ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 83

“ยอดฝีมืองั้นรึ?” ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่นอีกครั้ง

ฉู่เชียนหลีพยักหน้ากล่าว: “ฝ่าบาท วันนี้หม่อมฉันได้พบกับท่านป้าใหญ่ของหม่อมฉันนางซุน พบว่ามีธูปหอมหมีหลี่ที่ผ่านการกลั่นแปรมาแล้วอยู่บนตัวของนาง

สายตาของฮ่องเต้จ้องเขม็ง ร่างยืดตรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้: “เจ้าว่าธูปหอมอะไรนะ?”

“ธูปหอมหมีหลี่ สามารถควบคุมคิด และจิตใจของผู้คน......”

เมื่อได้ยินคำอธิบายของฉู่เชียนหลี แววตาของฮ่องเต้ก็เยือกเย็นขึ้นมาทันที

“เจ้าบอกว่าธูปหอม นั่นได้ผ่านการกลั่นแปรมาก่อน?”

“ถูกต้องเพคะ วิธีกลั่นแปรนั้นเหมือนกับวิธีกลั่นยาของอาจารย์ของหม่อมฉันเป็นอย่างมาก คิดว่าคงจะมาจากสายเดียวกัน”

ฮ่องเต้ค่อย ๆ ลุกขึ้น เดินลงมาจากบันได เดินไปมาในตำหนักอย่างช้า ๆ สีหน้าเคร่งเครียด อารมณ์ความรู้สึกในดวงตาเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา

คิดไม่ถึงว่า จะมีเบาะแสของผู้ฝึกตนเร็วเพียงนี้......

“ความหมายของเจ้าคือ มีความเป็นไปได้ว่าที่เบื้องหลังของนางซุนมียอดฝีมือเหมือนดั่งอาจารย์ของเจ้าซ่อนอยู่?”

“ใช่เพคะ”

“เจ้ายืนยันความสามารถของคนผู้นั้นได้หรือไม่?”

“ไม่ได้เพคะ มั่นใจได้เพียงว่าคันผู้นั้นชำนาญการใช้ยา นอกจากนี้แล้ว มีความเป็นไปได้มากว่าเขาได้เล็งเป้าหมายมาที่หม่อมฉันแล้ว”

ฮ่องเต้พลันหยุดฝีเท้าลง: “เจ้าหมายถึงยาหนิงลู่และโสมเสวียนม่วงของวิเศษพวกนี้น่ะหรือ?”

“ใช่แล้วเพคะ ดังนั้นหม่อมฉันก็เลยกระสับกระส่ายเป็นกังวล จึงได้มาขอความช่วยเหลือจากฝ่าบาท”

ฉู่เชียนหลีมองไปที่จักรพรรดิอย่างจริงใจ ในแววตาเต็มไปด้วยความเชื่อใจ ไม่มีพิรุธใด ๆ เลยสักนิด

ฮ่องเต้หรี่ตาลงเล็กน้อย ในแววตาแฝงไปด้วยความตื่นเต้น ยังมีความเป็นกังวลและการป้องกัน สักพักถึงได้ค่อย ๆ เอ่ยขึ้น

“เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะต้องปกป้องประชาชนชาวตงเสวียนของข้าแน่”

ฉู่เชียนหลีแสร้งทำเป็นฟังไม่ออกถึงความคลุมเครือของจักรพรรดิ: ประชาชนชาวตงเสวียน? หึ ขอบเขตกว้างขวางมากเลยทีเดียวล่ะ

“ฝ่าบาท แล้วจะจัดการกับนางซุนเช่นไรดี?”

องค์จักรพรรดิกำลังจะเอ่ยปาก ที่ประตูก็ได้มีทหารรับใช้เข้ามารายงาน

“กราบทูลฝ่าบาท ฉู่เฉิงเสี้ยงขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้พลันได้ยินข่าวใหญ่นี้ ไม่มีกะจิตกะใจจะไปสนใจฉู่เยี่ยนชิงเลยสักนิด

“บอกเขาไปว่าไม่ต้องมาขอประทานโทษแล้ว กลับไปเถอะ......”

ความคิดของฉู่เชียนหลีพลันเปลี่ยนไป: “ฝ่าบาท พบหน่อยเถอะนะเพคะ”

นางสงสัยมากเลยจริง ๆ ซุนชื่อชอบมั่วสุมอยู่กับบุรุษ ชื่อเสียงเรื่องลือไปทั่วเมืองหลวง

คนที่รักในชื่อเสียงของตนอย่างฉู่เยี่ยนชิง กลับปล่อยให้นางอู๋และนางซุนไปมาหาสู่ ในนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับยอดฝีมือที่อยู่เบื้องหลังของนางซุนผู้นั้นหรือเปล่า?

นั่นต้องดูว่าหลังจากที่ฉู่เยี่ยนชิงเข้ามา จะพูดอะไรแล้ว

“ก็ดีเหมือนกัน ให้เขาเข้ามา”

“กระหม่อมน้อมพบฝ่าบาท”

เมื่อฉู่เยี่ยนชิงเห็นฉู่เชียนหลี ก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

“ฝ่าบาท กระหม่อมมาน้อมขอรับโทษ”

“ขอประทานโทษงั้นหรือ?”

“พ่ะย่ะค่ะ เดิมกระหม่อมได้จัดการงานราชการอยู่ในจวน ได้ยินเรื่องที่ฮูหยินของกระหม่อมได้พาหลิงเซวียนบุตรสาวไปถามหายาถอนพิษกับฉู่เชียนหลี ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ต่อมาถึงได้ทราบว่าหลิงเซวียนได้ก่อเรื่องขึ้นที่ตระกูลซู ทำร้ายปักษีขาวที่ฝ่าบาททรงประทาน กระหม่อมได้รีบซักถามนาง พอถามได้ถึงพบเห็นความผิดปกติ”

“มีอะไรไม่ถูกหรือ?” ฮ่องเต้ถามอย่างเยือกเย็น

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมพบว่าแม่นมที่ข้างกายของนางอู๋มีท่าทางกระวนกระวาย พอซักถามก็พูดวกไปวนมา ดูไม่ปกติ จึงได้ให้คนซักถามอย่างละเอียด ถึงพบว่า เนื่องด้วยนางไม่พอใจที่รับใช้มาเป็นเวลานานแต่กลับไม่ถูกให้ความสำคัญ คิดไม่ถึงว่าจะมีจิตใจอำมหิตคิดให้ร้ายผู้เป็นนาย”

“พูดมาให้ละเอียด"

นิ้วของฮ่องเต้ลูบไล้ไปบนกล่องที่ใส่โสมหยกหิมะขาวเบา ๆ ในแววตานั้นหม่นหมองยิ่งนัก