ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 70

ฮ่องเต้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย “ซูยี่ เจ้าไม่จำเป็นต้องร้อนใจไป ข้าเชื่อในความสามารถของเชียนหลี ต้องมีสักวันหนึ่งที่สามารถรักษาเจ้าให้หายขาดได้”

ซูยี่ก้มหน้าทำความเคารพเบา ๆ “ขอบพระทัยฝ่าบาท ข้าน้อยสามารถรักษาชีวิตมาได้ ได้พบกับเชียนหลีและเซินเป่าอีกครั้ง ถือว่าเป็นโชคดีที่สุดที่เคยได้รับแล้วพ่ะย่ะค่ะ สิ่งอื่นนอกจากนี้ ข้าน้อยมิกล้าคาดหวังพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้แววตาสั่นไหวเล็กน้อย พอดีกับสบตาเข้ากับสายตาอันเป็นประกายของเซินเป่า ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาบาง ๆ

“เจิ้นเกือบจะลืมไปเสียแล้ว คนที่เป็นคนวิ่งไปเอายามาให้ เจ้าเด็กคนนี้มีส่วนสำคัญอย่างมาก เจ้าชื่อเซินเป่าหรือ?”

เซินเป่ารีบยืดตัวขึ้นตรงทันที และพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ฝ่าบาท ท่านพูดถูกแล้ว ข้าคือเซินเป่า”

ฮ่องเต้ชะงักไปเล็กน้อย “ฝ่าบาทหรือ?”

ดูเหมือนเขาจะเคยได้ยินการเรียกนี้ในงานเลี้ยงมาก่อน แต่ในตอนนั้นสถานการณ์คับขัน ไม่ได้คิดอะไรมากมาย ครั้งนี้จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

“หากตามอายุแล้ว เจ้าควรเรียกเจิ้นว่าท่านปู่ถึงจะถูก”

ดวงตากลมโตของเซินเป่ากะพริบช้า ๆ “แต่ว่าฝ่าบาทยังไม่แก่เลยสักนิดเดียว ต้องเป็นคนที่มีหนวดเคราสีขาวเท่านั้นจึงจะเรียกว่าคุณปู่ได้”

“เช่นนั้นต้าต้าหมายถึงสิ่งใดกัน?”

“ท่านแม่บอกว่า ต้าต้าคือให้เกียรติ มีเพียงแค่คนที่เก่งกาจเท่านั้นจึงจะสามารถเรียกเช่นนี้ได้ เมื่อครู่เซินเป่าได้มองดูอย่างละเอียดแล้ว ในบรรดาคนทั้งหมดในงานเลี้ยงนี้ มีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นที่เก่งกาจที่สุด!”

เซินเป่าเมื่อพูดจบ ในแววตาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความเคารพนับถือ

ซูยี่ได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย เมื่อวาน เซินเป่ายังพูดอยู่เลยว่าท่านปู่ใหญ่คนนี้เก่งกาจที่สุด แค่เพียงพริบตาเดียว เขาก็หมดความโปรดปรานเสียแล้ว?

ฮ่องเต้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าฮ่า ท่านแม่ของเจ้าว่ามาเช่นนี้หรือ?”

“ใช่แล้ว ท่านแม่บอกว่า ฝ่าบาทเก่งที่สุด ท่านแม่ยิ่งต้องพยายามเร่งศึกษายาด้วย!”

ฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใสกว่าเดิม

เซินเป่าแค่สามขวบ คำพูดที่ออกมาจากปากไม่สามารถเป็นเรื่องโกหกได้ ดูแล้วนิสัยของฉู่เชียนหลีนั้นดีมากจริง ๆ เสียด้วย นับถือเขาอย่างจริงใจ ยังไงนางก็เป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเท่านั้น

“ดี เซินเป่าช่วยทำงานให้ เจิ้นก็จะให้รางวัลเจ้า เจ้ามีสิ่งใดอยากได้หรือ?”

ซูยี่แอบกังวลในใจ เกรงว่าเซินเป่าจะทูลขออะไรที่มากเกินไป

สายตาของเซินเป่าไร้เดียงสาไม่มีพิษภัย “เอาขนม! เซินเป่ายังกินไม่อิ่มเลย ดังนั้นจะเอสขนมเยอะ ๆ !”

