ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 56

หลังจากกทานอื่มดื่มพอ เซินเป่าดูแลน้องชายโสมคนต่อ และใช้เวลาว่างสร้างรั้วรอบทุ่งโสมคน ปลูกเถาวัลย์เขียวขจีขนาดเล็กต้นหนึ่ง

เถาวัลย์เคลื่อนไหวตามลม ใบหนากลมละเอียดอ่อน ลักษณะน่ารักมาก

ซูยี่กล่าวขณะอาบแดดว่า “เถาวัลย์สีเขียวนี้สวยงามมาก”

เซินเป่าได้ยิน เขาก็รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ท่านปู่ใหญ่ มันชื่อว่าเจ้าชมพู เชื่อฟังมากเลย”

“ลักษณะสีเขียวมรกต กลังชื่อว่าเจ้าชมพูหรือ? น่าสนใจทีเดียว” ซูยี่มองดูเซินเป่าอย่างเอ็นดู

เทียนชูที่อยู่ด้านข้างมองไปทยังเถาวัลย์โลหิตที่แกว่งไปมาอย่างเชื่อฟัง เขาถอยหลังอย่างเงียบ ๆ

อืม สวย เชื่อฟัง และน่าสนใจ แต่จะโหดร้ายไปหน่อยเมื่อกินคนโดยไม่คายกระดูก

ฉู่เชียนหลีมองลูกน้องเตรียมของต่างๆจนเสร็จ แล้วเดินมาตรงหน้าซูยี่และซูจิ่นจือ

“ท่านลุง ท่านผู้พี่ ข้าจะช่วยพวกเจ้าล้างพิษและสร้างเส้นลมปราณขึ้นมาใหม่ให้พวกเจ้า ใครจะมาก่อน?”

น้ำเสียงของฉู่เชียนหลีราบเรียบราวกับถามคำถามง่ายๆว่าวันนี้ทานอาหารหรือยัง

ซูยี่และซูจิ่นจือกลับตกตะลึง ผ่านไปชั่วครู่ก็ยังไม่เชื่อหูของตน

ล้างพิษ สร้างเส้นลมปราณ?

ซูจิ่นจือเคยได้ยินฉู่เชียนหลีพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงตอบสนองเร็วกว่า “ข้ามาก่อน”

แม้ว่าจะล้มเหลว ก็สามารถสะสมประสบการณ์เล็กๆ น้อยๆให้น้องหญิงเชียนหลี ช่วยให้นางรักษาท่านพ่อได้ดีขึ้น

“อื้อ”

ขณะที่ซูยี่กำลังจะพูด ฉู่เชียนหลีได้ดึงซูจิ่นจือไปที่ห้องยาที่เตรียมไว้เป็นพิเศษแล้ว

เฟิ่งเสวียนตู้ก้าวไปข้างหน้าช่วยเขาดันรถเข็น และสั่งเทียนชูขณะเดิน

“ให้พวกเขาปกป้องจวนซู อย่าให้นกหนอนหรือยุงเข้าใกล้!”

“ขอรับ!”

หลังจากนั้นไม่นาน พลังลึกลับก็พุ่งขึ้นจากจวนซู ครอบคลุมทั่วทั้งตำหนัก

ซูจิ่นจือเดินตามฉู่เชียนหลีเข้าไปในห้องอย่างกังวล

ในห้องมีโต๊ะไม้ทรงสูงพอให้นอนได้คนหนึ่ง

ข้างโต๊ะมีมีดเล่มเล็กสว่างวาววับขนาดต่างๆ วางอยู่ยาวเหยียด มากเกินพอที่จะผ่าท้องคนได้

ฉู่เชียนหลีดึงมีดขนาดใหญ่ที่เหมือนมีดตัดกระดูกที่อยู่ด้านข้างออกมาอย่างเชี่ยวชาญ โรยน้ำลงบนหินลับข้างๆ และเริ่มลับมีดช้าๆ

ซูจิ่นจือกลืนน้ำลายอย่างเงียบ ๆ รู้สึกว่าตนเองเป็นเหมือนปลาบนเขียง

เซินเป่าล้างมือสะอาดแล้วเดินเข้ามา มองสำรวจห้องด้วยอย่างสนใจ

“ท่านแม่ นี่คือมีดผ่าตัดที่ท่านพูดถึงใช่หรือไม่?”

“อืม” ฉู่เชียนหลีพยักหน้าพร้อมหันไปมองซูจิ่นจือ “ท่านผู้พี่ ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วนอนลง”

เมื่อซูจิ่นจือได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าซีดเผือดก็แดงระเรื่อทันที “ถอด... ถอดออกให้หมด?”

ดวงตาของเฟิ่งเสวียนตู้เป็นประกาย ขมวดคิ้วแน่นเหมือนกัน

สีหน้าของฉู่เชียนหลีราบเรียบ ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรเลย

“ท่านผู้พี่ เร็วเข้า ยาใกล้จะต้มเสร็จแล้ว”

“เดี๋ยว”

สีหน้าของเฟิ่งเสวียนตู้เคร่งขรึม เขาออกไปแล้วกลับเข้ามาใหม่อย่างรวดเร็ว พร้อมกับถือเสื้อคลุมสีขาวในมือ

“ทำจากไหม ไม่ส่งผลต่อการฝังเข็มหรือการดูดซึมพลังยา”

ฉู่เชียนหลีกะพริบตา ถือมีดไปมองใกล้ ๆ “เจ้าขี้เหร่ เจ้าสมกับที่เป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งจริงๆ สิ่งไร้ประโยชน์แบบนี้เจ้าก็ยังเก๋บไว้”

นอกจากสามารถปกปิดร่างกายแล้ว ยังมีประโยชน์อย่างอื่นอีกไหม?

สายตาเฟิ่งเสวียนตู้ดูจริงจัง “ข้าคิดว่านี่เป็นสิ่งของที่มีประโยชน์อย่างยิ่ง!”

เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาโชคดีมากแค่ไหนที่เขาไม่ทิ้งเสื้อคลุมนี้ไป

ฉู่เชียนหลีดูเขาก็ช่างเถอะ มองคนอื่น? ถึงจะเป็นญาติกัน เขาก็ไม่ยอม!

“ท่านผู้พี่ รีบเปลี่ยนเถอะ”

ซูจิ่นจือถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“อื้อ”

หลังจากเปลี่ยนชุดคลุมแล้ว ยาสมุนไพรในหม้อต้มก็ต้มเสร็จแล้ว

ฉู่เชียนหลีเทลงในชามเต็มๆแล้วยื่นให้ซูจิ่นจือ

“ดื่มลงไป แล้วตื่นตัวตลอดเวลา เป็นลมไม่ได้เด็ดขาด”

“ข้ารู้แล้ว”

ดื่มยาร้อนเข้มข้นในชามเข้าไป ซูจิ่นจือรู้สึกแต่ว่ามีความเจ็บปวดส่งมาจากเส้นลมปราณที่เสียหาย ราวกับว่ามีลาวาแผดเผาไม่หยุด ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เส้นเลือดในร่างกายปูดโปนขึ้นมา