ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 71

ฉู่เชียนหลีส่งซูยี่กลับไปที่บ้านของเขา แล้วถึงกลับที่พักของตนเอง

ทันทีที่เพิ่งเดินออกจากบ้าน สังเกตเห็นเฟิ่งเสวียนตู้ที่ยืนรอนางอยู่ใต้ต้นหลิวในสวนทันที

“เจ้าขี้เหร่ ทำไมเจ้ายังไม่พักผ่อน?”

“รอเจ้า”

ฉู่เชียนหลีขยับสายตาเล็กน้อย สังเกตเห็นเหล้าสองไหอันวิจิตรที่วางอยู่บนโต๊ะหินใต้ต้นหลิวพอดี

บนไหเหล้ามีผ้าไหมสีชมพูห่อหุ้มไว้อย่างดี ตรงปากไห มีโบว์ผีเสื้อขนาดใหญ่ถูกผูกอยู่ตรงนั้น

ค่อนข้างประณีต…

ทำให้นางนึกถึงสีชมพูบาร์บี้อย่างน่าประหลาด

“นั้นเป็นของของเจ้าเหรอ?”

เจ้าขี้เหร่ไม่เพียงแค่โค้งงอ ยิ่งไปกว่านั้นวิสัยทัศน์ยังบิดเบี้ยวอย่างเห็นได้ชัด!

เฟิ่งเสวียนตู้ขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ เทียนเสวียนเป็นคนให้มา”

เจ้านายทำผิด ลูกน้องรับกรรม ไม่แปลก

“อืมอืม ใช่ ข้าต้องเชื่อเจ้าอยู่แล้ว”

ฉู่เชียนหลีก้าวออกมาฟุบลงบนขอบโต๊ะ ยื่นนิ้วมือออกไปสัมผัสโบว์ผีเสื้อสีชมพูอย่างเบามือ อย่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้ มองไปสักพัก ทำให้เกิดความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นด้วย

ภายใต้รูปลักษณ์ที่น่าเศร้าของเจ้าขี้เหร่ มีดวงวิญญาณของนางฟ้าตัวน้อยซ่อนอยู่?

“พู่!”

ฉู่เชียนหลีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงเบา

เฟิ่งเสวียนตู้มองดูรอยยิ้มของนาง ภายในใจถอนหายใจอย่างโล่งอกเล็กน้อย

สามารถยิ้มได้ นั่นแปลว่าอะไรดีขึ้นมากแล้วใช่หรือไม่?

โบว์ผีเสื้อถูกดึงออก วินาทีต่อมา กลิ่นหอมอบอวลของสุราฟุ้งกระจายออกมา

ดวงตาของฉู่เชียนหลีเป็นประกายอย่างกะทันหัน

อยู่ในองค์กรกาลเวลามาตั้งนาน นอกจากนางเกษียณ ยังได้ปลูกฝังงานอดิเรกของตนเองหลายอย่าง หนึ่งในนั้นก็คือการดื่มสุรา

เพียงแต่เมื่อหัวหน้าในองค์กรกาลเวลาได้ยินว่านางดื่มสุรามักจะรู้สึกไม่สบายใจ ดูร้อนรนยิ่งกว่ากาลเวลาใดกาลเวลาหนึ่งพังทลาย

ว่ากันว่าเรื่องนี้ถูกเด็กใหม่ยกให้เป็นหนึ่งในแปดปริศนาที่ยังไม่สามารถแก้ได้ขององค์กรกาลเวลา

และก็ไม่รู้เพราะเหตุใด

อาจจะเป็นเพราะอิจฉาที่นางคอแข็ง? กลัวนางดื่มจนหมด

ตลก

นางเป็นคนประเภทสามารถแย่งสุราของคนอื่นดื่มจนหมดเหรอ?

“หอมมาก!”

ไม่รู้ว่าเฟิ่งเสวียนตู้ไปหยิบแก้วสุรามาจากไหนสองใบ หลังจากรินจนเต็มแก้ว วางลงที่ข้างมือของฉู่เชียนหลี

“‘งั้นลองชิมดู?”

อารมณ์ไม่ดี บางทีการดื่มสุราสักสองแก้วคงทำให้นอนหลับแล้ว

ฉู่เชียนหลียกแก้วขึ้นมาใช้จมูกสูดดม พลังทิพย์ในร่างกายของนางตื่นตัวขึ้นทันที อดไม่ได้ที่จะพูดชม

“เหล้าดี!”

เฟิ่งเสวียนตู้พยักหน้า

เหล้าหนิงทิพย์โป๋ ในโลกของการฝึกตนก็ถือว่าเป็นของดีที่หาได้ยากเช่นกัน

ฉู่เชียนหลีสูดดมกลิ่นหอมของสุรา หลังจากนั้นยกขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว

“เจ้าอย่าดื่มเช่นนี้ เหล้านี่……”

สุราแรงบาดคอเล็กน้อย แต่นุ่มนวลในลำคอ แต่หลังจากกลิ่นหอมอบอวลหายไป ฤทธิ์สุราที่รุนแรงสายหนึ่งแพร่กระจาย ทำให้ใบหน้าของนางกลายเป็นสีแดงทันที

โดยเฉพาะดวงตาของฉู่เชียนหลีเป็นประกอบ ไม่ต้องให้เฟิ่งเสวียนตู้เป็นคนลงมือ นางยกไหสุราขึ้นมากรอกใส่ปากของตนเองโดยตรง

"อืม ไม่เลว!"

นางชอบสุราแรง!

เฟิ่งเสวียนตู้ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เหล้าหนิงโป๋ค่อนข้างแรง อีกเดี๋ยวเจ้าก็เมาแล้ว”

“เมาแล้วก็ไม่เป็นไร ยังมีเจ้าอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

มีน้องสาวตัวเล็กอยู่ทั้งคน นางต้องกลัวอะไร?

แก้มสีครีมของฉู่เชียนหลีเริ่มกลายเป็นสีชมพูแดง ดวงตาพร่ามัวและนุ่มนวลขึ้นเล็กน้อยในในยามค่ำคืน นางยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย เข้าใกล้เฟิ่งเสวียนตู้ทีละนิด ในลมหายใจของนางเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของเหล้าหนิงโป๋

เฟิ่งเสวียนตู้หรี่ตามองนาง มักจะรู้สึกมีอะไรบางอย่างผิดปกติ

“เจ้าดื่มมากไปแล้ว?”

“จะเป็นไปได้อย่างไร?” ฉู่เชียนหลีเอนตัวลงพิงเฟิ่งเสวียนตู้อย่างเกียจคร้าน ยกแขนขึ้นทำท่าเหมือนกำลังชี้ภูเขาเจียงซาน “พันแก้วไม่เมา เจ้าเข้าใจหรือเปล่า?”

ฉู่เชียนหลีจำได้เพียงตนเองเคยดื่มสุราพันแก้ว แต่กลับลืมร่างของนางในตอนนี้ไม่สู้ฤทธิ์สุรา

ในงานเลี้ยงของพระราชวัง นางดื่มสุราผลไม้ไปหลายแก้วแล้ว คราวนี้มารวมกับเหล้าหนิงโป๋ ทำให้ทนไม่ไหวโดยตรง

พูดจบ ล้มลงไปทางด้านข้างอย่างอ่อนแรง

เฟิ่งเสวียนตู้ยื่นมือออกไปเกี่ยวเอวบางของนาง ดึงเข้ามาไว้ในอ้อมแขนโดยตรง

“ระวังด้วย”