ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 63

ฉีเฟยเมื่อเห็นมารดาแผ่นดิน ก็อดไม่ได้ที่ลุกขึ้นยืน เดินลงไปที่ลานด้านหน้า ตรงไปทางกระถางดอกมารดาแผ่นดินสีเหลือง

ใบหน้างดงามของฉู่หลิงเซวียนแฝงไปด้วยความอ่อนน้อม น้ำเสียงที่ไพเราะน่าฟังก็ดังขึ้น

“หม่อมฉันทราบมาว่าฉีเฟยทรงโปรดมารดาแผ่นดิน จึงได้ปลูกเอาไว้ตั้งนานแล้วเพคะ เพียงแต่ว่าหม่อมฉันรู้สึกกังวลอยู่ตลอดหากฤดูกาลผลิบานของมารดาแผ่นดินจะไม่ตรงกับวันคล้ายวันประสูติของพระชายา มิเช่นนั้นในใจหม่อมฉันคงเต็มไปด้วยความเสียดายเพคะ”

ฉู่หลิงเซวียนพูดพร้อมหลุบตาลงเล็กน้อย ผีเสื้อที่บินรายล้อมรอบตัวนางอยู่ก็พลันหยุดชะงัก ราวกับแสดงออกว่ากำลังปวดใจต่อนาง

ฉู่เชียนหลีกลับสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน พลังแห่งจิตวิญญาณที่อยู่บนมารดาแผ่นดินกระถางนี้กำลังสลายตัว

“หม่อมฉันกลับคาดไม่ถึง เพียงสองวันก่อนหน้านี้ มารดาแผ่นดินดอกนี้ก็บานขึ้นอย่างกะทันหัน หม่อมฉันเพียงแค่มองก็รู้ได้ทันทีว่าที่มันบานอย่างกะทันหันเช่นนี้ก็เพื่อถวายพระพรให้กับพระชายาเป็นแน่”

สีหน้าของฉีเฟยเต็มไปด้วยความอิ่มเอมยินดี เดินหน้าขึ้นมาพยุงฉู่หลิงเซวียนให้ลุกขึ้น

“หลิงเซวียน เจ้าก็ยังคงกตัญญูเช่นเคย ของขวัญชิ้นนี้ ถูกใจข้ายิ่งนัก”

ฉีเฟยหันมาทางฝ่าบาทด้วยรอยยิ้มงดงามที่ระบายอยู่บนใบหน้าของนาง

“ฝ่าบาท มารดาแผ่นดินนี้จะต้องได้รับผลจากบรรยากาศอันเป็นมงคลของเมืองหลวงเป็นแน่ หม่อมฉันจะนำดอกไม้นี้ไปทำบุญถวายพระ และนำผลบุญถวายแก่พระองค์เพคะ”

ใบหน้าที่งดงามของฉีเฟย ฉู่หลิงเซวียนภายใต้เครื่องแต่งกายก็งดงามมากจนเกินบรรยาย ยิ่งมีเหล่าผีเสื้อบินอยู่วนขึ้นลงล้อมรอบตัวนาง ภาพนี้ ความรู้สึกเช่นนี้ ราวกับว่ามันสามารถปรากฏขึ้นได้เพียงแค่ในฝันเท่านั้น

ฮ่องเต้ลุกขึ้นยืนและเดินลงมา เป็นการให้เกียรติกับฉีเฟย

ฮ่องเต้เดินใกล้เข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี

เพียงแค่ชั่วอึดใจต่อมานั้น มารดาแผ่นดินที่บานสะพรั่งอยู่เมื่อครู่นี้นั้นก็พลันดูเหมือนดอกไม้เน่าอย่างกะทันหัน จากนั้นดอกที่ชูช่อก็เหี่ยวเฉา กลีบดอกไม้ร่วงโรย กิ่งก้านแตกหัก ชั่วพริบตาก็กลายเป็นเพียงต้นไม้ที่ตายแล้ว

เมื่อไม่มีพลังแห่งจิตวิญญาณให้ดูดซึมแล้ว เหล่าผีเสื้อที่เคยตกอยู่ในภวังค์ก็พลันฟื้นคืนสติ บนร่างของฉู่หลิงเซวียนยังคงมีถุงหอมที่ใช้เพื่อหลอกล่อผีเสื้ออยู่ เพียงแต่ว่าที่พลังแห่งจิตวิญญาณแฝงอยู่ในกลิ่นหอมนั้นได้กลายเป็นความชั่วร้ายไม่เหมือนก่อน

