ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 76

ซุนยู่จือตาลุกวาวเป็นประกาย

นางไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมงานเลี้ยงพระราชวัง เรื่องของจวนเฉิงเสี้ยงและองค์ชายสามก็ไม่ได้เปิดเผยให้คนนอกรู้

เพราะเหตุนี้ ในใจของนาง ถึงแม้รูปลักษณ์ของฉู่เฉียนหลีเปลี่ยนไป แต่ยังคงเป็นผู้หญิงแพศยาที่กลับจากชนบท

“เชียนหลี ป้าใหญ่พูดเรื่องพวกนี้ก็เพราะหวังดีต่อเจ้า เจ้าอย่าคิดว่ามีรูปลักษณ์ที่ไม่เป็นสองรองใครเช่นนี้ก็สามารถทำตามอำเภอใจได้ต่อหน้าผู้ชาย ความงามของเจ้ามันก็มีแค่ไม่กี่ปี? หลังจากที่เจ้าแก่เฒ่า ถึงเวลาใครจะมาสนับสนุนเจ้า? สุดท้ายก็เป็นบ้านฝั่งแม่และญาติของเจ้า?”

น้ำเสียงของซุนยู่จือเต็มไปด้วยความโลภ

“ดังนั้น วันนี้เจ้ายอมมอบยาถอนพิษ เจ้าและคุณหนูรองยังคงเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ถ้าหากเจ้ายังมีความรู้สึกดีต่อองค์ชายสาม หลังจากคุณหนูรองแต่งงานไปเป็นพระสนม เรียกเจ้าเข้าไปปรนนิบัติองค์ชายสาม……มอบตำแหน่งนางสนมให้กับเจ้าก็ใช่ว่าจะไม่ได้”

ฉู่หลิงเซวียนฟังมาถึงตรงนี้ สีหน้าดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที แต่กลับฝืนกล้ำกลืนไม่ระเบิดอารมณ์ออกมา

ในแววตาของนางอู๋ที่อยู่ด้านข้างมีประกายของความเกลียดชังแลบผ่าน

ฉู่เชียนหลีคนนี้ก่อเรื่องทำร้ายคนของบ้านฝั่งแม่ ปัจจุบันอู๋ฉีเป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้ อู๋ฉงก็ถูกยึดตำแหน่งขุนนาง แค้นนี้นางยังคงจำฝังใจได้ดี

ตอนนี้เพื่อหลิงเซวียน นางต้องอดทน หลังจากจับจุดอ่อนของฉู่เชียนหลีได้ ต้องทำให้นางทรมานจนอยากตายแต่ไม่สามารถร้องขอความตาย

ซูยี่ที่อยู่ด้านข้างรู้สึกโมโหจนสีหน้าคล้ำม่วง มือที่กำลังกำที่จับของรถเข็นมีเส้นเลือดสีน้ำเงินปูดขึ้น

“เจ้าเหลวไหลอะไร?”

เชียนหลีได้รับความขุ่นเคืองมาตั้งมากมาย มันไม่ง่ายเลยที่จะตั้งสติได้ จะไปเป็นนางสนมขององค์ชายสามได้อย่างไร?

โดยเฉพาะซูจิ่นจือกําหมัดแน่น

“น้องเชียนหลีของข้ามีความงาม มีความสามารถ มีเพียงผู้ชายที่เพียบพร้อมที่สุดบนโลกใบนี้เท่านั้นถึงคู่ควร ถ้าหากเจ้ายังพูดจาเหลวไหลอีก ข้าจะฉีกปากของเจ้า!”

ฉู่เชียนหลีก็รู้สึกขยะแขยงจนเกือบอ้วกเพราะคำพูดของซุนยู่จือ ชั่วขณะไม่เข้าใจว่าสมองของคนพวกนี้ทำมาจากอะไร

หลังจากนางกลับมา ก่อเรื่องพวกนี้ขึ้น คนพวกนี้ยังมองไม่ออกอีกหรือว่านางรังเกียจองค์ชายสามอย่างสมบูรณ์แล้ว?

ไปเป็นนางสนม?

ให้นางที่เป็นภรรยาหลวงไปทำหน้าที่ของนางสนม ซุนยู่จือและนางอู๋กำลังจงใจดูหมิ่นนางอย่างเห็นได้ชัด

ฉู่เชียนหลีไม่ได้ตอบกลับทันที เพียงแค่มองไปทางซูยี่และซูจิ่นจือ บ่งบอกให้พวกเขาอย่าโกรธเพราะนางซุนที่ไม่รู้จักสถานการณ์

ซุนยู่จือกลับเข้าใจผิดคิดว่าคำพูดของตนเองมีผลต่อฉู่เชียนหลี ในแววตามีความดูถูกแลบผ่าน

“ฉีกปากของข้า? ข้ายืนอยู่ที่นี่ไม่ขยับตัว เจ้ากล้าเข้ามาหรือเปล่า? เชียนหลี อย่าไปฟังคำพูดของซูยี่และซูจิ่นจือ เชื่อข้า ข้าจะทำให้เจ้าสมปรารถนา แต่ถ้าหากเจ้ายังดึงดันทำตัวเหลวไหลต่อไป ทำร้ายจิตใจของแม่เลี้ยงและน้องสาว ถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่มีใครมาเป็นคนกลางให้กับเจ้าแล้ว?”

