ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 87

ฉู่เชียนหลีสัมผัสได้ถึงไอสังหารอันแรงกล้าบนตัวของฉู่หลิงเซวียนจากระยะไกล

ขาหักสองข้าง ใบหน้าเสียโฉม ไม่นึกเลยว่าจะยังฝืนทนมาร่วมงานล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ผลิ หากไม่ใช่ไม่ห่วงชีวิต ก็เป็นมีแผนบางอย่าง

เกาหลินเดินขึ้นมาด้านหน้าด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “คุณหนูใหญ่ ห้องได้ถูกจัดเรียบร้อยแล้ว หากว่ายังขาดเหลืออะไร ให้สั่งการกับคนด้านล่างได้เลย รับรองได้ว่าจะจัดการให้ท่านอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง”

“ขอบคุณเกากงกงมาก และลำบากเหล่ากงกงที่คอยช่วยเหลือทุกท่านแล้ว น้ำใจเล็กน้อย เชิญทุกท่านดื่มชา”

ฉู่เชียนหลียื่นถุงเงินใบหนึ่งออกไป

เกากงกงรับถุงเงินเอาไว้ เพียงรู้สึกหนักที่ฝ่ามือ รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งสดใสขึ้นกว่าเดิม

“ขอบคุณคุณหนูใหญ่”

ฉู้เชียนหลีหยิบเอาห่อผ้าเล็ก ๆ ออกมา แล้วยื่นให้เกากงกง

“นี่คือของตอบแทนที่เตรียมให้กงกงโดยเฉพาะ”

เกาหลินรีบรับเอามา เปิดออกเห็นรากสีสันดั่งหยกอยู่ด้านใน จึงรีบมัดห่อผ้าเอาไว้ในทันที

“นี่.....บ่าวไม่รู้จริง ๆ ว่าจะตอบแทนอย่างไรดีแล้ว”

“อย่าได้เกรงใจไปเลย”

“คุณหนูใหญ่ ในครั้งนี้มีผู้คนมาที่ลานล่าสัตว์จำนวนมาก เหมือนว่าผู้ที่เคยมีความสัมพันธ์กับคุณหนูใหญ่ในเมื่อก่อนหน้านี้มากันแทบทุกคน ผู้คนมากหน้าหลายตา คุณหนูใหญ่ระวังตัวด้วย”

สีหน้าของฉู่เชียนหลีเคลื่อนไหวเล็กน้อย: “ได้ ขอบคุณกงกงที่กล่าวเตือน”

เฟิ่งเสวียนตู้เก็บสายตากลับมาจากเซินเป่าที่วิ่งเล่นอย่างบ้าคลั่ง

“นางอู๋ ฉู่หลิงเซวียนและนางซุนต่างก็มากันหมด”

ฉู่เชียนหลียิ้มพลางพยักหน้า ร่องรอยการเฝ้ารอแวบผ่านไปในดวงตาของนาง: “อืม ปลาใหญ่ตัวนั้นก็คงอยู่ไม่ไกลแล้ว”

ค่ำคืนผ่านไปอย่างเงียบสงบ

วันต่อมา ฉู่เชียนหลีตื่นขึ้นมาค่อนข้างจะเช้าไปหน่อย ทันทีที่ตื่นขึ้น ก็ได้กลิ่นหอมอันเย้ายวนลอยมา

“หอมจังเลย!”

เฟิ่งเสวียนตู้ยกหม้อดินเข้ามา ก็ได้เผชิญเข้ากับแววตาเป็นประกายของฉู่เชียนหลี

“เจ้าขี้เหร่ เจ้าทำอะไรหรือ?”

“ข้าวแปดสมบัติโสมชื่อหยุน ”

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นอย่างตกตะลึง: “เจ้าหาโสมชื่อหยุนเจอแล้วหรือ?”

เซินเป่ายืดอกเล็ก ๆ เดินเข้ามา กะพริบตาปริบ ๆ ให้กับฉู่เชียนหลี

ฉู่เชียนหลีหัวเราออกมาเบา ๆ : “เซินเป่าเป็นคนหาเจอหรือ?”

“ขอรับ ขุดพบที่มุมกำแพงของค่ายล่าสัตว์ในตอนเช้า” เซินเป่าวิ่งเข้ามาที่บริเวณข้างเท้าของฉู่เชียนหลีอย่างรวดเร็ว กล่าวขึ้นมาพลางยิ้มแฉ่ง

“เซินเป่ายอดเยี่ยมจริง ๆ !”

ฉู่เชียนหลีไม่ตระหนี่คำชมของตนเองเลยสักนิด อุ้มเซินเป่าขึ้นมาแล้วหอมลงไปหนึ่งฟอด

เซินเป่าดีใจหน้าหน้าแดงขึ้นมาทันที

“ท่านแม่ พวกเรารีบทานอาหารกัน ทานเสร็จแล้ว เซินเป่าจะไปหาดูว่าที่นี่มีน้องชายโฉมคนอื่น ๆ อยู่อีกหรือไม่”

เฟิ่งเสวียนตู้ตักโจ๊กให้กับสองแม่ลูก เห็นพวกเขาทานอย่างเอร็ดอร่อย สีหน้าท่าทางค่อนข้างลึกล้ำเล็กน้อย

เผ่าหงส์เป็นนกมงคลของฟ้าดิน โดยเฉพาะสายเลือดหลัก ง่ายที่จะได้รับการดูแลจากสวรรค์ ทว่าเหมือนอย่างเซินเป่า ต้องการอะไรก็ได้ดั่งสมปรารถนา แต่กลับไม่เคยมีมาก่อน

ฉู่เชียนหลีทานโจ๊กหมดไปหนึ่งถ้วย รู้สึกเพียงเหมือนว่าทั่วทั้งร่างได้แช่อยู่ในน้ำพุร้อน สบายจนทำให้คนอยากกลับไปนอนฝันหวานต่อ เงยหน้าขึ้น ก็พบเข้ากับท่าทางครุ่นคิดของเฟิ่งเสวียนตู้

“เจ้าขี้เหร่ คิดอะไรอยู่หรือ?”

เฟิ่งเสวียนตู้มองดูแผ่นโสมชื่อหยุนที่อยู่ในหม้อดิน

“เพียงแค่สงสัยว่า เซินเป่าขุดเจอโสมชื่อหยุนได้อย่างไร?”

“เป็นเพราะอยากได้ไงเล่า ยังจะเป็นเพราะอะ......”

รอเดี๋ยวนะ อยากได้โสมชื่อหยุน และนั่นก็เป็นเพราะอยากจะทานปักสีขาวตุ๋นโสมชื่อหยุน?

แต่ว่าถ้าหากนำปักษีขาวตัวอวบอ้วนนั้นมาตุ๋น......

ฉู่เชียนหลีทานโจ๊กหนึ่งคำอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็กลืนน้ำลายดังเอื้อก

“เซินเป่า เรื่องที่พวกเราหาโสมชื่อหยุนเจอ อย่าบอกโต้เกิ๋นและเผิงเกิ๋นดีกว่าไหม?”

รับมือกับฉู่หลิงเซวียนและองค์ชายสามในเมื่อก่อนหน้านี้ พวกมันเองก็ออกแรงไม่น้อย มาวันนี้กลับคิดถึงเนื้อของผู้อื่นตลอดเวลา มันค่อนข้างจะทำร้ายจิตใจไปหน่อย

เซินเป่าเองก็แจะปาก แล้วยกมือขึ้นมาเช็ดปาก และพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ

“ขอรับ ท่านแม่”

ดวงตาของเฟิ่งเสวียนตู้เคลื่อนไหวเล็กน้อย ในใจแอบรู้สึกส่ายหัว

แม่ลูกสองคนนี้ อยากทานตุ๋นปักษีขาวมากขนาดนั้นเชียวหรือ?

ถ้าหากพวกเขาอยากทานมาก ให้เทียนเสวียนไปจับมาสักสองตัวก็ใช่ว่าจะไม่ได้