ผีเสื้อที่ได้รับผลกระทบ ก็ราวกับกำลังบ้าคลั่ง บินวนอาละวาดรอบตัวฮ่องเต้ ฉีเฟยและฉู่หลิงเซวียน

ผงทองคำจากปีกผีเสื้อกระจายไปทั่วทั้งสี่ทิศเต็มไปด้วยสารพิษที่มีลักษณะเฉพาะบนเกล็ดของมัน ก็ได้ถูกหลายคนสูดดมเข้าไป

“อ๊า!”

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องตกใจก็ดังขึ้น ฉีเฟยรู้สึกเจ็บแสบที่บริเวณแก้ม ภาพตรงหน้าพลันขุ่นมัวมองไม่ชัดเจน และร้องตระโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

หยุนชิงกุยลุกขึ้นยืนในทันที เมื่อเห็นว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นตรงหน้า สีหน้าก็ซีดลงในทันที

มารดาแผ่นดินเหี่ยวเฉาไปได้อย่างไร?

แล้วผีเสื้อพวกนั้นเกิดอะไรขึ้น?

เขารู้สึกเหมือนถูกแช่อยู่ในน้ำแข็ง แต่กลับต้องทุบน้ำแข็งให้แตกเพื่อหาวิธีรับมือ

“ทหาร รีบไล่ผีเสื้อเหล่านั้นออกไป!”

โชคยังดี ฮ่องเต้ยืนอยู่ริมสุด ถอยหลังออกมาสองเก้า ก็สามารถเป็นอิสระจากการโจมตีของผีเสื้อได้แล้ว มีเพียงการเจ็บแสบในคอ และมีผื่นสีแดงสดเกิดขึ้นที่หลังมือเท่านั้น

เกาหลินร้องด้วยความตกใจ “ฝ่าบาท ทหาร เรียกหมอหลวง รีบเรียกหมอหลวง!”

ทหารรักษาพระองค์เข้ามาอย่างรวดเร็วและฆ่าผีเสื้อในทันที

ฉีเฟยล้มอยู่บนพื้น ชุดพระราชทานที่สุดแสนอลังการนั้นถูกเหยียบจนเกิดเป็นรอยเท้า

แต่นางกลับไม่ได้ใส่ใจ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตน จากนั้นก็กรีดร้องเสียงต่ำด้วยความเจ็บปวด “อ๋า หน้าข้า...”

ฉู่เชียนหลีมองไป ก็รีบเบือนหน้าหนีในทันที

ใบหน้าของฉีเฟยบวมแดง ดวงตาที่มีเสน่ห์ก็บวมจนเหลือเพียงแค่เส้นเดียว รูปลักษณ์นั้นน่าเกลียดน่ากลัวเสียยิ่งกว่าตอนที่ได้เจอกับเจ้าขี้เหร่เป็นครั้งแรกเสียอีก

ฉู่หลิงเซวียนยิ่งไปกันใหญ่ ใบหน้าที่สวยงามบวมเป่งราวกับหัวหมูไม่พอ ทั้งร่างนั้นยังถูกพิษจนบวมขึ้นมาอีกเท่าหนึ่ง ชุดกระโปรงที่เดิมทีนั้นพอดีตัวนางก็พลันรัดแน่นขึ้น เมื่อมองจากที่ไกล ๆ เหมือยหนอนผีเสื้อที่พยายามเคลื่อนตัวหนีอยู่บนพื้นอย่างไม่ถดถอย

ฮ่องเต้หน้าซีด สีหน้าที่สงบนิ่งเรียบในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความโกรธ

“เกาหลิน!”

“บ่าวอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ”

“เตรียมไพร่พลออกไปตรวจสอบ ดูว่าดอกไม้นานาพรรณที่บานสะพรั่งนั้นเป็นเช่นไร?”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ในฐานะองค์จักรพรรดิ ความคิดความอ่านของเขานั้นย่อมลึกและไกลกว่า

ดอกไม้บานเป็นลางบอกเหตุดี หากดอกไม้บานสะพรั่งกลายเป็นดอกไม้ที่แห้งเหี่ยวเฉกเช่นมารดาแผ่นดินตรงหน้าเล่า?

ฉู่หลิงเซวียนในใจเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความอาฆาตพยาบาทฉู่เชียนหลี

หากสามารถออกโรงได้ ในฐานะน้องสาวแท้ ๆ ของนาง วันนี้ก็จะโชคดี ผ่านพ้นหายนะไปได้ หากว่าฉู่เชียนหลีก็ไม่มีวิธีเช่นกัน เช่นนั้นก็ต้องตายตกไปพร้อมกับนาง!

ฉู่เชียนหลีรี่ตาลง สามารถอ่านความคิดในใจของฉู่หลิงเซวียนได้ในทันที

ฉู่เยี่ยนชิงได้รับการดึงสติ ในเวลานี้สายตาก็ได้ย้ายไปยังร่างของฉู่เชียนหลี

“ฝ่าบาท เชียนหลีความสามารถไม่ธรรมดา ต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผีเสื้อเหล่านั้นแน่นอน! เชียนหลี ยังไม่รีบมาอีก รีบจับชีพจรให้ฝ่าบาท?”

หยุนชิงกุยรีบเออออตาม ไม่ปล่อยให้ฉู่เชียนหลีได้มีโอกาสปฏิเสธ

“เชียนหลี ข้ารู้ดี เพราะเรื่องระหว่างข้ากับหลิงเซวียน ทำให้เจ้ารู้สึกเหมือนมีหนามยอกอกอยู่ตลอด แต่สถานการณ์ในตอนนี้ส่งผลถึงเสด็จพ่อ เจ้าคงจะมีความเห็นอกเห็นใจ และมองภาพใหญ่สำคัญกว่าใช่หรือไม่?”

ฉู่เชียนหลีเกือนจะถูกคำพูดนั้นทำให้คลื่นไส้ตาย

เห็นอกเห็นใจ มองภาพรวมสำคัญกว่างั้นหรือ?

หากนางไม่ช่วยถอนพิษ นางก็คงจะกลายเป็นคนใจแคบ ไม่แยกแยะว่าเป็นเรื่องส่วนตัวหรือส่วนรวม?

ฮ่องเต้มองมา คิ้วขมวดเข้าหากันไม่สามารถคาดเดาได้ถึงความรู้สึกใด ๆ “เชียนหลี เจ้าว่าอย่างไร?”

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นยืน “ฝ่าบาท พิษที่ท่านและฉีเฟยสัมผัสนั้นคือพิษของผีเสื้อยักษ์ แต่พิษนั้นเข้มข้นและรุนแรง ดังนั้นอาการก็จะยิ่งรุนแรงตามไปด้วยเช่นกัน”

“สามารถแก้ได้?”

“ถอนพิษแน่นอนว่าสามารถถอนได้ เพียงแต่เมื่อเข้าพระราชวัง หม่อมฉันไม่ได้รับอนุญาตให้พกพาวัตถุดิบยาใดใดเข้ามาได้ ยาที่สามารถถอนพิษได้นั้นจึงไม่ได้อยู่กับตัวของหม่อมฉันเพคะ”

หากทำตามใจของนางเอง นางไม่มีวันออกตัวช่วยฉู่หลิงเซวียนแน่นอน ให้นางถูกฝ่าบาทลงโทษประหารไปเลยยิ่งดี อีกทั้งสามารถทำลายจวนเฉิงเสี้ยงและองค์ชายสามไปด้วย

แต่ร่างเดิมดูเหมือนจะไม่สบายใจนัก อารมณ์รุนแรงเข้าปะทะ ทำให้หัวใจของนางรู้สึกเจ็บปวด

เฮอะ แผนการทรมานฉู่หลิงเซวียนไม่สำเร็จ ผลกรรมนี้ก็ไม่สามารถจัดการได้ ช่างน่ารำคาญสียจริง

ดังนั้นยังต้องให้นางมาคอยตามเก็บกวาดสิ่งนี้แทน

เพียงแต่ตลอดมานั้นนางไม่ทำการค้าขายที่ขาดทุน แค่หวังว่าพวกฉู่หลิงเซวียน หยุนชิงกุย หลังจากที่นางออกโรงให้แล้ว จะไม่มานั่งร้องไห้เสียดายทีหลังก็พอ