ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 58

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ซูจิ่นจือมาที่หน้าเรือนพร้อมกับหนังสือเล่มเล็กในสภาพสิ้นหวัง

ที่หน้าเรือน ซูยี่นั่งอยู่บนรถเข็น ตามหลังเซินเป่า ช่วยเซินเป่ารดน้ำโสมหิมะหยกขาวในทุ่งโสม

สองวันมานี้ เขาอารมณ์ดี นอกจากนี้เขาทานยายาคืนจิตเหมือนทานขนมถั่วหวาน ทุกมือยังเพิ่มไก่ตุ๋นโสมคม เดิมทีใบหน้าที่เหลืองแห้ง ตอนนี้อวบอิ่มจนมองออกด้วยตาเปล่า

“จิ่นจือ? เจ้ารอจนจนถึงตอนนี้ เชียนหลียังไม่ตื่นหรือ?”

“ไม่ น้องตื่นแล้ว” ซูจิ่นจือตอบดหมือนใจไม่อยู่กับตัว

“งั้นก็คือไม่ได้วิชาฝึกมา?”

“ได้มาแล้ว”

“แล้วเจ้าเป็นอะไรไปหรือ?” ซูยี่สงสัย

ซูจิ่นจือลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วยื่นหนังสือในมือไปให้

ซูยี่เปิดดู แค่มองแวบเดียว แผ่นหลังของเขาก็เหยียดตรง สีหน้าจริงจัง ใช้เวลาครู่หนึ่งในการอ่าน สีหน้าตกตะลึง

“วิชานี้...”

มีต้นฉบับลับๆ ที่เขียนด้วยมือสืบต่อมาอยู่ในราชวงศ์ ตระกูลซูในฐานะที่เป็นตระกูลใหญ่ที่สืบทอดมาหลายชั่วอายุคน ย่อมมีความลับบางอย่างที่สืบต่อมาอยู่แล้ว

เขารู้ว่า แม้ตงเสวียนจะดูแข็งแกร่งมั่งคั่ง แต่ในความเป็นจริง ในสายตาของกองกำลังขนาดใหญ่จริงๆหรือตระกูลใหญ่ เหล่านั้น ประเทศหนึ่งก็เป็นเหมือนหยดน้ำในมหาสมุทรเท่านั้น

ซูจิ่นจือพยักหน้า “ท่านพ่อ อาจารย์ที่น้องพบในช่วงห้าปีที่ผ่านมาตอนที่น้องได้หายตัวไป จะต้องไม่ใช่มนุษย์แน่”

เซินเป่าถือกระบวยตักน้ำขนาดเล็กอยู่ในมือ และลูบเจ้าชมพูหนึ่งกำมืออย่างเงียบ ๆ

อาจารย์อะไร ไม่ว่ายังไงเขาไม่รู้อยู่แล้ว

“ท่านปู่ใหญ่ วิชาที่ท่านแม่ให้ไม่ดีหรือ?”

ซูยี่ตื่นจากภวังค์ทันที: “ไม่ใช่”

ดีเกินไปต่างหาก!

ตงเสวียนสืบทอดมาตลอดระยะเวลากว่า 300 ปี มีจอมยุทธ์เพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเข้าสู่แดนพรสวรรค์ได้ แม้ในตอนที่ร่างกายของเขายังคงแข็งแกร่ง เขาก็แค่เพิ่งสัมผัสถึงกำแพงแดนพรสวรรค์เท่านั้น

วิชาที่เชียนหลีมอบให้ตอนนี้ แดนพรสวรรค์เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร?

เซินเป่ากะพริบตาอย่างไม่เข้าใจ “แล้วมีปัญหาอะไรหรือ?”

ซูยี่ส่ายหัวแล้วปิดหนังสือวิชา “ไม่เป็นไร เซินเป่าไม่ต้องกังวล จิ่นจือ เจ้า...”

ขณะที่เขาพูด เขาก็เห็นชื่อวิชาที่เขียนไว้บนหน้าสุดท้ายของหนังสือ

《วิชาสุดยอดหอยทากปีนไต่เหนื่อยสลบ》

“แค่ก……”

สีหน้าสงบของซูยี่หายไปทันที

ซูจิ่นจือเงยหน้าขึ้น มองไปยังท่านพ่อของตนด้วยสายตาที่สนุกสนานเล็กน้อย

“ท่านพ่อ ท่านรู้แล้วใช่ไหมว่าเมื่อครู่นี้เหตุใดข้าถึงมีสีหน้าเช่นนี้”

“เชียนหลี เด็กคนนี้...” ซูยี่อดหัวเราะไม่ได้ “เจ้าถือ... อืม ฝึกฝนวิชาสุดยอดดีๆ ท่องจำได้แล้ว ทำลายหนังสือ อย่าทิ้งร่องรอยใด ๆไว้”

ซูจิ่นจือพยักหน้า “อื้อ”

ฉู่เชียนหลีพักผ่อนตลอดทั้งวันอย่างอารมณ์ดี ในวันถัดไป พลังทิพย์ในร่างกายก็ฟื้นฟูกลับมาเต็มที่

นางรู้สึกอย่างละเอียด บางทีอาจเป็นเพราะในช่วงนี้ใช้พลังทิพย์บ่อยครั้ง แม้ว่าจะไม่มีการฝึกฝนอย่างเป็นทางการ การสะสมของพลังทิพย์ก็เร็วขึ้นเป็นสองเท่าจากเมื่อก่อน

