ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 83

“ยอดฝีมืองั้นรึ?” ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่นอีกครั้ง

ฉู่เชียนหลีพยักหน้ากล่าว: “ฝ่าบาท วันนี้หม่อมฉันได้พบกับท่านป้าใหญ่ของหม่อมฉันนางซุน พบว่ามีธูปหอมหมีหลี่ที่ผ่านการกลั่นแปรมาแล้วอยู่บนตัวของนาง

สายตาของฮ่องเต้จ้องเขม็ง ร่างยืดตรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้: “เจ้าว่าธูปหอมอะไรนะ?”

“ธูปหอมหมีหลี่ สามารถควบคุมคิด และจิตใจของผู้คน......”

เมื่อได้ยินคำอธิบายของฉู่เชียนหลี แววตาของฮ่องเต้ก็เยือกเย็นขึ้นมาทันที

“เจ้าบอกว่าธูปหอม นั่นได้ผ่านการกลั่นแปรมาก่อน?”

“ถูกต้องเพคะ วิธีกลั่นแปรนั้นเหมือนกับวิธีกลั่นยาของอาจารย์ของหม่อมฉันเป็นอย่างมาก คิดว่าคงจะมาจากสายเดียวกัน”

ฮ่องเต้ค่อย ๆ ลุกขึ้น เดินลงมาจากบันได เดินไปมาในตำหนักอย่างช้า ๆ สีหน้าเคร่งเครียด อารมณ์ความรู้สึกในดวงตาเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา

คิดไม่ถึงว่า จะมีเบาะแสของผู้ฝึกตนเร็วเพียงนี้......

“ความหมายของเจ้าคือ มีความเป็นไปได้ว่าที่เบื้องหลังของนางซุนมียอดฝีมือเหมือนดั่งอาจารย์ของเจ้าซ่อนอยู่?”

“ใช่เพคะ”

“เจ้ายืนยันความสามารถของคนผู้นั้นได้หรือไม่?”

“ไม่ได้เพคะ มั่นใจได้เพียงว่าคันผู้นั้นชำนาญการใช้ยา นอกจากนี้แล้ว มีความเป็นไปได้มากว่าเขาได้เล็งเป้าหมายมาที่หม่อมฉันแล้ว”

ฮ่องเต้พลันหยุดฝีเท้าลง: “เจ้าหมายถึงยาหนิงลู่และโสมเสวียนม่วงของวิเศษพวกนี้น่ะหรือ?”

“ใช่แล้วเพคะ ดังนั้นหม่อมฉันก็เลยกระสับกระส่ายเป็นกังวล จึงได้มาขอความช่วยเหลือจากฝ่าบาท”

ฉู่เชียนหลีมองไปที่จักรพรรดิอย่างจริงใจ ในแววตาเต็มไปด้วยความเชื่อใจ ไม่มีพิรุธใด ๆ เลยสักนิด

ฮ่องเต้หรี่ตาลงเล็กน้อย ในแววตาแฝงไปด้วยความตื่นเต้น ยังมีความเป็นกังวลและการป้องกัน สักพักถึงได้ค่อย ๆ เอ่ยขึ้น

“เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะต้องปกป้องประชาชนชาวตงเสวียนของข้าแน่”

ฉู่เชียนหลีแสร้งทำเป็นฟังไม่ออกถึงความคลุมเครือของจักรพรรดิ: ประชาชนชาวตงเสวียน? หึ ขอบเขตกว้างขวางมากเลยทีเดียวล่ะ

“ฝ่าบาท แล้วจะจัดการกับนางซุนเช่นไรดี?”

องค์จักรพรรดิกำลังจะเอ่ยปาก ที่ประตูก็ได้มีทหารรับใช้เข้ามารายงาน

“กราบทูลฝ่าบาท ฉู่เฉิงเสี้ยงขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้พลันได้ยินข่าวใหญ่นี้ ไม่มีกะจิตกะใจจะไปสนใจฉู่เยี่ยนชิงเลยสักนิด

“บอกเขาไปว่าไม่ต้องมาขอประทานโทษแล้ว กลับไปเถอะ......”

ความคิดของฉู่เชียนหลีพลันเปลี่ยนไป: “ฝ่าบาท พบหน่อยเถอะนะเพคะ”

นางสงสัยมากเลยจริง ๆ ซุนชื่อชอบมั่วสุมอยู่กับบุรุษ ชื่อเสียงเรื่องลือไปทั่วเมืองหลวง

คนที่รักในชื่อเสียงของตนอย่างฉู่เยี่ยนชิง กลับปล่อยให้นางอู๋และนางซุนไปมาหาสู่ ในนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับยอดฝีมือที่อยู่เบื้องหลังของนางซุนผู้นั้นหรือเปล่า?

นั่นต้องดูว่าหลังจากที่ฉู่เยี่ยนชิงเข้ามา จะพูดอะไรแล้ว

“ก็ดีเหมือนกัน ให้เขาเข้ามา”

“กระหม่อมน้อมพบฝ่าบาท”

เมื่อฉู่เยี่ยนชิงเห็นฉู่เชียนหลี ก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

“ฝ่าบาท กระหม่อมมาน้อมขอรับโทษ”

“ขอประทานโทษงั้นหรือ?”

