ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 70

ฮ่องเต้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย “ซูยี่ เจ้าไม่จำเป็นต้องร้อนใจไป ข้าเชื่อในความสามารถของเชียนหลี ต้องมีสักวันหนึ่งที่สามารถรักษาเจ้าให้หายขาดได้”

ซูยี่ก้มหน้าทำความเคารพเบา ๆ “ขอบพระทัยฝ่าบาท ข้าน้อยสามารถรักษาชีวิตมาได้ ได้พบกับเชียนหลีและเซินเป่าอีกครั้ง ถือว่าเป็นโชคดีที่สุดที่เคยได้รับแล้วพ่ะย่ะค่ะ สิ่งอื่นนอกจากนี้ ข้าน้อยมิกล้าคาดหวังพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้แววตาสั่นไหวเล็กน้อย พอดีกับสบตาเข้ากับสายตาอันเป็นประกายของเซินเป่า ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาบาง ๆ

“เจิ้นเกือบจะลืมไปเสียแล้ว คนที่เป็นคนวิ่งไปเอายามาให้ เจ้าเด็กคนนี้มีส่วนสำคัญอย่างมาก เจ้าชื่อเซินเป่าหรือ?”

เซินเป่ารีบยืดตัวขึ้นตรงทันที และพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ฝ่าบาท ท่านพูดถูกแล้ว ข้าคือเซินเป่า”

ฮ่องเต้ชะงักไปเล็กน้อย “ฝ่าบาทหรือ?”

ดูเหมือนเขาจะเคยได้ยินการเรียกนี้ในงานเลี้ยงมาก่อน แต่ในตอนนั้นสถานการณ์คับขัน ไม่ได้คิดอะไรมากมาย ครั้งนี้จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

“หากตามอายุแล้ว เจ้าควรเรียกเจิ้นว่าท่านปู่ถึงจะถูก”

ดวงตากลมโตของเซินเป่ากะพริบช้า ๆ “แต่ว่าฝ่าบาทยังไม่แก่เลยสักนิดเดียว ต้องเป็นคนที่มีหนวดเคราสีขาวเท่านั้นจึงจะเรียกว่าคุณปู่ได้”

“เช่นนั้นต้าต้าหมายถึงสิ่งใดกัน?”

“ท่านแม่บอกว่า ต้าต้าคือให้เกียรติ มีเพียงแค่คนที่เก่งกาจเท่านั้นจึงจะสามารถเรียกเช่นนี้ได้ เมื่อครู่เซินเป่าได้มองดูอย่างละเอียดแล้ว ในบรรดาคนทั้งหมดในงานเลี้ยงนี้ มีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นที่เก่งกาจที่สุด!”

เซินเป่าเมื่อพูดจบ ในแววตาก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความเคารพนับถือ

ซูยี่ได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย เมื่อวาน เซินเป่ายังพูดอยู่เลยว่าท่านปู่ใหญ่คนนี้เก่งกาจที่สุด แค่เพียงพริบตาเดียว เขาก็หมดความโปรดปรานเสียแล้ว?

ฮ่องเต้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าฮ่า ท่านแม่ของเจ้าว่ามาเช่นนี้หรือ?”

“ใช่แล้ว ท่านแม่บอกว่า ฝ่าบาทเก่งที่สุด ท่านแม่ยิ่งต้องพยายามเร่งศึกษายาด้วย!”

ฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใสกว่าเดิม

เซินเป่าแค่สามขวบ คำพูดที่ออกมาจากปากไม่สามารถเป็นเรื่องโกหกได้ ดูแล้วนิสัยของฉู่เชียนหลีนั้นดีมากจริง ๆ เสียด้วย นับถือเขาอย่างจริงใจ ยังไงนางก็เป็นเพียงแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเท่านั้น

“ดี เซินเป่าช่วยทำงานให้ เจิ้นก็จะให้รางวัลเจ้า เจ้ามีสิ่งใดอยากได้หรือ?”