นางเอื้อมมือออกไป มีแสงส่องประกายเล็กน้อยอยู่รอบๆ ปลายนิ้วของนาง ครู่ต่อมา ผีเสื้อหลากสีหลายตัวก็พุ่งเข้ามาจากหน้าต่างและเต้นรำไปรอบๆ ตัวนาง ราวกับว่าต้องการเข้าใกล้ แต่ไม่กล้าที่จะรุกราน หรือหมิ่นประมาท

ฉู่เชียนหลีเก็บพลังทิพย์ ผีเสื้อหลากสีก็วนไปมาอีกสองครั้ง ก่อนจะจากไปอย่างอาลัย

เฟิ่งเสวียนตู้ยืนอยู่ที่หน้าประตู มองเห็นภาพงดงามเบื้องหน้าได้ทัน

“เจ้าขี้เหร่?”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้นพร้อมมองไปทางเขา มีรอยยิ้มขบขันในดวงตาที่สดใสของนาง เป็นเพียงแค่การเหลือบมองเล็กน้อยเท่านั้น แต่กลับกลายเป็นภาพที่งดงามสวยสง่า

เฟิ่งเสวียนตู้รู้สึกว่าหัวใจของเขาดูถูกผีเสื้อเหล่านั้นรบกวน หัวใจเต้นแรง เร็วจนน่าเหลือเชื่อ

“วันมะรืนนี้ เจ้าจะพาเซินเป่าเข้าวัง?”

“ใช่ เซินเป่าชอบความสนุกสนาน และอยากรู้รสชาติของห้องพระเครื่องต้นในวัง ข้าพาเขาไปเล่น และปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนก็ดีเหมือนกัน เพื่อให้ตาของคนในเมืองหลวงสว่างขึ้น”

“ท่านลุง ข้าพักผ่อนพอแล้ว วันนี้ช่วยท่านล้างพิษ”

มือของซูยี่ที่ถือตะเกียบแข็งทื่อทันที “เชียนหลี ลุงไม่รีบ”

“ล้างพิษเร็ววันหนึ่ง ท่านลุงก็จะเจ็บปวดน้อยลง”

เซินเปาวิ่งไปจับมือซูยี่ “ท่านปู่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง ท่านแม่อยู่ที่นี่ จะไม่เหตุการณ์ไม่คาดเดาเกิดขึ้น!”

ซูยี่พยักหน้า ดวงตาสงบลงอีกครั้ง “อืม ลำบากเชียนหลีแล้ว”

การเตรียมการทั้งกลางวันและกลางคืน มีหลายสิ่งหลายอย่างถูกเพิ่มเข้ามาในห้องยา

ซูจิ่นจือรีบมาอย่างประหม่า เห็นมีดผ่าตัดที่สว่างแวววาวเรียงเป็นแถว พูดเพื่อทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง

“น้องเชียนหลี ท่านพ่อไม่ต้องการมีดเหล่านั้นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจแล้วใช่ไหม?”

ฉู่เชียนหลีกำลังฆ่าเชื้อให้มีดเป็นลำดับ พยักหน้าเมื่อได้ยิน “อืม ท่านลุงได้ใช้สิ่งเหล่านี้ ดังนั้นเลยไม่ต้องเบี่ยงเบนความสนใจ”

ซูจิ่นจือเบิกตากว้างทันที “ใช้... ได้ใช้?”

“ท่านผู้พี่ ตอนที่ท่านผู้พี่ถูกวางยาพิษ พลังภายในของท่านผู้พี่ยังไม่แข็งแกร่งมากนัก และเนื่องจากตันเถียนถูกทำลาย ดังนั้นปริมาณพิษที่ใช้มีไม่มากนัก แต่ท่านลุงต่างออกไป ก่อนหน้านี้สัมผัสถึงแดนพรสวรรค์แล้ว สามารถต้านทานยาพิษได้มากขึ้น ต้องการทำให้ท่านลุงกลายเป็นอย่างในตอนนี้ ต้องใช้กำลังภายใน ทำลายเส้นลมปราณให้ขาด ทำร้ายอวัยวะภายใน และหักกระดูกของท่านลุง…”

ซูจิ่นจือตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ เขาเคยมีประสบการณ์ความเจ็บปวดจากเส้นลมปราณที่ขาด รู้สึกเหมือนอยู่ในนรกแล้ว แล้วท่านพ่อที่ได้รับทรมารภายในที่หนักหนาสาหัส และกระดูกหักอยู่ตลอดเวลาล่ะ?

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ความเศร้าโศกผุดขึ้นมาในใจของเขา ซูจิ่นจือก้าวไปข้างหน้าแล้วคุกเข่าข้างหนึ่งลงต่อหน้าซูยี่พร้อมตำหนิตนเอง

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านพ่อถึงไม่เคยบอกข้าเล่า?”

ซูยี่ยิ้มออกมา แต่ดวงตาของเขายังคงสงบเรียบ “ไม่เป็นไร”

ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมานี้ เขาเป็นที่พึ่งพาและแรงบันดาลใจเดียวที่ให้ซูจิ่นจือมีชีวิตอยู่ต่อไป หากเขาทนไม่ได้ล้มลง งั้นลูกของเขาจะไร้บ้านจริงๆแล้ว

ดวงตาซูจิ่นจือแดงก่ำพร้อมจับมือของซูยี่ไว้แน่น

“ท่านพ่อ ลูกชายอยู่กับท่าน”

ตอนนี้ เขาสามารถเป็นที่พึ่งให้ท่านพ่อได้ ให้เขาไม่ต้องเดินคนเดียวอยู่ในความมืดมิด

“อืม”