ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 958

บทที่ 958 สวามิภักดิ์

“ นี่ไม่ใช่ความฝันใช่หรือไม่?” กงชิงวี่แทบไม่กล้าเชื่อสิ่งที่ตาเห็น

กงชิงเห้าเทียนเดินไปที่ตรงหน้ากงชิงวี่ เผยรอยยิ้มกว้าง : "ไม่ใช่ความฝัน ท่านปู่ ข้ากลับมาแล้วขอรับ"

กงชิงวี่มองค้างอยู่เป็นนานสองนาน จึงเอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้ากงชิงเห้าเทียน รู้สึกถึงอุณหภูมิอุ่น ๆ ร้อน ๆ ก็ปล่อยมือ จากนั้นเลื่อนลงมาหยิกขาของตัวเอง เมื่อรู้สึกว่าเจ็บ เขาถึงได้เชื่อในที่สุด!

"ท่านปู่ ข้าไม่เป็นไรขอรับ มาเร็ว!" กงชิงเห้าเทียนดึงมู่หมั่นจือเข้ามา: "เรียกท่านปู่สิ!"

มู่หมั่นจือสีหน้าพลันมืดทะมึนดำคล้ำไปทั้งหน้า ปู่อะไรจะหนุ่มขนาดนี้?

มู่หมั่นจื่อไม่เรียก กงชิงวี่มองพินิจเด็กสาวตรงหน้าอย่างละเอียด หน้าตาไม่เลวเลยทีเดียว

"เจ้าอายุเท่าไหร่?"

"ถามเจ้านั่นล่ะ."

มู่หมั่นจืออ้ำอึ้งอยู่นาน กว่าจะตอบกลับไปว่า: "สิบเจ็ด"

"กำลังพอดีเลย มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ?" กงชิงวี่ถาม กงชิงเห้าเทียนจึงบอกเล่าเท้าความ ถึงที่มาที่ไปทั้งหมดให้กงชิงวี่ฟัง กงชิงวี่หันไปจ้องมองมู่หมั่นจือครู่ใหญ่ๆ

"เจ้าชื่อว่ามู่หมั่นจือหรือ?"

"ใช่"

“ พี่ชายคนโตของเจ้า คือมู่หมั่นเฉิง?”

"ใช่."

“ เช่นนั้นพ่อของเจ้า ก็คือมู่จือซาน?”

"ใช่."

มู่หมั่นจือชักเริ่มจะหมดความอดทนขึ้นมาแล้ว

กลับกัน ทางกงชิงวี่กลับเป็นฝ่ายยิ้มแย้ม ความสุขสันต์ยินดีเกลื่อนเต็มใบหน้า: "รีบพาไปให้ท่านย่าของเจ้าดูเร็วเข้า"

"ขอรับ"

กงชิงเห้าเทียนตามกงชิงวี่ไปพบอันหลิงหยุนด้วย

ขณะนั้นอันหลิงหยุนกำลังนอนซมอยู่ เป็นเพราะความเศร้าใจ จึงส่งผลกระทบต่อการเยียวยาบาดแผล ในเวลานั้น นางกำลังโศกเศร้าเป็นทุกข์อยู่บนเตียงตามลำพัง

เมื่อมีคนเข้ามา นางยังคิดไปว่าเป็นความฝัน ยิ่งเห็นเป็นหน้ากงชิงเห้าเทียน น้ำตาของนางก็รินไหลทันที หลังเช็ดน้ำตาเสร็จก็ไม่ยอมมองดูอีกต่อไป

"ท่านย่า"

ทันทีที่กงชิงเห้าเทียนเห็นว่า อันหลิงหยุนได้รับบาดเจ็บ เขาก็รีบเข้าไปหานางทันที

อันหลิงหยุนหันไปมองเขา ยังมีอาการมึนงงเล็กน้อย: "เทียนเอ๋อ!"

“ท่านย่า ใครทำร้ายท่าน?” สีหน้าของกงชิงเห้าเทียนย่ำแย่สุดขีด

กงชิงวี่เดินเข้ามาจากด้านนอก: "ตอนที่เจ้าไล่ตามข้าศึกไป ย่าของเจ้ากระโดดตามลงไปหมายจะหยุดเจ้า จึงถูกพวกนั้นระดมยิงธนูเข้าใส่จนกลายเป็นแบบนี้ แล้วเพราะความเศร้าโศกเสียใจ จึงทำให้บาดแผลยังไม่สมาน"

"... ซือถูฟ่าง ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้ารอดไปได้แน่!" กงชิงเห้าเทียนรีบร้อนเข้าไปกุมมืออันหลิงหยุนแน่น : "ท่านย่า ท่านดูสิ!"

กงชิงเห้าเทียนรีบเรียกมู่หมั่นจือมาข้างหน้า อันหลิงหยุนได้เห็นมู่หมั่นจือ ก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่ง ถึงกับผุดลุกขึ้นมาเองได้ โดยไม่ต้องมีใครพยุงเลยทีเดียว

"เจ้าคือใคร?"

มู่หมั่นจือรู้สึกประดักประเดิดขึ้นมาแล้ว จ้องมองคนตระกูลนี้ด้วยความอึดอัดเหลือจะเอ่ย รู้สึกว่าพวกเขาล้วนเป็นสัตว์ประหลาดกันทุกคน

"มู่หมั่นจือ" มู่หมั่นจือตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

อันหลิงหยุนยื่นมือออกไปสัมผัส หยิบเอากระดองเต่าที่วางไว้ด้านหนึ่งขึ้นมาเขย่า มีเหรียญทองแดงตกลงมาสองสามเหรียญ เมื่อเขี่ยออกดู อันหลิงหยุนก็มองไปที่มู่หมั่นจือ: "สิบเจ็ดแล้ว?"

"อื้ม"

"เกิดในฤดูร้อน?"

"ใช่"

“ มีพี่ชายคนหนึ่ง?”

"มี"

"เป็นฝาแฝด?"

"..... "