ซูยี่แอบกังวลในใจ เกรงว่าเซินเป่าจะทูลขออะไรที่มากเกินไป

สายตาของเซินเป่าไร้เดียงสาไม่มีพิษภัย “เอาขนม! เซินเป่ายังกินไม่อิ่มเลย ดังนั้นจะเอสขนมเยอะ ๆ !”

“ฮ่าฮ่า ได้ อีกเดี๋ยวข้าจะให้ในห้องเครื่องเตรียมขนมให้เยอะ ๆ แล้วส่งไปให้เจ้าที่ตระกูลซู”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

เซินเป่ากระโดดตัวลอยด้วยความดีใจอยู่ที่เดิม ร่างกายน้อย ๆ บิดไปมา ทำเอาคนที่มองมาใจละลาย

ฮ่องเต้มองไปยังฉู่เชียนหลี “เชียนหลี ยาถอนพิษที่เจ้าให้ไว้ก่อนหน้านี้ยังทำขึ้นใหม่ได้อีกหรือไม่?”

“ฝ่าบาท การกำหนดอัตราส่วนยาถอนพิษชนิดนั้นลำบากมาก อีกทั้งยังต้องมีดอกแสงรามีเป็นส่วนผสมอีกด้วย เป็นสิ่งที่ท่านอาจารย์ของหม่อมฉันทิ้งเอาไว้ให้ ตอนนี้ก็ได้สูญพันธุ์ไปแล้ว หม่อมฉันจะเขียนสูตรยาเอาไว้ให้ เชิญเหล่าหมอหลวงแห่งตำหนักหมอหลวงช่วยกันคิดค้น ลองดูว่าจะสามารถหาวัตถุดิบอื่นมาแทนได้หรือไม่”

“ดี” ฮ่องเต้พึงพอใจอย่างมาก เมื่อมีสูตรยาแล้ว มีประโยชน์มากกว่ายาถอนพิษสองสามเม็ดเสียอีก

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สิ่งที่ควรฝากฝังก็ได้พูดออกไปอย่างชัดเจนแล้ว แต่ฝ่าบาทก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเอ่ยปากบอกให้พวกเขาออกจากวังหลวงได้

ฉู่เชียนหลีเบนสายตาออกเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเฟิ่งเสวียนตู้

เฟิ่งเสวียนตู้ค่อย ๆ เปิดปากพูด “ฝ่าบาท ไข่มุกสมุทรแสงนั้นเดิมทีคาดว่าจะมอบให้เป็นของขวัญในงานเลี้ยง คาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้น จึงทำได้แค่เพียงมองให้เซินเป่าส่งนำทาง วันนี้ข้าปรารถนาจะถวายแก่ฝ่าบาท เพื่อแสดงถึงความรู้สึกของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ตาเป็นประกายขึ้นมา “ไข่มุกสมุทรแสงเป็นของดีหายาก เจิ้นไม่สามารถแย่งของรักของคนอื่นได้”

“ไข่มุกสมุทรแสงเคยเป็นสมบัติสืบทอดจากตระกูลมังกร ฝ่าบาทเป็นทายาทมังกรที่แท้จริง วันนี้ท่านก็ได้เป็นโอรสสวรรค์ด้วยแล้ว มีไข่มุกสมุทรแสงไว้ครอบครองเหมาะสมยิ่งกว่า”

“ฮ่าฮ่า ได้ ในเมื่อเจ้ามีใจปรารถนาเช่นนี้ เจิ้นก็จะรับไว้ อีกอย่าง เจิ้นก็ให้คนเตรียมสิ่งตอบแทนไว้ส่วนหนึ่งแล้ว และขนมที่เซินเป่าต้องการจะส่งไปที่ตระกูลซูพร้อมกัน”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

“อืม พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนกันเถิด”

“เพคะ / พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อออกมาจากตำหนัก นัยน์ตาของฉู่เชียนหลีก็มีประกายเยาะเย้ย ฮ่องเต้แก่คนนี้มีความโลภที่ไม่รู้จักพอจริง ๆ

พวกเขาไม่ได้พูดอะไรมาก ตรงไปที่ประตูวังและจากออกไป

ไม่นานหลังจากออกจากประตูวัง รถม้าก็ถูกคนขวางเอาไว้

ความโกรธปรากฏขึ้นในดวงตาของฉู่เชียนหลี

เวลาที่นางหลับใหลผ่านไปนานเพียงใดกัน ขัดขวางคนนอนหลับต้องถูกฟ้าผ่านะ รู้หรือไม่?

