ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 107

บทที่ 107 สมมุติ

“รู้จัก เดิมนางเป็นเสี้ยนจู่นอกเมืองหลวง ตอนนั้นเป็นที่รู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมือง ต่อมาถูกเรียกตัวเพระกระยาหารัง รู้จักกับอ๋องจุ้นโก๋ กลายเป็นชายาของอ๋องจุ้นโก๋”

“หมายความว่า อ๋องจุ้นโก๋ชื่นชอบนาง จึงขอแต่งงาน?”

อันหลิงหยุนก็พอคาดเดาได้แล้ว อ๋องจุ้นโก๋ไม่ใช่คนดีอะไร อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ดี และดูจากใบหน้าของชายาอ๋องจุ้นโก๋ ชายาอ๋องจุ้นโก๋ดูดีไม่ธรรมดา เมื่อยังเยาว์วัยต้องงดงามมากแน่นอน คนอย่างอ๋องจุ้นโก๋ จะปล่อยให้หลุดมือไปได้อย่างไร

“ได้ยินมาเช่นนี้ ตอนนั้นข้าอายุยังน้อย สิ่งที่รู้ก็ไม่มาก แต่ในเวลานั้นฮ่องเต้องค์ปัจจุบันได้ขึ้นครองบัลลังก์แล้ว น่าจะเป็นเขาที่จัดพิธีสมรสให้”

“ปกติอ๋องจุ้นโก๋เป็นคนอย่างไรเพคะ?” อันหลิงหยุนถาม

กงชิงวี่ไม่ได้ตอบ แต่ถางเหอกระซิบอยู่อีกด้าน: “ชื่อเสียงอ๋องจุ้นโก๋ไม่ดีนัก ชอบบิดดอกไม้ใบหญ้า ไม่เพียงเท่านั้น มีข่าวลือว่าเขาชอบผู้ชาย”

“ถ้าอย่างงั้น เขาคนนี้เป็นคนที่ไม่ดีจริงๆ มีเมียเยอะ 7คนก็พอ เขายังมีถึงสิบสองคน ยังจะมีผู้ชายเพิ่ม เหนือความคาดหมายจริงๆ!”

ถางเหอเงียบ พระชายาใช้คำศัพท์อะไร!

กงชิงวี่กลับหัวเราะออกมา: “ปากดี!”

อันหลิงหยุนเดินตามไปถึงลานแห่งหนึ่ง เข้าไปกงชิงวี่ชี้สถานที่แห่งหนึ่ง: “ที่นั่นก็คือที่เกิดเหตุ คดีไม่มีเงื่อนงำ และไม่ได้ทำความสะอาดที่เกิดเหตุ ตั้งใจมาช่วยข้าไม่ใช่หรือ งั้นไปเถอะ ข้าคอยดูอยู่”

อันหลิงหยุนก็ไม่ลังเล มาที่นี่ก็เพื่อช่วยเหลือ

อันหลิงหยุนเดินไปดู ตามสถานที่ที่กงชิงวี่ชี้

มีคราบเลือดเต็มพื้น ซึมลงสู่พื้นดินเพราะผ่านมานานมากแล้ว แม้จะทำความสะอาด ก็ไม่สามารถทำความสะอาดได้

หลิงหยุนย่อตัวลงและมองดูเลือดที่พื้นอย่างละเอียด หยิบถุงมือสีขาวออกจากกาย นำกระดาษสีขาวมาด้วย ใช้มีดขูดเลือดบนพื้นเล็กน้อยแล้ววางลงบนกระดาษสีขาว พับแล้ววางไว้ข้างๆ ตรวจสอบต่อ

กงชิงวี่ไคว้มือไว้ด้านหลังมอง ถางเหอไม่เข้าใจ เดินเข้าไปถามกงชิงวี่: “ท่านอ๋อง พระชายากำลังทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ?”

กงชิงวี่รำคาญ: “ข้าจะรู้ได้อย่างไร?”

ถางเหอก็คิดไม่ออก: “ปกติที่ทำคือมักจะตรวจร่างกาย พระชายาต้องการตรวจสอบสถานที่หรือ?”

“พูดไม่เป็นก็ไม่ต้องพูด อย่าให้ได้เป็นเหมือนหมาเห่าออกไป” กงชิงวี่ไม่สุข หญิงผู้นี้แปลกจริง แปลกมากตั้งสมรสกัน แต่คนก็ยังไว้ใจได้

ความสงสัยของถางเหอ ทำให้เขายิ่งไม่เป็นสุข!

