ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 108

บทที่ 108 ดื้อรั้น

ถางเหอสีหน้าตกใจ เช็ดเหงื่อ

ฟังงจนเหงื่อตกท่วมตัวในฤดูหนาว

อันหลิงหยุนเดินไปตรงหน้ากงชิงวี่: “ตอนแรกข้าคิดว่า การได้พบกับท่านอ๋องเป็นเรื่องที่โชคร้ายที่สุดในชีวิตนี้ เป็นเชื้อราชวงศ์ ถือศักดิ์เป็นอ๋องอย่าพูดถึงเรื่องแต่งงานเลย แม้แต่การเสวยการนอน ก็อยู่ในกำมือของคนอื่น

แต่ตอนนี้รู้สึกว่า เป็นสิ่งที่มีความสุข ท่านอ๋องไม่มีความรักที่ซับซ้อน ท่านอ๋องไม่โหดร้าย ข้าพึงพอใจมากเพคะ”

เมื่อนึกถึงชะตากรรมที่น่าเศร้าของผู้หญิงเหล่านั้น อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจมาก

ชายที่โหดร้ายเช่นนี้ ยังจะต้องล้างมลทินให้เขาอีก

หดหู่จริงๆ

กงชิงวี่บีบคางอันหลิงหยุน: “ข้าไม่ชอบฟังคำพูดเช่นนั้น แต่คำท้ายๆ ข้าชอบ”

“ท่านอ๋อง เรื่องนี้ท่านรู้มานานแล้ว เพียงแค่ไม่พบร่องรอยของการฆาตกรรมในลานแห่งนี้ใช่ไหมเพคะ?”

“ใช่”

กงชิงวี่ต้องปวดหัวเพราะเรื่องนี้จริงๆ คดีนี้เป็นคดีที่ไขยาก เขาไม่อยากรับมัน

เขารู้อ๋องจุ้นโก๋เป็นคนอย่างไร ความตายไม่ใช่เรื่องน่าเสียดาย

เรื่องต่างๆ ในลานแห่งนี้ไม่ได้เป็นความลับมานานแล้ว แต่อ๋องจุ้นโก๋นั้นสถานะสูงส่ง ไม่มีใครกล้าหักหน้าเขา ให้เป็นเรื่องอัปยศของราชวงศ์

ตอนนี้โยนไปให้เขา ไม่ว่าจะทำหรือไม่ก็ลำบาก

ปล่อยมือออกกงชิงวี่ไคว้มือไปข้างหลังและมองไปรอบๆ : “เลือด ข้าได้กลิ่น แต่ว่าคนตายไปแล้ว หิมะตกหนักปกคลุมทั่วพื้นดิน ข้ามาช้าไปสองเดือน คดีนี้ตรวจสอบค่อนข้างยาก”

“ท่านอ๋อง ข้าสามารถเรียกคืนดีได้เพคะ”

อันหลิงหยุนพูดอย่างใจเย็น กงชิงวี่มองไป: “เจ้า?”

“แต่ว่าท่านอ๋องอยากตรวจสอบหรือไม่ สิ่งที่เกิดขึ้นกับหญิงเหล่านั้นเมื่อผู้อื่นรู้เข้า ถูกตัดสิน หญิงสาวเหล่านี้ยากที่จะใช้ชีวิตให้อยู่รอดในอนาคต”

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าใจอย่างยิ่งต่อหญิงโบราณ

“ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ชะตาฟ้าลิขิต ข้าเห็นใจอย่างยิ่ง แต่เอาผิดไม่ได้ นับตั้งแต่เปิดประเทศต้าเหลียงมา ประเทศก็เจริญรุ่งเรือง แต่ไม่เคยอ่อนข้อ”

ที่จริงแล้วพวกนางสามารถฟ้องร้องได้ แต่เลือกที่จะอดกลั้น เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น โทษคนอื่นไม่ได้”

“……” อันหลิงหยุนทำหน้าไม่พอใจ: “ท่านอ๋อง ตอนที่หม่อมฉันเข้าจวน ถูกข่มเหงไม่น้อยนาง หม่อมฉันก็ไปทูลต่อหน้าฮ่องเต้แล้ว ก็ยังไม่สมเหตุสมผลไม่ใช่หรือเพคะ?”

“ไร้สาระ ข้าเหมือนอย่างไร?”

กงชิงวี่หน้าบึ้งตึง เรื่องที่ผ่านมาแล้วจะพูดถึงทำไม?

