ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 65

ฮ่องเต้หยิบยาออกมาหนึ่งเม็ด จากนั้นก็กลืนลงคอไปทันที หลังจากนั้นความเจ็บแสบในลำคอกับผดผื่นแดงนั้นก็สลายไปบางส่วนทันที

“ดีมาก”

ฉีเฟยจ้องไปที่ขวดยาในมือฝ่าบาท แววตานั้นเต็มไปด้วยความปรารถนา

“ฝ่าบาท หม่อมฉัน...”

ฮ่องเต้ชะงักไปเล็กน้อย สุดท้ายก็หยิบยาเม็ดหนึ่งยื่นไปให้

“ฉีเฟย เจ้าควรขอบคุณเชียนหลีให้ดีถึงจะถูก”

“เพคะ... เชียนหลี ข้า... ข้าขอบใจเจ้ามาก”

ฉีเฟยฝืนฉีกยิ้มออกมา แต่ภาพลักษณ์เช่นนั้นกลับน่ากลัวจนขนลุก

ฉู่เชียนหลีเคยคุกเข่าอยู่ต่อหน้านาง เพียงแค่มองก็รู้สึกรังเกียจและคลื่นไส้ แต่ในวันนี้ สถานะทั้งสองกลับสลับสับเปลี่ยนกันอย่างสิ้นเชิง จนถึงขั้นจำเป็นต้องเอ่ยคำขอบคุณต่อฉู่เชียนหลี!

ความโกรธประทุขึ้น นางโกรธเสียจนเจ็บหัวใจ

รอให้ผ่านพ้นเรื่องนี้ไปก่อน นางจะไม่ปล่อยฉู่เชียนหลีไปแน่!

“ฉีเฟยอย่าได้เกรงใจ กินยาแล้วรีบพักเสียหน่อย ถึงอย่างไรงานเลี้ยงยังต้องดำเนินต่อ”

ฉีเฟยรีบเงยหน้าขึ้นทันที ‘งานเลี้ยงอะไรต้องดำเนินต่อ นางเป็นถึงขนาดนี้แล้ว งานยังจะดำเดินต่ออีกหรือ?’

และในเวลานี้เอง องครักษ์ที่ออกไปสำรวจทางด้านนอกก็เข้ามากราบทูลรายงาน

“ฝ่าบาท ด้านนอกเมืองหลวงยังคงปกติดีทุกอย่าง ดอกไม้นานาพรรณบานสะพรั่ง งดงามเช่นเดิมพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เมื่อได้ฟังรายงานนนี้ ในใจที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดก็พลันผ่อนคลายลง

ความมงคลยังไม่หายไป เช่นนี้สิ่งที่ไม่เป็นมงคลในวันนี้ก็คือฉู่หลิงเซวียนกับฉีเฟยเท่านั้น!

คิดไปคิดมาก็ถูก มารดาแผ่นดิน ฉีเฟยเป็นแค่นางสนมคนหนึ่ง นางคู่ควรหรือ?

คงเป็นเพราะนางมีใจโลภตำแหน่งวังหลัง สวรรค์เห็นว่านางไม่มีคุณธรรมคู่ควรกับตำแหน่ง ดังนั้นจึงได้ส่งสัญญาณมาเตือน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นัยน์ตาของฮ่องเต้ก็ฉายแววรังเกียจขึ้นมา แต่ก็ถูกปิดบังเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“ดีมาก”

“ฝ่าบาท” องครักษ์ทูลต่อ “องค์ชายเล็กขี่วิหคหิมะไปเอายาที่จวนตระกูลซู ทุกที่ที่บินผ่านไปนั้นต่างสว่างไปทั่ว อีกทั้งยังมีเหล่านกนับร้อยบินตามหลัง ตลอดทางเข้าพระราชวัง สร้างความเข้าใจผิดให้กับราษฎรว่าเป็นปาฏิหาริย์ ต่างก็พากันคุกเข่ากราบไหว้...”

ฮ่องเต้สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ปาฏิหาริย์ กราบไหว้ หากว่าเกิดขึ้นกับเขาที่เป็นถึงองค์จรรกพรรดิ นั่นนับว่าเป็นเรื่องดี แต่นี่มันเกิดขึ้นกับเด็กน้อย?

ฉู่เชียนหลีอ่านใจของฮ่องเต้ออก ความเยือกเย็นแล่นผ่านหัวใจ

คนที่อยู่ในตำแหน่งสูงศักดิ์ ย่อมไม่ยินยอมให้ใครก็ตามมาท้าทายอำนาจของตนแม้แต่วินาทีเดียว แต่ว่า นางก็ไม่ได้มีความคิดจะให้เซินเป่ามีชื่อเสียงเลื่องลือ อีกทั้งยังไม่สนใจในอำนาจฮ่องเต้อีกด้วย

เช่นนั้นแล้ว นางจึงเดินขึ้นหน้าหนึ่งก้าว ยกเท้าขึ้นถีบกระถางดอกมารดาแผ่นดินที่ตายแล้วให้คว่ำไปกับพื้น มองฉู่หลิงเซวียนด้วยสายตาเย็นชา

“น้องข้า ได้รับบทเรียนจากวันนี้แล้ว ต่อไปก็จำไว้ให้ดีล่ะ ตนเองปลูกดอกไม้ไม่เป็นก็ไม่ต้องปลูก ดูสิว่าเจ้าปลูกอะไรออกมา ทำร้ายฉีเฟยยังไม่พอ เกือบทำให้โอรสสวรรค์ได้รับอันตรายไปด้วยอีก”

ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นกระถางดอกไม้ที่คว่ำอยู่ สีหน้าก็ผ่อนคลายลงทันใด

“เชียนหลีกล่าวถูกแล้ว ฉู่หลิงเซวียน ต่อไปก็ใช้วิธีที่ไม่เข้าท่าเช่นนี้ให้น้อยลงเสีย”

ดอกไม้นั้นเป็นดอกไม้ที่ฉู่หลิงเซวียนปลูกเอง ในเมื่อเกิดเรื่อง ก็ต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง ไม่เกี่ยวกับความมงคลท่ามกลางเมืองหลวงแม้สักนิด

ฉู่เชียนหลีพูดต่อ “ฝ่าบาท เมื่อครู่ร่างกายอันศักดิ์สิทธิ์ของท่านได้รับความเสียหายโดยไม่ตั้งใจ ทำให้เหล่านกนับร้อยต่างพอกันมาแสดงถึงความห่วงใย สมกับเป็นโอรสสวรรค์ได้รับการดูแลจากเบื้องบน”

ฮ่องเต้ชะงักไป ใบหน้าของเขาก็พลัยเผยรอยยิ้มขึ้น

“จากคำกล่างของเชียนหลี ความจริงแล้วเหล่านกพวกนั้นพากันมาเพื่อเจิ้นหรือ?”

“สุขพลามัยของฝ่าบาทเกี่ยวข้องกับความสงบสุขของตงเสวียน ใต้ฟ้าทั้งหมดเป็นแผ่นดินของกษัตริย์ และในทะเลทั้งสี่ทิศล้วนเป็นผู้รับใช้ของกษัตริย์ เหล่าฝูงนกพวกนี้อยู่ภายใต้อำนาจของฝ่าบาท พวกมันเป็นห่วงฝ่าบาทก็เป็นเรื่องปกติมิใช่หรือเพคะ?”

ฉู่เชียนหลีพูดน้ำเสียงราบเรียบ แววตาใสซื่อจริงใจ ราวกับกำลังพูดเรื่องที่เดิมที่ก็ควรจะเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว