ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 79

สีหน้าของฉู่เชียนหลีหวั่นไหว มีแผนปรากฏขึ้นขึ้นในใจทันที

ซุนยู่จือและนางอู๋สุมหัวอยู่ด้วยกัน ท้ายที่สุดไม่ใช่เรื่องดีอะไร ยิ่งไปกว่านั้น ยาหมีหลี่เซียงเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่ามีผู้สูงส่งอยู่เบื้องหลังของซุนยู่จือ

ในเมื่อเป็นแบบนั้น ทำไมไม่ล่องูออกจากรูรวบพวกมันทั้งหมดในคราเดียว

ในขณะที่กำลังคิด ปลายนิ้วของนางขยับเล็กน้อย ใช้พลังทิพย์ควบคุมกลิ่นยาหมีหลี่เซียงที่ซ่อนอยู่ในตัวของซุนยู่จือไปที่จมูกของเกาหลิน

วินาทีต่อมา สีหน้าของเกาหลินเปลี่ยนไป หลังจากนั้นพลิกนิ้วดัชนีกล้วยไม้ขึ้น(ใช้ปลายนิ้วโป้งเเตะช่วงกลางของนิ้วกลาง) ก้าวถอยหลังสองก้าว มองไปทางนางซุนด้วยสายตาที่หวาดระแวง

“เจ้ามันหญิงหม้าย เข้าใกล้ข้ามากขนาดนี้ทำไม? ดูดัชนีกล้วยไม้ของเจ้า จะมีเสน่ห์กว่าของข้าเหรอ?”

ซุนยู่จือตกตะลึงอยู่ตรงที่เดิมสักพัก เกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้นางใช้ยาหมีหลี่เซียงเหรอ?

เกาหลินหันหน้ามองไปทางนางซุน หลังจากนั้นใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากปิดจมูกของตนเองด้วยความรังเกียจ

“มองอะไรของเจ้า ถึงมองยังไงข้าก็เป็นผู้ชายที่เจ้าไม่อาจเอื้อม! ฮึ่ม!”

นางอู๋เบิกตากว้าง เกือบจะหายใจไม่ออกเพราะคำพูดประโยคนี้

นางเป็นถึงฮูหยินเฉิงเสี้ยง จะสนใจขันทีคนหนึ่งได้อย่างไร?

ฉู่เชียนหลีกระพริบตา : ดูเหมือนธาตุแท้ของเกากงกงท่านนี้ไม่ปกติเท่าไหร่

ในตอนนั้นเอง ฉู่หลิงเซวียนสูดหายใจเข้าลึกๆ ในที่สุดก็สะดุ้งตื่นจากการหมดสติ นางพยายามลุกขึ้นนั่ง หลังจากนั้นรู้สึกว่าศีรษะหนักกว่าก่อนหน้านี้หลายเท่า

“สวรรค์ของข้า! เป็นคนอยู่ดีๆทำไมถึงมีรูปลักษณ์เหมือนกับหมูไปได้? ไม่ถูก บอกว่าเจ้าเป็นหมู หมูยังต้องร้องไห้”

“เจ้าห้ามขยับเด็ดขาด ข้ากังวลว่าถ้าเจ้าขยับตัวมันจะทำให้มันหมูที่อยู่บนใบหน้าของเจ้าตก โอ๊ย ทนดูไม่ได้แล้ว……”

มุมปากของฉู่เชียนหลีขยับเล็กน้อย

คิดไม่ถึงเลยจริงๆ แก่นแท้ของเกากงกงท่านนี้จะเป็นคนปากปูปากหอย ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นแบบที่ไม่มีอะไรสามารถต้านทาน

นางซุนและฉู่หลิงเซวียนเกือบล้มหัวทิ่มลงกับพื้น

“เจ้า……เจ้า……”

เมื่อเห็นสายตาของเกากงกงกำลังจะมองไปทางเฟิ่งเสวียนตู้ ฉู่เชียนหลีรีบโคจรพลังทิพย์ สลายฤทธิ์ยาของยาหมีหลี่เซียง

นางแค่ต้องการให้ร่างกายของเกากงกงได้สัมผัสความรู้สึกผลกระทบจากยาหมีหลี่เซียง ไม่ต้องการให้เขามาทำปากปูปากหอยใส่คนของตนเอง

สีหน้าของเกาหลินสั่นไหว หลังจากนั้นยืนตกตะลึงอยู่ตรงที่เดิม เก็บนิ้วดัชนีกล้วยไม้ของตนเองกลับมาด้วยท่าทางที่แข็งทื่อ หันไปมองทางฉู่เชียนหลีด้วยสายตาที่ตกใจ

“เกากงกง เมื่อกี้ท่านดูไม่ปกติเท่าไหร่”

“บ่าวได้กลิ่นหอมสายหนึ่ง หลังจากนั้น……”

เกาหลินมองไปทางซุนยู่จืออย่างกะทันหัน มีความเยือกเย็นปรากฏขึ้นในแววตา

“ใครก็ได้ เชิญตัวฮูหยินไปอยู่ด้านข้าง ระวังด้วย อย่าถูกนางใช้กลอุบายใส่”

ในที่สุดทหารวังต้องห้ามก็มาถึงแล้ว ได้ยินคำพูดประโยคนี้ เดินเข้าไปในจวนซูทันที

“รับทราบ”

เกาหลินรับประกันกับฉู่เชียนหลี

“คุณหนูใหญ่โปรดวางใจ หลังจากถึงวัง บ่าวจะกราบทูลฝ่าบาททุกอย่างตามความจริงแน่นอน การทำร้ายคนไม่ได้เป็นการสมัครใจของท่าน”

หลังจากประสบด้วยตนเอง เขาเชื่อคำพูดของฉู่เชียนหลีอย่างสมบูรณ์

“ขอบคุณเกากงกง”

ซุนยู่จื่อต้องการดิ้นรน แต่ทหารวังต้องห้ามลงมืออย่างไม่เกรงใจ ชักกระบี่ออกจากฝัก จิตสังหารปรากฏ นางทำได้แต่หุบปากของตนเอง

หลังจากนั้นเกาหลินหันไปมองทางนางอู๋และฉู่หลิงเซวียน

“ส่วนท่านทั้งสอง คิดว่าคราวนี้องค์ชายสามก็น่าจะใกล้ถึงแล้ว”

ทันทีที่สิ้นเสียง มีเสียงคำนับดังขึ้นจากด้านนอก

“คำนับองค์ชายสาม”

ฉู่หลิงเซวียนรู้สึกอึ้ง หลังจากนั้นพูดเสียงเบา

“ท่านแม่!”

ถ้าหากองค์ชายสามมาเห็นสภาพของนางในตอนนี้ ควรจะทำอย่างไรดี?

นางอู๋รีบหยิบหมวกไม้ไผ่ขึ้นมาคลุมตัวของฉู่หลิงเซวียนโดยตรง

เซินเป่าเห็นภาพนี้ รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

นางมารคนนั้นยังรู้ตัวว่าตนเองน่าเกลียดมาก ฮึ่ม กล้ารังแกท่านแม่ของเขา เขาไม่มีทางปล่อยนางไปแน่

“เผิงเกิ๋น！”

เดิมทีเผิงเกิ๋นนอนหมอบอยู่บนพื้น ท่าทางเหมือนลมหายใจรวยริน

หลังจากได้ยินเสียงของเซินเป่า มันกระโดดลุกขึ้นเหมือนตกใจตื่นจากความตาย กระพือปีกไร้ขนของมันปัดหมวกไม้ไผ่ของฉู่หลิงเซวียนจนหลุด