เป็นคนโง่ดีๆนี่เอง มีรูปลักษณ์ที่งดงามเช่นนี้ แต่ก็ยังทำตัวน่าสมเพชเลียส้นเท้าของผู้ชาย!

ถ้าหากนำรูปลักษณ์เช่นนี้มาให้นาง นางถึงขั้นทะเยอทะยานมั่นใจว่าสามารถครอบครองทั้งประเทศตงเสวียน

คิดถึงตรงนี้ สายตาของซุนยู่จือที่มองไปทางฉู่เชียนหลีมีร่องรอยของความโลภปรากฏขึ้น ใบหน้าของนางถึงขั้นแดงก่ำ สีหน้าค่อนข้างดูประหลาด

ฉู่เชียนหลีหันสายตา มองข้ามท่าทางที่ชวนสะอิดสะเอียนของซุนยู่จือ นางพึ่งพบว่ารูปลักษณ์ของซุนยู่จือไม่แตกต่างจากเมื่อห้าปีก่อนเลย และถึงขั้นดูขาวขึ้นเยอะมาก

เพียงแต่ ความขาวดูไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่

ถ้าหากไม่ลงมองอย่างละเอียดอย่างดี แต่ภายใต้สถานการณ์ที่มองอย่างละเอียด มันมีความรู้สึกเหมือนสีขาวอมเทาของศพหลังจากที่ถูกแช่แข็ง

เกิดคำถามขึ้นภายในใจของฉู่เชียนหลี

“ข้าถอนการแต่งงานกับองค์ชายสามแล้ว รู้สึกขยะแขยงเขาจนถึงขีดสุด พวกเจ้ายังมองไม่ออกอีกเหรอ?”

“เหอะ เฉียนหลี อยู่ต่อหน้าพวกเรา ทำไมเจ้าต้องเสแสร้งด้วย?”

ซุนยู่จือพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

“พวกละครถอยเพื่อรุกครอบงำอีกฝ่าย เป็นแค่ของเล่นที่ป้าใหญ่เล่นเหลือ เอาไปเอามา สุดท้ายจุดประสงค์ของเจ้าก็เพื่อดึงดูดความสนใจขององค์ชายสามไม่ใช่เหรอ?”

ฉู่เชียนหลีระงับอาการคลื่นไส้

“ได้ แล้วแต่พวกท่านจะคิดอย่างไร ที่พวกท่านมาในวันนี้นอกจากเรื่องช่วยฉู่หลิงเซวียนขอยาถอนพิษ ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่า?”

ถ้าหากหมดธุระแล้ว นางพร้อมที่จะลงมือ!

ซุนยู่จือดูถูกฉู่เชียนหลีอย่างสมบูรณ์แล้ว เวลาพูดมีความเย่อหยิ่งเพิ่มขึ้นหลายส่วน

“ยังมี ได้ยินมาว่าตอนที่เจ้ากลับมา นำของดีมาด้วยไม่น้อย?”

โสมเสวียนม่วง ยาหนิงลู่รวมไปถึงยาคืนจิตและลูกกลอนของยาถอนพิษ……

ไม่ว่าของสิ่งไหนก็ล้วนแต่เป็นของล้ำค่าที่หายากอย่างยิ่ง

ในแววตาของซุนยู่จือมีความละโมบโลภที่ต้องได้แลบผ่าน

สายตาของนางอยู่ในสายตาของฉู่เชียนหลี รู้สึกเรียนยิ่งอยู่ก็ยิ่งขยะแขยงคลื่นไส้

“ถูกต้อง มีของดีไม่น้อย ท่านสนใจ?”

ซุนยู่จือกวาดสายตามองซูยี่และซูจิ่นจือ เอ่ยปากพูดอย่างดูถูก

“เชียนหลี ร่างกายของซูยี่และซูจิ่นจืออยู่ในสภาพเช่นนี้แล้ว ถึงบำรุงของมากกว่านี้เข้าไปมันก็ไม่มีประโยชน์ หรือไม่สู้……”

แววตาของซูจิ่นจือมีประกายแห่งความโกรธแลบผ่าน เตรียมตัวเลยปากโต้แย้ง แต่กลับโดนสายตาของฉู่เชียนหลีห้ามเอาไว้ก่อน

“พูดมาให้ละเอียด ไม่สู้อะไร?”

“ไม่สู้ เจ้ามอบของให้ข้า?”

“ให้ท่าน?”

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว

“วางใจได้ ข้าไม่ทำผิดต่อเจ้าแน่นอน ตระกูลซุนของป้าใหญ่เคยทำการค้าขายมาระยะหนึ่ง มีเส้นสายในมือไม่น้อย บวกกับมีฮูหยินอู๋แม่เลี้ยงของเจ้าคอยช่วยคุ้มกัน นำของไปแลกเป็นเงิน เจ้าเอาไปสี่ส่วน ข้าและแม่เลี้ยงของเจ้าเอาคนละสามส่วน เป็นอย่างไร?”