“……” ถางเหอหุบปากทันที เขาไม่กล้าพูดไร้สาระอีก

อันหลิงหยุนตรวจสอบแบบง่ายๆ และลุกขึ้น สังเกตไปยังรอบๆ ลานแห่งนี้ไม่กว้างมาก แต่กลางใจลานมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง นอกจากนี้ลานแห่งนี้ยังเป็นลานสี่เหลี่ยม มีห้องทั้งสี่ด้าน และเป็นระเบียบเรียบร้อย

อันหลิงหยุนไปที่เรือนด้านหน้าก่อน ผลักประตูแล้วมองเข้าไปข้างใน อันหลิงหยุนเห็นสิ่งแปลกๆ ในห้อง อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป

มีเตียงอยู่ตรงกลาง ในห้องมีหีบหลายใบ บนพื้นสะอาดมาก แต่บนกำแพงนั้นเป็นเครื่องมือของการทรมานเห็นได้อย่างชัดเจน

ตรงหน้าอันหลิงหยุน ทันใดนั้นมีภาพสะดุดตา ที่แห่งนี้ เป็นสถานที่ที่ทำร้ายคนฆ่าคน ก่อนหน้านี้มีหญิงนับไม่ถ้วนตายที่นี่ ร่ำไห้ทุกหนทุกแห่ง

อันหลิงหยุนนวดตรงกลางคิ้ว คงเป็นเพราะดูนิยายนักสืบมากไปแน่ๆ เป็นไปได้ยังไง?

อันหลิงหยุนนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วออกจากในห้อง จากนั้นไปดูห้องอื่นๆ พบว่าในลานแห่งนี้ข้างในห้องเป็นเหมือนกันทั้งหมด โครงสร้างภายในไม่เพียงแค่เหมือนกัน สิ่งอำนวยความสะดวกใกล้เคียงกัน

อันหลิงหยุนออกจากในห้องเดินไปหากงชิงวี่ เมื่อพบอันหลิงก็พูดขึ้นว่า: “อ๋องจุ้นโก๋ดูเหมือนคนเสพติดยา เขาทำร้ายคนอยู่ข้างในไม่น้อย คืนนั้นเขาตายที่นี่ เป็นไปได้อย่างมากว่าอาจถูกฆ่าโดยคนที่กำลังตามหาเขาเพื่อแก้แค้น”

“ข้าได้รับสิ่งล้ำค่าอันเป็นที่รักจริงๆ พระชายายังมีความสามารถในการพิจารณาคดี” กงชิงวี่หยอกล้อเล่น

มองไปยังสถานที่ที่คนเสียชีวิต กล่าว: “ถางเหอ เล่าให้พระชายาฟัง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ถางเหอจึงพูดขึ้น: “พระชายา คืนที่อ๋องจุ้นโก๋ประสบอุบัติเหตุเมื่อสองเดือนกว่า อากาศเย็นมาก และวันนั้นหิมะตกหนัก

เมื่อมาถึงลานแห่งนี้ ก็ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว มีรอยเท้าไม่มาก บนหลังคามีรอยเท้าคนหลบหนี และจุดที่มีผู้เสียชีวิตบนพื้นมีคราบเลือดขนาดใหญ่ ในบ้านมีเครื่องประดับทองและเงินบางส่วนหายไป และนอกจากสิ่งเหล่านี้ ก็ไม่มีอย่างอื่นอีก

บอกว่าเป็นการแก้แค้น แต่ถ้าแก้แค้นต้องฆ่าคนก่อน แต่รอยเท้าที่บันทึกในการพิจารณาตอนนั้น โจรมาจากด้านบนของบ้าน หลังจากลงมาเดินหาไปรอบบ้าน ค้นพบห้องที่มีเงินทอง แล้วเข้าไป มีรอยเท้าทิ้งเมื่อตอนคุ้ยสิ่งของไว้ในห้อง เครื่องประดับสองชุดตกอยู่บนพื้นไม่ทันได้หยิบมันออกไป

โจรออกมาหยุดไปชั่วขณะ ในเวลานี้ถูกอ๋องจุ้นโก๋พบเข้า รอยเท้าค่อนข้างยุ่งเหยิง

ทั้งสองไม่มีใครยอมใคร โจรกำลังจะวิ่งหนี อ๋องจุ้นโก๋ขวางเอาไว้ ทั้งสองต่อสู้กันกลางลาน สุดท้ายอ๋องจุ้นโก๋ตายอยู่ที่พื้น และโจรก็ถือกะโหลกศีรษะออกจากที่แห่งนี้ด้วยเส้นทางเดิม กะโหลกศีรษะก็ถูกค้นพบนอกกำแพง”

สิ่งที่ถางเหอเล่ามาอันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “หมายความว่า ที่นี่ไม่มีรอยเท้าของผู้พบเห็นเหตุการณ์เลยหรือ?”

“ก็มิใช่เช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ คนที่พบเหตุการณ์คือเด็ก ก็คือบุตรชายของอ๋องจุ้นโก๋อ๋องจุ้นน้อยจากนั้นก็มีเหล่าภรรยาและนางสนมในแต่ละลาน และยังมีคนรับใช้อีกหลายคน อาจเป็นเพราะปกติไม่อนุญาตให้เข้าลานแห่งนี้ เหล่าภรรยาและนางสนมปกติแล้วจะเข้ามาเมื่อได้รับอนุญาตเท่านั้น ที่นี่คือสถานที่ที่อ๋องจุ้นโก๋ฝึกฝนการต่อสู้ ดังนั้นจึงเป็นที่ต้องห้าม คนรับใช้ไม่กล้าที่จะบุกเข้าไป”