ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 960

บทที่ 960 ได้พบซูมู่หรงอีกครั้ง

หลังผ่านปีนั้นไป ก็เป็นเวลาในอีกห้าสิบปีต่อมาแล้ว ที่อันหลิงหยุนได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง

เกิดข้อพิพาทในแผ่นดินนี้ขึ้นอีกครั้ง มีพวกมักใหญ่ใฝ่สูงก่อความวุ่นวาย สร้างความเดือดร้อนให้แก่ราชสำนัก บวกกับภัยพิบัติน้ำท่วม ภัยแล้งที่เกิดขึ้นทางเหนือและใต้ นางจึงตัดสินใจจะไปดูเรื่องเหล่านั้นกับกงชิงวี่

ผู้ประสบภัยพิบัติมีความสำคัญกว่าเหตุก่อความวุ่นวายในประเทศ พวกเขาต่างก็คุ้นเคยกับการไปรักษาความเจ็บป่วย ช่วยชีวิตผู้คนแล้ว

สำหรับพวกเขาแล้ว แผ่นดินนี้จะเป็นของใครนั้นไม่สำคัญอีกต่อไป สิ่งที่พวกเขาสนใจมีเพียงความเป็นอยู่อันสงบสุข และการทำมาหากินของประชาชนต่างหาก มีเสื้อผ้าที่อบอุ่น มีอาหารให้ได้กินอิ่ม ไม่ต้องอยู่อย่างทุกข์ทรมานอีกต่อไป

เนื่องจากสถานการณ์ภัยพิบัติและโรคระบาด เดิมทีอันหลิงหยุนก็ไม่ได้อยากจะกลับมาอีก แต่เมื่อได้ยินว่าฮ่องเต้ชิงหยินเหนื่อยล้าทั้งใจกาย จึงปิดประกาศตามหานักเรียนของเขา

เมื่อได้เห็นประกาศที่ปิดไปทั่ว อันหลิงหยุนก็รู้ในทันทีว่า ซูมู่หรงจำชาติก่อนของตัวเองได้แล้ว

ทั้งสองจึงวางแผนเส้นทางที่จะกลับเมืองหลวง ระหว่างทางก็รักษาคนป่วย ช่วยชีวิตผู้คนไปเรื่อยๆ เมื่อภัยพิบัติโรคระบาดคลี่คลาย อันหลิงหยุน ก็ได้ติดตามกงชิงวี่กลับมาถึงเมืองหลวงพอดี

เมื่อได้พบกับซูมู่หรงอีกครั้ง เขาก็แก่จนหมดสภาพไปแล้ว เขานอนอยู่บนเตียงหลัวฮั่น เมื่อได้เห็นหน้าอันหลิงหยุน ก็ยกยิ้มอย่างโล่งอก

อันหลิงหยุนเดินไปนั่งลง: "อาจารย์"

ซูมู่หรงหันไปมองไทเฮาจุนเมิ่งที่อยู่ข้างๆ: "เมิ่งเอ๋อ เจ้าก็นั่งลงเถอะ!"

จุนไทเฮาในยามนี้ พระชนมายุได้แปดสิบชันษาแล้ว

จุนไทเฮาเช็ดน้ำตาแล้วนั่งลง ซูมู่หรงมองไปที่ใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของอันหลิงหยุน: "เมื่อไม่กี่เดือนก่อน ข้าเริ่มรู้สึกเวียนหัวตาลาย จากนั้นก็เริ่มตื่นรู้ขึ้นมาแล้ว ตอนแรกยังคิดไปว่าคงเป็นความฝัน แต่แล้วข้าก็ค่อย ๆ รู้สึกแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ถึงได้รู้ว่าเป็นความจริง เวลานี้ข้าเองก็มีเวลาเหลือไม่มากแล้ว

การได้พบกับเจ้าอีกครั้ง สำหรับข้าแล้ว ถือได้ว่าเป็นเรื่องยากเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว

ชีวิตในสามชาติภพนี้ของข้า คิด ๆ ดูแล้วช่างครบพร้อมและมีสีสันเหลือเกิน สิ่งเดียวที่ปรารถนาแต่ไม่ได้มาก็คือเจ้าแล้ว

