ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 78

อีกด้านหนึ่ง เซินเป่าขี่เจ้าขาวตรงไปทางพระราชวัง โดยมีปักษีขาวที่ขนหลุดลุ่ยส่งเสียงร้องกากาบินตามหลังอยู่ไกลพอสมควร

ในพระราชวัง หลังจากฮ่องเต้ใช้ยาถอนพิษของฉู่เฉียนหลี รู้สึกเพียงร่างกายผ่อนคลายลงมาก

ตอนหวีผมช่วงเช้า สาวใช้ในวังพบสิ่งแปลกใหม่ ผมสีขาวบางส่วนของเขาเริ่มกลายเป็นสีดำ

ฮ่องเต้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกดีใจ อดไม่ได้ที่จะเรียกคนมาร้องเต้นบรรเลง ดื่มชาไปพลางชมไปพลาง

ในตอนนั้นเอง มีเสียงอุทานด้วยความตกใจดังขึ้นอย่างกะทันหัน

“มีอะไร?”

เกาหลินหัวหน้าข้าหลวงในรีบเดินออกไปตรวจดู ทันใดนั้น อดไม่ได้ที่จะอุทาน

“ฮ่องเต้ คุณชายเซินเป่ามาแล้ว”

ฮ่องเต้รีบโบกมือสั่งให้หยุดบรรเลงระบำทันที ตอนที่เพิ่งเตรียมตัวลุกขึ้น ได้ยินเสียงสะอื้นร้องไห้ของเซินเป่าดังขึ้นทันที

“ท่านฝ่าบาท ช่วยด้วย มีคนต้องการฆ่าเซินเป่าและท่านแม่!”

“กา!”

ปักษีถูกถอนขนจนหลุดลุ่ยหมดแล้ว ต้องการเอาชีวิตของปักษีด้วย!

ฮ่องเต้เดินออกจากตำหนัก สังเกตเห็นเซินเป่าที่ตัวสกปรกมอมแมมกลิ้งลงมาจากบนหลังของนกอินทรีขาว อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจ

“เซินเป่า เจ้า?”

“ท่านฝ่าบาท ได้โปรดช่วยท่านแม่ของข้าด้วย ช่วยท่านปู่ใหญ่และท่านลุงด้วย!”

น้ำตานองใบหน้าเซินเป่า

“ไม่ลอง ไหนเล่ามาให้ละเอียดซิว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“นางมารคนนั้นพานางมารเฒ่าอีกสองคนไปทำร้ายท่านแม่ ต้องการแย่งยาถอนพิษจากท่านแม่ และยังทำร้ายท่านปู่ใหญ่กับท่านลุง……ท่านฝ่าบาท ท่านร้ายกาจที่สุดแล้ว ท่านรีบไปจัดการนางปีศาจ!”

“กา!”

อย่าลืมปักษีด้วย!

ฮ่องเต้ฟังแล้วไม่เข้าใจที่ไปที่มา นางมาร นางมารเฒ่าอะไร แต่หลังจากได้ยินเสียงร้องของปักษี บวกกับเห็นสภาพของปักษี สีหน้าดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที

“ปักษีขาวตัวนี้ถูกคนทำร้าย?”

“อืม นางมารเป็นคนทำร้าย ท่านแม่เข้าไปขวางก็ขวางไม่อยู่ โมโหจนร้องไห้แล้ว……”

ปักษีขาวเป็นสัญลักษณ์มงคล และยังเป็นของที่เขาประทานเพื่อเป็นการแสดงถึงบุญคุณ จึงประกาศให้ทุกคนในเมืองหลวงรู้กันทั่ว

ตอนนี้กลับโดนทำร้าย นี่เป็นการไม่พอใจฮ่องเต้เขาคนนี้เหรอ?

“ใครก็ได้ รีบไปตรวจดูที่บ้านตระกูลซู”

เกาหลินเอ่ยปากพูดด้วยสีหน้าที่ลังเล

“ฝ่าบาท บ่าวก็พอเคยได้ยินมาอยู่บ้าง คุณชายน้อยที่นางมารพูดถึง ดูเหมือนจะเป็นคุณหนูรองของจวนเฉิงเสี้ยง……”

“ฉู่หลิงเซวียน?” ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว

เซินเป่ารีบพยักหน้าทันที

“ท่านฝ่าบาท นางมารคนนั้นแหละ”

ฉู่หลิงเซวียน?

แย่งยา?

สีหน้าของฮ่องเต้เคร่งขรึมลงเล็กน้อย “ข้ามอบยาถอนพิษให้ฉีเฟยสองเม็ด พระชายาได้แบ่งให้ฉู่หลิงเซวียนหรือเปล่า?”

เกาหลินก้มหน้าลง ท่าทางเหมือนไม่กล้าพูด

“เรื่องนี้……”

“ฮึ่ม!” ฮ่องเต้หัวเราะอย่างเย็นชา “เกาหลิน สั่งคนนำคำพูดของข้าไปที่จวนองค์ชายสาม บอกให้เจ้าสามดูแลว่าที่คู่หมั้นของเขาให้ดี”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“อีกอย่าง เจ้าพาทหารวังต้องห้ามห้าสิบนายออกจากวัง อย่างไรซูยี่ก็เคยทำผลงานให้กับตงเสวียนมากมาย วันนี้ก็จะทนดูเขาถูกคนอื่นดูหมิ่นไม่ได้เด็ดขาด”

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้”

ดวงตาของเซินเป่าลุกวาวเป็นประกาย ก้าวออกไปกอดน่องขาของฮ่องเต้ด้วยความซาบซึม

“ขอบคุณฝ่าบาท!”

ฮ่องเต้รู้สึกอึ้งเล็กน้อย ก้มหน้ามองท่าทางของเซินเป่า เกิดความเสียดายขึ้นอย่างกะทันหัน

“ไปเถอะ ปกป้องแม่ของเจ้าให้ดี”

“อืมอืม!”

เซินเป่ารีบดึงมือของเกาหลินเดินออกไปทางด้านนอก

“ท่านลุงเกา เร็วเร็วเร็ว ช่วยคนเป็นเรื่องสำคัญ!”

ทันทีที่เซินเป่าเดินออกจากประตูของตำหนัก เจ้าขาวรีบหันหลังหมอบลง หลังจากเซินเป่าปีนขึ้นหลัง ยื่นกรงเล็บที่แหลมคมออกไปจิกเสื้อตรงไหล่ของเกาหลิน พาเขาบินขึ้นสุดขอบฟ้าโดยตรง

“หา……”

มีเสียงกรีดร้องเสียงแหลมดังขึ้นอย่างชัดเจน

ทหารวังต้องห้ามอึ้งไปสักพักถึงสามารถตั้งสติได้ ควบม้าเร็วสะบัดแส้ไล่ตามเกากงกงออกไป