“พ่ะย่ะค่ะ เดิมกระหม่อมได้จัดการงานราชการอยู่ในจวน ได้ยินเรื่องที่ฮูหยินของกระหม่อมได้พาหลิงเซวียนบุตรสาวไปถามหายาถอนพิษกับฉู่เชียนหลี ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ต่อมาถึงได้ทราบว่าหลิงเซวียนได้ก่อเรื่องขึ้นที่ตระกูลซู ทำร้ายปักษีขาวที่ฝ่าบาททรงประทาน กระหม่อมได้รีบซักถามนาง พอถามได้ถึงพบเห็นความผิดปกติ”

“มีอะไรไม่ถูกหรือ?” ฮ่องเต้ถามอย่างเยือกเย็น

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมพบว่าแม่นมที่ข้างกายของนางอู๋มีท่าทางกระวนกระวาย พอซักถามก็พูดวกไปวนมา ดูไม่ปกติ จึงได้ให้คนซักถามอย่างละเอียด ถึงพบว่า เนื่องด้วยนางไม่พอใจที่รับใช้มาเป็นเวลานานแต่กลับไม่ถูกให้ความสำคัญ คิดไม่ถึงว่าจะมีจิตใจอำมหิตคิดให้ร้ายผู้เป็นนาย”

“พูดมาให้ละเอียด"

นิ้วของฮ่องเต้ลูบไล้ไปบนกล่องที่ใส่โสมหยกหิมะขาวเบา ๆ ในแววตานั้นหม่นหมองยิ่งนัก

ฉู่เยี่ยนชิงสีหน้าซีดเซียวลง เหงื่อผุดขึ้นมาเต็มหลังอย่างไม่รู้ตัว

“เวลากระชั้นชิด ยังไม่ทันได้ตรวจสอบอย่างชัดเจน แล้วข้าจะไปสืบให้ละเอียดอีกที”

“เช่นนั้นก็ดี ระยะนี้ น้องหลิงเซวียนได้ก่อเรื่องขึ้นมากมาย วันนี้ไม่เพียงหน้าตาอัปลักษณ์ แถมยังขาหัก แล้วยังสติฟั่นเฟือน หนำซ้ำยังทำร้ายฉีเฟย ไม่สิเป็นฉีผิน ชื่อเสียงที่ด้านนอกยิ่งไม่อาจทนดูได้”

ฉู่เชียนหลีหลุบตาลงเล็กน้อย ตอนนี้ไฟแรงได้สมควร ถึงเวลาที่จะราดน้ำมันแล้ว

“โชคดีที่องค์ชายสามและนางมีความสัมพันธ์ที่ล้ำลึกต่อกัน มาจนถึงวันนี้ก็ยังไม่ยอมที่จะถอนหมั้น มิเช่นนั้น นางก็คงไม่การเป็นหญิงเฒ่าที่ไม่มีใครเอาหรอกหรือ?”

ฉู่เยี่ยนชิงถลึงตาใส่ฉู่เชียนหลีอย่างดุร้าย แทบอยากจะเย็บปากนางเอาไว้

“ถึงยังไงหลิงเซวียนก็เป็นน้องสาวของเจ้า ทำไมเจ้าต้องโหดร้ายถึงเพียงนี้ด้วย?”

“ข้าแค่พูดตามความจริงเท่านั้นเอง ทำไมถึงกลายเป็นดุร้ายไปเสียแล้วล่ะ?” บนใบหน้าของฉู่เชียนหลีเต็มไปด้วยความโมโห

แววตาของฮ่องเต้เยือกเย็นลงไปโดยสิ้นเชิง นิ้วมือเคาะลงไปบนกล่องหยกที่วางอยู่บนโต๊ะเบา ๆ และได้กล่าวขึ้นมา:

“เอาล่ะ สองพ่อลูก อย่าได้ทำร้ายมิตรภาพที่มีต่อกัน”

ฉู่เชียนหลียังคงมีท่าทางโมโหอยู่เหมือนเดิม

“ในเมื่อฉู่เฉิงเสี้ยงบอกว่าข้าโหดร้าย เช่นนั้นข้าก็จะโหดร้ายให้ดู ฝ่าบาทปักษีขาวทั้งสองบาดเจ็บหนัก เช่นนี้หากต้องการให้หายดีเหมือนเดิม จักต้องใช้ยาสมุนไพรล้ำค่าเพื่อบำรุงร่างกาย และยังต้องลบล้างบาดแผลที่อยู่ในใจของพวกมันออกไปถึงจะได้”

“บาดแผลที่อยู่ในใจเช่นนั้นหรือ?”

“ใช่เพคะ ฝ่าบาท ปักษีขาวถูกทำร้ายอย่างไร้เหตุผล ในใจของพวกมันคงต้องแค้นเคืองเป็นแน่ และพวกมันเป็นนกที่แสดงถึงความเป็นสิริมงคล ถ้าหากอารมณ์ไม่ดี เช่นนั้นความเป็นสิริมงคลเช่นนี้คงจะไม่แฝงไปด้วยความเกลียดชังหรอกหรือ?”

ฮ่องเต้พยักหน้า: “มีเหตุผล”

“เพราะฉะนั้นแล้ว จะต้องทำให้ปักษีขาวมีความสุข! หม่อมฉันคิดว่า สร้างรังที่งดงามให้กับปักษีขาวที่จวนตระกูลซู สร้างสถานที่เล่นสนุกให้กับพวกมัน แล้วคัดเลือกคนมาปกป้องดูแล เช่นนี้ปักษีขาวก็คงจะดีใจขึ้นมาแล้วกระมัง”

“อืม ก็ดี”

ฉู่เซียนหลีน้อมคารวะต่อฮ่องเต้

“ขอบพระทัยฝ่าบาททรงพระกรุณา ฉู่เฉิงเสี้ยง ข้าได้ประเมินอย่างคร่าว ๆ แล้ว การก่อสร้างในระยะแรก อย่างน้อยก็ต้องใช้ประมาณห้าหมื่นตำลึงเงิน ท่านคงจะไม่เบี้ยวหรอกนะ?”