“ฮ่าฮ่า ได้ อีกเดี๋ยวข้าจะให้ในห้องเครื่องเตรียมขนมให้เยอะ ๆ แล้วส่งไปให้เจ้าที่ตระกูลซู”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

เซินเป่ากระโดดตัวลอยด้วยความดีใจอยู่ที่เดิม ร่างกายน้อย ๆ บิดไปมา ทำเอาคนที่มองมาใจละลาย

ฮ่องเต้มองไปยังฉู่เชียนหลี “เชียนหลี ยาถอนพิษที่เจ้าให้ไว้ก่อนหน้านี้ยังทำขึ้นใหม่ได้อีกหรือไม่?”

“ฝ่าบาท การกำหนดอัตราส่วนยาถอนพิษชนิดนั้นลำบากมาก อีกทั้งยังต้องมีดอกแสงรามีเป็นส่วนผสมอีกด้วย เป็นสิ่งที่ท่านอาจารย์ของหม่อมฉันทิ้งเอาไว้ให้ ตอนนี้ก็ได้สูญพันธุ์ไปแล้ว หม่อมฉันจะเขียนสูตรยาเอาไว้ให้ เชิญเหล่าหมอหลวงแห่งตำหนักหมอหลวงช่วยกันคิดค้น ลองดูว่าจะสามารถหาวัตถุดิบอื่นมาแทนได้หรือไม่”

“ดี” ฮ่องเต้พึงพอใจอย่างมาก เมื่อมีสูตรยาแล้ว มีประโยชน์มากกว่ายาถอนพิษสองสามเม็ดเสียอีก

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สิ่งที่ควรฝากฝังก็ได้พูดออกไปอย่างชัดเจนแล้ว แต่ฝ่าบาทก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเอ่ยปากบอกให้พวกเขาออกจากวังหลวงได้

ฉู่เชียนหลีเบนสายตาออกเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเฟิ่งเสวียนตู้

เฟิ่งเสวียนตู้ค่อย ๆ เปิดปากพูด “ฝ่าบาท ไข่มุกสมุทรแสงนั้นเดิมทีคาดว่าจะมอบให้เป็นของขวัญในงานเลี้ยง คาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้น จึงทำได้แค่เพียงมองให้เซินเป่าส่งนำทาง วันนี้ข้าปรารถนาจะถวายแก่ฝ่าบาท เพื่อแสดงถึงความรู้สึกของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ตาเป็นประกายขึ้นมา “ไข่มุกสมุทรแสงเป็นของดีหายาก เจิ้นไม่สามารถแย่งของรักของคนอื่นได้”

“ไข่มุกสมุทรแสงเคยเป็นสมบัติสืบทอดจากตระกูลมังกร ฝ่าบาทเป็นทายาทมังกรที่แท้จริง วันนี้ท่านก็ได้เป็นโอรสสวรรค์ด้วยแล้ว มีไข่มุกสมุทรแสงไว้ครอบครองเหมาะสมยิ่งกว่า”

“ฮ่าฮ่า ได้ ในเมื่อเจ้ามีใจปรารถนาเช่นนี้ เจิ้นก็จะรับไว้ อีกอย่าง เจิ้นก็ให้คนเตรียมสิ่งตอบแทนไว้ส่วนหนึ่งแล้ว และขนมที่เซินเป่าต้องการจะส่งไปที่ตระกูลซูพร้อมกัน”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

“อืม พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนกันเถิด”

“เพคะ / พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อออกมาจากตำหนัก นัยน์ตาของฉู่เชียนหลีก็มีประกายเยาะเย้ย ฮ่องเต้แก่คนนี้มีความโลภที่ไม่รู้จักพอจริง ๆ

พวกเขาไม่ได้พูดอะไรมาก ตรงไปที่ประตูวังและจากออกไป

ไม่นานหลังจากออกจากประตูวัง รถม้าก็ถูกคนขวางเอาไว้

ความโกรธปรากฏขึ้นในดวงตาของฉู่เชียนหลี

เวลาที่นางหลับใหลผ่านไปนานเพียงใดกัน ขัดขวางคนนอนหลับต้องถูกฟ้าผ่านะ รู้หรือไม่?

“ใคร?”