ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 109

บทที่ 109 ความเมตตาที่ไม่สามารถร้องขอได้

อันหลิงหยุนขึ้นรถม้าและจะจากไป เปลี่ยนคนขับรถม้าเนื่องจากอาหยู่ได้รับบาดเจ็บ ความกล้าหาญของคนผู้นี้ไม่มากเท่าอาหยู่ อย่าคิดว่าจะหันหน้ามาถาม แม้แต่มองยังไม่กล้าเลย

“ไป” อันหลิงหยุนออกคำสั่ง

คนขับรถม้าเงียบ

กงชิงวี่ถูกทำให้เครียดจนอยากลากอันหลิงหยุนลงจากรถมาโบยสักที

เมื่อมองไปที่จวนอ๋องจุ้นโก๋กงชิงวี่จึงออกคำสั่ง: “ถางเหอ”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

“ทหารเฝ้าจวนอ๋องจุ้นโก๋ไว้ ห้ามผู้ใดเข้าออก ผู้ฝ่าฝืนฆ่าโดยไม่ได้รับการอภัยโทษ ส่งคนไปในจวนอ๋องจุ้นโก๋ ดูแลควบคุมสนมม่ายในจวนอ๋องจุ้นโก๋ รอข้าออกจากวังแล้วค่อยมาจัดการ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ถางเหอรับคำสั่ง ชายาอ๋องจุ้นโก๋พร้อมสนมคนอื่นๆ จวนอ๋องจุ้นโก๋คุกเข่าที่พื้น: “ส่งเสด็จอ๋องเสียน พระชายาเสียนเพคะ”

อันหลิงหยุนก็คิดไม่ถึงเช่นกัน เปิดม่านแคร่และมองไป กงชิงวี่ก้าวเข้าไปในรถม้าแล้ว ก้มตัวและเข้าไปในรถม้า

อันหลิงหยุนรู้สึกผิดลึกๆ ดึงเขามาเดือดร้อนเสียแล้ว

กงชิงวี่เข้าไปแล้วพูดกล่าว: “ข้าก็แค่อยากจะรู้ พระชายาพลิกคดีได้อย่างไร ให้ข้าได้เปิดหูเปิดตา”

กงชิงวี่เข้าไปนั่งลง เขายังไม่ทันได้แสดงความโกรธให้อันหลิงหยุนดู นางก็ลุกขึ้นและเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

ผู้ชายต้องได้รับเล้าโลม นางคิดว่าผู้ชายคนนี้เล้าโลมง่ายมาก

กงชิงวี่สวมชุดสีขาว ปกคลุมด้วยเส้นด้ายฝ้ายหลายชั้น ทำให้สง่างามและหรูหรายิ่งขึ้น

ชุดที่กงชิงวี่สวมใส่ในวันนี้ เป็นชุดที่อันหลิงหยุนจัดเตรียมให้เขา เพื่อเข้ากับชุดอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนแนบเข้าไป เขายกมือและกอดเอาไว้ ทั้งสองกอดกัน

“ขอบพระทัยเพคะ”

“อย่าเพิ่งดีใจไป ข้ายังไม่ได้รับปากอะไรทั้งนั้น เพียงแค่แวะมาส่งเจ้าไปหาเรื่องให้ลำบากใจ” กงชิงวี่พูดอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก

อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาเป็นคนที่ปากร้ายแต่ใจดี เพียงแค่อย่าไปสนใจปากร้ายของเขา

รถม้าแกว่งไปมา ทั้งสองมองหน้ากันอย่างเงียบงัน ตอนนี้อันหลิงหยุนหายใจเข้า: “ไม่รู้ว่าเสด็จแม่จะเมตตาหรือไม่”

“ไม่มีทาง”

กงชิงวี่แทบไม่ได้คิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ อันหลิงหยุนออกจากอ้อมแขนไปอย่างกะทันหัน เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่สวยงามของกงชิงวี่

“ท่านรู้ได้อย่างไรเพคะ?”

“อ๋องจุ้นโก้เป็นเชื้อพระวงศ์ เสียชีวิตด้วยน้ำมือภรรยาเป็นเรื่องต้องห้ามอยู่แล้ว ขอร้องไปก็เปล่าประโยชน์ กฎหมายเป็นเช่นไรก็ปฏิบัติไปตามนั้น? หากไม่มีการแบ่งผิดชอบชั่วดี จะเป็นการดูแลผู้คนทั้งโลกด้วยความรักของแม่ได้อย่างไร?” กงชิงวี่ตบแก้มอันหลิงหยุนเบาๆ ใบหน้านิ่งเฉยหรี่ตาปิดลง

อันหลิงหยุนนั่งอยู่: “ท่านแน่ใจว่านั่นคือการแบ่งผิดชอบชั่วดี ไม่ใช่เลือดเย็นไร้ความปรานี?”

“หึ……” กงชิงวี่หัวเราะเบาๆ : “ราชวงศ์ไร้ความปรานีอยู่แล้ว”

อันหลิงหยุนไม่พูดอะไรอีก กงชิงวี่พูดถูก ราชวงศ์ไร้ความปรานีอยู่แล้ว แต่ภรรยาและนางสนมในจวนอ๋องจุ้นโก๋ล่ะควรทำอย่างไร?

ในรถม้าสงบลง อันหลิงหยุนคิดหนักว่าจะทำอย่างไร

“ท่านอ๋อง ข้าอยากกลับจวนแม่ทัพ” อันหลิงหยุนกล่าว กงชิงวี่ลืมตามมองไป: “แม่ทัพอันก็ไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้”

“……” อ่างน้ำเย็นเทลง อันหลิงหยุนรู้สึกเย็นในหัวใจ

รถม้าไปถึงวัง อันหลิงหยุนเหลือบมองกงชิงวี่ ตามลงไปข้างล่างรถม้า

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกหลังจากลงจากรถ นางไม่รู้ว่าควรพูดอะไรบ้าง

กงชิงวี่จัดระเบียบความเรียบร้อยครู่หนึ่ง มอบป้ายให้กับทหารผู้รักษาประตูที่ประตูวัง เพระกระยาหารังแล้วอันหลิงหยุนเริ่มรู้สึกลังเล มันเป็นความผิดพลาดหรือเปล่า

นึกถึงหวางฮองไทเฮา หากนางไม่พอใจขึ้นมาอันหลิงหยุนจะทำอย่างไรได้บ้าง?

ทั้งสองมาถึงหน้าประตูวังเฉาเฟิ่งโดยไม่รู้ตัว กงชิงวี่ถาม: “ข้าถามเจ้านะ เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่ เรื่องนี้หากพูดออกไป นั่นเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเชียวนะ”

“รุนแรงขนาดนั้นเลยหรือเพคะ?” อันหลิงหยุนสงสัย ก็แค่ขอความเมตตา ถึงขั้นคอขาด อย่างไรก็ตามนางก็เป็นพระชายาเสียนเช่นกัน บุตรสาวของแม่ทัพ อันที่จริงแม้ว่าจะเป็นฝ่ายผิดและประมาทก็ตาม ก็แค่ตำหนิเล็กน้อยก็พอมั้ง

“ถือว่าข้าเตือนเจ้าแล้วนะ หากเจ้าไม่เชื่อ ข้าก็คงทำอะไรไม่ได้แล้ว” กงชิงวี่ท่าทางไม่สนใจว่าอันหลิงหยุนจะเป็นตายร้ายดี

“ท่านอ๋อง ท่านมีอะไรต้องการจะพูดใช่หรือไม่เพคะ?” อันหลิงหยุนไม่ใช่คนโง่ ก็แค่ขอความเมตตา จะสำเร็จหรือไม่ก็ไม่นานถึงขั้นประหารชีวิต

“พี่สาวของอ๋องจุ้นโก๋คือผู้ใด เจ้ารู้หรือ?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่รู้เพคะ”

นางไม่ได้ค้นหาความทรงจำของร่างเดิม และดูเหมือนจะไม่รู้

“ฮูหยิงชั้นเก๊ามิ่งของกั๋วจิ้ว” กงชิงวี่กล่าวเบาๆ

อันหลิงหยุนตกใจสั่นกลัว พูดติดอ่างเล็กน้อย: “ท่านมีลุงกี่คนกันแน่?”

“มีมากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่ผู้นี้คือท่านลุงคนโต”

“หมายความว่า ข้ากำลังจะไปตอกย้ำเสด็จแม่งั้นหรือ?”

“เจ้าก็รู้ด้วยหรือ?”

กงชิงวี่มองนางอย่างภาคภูมิใจ: “ข้าตกใจมาก เจ้ากลัวแล้วหรือ?”

อันหลิงหยุนกระอักกระอ่วน ชำเลืองมองกงชิงวี่อย่างไม่สบอารมณ์นัก: “ข้าก็ไม่ใช่คนโง่ จะไม่กลัวได้อย่างไรเพคะ?”

“โอ้ พระชายาเสียนมาแล้ว ไทเฮากำลังบ่นถึงอยู่เลย” ไห่กงกงเดินมา พร้อมกับรอยยิ้ม ช่วงนี้แข้งขารู้สึกดีอารมณ์ก็ดีไปด้วย นี่เป็นเพราะความดีความชอบของพระชายาเสียน ไห่กงกงเมื่อพบอันหลิงหยุนก็ดีใจเช่นกัน

กงชิงวี่กล่าว: “พระชายาเสียนมีเรื่องขอเข้าเฝ้าเสด็จแม่ รบกวนกงกงแจ้ง”

อันหลิงหยุนเบิกตากว้างมองไป เขาโหดยังโหดได้อีกหรือ?

นางยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเข้าหรือไม่เข้าไป เขาก็รายงานเสียแล้ว!

ไห่กงกงได้ยินก็มีความสุข ต้องมีอะไรใหม่ๆ คืนความอ่อนเยาว์เป็นแน่ หันหลังและรีบไปรายงาน