ฉู่เชียนหลีแทบอยากแคะขี้หูของตนเองต่อหน้าพวกนาง

ฟังคำพูดที่ไร้ยางอายเช่นนี้ นางรู้สึกว่าหูของตนเองแทบหนวก

“เหอะ เช่นนี้ท่านและฮูหยินอู๋ไม่เสียเปรียบเหรอ?”

“ล้วนแต่เป็นคนครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องคำนวณละเอียดขนาดนั้น”

ซุนยู่จือถือผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือ เช็ดมุมปากของตนเองอย่างแผ่วเบา ในระหว่างพฤติกรรมของนางมีกลิ่นอันหอมหวานลอยโชยออกมา

ปลายจมูกของฉู่เชียนหลีขยับเล็กน้อย มีความหวาดระแวงเกิดขึ้นภายในใจทันที

ยาหมีหลี่เซียง!

สามารถดึงดูดจิตใจและทำให้ความคิดสับสน

ถ้าหากใช้ในจำนวนมาก บวกกับสมุนไพรชนิดอื่น สามารถควบคุมมนุษย์อย่างสมบูรณ์ ใช้พวกเขาเป็นหุ่นเชิด

เห็นได้ชัดว่ายาหมีหลี่เซียงในมือของซุนยู่จือเคยผ่านการปรุงแต่ง ไม่เช่นนั้นผลของมันไม่มีทางรุนแรงมากขนาดนี้

ยิ่งไปกว่านั้นยังเสริมของอย่างอื่นเข้าไปด้วย ทำให้ตรวจจับได้ยาก ตกหลุมพรางได้ง่ายขึ้น ต้องถูกปรุงแต่งโดยผู้เชี่ยวชาญยาแน่นอน

หรือว่าเบื้องหลังของซุนยู่จือยังมีใครบางคนซ่อนอยู่?

คิดถึงตรงนี้ นางตั้งใจทำสายตาเหมือนเหม่อลอย น้ำเสียงก็เริ่มแข็งขึ้นเล็กน้อย

“น่าเสียดาย โสมเสวียนม่วงและยาหนิงลู่มอบให้ฝ่าบาทไปแล้ว ยาคืนจิตก็ถูกตระกูลอู๋กลืนไปแล้ว……”

ซุนยู่จือวางผ้าเช็ดหน้าลง มีอารมณ์ของความโกรธปรากฏขึ้นบนสีหน้าทันที รีบถามด้วยความร้อนใจ

“เราไม่เหลืออะไรแล้ว?”

“เหลือ……เหลือ…..”

ฉู่เชียนหลีกุมหัวของตนเองอย่างกะทันหัน เหมือนโดนอะไรมากระตุ้น

“ข้าปวดหัวมากเลย!”

ซูยี่และซูจิ่นจือรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

“เชียนหลี?”

แววตาของเฟิ่งเสวียนตู้หวั่นไหวเล็กน้อย ก้าวเท้าออกไปขวางทางของคนทั้งสอง

ร่างกายของนางไม่มีอะไรผิดปกติ และไม่ได้รับผลกระทบจากคลื่นพลังของโดยรอบ เห็นได้ชัดว่าจงใจแกล้งทำเช่นนี้

อย่าให้ใต้เท้าซูและซูจิ่นจือก้าวออกไปดีกว่า เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อการแสดงของนาง

“อ๊าก!”

ฉู่เชียนหลีเหมือนกำลังแบกรับความเจ็บปวดอะไรบางอย่าง กำแส้อะไรมืออย่างกะทันหัน ฟาดไปทางซุนยู่จือและนางอู๋อย่างแรง

“ของของอาจารย์ ให้ไม่ได้! ให้ใครไม่ได้ทั้งนั้น!”

“อ๊าก!”

ซุนยู่จือตกใจกับภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า แส้เส้นยาวฟาดใส่บนใบหน้าของนางอย่างแรง ทิ้งร่องรอยของเลือดเป็นทางยาวไว้บนใบหน้าของนาง

นางอู๋น่าเวทนากว่า เดิมทีอวัยวะภายในที่ถูกสะเทือนยังไม่หายดี ครั้งนี้คิดว่าซุนยู่จือสามารถควบคุมสถานการณ์ได้แปดเก้าส่วน จึงมาดูเรื่องสนุกของฉู่เชียนหลี

แต่กลับคิดไม่ถึง ฉู่เชียนหลีเกิดคลั่งอย่างกะทันหัน ฟาดนางจนล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้นเหมือนกับน้ำเต้าโดยตรง

“อ๊าก ซุนยู่จือ เจ้ารีบหยุดนางเร็ว!”

สีหน้าของฉู่เชียนหลีผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

ก็ไหรนางเเพศยาซุนยู่จื่อบอกว่ามั่นใจไม่ใช่เหรอ ตกลงพึ่งพาได้หรือเปล่า?