แต่สวรรค์ก็ไม่ทอดทิ้งข้า ให้ข้าได้มาพบกับจุนเมิ่ง

ซูมู่หรงพิศมองจุนไทเฮาครู่หนึ่ง พูดขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า : "ข้าตายไปก็ไม่นับเป็นอะไรได้ แต่ข้ากลัวว่านางจะต้องอยู่ในวังแห่งนี้คนเดียวเพียงลำพัง ไม่มีใครให้พึ่งพิง ย้อนนึกไปถึงตอนที่เสด็จพ่อกับเสด็จแม่จากไปพร้อมกัน ในใจข้าก็แอบหลงเหลือความหวาดกลัวอยู่

อายุขัยของข้ามาถึงขีดจำกัดแล้ว ข้าเคยตายมาหลายครั้งเหลือเกิน ที่จริงข้าก็ไม่สนใจความเป็นความตายนักหรอก แค่เป็นห่วงว่าหลังจากที่ข้าตายไป จุนเมิ่งก็คงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ข้าสงสารนาง! "

"อาจารย์ ท่านก็รู้ว่าโชคชะตาเป็นสิ่งที่ยากจะหลีกเลี่ยง ยิ่งเรื่องความเป็นความตายจะปัดป้องเปลี่ยนแปลงได้อย่างไรกัน ท่านมีความทรงจำมากมายอยู่ในวังแห่งนี้ หลังจากที่ท่านจากไป จุนเมิ่งก็จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างดีเป็นแน่ นางยังมีลูกอีกเป็นพรวนที่ต้องเลี้ยงดูไม่ใช่หรือ?”

“ พูดไปแล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆนั่นล่ะ แต่ข้าก็ยังอดกังวลใจไม่ได้”

“ เช่นนั้นข้าเองก็ช่วยท่านไม่ได้แล้วล่ะ”

อันหลิงหยุนรู้สึกจนใจอย่างมาก ซูมู่หรงมองดูอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง: " หยุนหยุน หวังว่าชาติหน้าข้าจะไม่ต้องพบกับเจ้าอีก ข้าอยากพาจุนเมิ่งไปพร้อมกัน เจ้าพอจะช่วยให้ข้ายืด

ชีวิตอยู่ต่อในวังนี้ไปอีกหน่อยได้หรือไม่ ตอนนั้นเจ้าคำนวณโชคชะตาของจุนเมิ่ง ว่านางมีดวงชะตาหงส์ จะมีชีวิตอยู่ไปจนถึงอายุเจ็ดสิบ ข้าลองคำนวณดูแล้ว ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งปี ข้าอยากรอให้ได้แค่หนึ่งปีเท่านั้น "

"ไม่มีทางแล้วจริงๆ ข้าช่วยไม่ได้จริงๆ"

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่มาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมซูมู่หรงถึงยังดื้อรั้นต่อไปขนาดนี้อีก

"ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จุนเมิ่งรู้แค่ว่าข้าคือกงชิงยี่เหริน ไม่เคยรู้ว่าข้าคือซูมู่หรง ข้าอยากให้นางได้ใกล้ชิดกับซูมู่หรงบ้าง แค่นั้นก็ยังไม่ได้เลยเชียวหรือ? หรือจะบอกว่า เจ้าสามารถดูข้าตายไปต่อหน้าต่อตา โดยไม่สนใจข้าเลยก็ได้อย่างนั้นหรือ?”

"..... " อันหลิงหยุนไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อนเลยจริง ๆ ชั่วเวลานั้นเอง ที่อันหลิงหยุนนึกอยากให้ซูมู่หรงตายไปแบบเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ตายแบบไม่ต้องฟื้นขึ้นมาอีกเลย

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปยังจุนไทเฮา ซึ่งกำลังร้องไห้จนแทบจะกลายเป็นมนุษย์น้ำตาอยู่แล้ว นางก็เปลี่ยนใจขึ้นมาในตอนท้าย

ความรักคำนี้ ช่างเป็นคำที่ทำร้ายลึกถึงเนื้อฝังถึงกระดูกยิ่งนัก หากไม่ไปแตะต้องก็ไม่มีอะไร แต่ถ้าไปแตะต้องเมื่อไหร่ ก็มีแต่แพ้ทั้งกระดานก็เท่านั้น

เป็นเรื่องยากที่ซูมู่หรงจะเรียกสติตัวเองได้คมชัดถึงขนาดนี้ นางจะโจมตีเขาต่อก็คงไม่ค่อยเหมาะแล้วจริงๆ