่ทำความสะอาดแล้ว ดูท่าทางที่เต็มไปด้วยพลังของเซินเป่า ต่างก็ยิ้มออกมาพร้อมกัน

“เซินเป่า ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่สวนฝูยู่ เหตุใดเจ้าถึงไม่ปลูกน้องชายโสมคน?” ฉู่เชียนหลีถาม

“แน่นอนว่าเพราะน้องชายโสมคนไม่ชอบที่นั่น” เซินเป่าตอบอย่างมั่นใจ

ซูยี่และซูจิ่นจือสงสัยเล็กน้อย

“เชียนหลี น้องโสมคนนี้คืออะไรกันแน่ ยังสามารถปลูกในดินได้ด้วย?” ซูยี่ถาม

ฉู่เชียนหลีจึงต้องอธิบายเรื่องขบขันของปีศาจโสมคนให้ทั้งฟังอีกครั้ง

ซูยี่ตะลึงไปชั่วครู่ ผ่านไปชั่วขณะก็มองไปยังฉู่เชียนหลีอย่างอ่อนใจ

“หลอกเด็กแบบนี้อย่างเจ้าได้ยังไงกัน?”

บอกว่าเด็กเป็นปีศาจโสมคนที่เก็บมา ท่านแม่ผู้นี้ไม่น่าเชื่อถือเลย

ซูจิ่นจือไอเบาๆ สีหน้าของเขาดูแปลกเล็กน้อย

“ท่านพ่อ ข้าจำได้ว่าข้าเคยถามคำถามนี้กับท่านพ่อตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก ตอนนั้นท่านพ่อดูเหมือนจะบอกว่าข้าเป็นปีศาจคางคกที่ขุดหลุมอยู่ในโคลน?”

สีหน้าของซูยี่แข็งทื่อขึ้นทันที เขาก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วแล้วหยิบถ้วยชาที่อยู่ข้างหน้ามาจิบชาเหมือนกับปกปิด จากนั้นสบตาเข้ากับฉู่เชียนหลีและซูจิ่นจือที่มองมาที่เขา เขาไอในลำคอของเขาอย่างเงียบ ๆ

“ใช่หรือ?”

ซูจิ่นจือพยักหน้ายืนยัน “ใช่ เพราะเรื่องนี้ข้าร้องไห้เป็นเวลาสองวันไม่หยุด และข้าก็ไปที่สระน้ำเพื่อตามหาญาติที่แท้จริงของข้า ในที่สุด ท่านแม่ถือมีดเกือบจะไล่ท่านพ่อออกไป”

“แค่ก แค่ก แค่ก…” ซูยี่จ้องไปยังซูจิ่นจือ “เจ้าจำผิดไปแล้วแน่ๆ”

ไม่ว่ายังไงซูจิ่นจือก็ต้องให้เกียรติท่านพ่อตนเอง “น่าจะเป็นอย่างนั้น”

ซูยี่มองไปยังฉู่เชียนหลีซึ่งอดหัวเราะอยู่ พูดอย่างรวดเร็วว่า “เชียนหลี เจ้าอย่าฟังเรื่องไร้สาระของจินจือนะ ลุงไม่เคยพูดมาก่อน”

“อืม ท่านลุง ข้าเชื่อท่านลุงอยู่แล้ว” ฉู่เชียนหลีมองกลับอย่างจริงจัง แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถห้ามมุมปากที่จะยิ้มได้

เฟิ่งเสวียนตู้ผลักถ้วยชาไปตรงหน้าฉู่เชียนหลี: ถ้าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ปกปิดหน่อยก็ดีเหมือนกัน

ค่ำคืนมาถึง ความทรงจำที่ผ่อนคลายก็แผ่ขยายออกมา ทุกคนไม่พูดถึงประสบการณ์อันเจ็บปวดในช่วงห้าปีที่ผ่านมาอย่างใจตรงกัน แค่หวังว่าความสบายที่อยู่ตรงหน้าจะคงอยู่นานขึ้นอีกหน่อย

หลังจากทำความสะอาดเรือนด้านหน้าอย่างง่ายๆแล้ว ฉู่เชียนหลีก็พาเซินเปาไปพักผ่อน

ในความมืดมิด เทียนในห้องของซูยี่ไม่เคยดับ

ในห้อง ซูจิ่นจือเอาป้ายชื่อของมารดาออกมา หลังจากวางลงแล้ว เขาก็จุดเทียนคุกเข่าต่อหน้าป้ายชื่อ ก้มศีรษะลงกับพื้นคารวะด้วยความเคารพ

“ท่านแม่ ในที่สุดพวกเราก็กลับมาแล้ว”

ซูยี่จัดชุดสีฟ้าอ่อนบนร่างกาย พบว่ามีเส้นไหมที่แขนเสื้อหลุดลุ่ยเป็นรู ดวงตาขรึมเล็กน้อย

“น้องหญิง เป็นความผิดของข้าเองที่ทำชุดที่เจ้าเย็บให้เสีย…”

สองคนพ่อลูกมองป้ายชื่ออย่างเหม่อลอย ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ

คืนหนึ่งผ่านไป วันรุ่งขึ้น ดวงอาทิตย์ขึ้น ฉู่เชียนหลีขยี้ตา และในที่สุดก็ตื่นขึ้นมา

“เซินเป่า? เจ้าขี้เหร่?”

ห้องเงียบสงัด ทั้งสองคนไม่อยู่ในห้อง

หือ? ไปทำอะไรกัน?

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นเปลี่ยนผ้า ทันทีที่ออกไปก็เห็นเทียนชูรออยู่ที่หน้าประตู พร้อมกับพวกอ่างล้างหน้าที่ใช้ล้างหน้าวางอยู่ด้านข้าง

“คุณหนูใหญ่ ท่านตื่นแล้ว ท่านชายและท่านชายน้อยไปปลูกโสมคนที่สวนหน้าเรือนแล้วขอรับ”

“อืม”

หลังจากที่ฉู่เชียนหลีทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อย ก็เดินไปที่ลานด้านหน้าเรือน

เพิ่งมาถึงด้านข้างเรือน ก็มองเห็นซูยี่และซูจิ่นจืออยู่ที่ระเบียงทางเดิน เหมือนตกอยู่ในภวังค์

“ท่านลุง ท่านผู้พี่”

ซูยี่และซูจิ่นจือหันมา เห็นว่าเป็นฉู่เชียนหลี ก็ฟื้นคืนสติได้เล็กน้อย