ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 58

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ซูจิ่นจือมาที่หน้าเรือนพร้อมกับหนังสือเล่มเล็กในสภาพสิ้นหวัง

ที่หน้าเรือน ซูยี่นั่งอยู่บนรถเข็น ตามหลังเซินเป่า ช่วยเซินเป่ารดน้ำโสมหิมะหยกขาวในทุ่งโสม

สองวันมานี้ เขาอารมณ์ดี นอกจากนี้เขาทานยายาคืนจิตเหมือนทานขนมถั่วหวาน ทุกมือยังเพิ่มไก่ตุ๋นโสมคม เดิมทีใบหน้าที่เหลืองแห้ง ตอนนี้อวบอิ่มจนมองออกด้วยตาเปล่า

“จิ่นจือ? เจ้ารอจนจนถึงตอนนี้ เชียนหลียังไม่ตื่นหรือ?”

“ไม่ น้องตื่นแล้ว” ซูจิ่นจือตอบดหมือนใจไม่อยู่กับตัว

“งั้นก็คือไม่ได้วิชาฝึกมา?”

“ได้มาแล้ว”

“แล้วเจ้าเป็นอะไรไปหรือ?” ซูยี่สงสัย

ซูจิ่นจือลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วยื่นหนังสือในมือไปให้

ซูยี่เปิดดู แค่มองแวบเดียว แผ่นหลังของเขาก็เหยียดตรง สีหน้าจริงจัง ใช้เวลาครู่หนึ่งในการอ่าน สีหน้าตกตะลึง

“วิชานี้...”

มีต้นฉบับลับๆ ที่เขียนด้วยมือสืบต่อมาอยู่ในราชวงศ์ ตระกูลซูในฐานะที่เป็นตระกูลใหญ่ที่สืบทอดมาหลายชั่วอายุคน ย่อมมีความลับบางอย่างที่สืบต่อมาอยู่แล้ว

เขารู้ว่า แม้ตงเสวียนจะดูแข็งแกร่งมั่งคั่ง แต่ในความเป็นจริง ในสายตาของกองกำลังขนาดใหญ่จริงๆหรือตระกูลใหญ่ เหล่านั้น ประเทศหนึ่งก็เป็นเหมือนหยดน้ำในมหาสมุทรเท่านั้น

ซูจิ่นจือพยักหน้า “ท่านพ่อ อาจารย์ที่น้องพบในช่วงห้าปีที่ผ่านมาตอนที่น้องได้หายตัวไป จะต้องไม่ใช่มนุษย์แน่”

เซินเป่าถือกระบวยตักน้ำขนาดเล็กอยู่ในมือ และลูบเจ้าชมพูหนึ่งกำมืออย่างเงียบ ๆ

อาจารย์อะไร ไม่ว่ายังไงเขาไม่รู้อยู่แล้ว

“ท่านปู่ใหญ่ วิชาที่ท่านแม่ให้ไม่ดีหรือ?”

ซูยี่ตื่นจากภวังค์ทันที: “ไม่ใช่”

ดีเกินไปต่างหาก!

ตงเสวียนสืบทอดมาตลอดระยะเวลากว่า 300 ปี มีจอมยุทธ์เพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเข้าสู่แดนพรสวรรค์ได้ แม้ในตอนที่ร่างกายของเขายังคงแข็งแกร่ง เขาก็แค่เพิ่งสัมผัสถึงกำแพงแดนพรสวรรค์เท่านั้น

วิชาที่เชียนหลีมอบให้ตอนนี้ แดนพรสวรรค์เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร?

เซินเป่ากะพริบตาอย่างไม่เข้าใจ “แล้วมีปัญหาอะไรหรือ?”

ซูยี่ส่ายหัวแล้วปิดหนังสือวิชา “ไม่เป็นไร เซินเป่าไม่ต้องกังวล จิ่นจือ เจ้า...”

ขณะที่เขาพูด เขาก็เห็นชื่อวิชาที่เขียนไว้บนหน้าสุดท้ายของหนังสือ

《วิชาสุดยอดหอยทากปีนไต่เหนื่อยสลบ》

“แค่ก……”

สีหน้าสงบของซูยี่หายไปทันที

ซูจิ่นจือเงยหน้าขึ้น มองไปยังท่านพ่อของตนด้วยสายตาที่สนุกสนานเล็กน้อย

“ท่านพ่อ ท่านรู้แล้วใช่ไหมว่าเมื่อครู่นี้เหตุใดข้าถึงมีสีหน้าเช่นนี้”

“เชียนหลี เด็กคนนี้...” ซูยี่อดหัวเราะไม่ได้ “เจ้าถือ... อืม ฝึกฝนวิชาสุดยอดดีๆ ท่องจำได้แล้ว ทำลายหนังสือ อย่าทิ้งร่องรอยใด ๆไว้”

ซูจิ่นจือพยักหน้า “อื้อ”

ฉู่เชียนหลีพักผ่อนตลอดทั้งวันอย่างอารมณ์ดี ในวันถัดไป พลังทิพย์ในร่างกายก็ฟื้นฟูกลับมาเต็มที่

นางรู้สึกอย่างละเอียด บางทีอาจเป็นเพราะในช่วงนี้ใช้พลังทิพย์บ่อยครั้ง แม้ว่าจะไม่มีการฝึกฝนอย่างเป็นทางการ การสะสมของพลังทิพย์ก็เร็วขึ้นเป็นสองเท่าจากเมื่อก่อน

นางเอื้อมมือออกไป มีแสงส่องประกายเล็กน้อยอยู่รอบๆ ปลายนิ้วของนาง ครู่ต่อมา ผีเสื้อหลากสีหลายตัวก็พุ่งเข้ามาจากหน้าต่างและเต้นรำไปรอบๆ ตัวนาง ราวกับว่าต้องการเข้าใกล้ แต่ไม่กล้าที่จะรุกราน หรือหมิ่นประมาท

ฉู่เชียนหลีเก็บพลังทิพย์ ผีเสื้อหลากสีก็วนไปมาอีกสองครั้ง ก่อนจะจากไปอย่างอาลัย

เฟิ่งเสวียนตู้ยืนอยู่ที่หน้าประตู มองเห็นภาพงดงามเบื้องหน้าได้ทัน

“เจ้าขี้เหร่?”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้นพร้อมมองไปทางเขา มีรอยยิ้มขบขันในดวงตาที่สดใสของนาง เป็นเพียงแค่การเหลือบมองเล็กน้อยเท่านั้น แต่กลับกลายเป็นภาพที่งดงามสวยสง่า

เฟิ่งเสวียนตู้รู้สึกว่าหัวใจของเขาดูถูกผีเสื้อเหล่านั้นรบกวน หัวใจเต้นแรง เร็วจนน่าเหลือเชื่อ

“วันมะรืนนี้ เจ้าจะพาเซินเป่าเข้าวัง?”

“ใช่ เซินเป่าชอบความสนุกสนาน และอยากรู้รสชาติของห้องพระเครื่องต้นในวัง ข้าพาเขาไปเล่น และปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนก็ดีเหมือนกัน เพื่อให้ตาของคนในเมืองหลวงสว่างขึ้น”