ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 57

ฉู่เชียนหลีตรวจชีพจรซูจิ่นจือซึ่งเป็นลมไปพร้อมพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“ท่านลุง ท่านผู้พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว รอข้าพักผ่อนวันหนึ่งก่อนแล้วค่อยช่วยท่านล้างพิษ บังเอิญว่าห้องยายังต้องเตรียมอย่างอื่นด้วย”

ซูยี่ตะลึงจนไม่รู้ว่าควรจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

“ข้าไม่รีบ”

ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมานี้ที่หลานสาวของเขาได้หายตัวไป นางพบใครและได้เรียนรู้อะไรมาบ้าง?

แต่ไม่ว่ายังไงวิธีการพูดและอารมณ์ที่ตลกขบขันของนางนั้นคล้ายกันกับน้องสาวเขาเมื่อตอนที่นางยังเป็นสาวอยู่

“เชียนหลี เจ้าก็เหนื่อยมากแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ จินจือที่นี่ลุงมาเฝ้าเอง”

“อื้อ ข้าเตรียมยาไว้ให้แล้ว ยังต้องต้มเป็นเวลาสองชั่วโมง ท่านลุงระวังหน่อยนะ”

ตอนนี้ให้ซูยี่กลับไป เขาก็สบายใจไม่ได้ ต้มยาเบี่ยงเบนความสนใจยังดีกว่า

“อือ”

ฉู่เชียนหลีกลับไปงีบหลับกลางวันอย่างอารมณ์ดี เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นเซินเป่าหมอบอยู่ข้างโต๊ะ กำลังเล่นอัญมณีแวววาวและหยกคู่หนึ่ง

“เซินเป่า สิ่งเหล่านี้มาจากไหน?”

“ท่านแม่ ท่านตื่นแล้วหรือ สิ่งนี้เป็นเกากงกงคนนั้นส่งมา บอกว่าเป็นรางวัลที่ฝ่าบาทให้มา ท่านแม่ยังไม่ตื่นพวกเขาก็เลยวางของแล้วกลับไป”

ฉู่เชียนหลีไม่สนใจ “อื้อ เจ้าชอบก็เอาเล่นเลย”

“เซินเป่าชอบ ขอบพระคุณท่านแม่ ใช่แล้ว ท่านแม่ ในวังยังส่งจดหมายเชิญมาด้วยล่ะ!”

“จดหมายเชิญ?”

“อื้อ”

เซินเป่ายื่นจดหมายเชิญสีทองมา ฉู่เชียนหลีเปิดดูแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย

“งานเลี้ยงวันคล้ายวันเกิดของพระชายาฉีนี่เอง”

“ท่านแม่ ท่านไปไหม?”

“มีงานเลี้ยงในวัง ต้องไปแน่นอน”

“เซินเป่าก็อยากไปด้วย” เซินเป่ามองฉู่เชียนหลีอย่างกระตือรือร้น

“อื้อ พาเจ้าไปด้วย”

เซินเป่ามียินดีมาก ลุกขึ้นกอดคอของฉู่เชียนหลีแล้วหอมแก้มนางเสียงดัง

“ท่านแม่ เซินเป่าไปช่วยท่านปู่ใหญ่ต้มยา”

“อื้อ ช่วยท่านแม่ต้มซุปโสมคนชามหนึ่งนะ ท่านแม่ก็ต้องการบำรุงร่างกาย” ฉู่เชียนหลีสั่ง

“อื้อ”

เซินเป่าวิ่งออกไปอย่างยินดี หายเข้าไปในร้านยาอย่างรวดเร็ว

ในห้องยาทางด้านนี้ ซูยี่กำลังเฝ้าเตาไฟอยู่ เขาเหม่อไปไกล ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ท่านปู่ใหญ่?”

ซูยี่กลับมารู้สึกตัว ในสายตามีความยินดีผุดขึ้นมาทันที

“เซินเป่ามาแล้วหรือ”

เซินเปานำโสมหยกหิมะขาวและโสมเสวียนม่วงลงในหม้อตุ๋น จากนั้นเทน้ำทิพย์ในขวดเซรามิกลงไป จุดไฟเตายาแล้วต้มอย่างช้าๆ การกระทำมีทักษะมาก

ซูยี่เห็นเลยถามอย่างช้าๆ “เซินเปา หลายปีมานี้ เจ้าและท่านแม่ของเจ้าอยู่กันดีไหม?”

เด็กคนหนึ่งต้มยา ทำอาหาร การกระทำมัทักษะแบบนี้ หมายความว่ามีช่วงหนึ่งไม่มีใครดูแลเขาใช่ไหม?

“ข้าและท่านแม่อาศัยอยู่ที่หุบเขาไร้เงา ​​พวก้ขามีชีวิตที่ดี ทานไก่ตุ๋นโสมคนทุกวัน” เซินเปาตอบด้วยแววตาสดใส “ท่านปู่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเสียใจ เซินเปาเก่งมากเลยนะ ดูแลท่านแม่ได้เป็นอย่างดีเลย”

ซูยี่อึ้งไปครู่หนึ่ง คาดไม่ถึงว่าเซินเป่า เด็กอายุ 3 ขวบ จะมีความรู้สึกนึกคิดที่เฉียบแหลมเช่นนี้

“ดีที่มีเซินเป่า”

เซินเปายิ้มกว้างจนดวงตากลายเป็นรูปจันทร์เสี้ยว มองไปที่โถยาที่กำลังเดือดปุด ๆ ตรงหน้าซูยี่ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เดินเข้าไปใกล้ซูยี่

“ท่านปู่ใหญ่ ท่านเองก็เป็นห่วงท่านลุงมากเหมือนกันใช่หรือไม่? เช่นเดียวกับเซินเป่าที่เป็นห่วงท่านแม่อย่างนั้น?”

“ใช่ ท่านลุงของเจ้าเป็นลูกชายของปู่ ปู่เป็นห่วงเขาเป็นธรรมดา”

“ถ้าอย่างนั้น...ต้องการให้เซินเป่าช่วยท่านปู่ใหญ่ไหม?”

“หือ?”

“เซินเป่าจะช่วยอย่างไร?”