“ใคร?”

เฟิ่งเสวียนตู้กอดเซินเป่าอย่างระมัดระวัง เมื่อคิดถึงว่าฉู่เชียนหลีตลอดช่วงบ่ายไม่ได้พักผ่อนเลย ในใจยิ่งรู้สึกไม่ดีต่อราชวงศ์ตงเสวียน

ดูแล้ว ได้เวลาหาวิธีคว่ำบาตรตงเสวียนถึงจะถูก มิเช่นนั้นแค่เพียงมีตำแหน่งฮ่องเต้ ก็ไม่รู้แล้วว่าตนควรจะทำตัวอย่างไร

รถม้าเดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ และค่อย ๆ หยุดลงที่หน้าประตูตระกูลซู

เฟิ่งเสวียนตู้กำลังเตรียมที่จะอุ้ม กลับเห็นฉู่เชียนหลีลืมตาขึ้น เห็นได้ชัดว่าไม่ได้นอนหลับ

“ไม่ได้หลับหรือ?”

“อืม” ฉู่เชียนหลีตอบรับเบา ๆ เมื่อเห็นเซินเป่านอนหลับแก้มแดง ลูบผมของเขาอย่างแผ่วเบา “ข้าไปดูท่านลุงกับท่านผู้พี่”

“อืม”

เฟิ่งเสวียนตู้มองตามร่างของฉู่เชียนหลี ในใจแอบรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย

อารมณ์ไม่ดีถึงขนาดนอนไม่หลับเลยหรือ?

เช่นนั้น หยุนชิงกุยพวกนั้นก็สมควรตาย!

โม่เฟิงเดินตามมาที่ข้าง ๆ รถม้า ซูยี่นั่งอยู่บนรถม้าและจูงมันเข้าไปในบ้าน

“โม่เฟิง พวกเรากลับบ้านกันนะ”

โม่เฟิงก้มหน้า ค่อย ๆ มุดไปที่ฝ่ามือของซูยี่ ลมหายใจนั้นเปี่ยมไปด้วยความเชื่อใจ

ฉู่เชียนหลีเดินเข้าไป มีซูยี่เจ้านายเช่นนี้อยู่ข้างกาย ร่วมกับการใช้พลังวิญญาณในการรักษา โม่เฟิงก็คุ้นชินกับนางขึ้นมา ไม่มีทีท่าต่อต้านเหมือนในตอนแรก

“ท่านลุง หูและจมูกของโม่เฟิงยังสามารถรักษาได้ เกือกม้าก็สามารถฟื้นฟูได้ เพียงแต่ดวงตานั้น เกรงว่า...”

ดวงตาของโม่เฟิงนั้นถูกควักออกมาทั้งหมด ไม่มีทางที่จะกลับมาเหมือนเดิมได้อีก

ซูยี่พยักหน้า อารมณ์ยังคงขุ่นมัวอยู่เช่นเดิม “เชียนหลี มันดีมากแล้วล่ะ ขอบใจเจ้ามาก”

“ท่านลุง โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ ไม่ว่าสิ่งมหัศจรรย์ใดต่างก็มีอยู่ทั้งนั้น เรื่องที่มองแล้วคิดว่าไม่มีหนทาง ต่อไปก็ไม่แน่ว่าอาจจะพบหนทางสว่าง ดังนั้น ท่านลุงต้องรีบฟื้นฟูพลังให้เร็วที่สุด อย่าเพิ่งจมอยู่กับความทุกข์”

ซูยี่เงยหน้า สายตาอบอุ่นนั้นมองไปทางฉู่เชียนหลี “ท่านลุงเข้าใจแล้ว วางใจเถิด วันนี้ลำบากมามาก ข้าจะอยู่กับโม่เฟิงต่อเสียหน่อย เจ้าก็รีบกลับไปพักผ่อนเสีย”

“เจ้าค่ะ”