ถางเหอก้มศีรษะ พระชายาเอาคืนแล้ว

“พูดเรื่องไร้สาระให้น้อยหน่อย คลี่คลายคดีนี้ก่อน สิ่งที่พระชายาพูด เป็นจริงหรือไม่?”

กงชิงวี่ถาม อันหลิงหยุนพูดพล่ามไปก็ไม่ดี จึงพูดอย่างจริงจัง: “จริงแน่นอนเพคะ ท่านอ๋อง เวลาที่หิมะตกในคืนนั้นควรเป็นเวลาหลังจากที่คนเสียชีวิตแล้ว หิมะตกพอดี ดังนั้นพวกนางก็เลยจัดแจงทุกอย่าง เช่นนี้จึงมีเวลา”

“แม้จะเป็นเช่นนั้น ไม่มีหลักฐาน ไม่สามารถตัดสินได้ความผิดได้” กงชิงวี่ก็รู้ดี แต่หลักฐานไม่เพียงพอ

อันหลิงหยุนพูด: “ท่านอ๋อง อ๋องจุ้นน้อยล่ะ ข้าขอเจอได้หรือไม่เพคะ?”

“อืม ได้”

กงชิงวี่หันหลังและออกจากลาน เดินไปที่อื่น

อันหลิงหยุนเดินตามกงชิงวี่ไปที่ลานอีกแห่ง ลานสดชื่นหรูหรา ลานขนาดเล็ก แต่การตกแต่งภายในนั้นวิจิตรงดงาม สิ่งของเครื่องใช้ทุกอย่างใช้ได้ ในลานยังมีต้นบ๊วยต้นหนึ่ง

มีคนรักษาความปลอดภัยในลาน อันหลิงหยุนและกงชิงวี่เข้าประตูมีคนออกมา เป็นแม่นม

แม่นมรีบถวายบังคม: “ข้าน้อยถวายบังคมอ๋องเสียนเพคะ”

“อืม เรียกสนมเจ็ดออกมา พร้อมกับพาบุตรมาด้วย” กงชิงวี่ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ”

แม่นมหันกลับไปเชิญสนมเจ็ดออกไป สนมเจ็ดจูงเด็กอายุราวเจ็ดแปดขวบออกมาด้วย ดวงตาของเด็กหมองคล้ำ เหมือนหวาดกลัว

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันอยากดูเด็ก” อันหลิงหยุนคาราวะกล่าว

สนมเจ็ดงดงามราวกับดอกไม้ แต่ใต้ตาหมองคล้ำ เห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่ทุกข์ใจ

อันหลิงหยุนต้องการสื่อสารกับเด็ก

“ไปเถิด”

กงชิงวี่มือไคว้หลังรอ สนมเจ็ดส่งเด็กให้ อันหลิงหยุนนั่งยองๆ และมองไปที่เด็ก คู่ดวงตาของเด็กสวยงามมาก แต่ในขณะนี้มองดู อันหลิงหยุนอย่างไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

อันหลิงหยุนยกมือขึ้นกุมมือเด็กเอาไว้ เด็กไม่มีปฏิกิริยาใดๆ อันหลิงหยุนเริ่มสแกน

ในไม่ช้า อันหลิงหยุนปล่อยมือ

“เด็กตกใจกลัว”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น กลับไปตอบกลับกงชิงวี่

กงชิงวี่เหลือบมองสนมเจ็ดและเด็ก หันหลังออกจากลานไป

ออกไปแล้ว อันหลิงหยุนดึงมือกงชิงวี่: “ข้าสามารถทำให้เด็กกลับมาเป็นปกติได้เพคะ”

กงชิงวี่หันศีรษะ: “นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เกิดอะไรขึ้นข้าปกป้องเจ้าไม่ได้”

“ลองดูก็ได้”

อันหลิงหยุนยืนหยัด กงชิงวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “ก็ได้”

ตอนบ่าย มีเสียงตะโกนมาจากลานของสนมเจ็ด สนมเจ็ดวิ่งออกจากลาน หาเด็กไปทั่วหาไม่เจอ

ในเวลานี้ ถางเหอตามสนมเจ็ดไปหาชายาอ๋องจุ้นโก๋ที่หน้าห้องโถง

สนมเจ็ดพุ่งเข้าไปราวกับคนบ้า คุกเข่าลงกอดขาชายาอ๋องจุ้นโก๋: “พระชายา พระชายารีบช่วยเหอเอ๋อด้วยเถิดเพคะ เขาหายไป หายไปแล้ว”

“ลุกขึ้น หยุดร้องไห้”