ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 5

สวี่อินอินเป็นที่รักของผู้คนในหมู่บ้าน

ต่างจากคนขายเนื้อสวี่และหลี่ซิ่วเหนียงที่ใจดำ สวี่อินอินเป็นเด็กที่เชื่อฟังและรู้ความ คนเราย่อมมีความรู้สึก เห็นสวี่อินอินอายุยังน้อยแต่ต้องลำบากเช่นนี้ คนในหมู่บ้านจึงดูแลนางเป็นพิเศษ

สวี่อินอินก็เป็นเด็กที่รู้จักบุญคุณ กินข้าวบ้านไหนก็ไปช่วยเขาเลี้ยงหมู ดื่มน้ำบ้านใครก็ไปช่วยเขาตัดฟืน

ดังนั้นตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านมองนาง ก็เหมือนกับมองลูกหลานของตัวเอง

ยังไม่ทันได้กลับไป บ่าวไพร่ของจวนโหวก็คิดจะฆ่าสวี่อินอินแล้ว ถ้ากลับไป จะมีชีวิตที่ดีได้อย่างไร?

อีกอย่าง อย่างน้อยในหมู่บ้าน สวี่อินอินก็เข้ากับทุกคนได้เป็นอย่างดี หากนางสามารถยืนหยัดอยู่ในจวนโหวได้ ในอนาคตก็จะเป็นผลดีต่อหมู่บ้านด้วย

เขาตอบรับทันที “ได้! แม่หนูไม่ต้องกลัว ข้าจะไปแจ้งหน่วยปราบปรามเดี๋ยวนี้!”

เห็นหัวหน้าหมู่บ้านกำลังจะไปแจ้งทางการจริง ๆ บ่าวไพร่ของจวนหย่งผิงโหวก็นั่งไม่ติดแล้ว

โดยเฉพาะสาวใช้ที่แต่งตัวงดงามคนนั้น นางรู้ดีแก่ใจว่าแม่นมฮวาตั้งใจนัดสวี่อินอินไปที่ริมทะเลสาบ เพื่อจะฆ่าสวี่อินอินให้จมน้ำตายจริง ๆ

หากแจ้งทางการจริง ๆ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จวนโหวจะเสียหน้า

ตัวนางเองก็ทนวิธีการลงโทษเหล่านั้นของทางการไม่ไหว หากพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไป เช่นนั้น...คุณชายใหญ่และคุณหนูใหญ่จะไม่โมโหจนกินนางทั้งเป็นเลยหรือ?

นางลนลานขึ้นมาทันที รีบหันไปมองแม่นมผู้ดูแลอีกคน “แม่นมจาง ท่านดูคุณหนูของพวกเราสิ ไม่รู้จักขอบเขตเลยสักนิด เรื่องแค่นี้ จะไปแจ้งทางการทำไมกัน?”

แม่นมจางทำหน้าเคร่งขรึม นางผ่านโลกแม่นมก จะมองไม่ออกได้อย่างไรว่าเรื่องนี้มีลับลมคมใน?

ใครอยู่เบื้องหลังแม่นมฮวา แค่คิดคร่าว ๆ นางก็เดาออกแล้ว

เป็นเพราะเดาออก นางจึงปวดหัวอย่างหนัก แต่ก็ยังต้องกัดฟันเข้าไปเจรจากับสวี่อินอิน “คุณหนู ท่านยังไม่ได้กลับเมืองหลวง อาจจะยังไม่ทราบกฎระเบียบในตระกูลเรา...”

ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครสนใจสวี่อินอินจริง ๆ จัง ๆ สักคน ต่างก็เห็นนางเป็นแค่เด็กสาวบ้านนอกที่หลอกได้ง่าย ๆ

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เด็กสาวบ้านนอกคนนี้จะรับมือได้ยากอยู่เหมือนกัน

แม่นมจางหยิบยกกฎของจวนโหวมาข่มสวี่อินอิน ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “นายท่านในตระกูลล้วนแต่มีหน้ามีตา เรื่องของบ่าวไพร่คนเดียว เหตุใดจึงต้องวุ่นวายถึงขั้นไปแจ้งทางการด้วยเล่า?”

พูดจาอ่อนหวานมากมาย ดูเหมือนจะหวังดีกับสวี่อินอิน

หากสวี่อินอินรู้ความ ก็ควรจะยอมถอย

แม่นมจางยิ้มเล็กน้อย “นายท่านทุกคนรอคุณหนูกลับบ้านอยู่ คุณหนู พวกเราทำให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก เรื่องเล็กก็ทำให้มันจบไป ดีหรือไม่?”

คำพูดเหล่านี้ฟังดูมีเหตุผล ดูเหมือนจะนึกถึงสวี่อินอินในทุก ๆ ด้าน

แม้แต่หัวหน้าหมู่บ้านก็มองสวี่อินอินด้วยความกังวลใจ อยากให้สวี่อินอินตอบตกลง

เมื่อเห็นว่าพอประมาณแล้วก็หยุดก่อนเถิด คนมีเงินมีอำนาจเขาก็ให้ความสำคัญกับหน้าตามากกว่าสิ่งอื่นใด สวี่อินอินยังไม่ทันได้กลับไปก็มีเรื่องไปถึงทางการก่อนแล้ว พวกเขาจะชอบใจได้อย่างไรเล่า?

หากเป็นสวี่อินอินในชาติที่ก่อน เดินมาถึงขั้นนี้ได้ ก็คงสำนึกบุญคุณแล้ว

แต่นางไม่ใช่เด็กสาวลูกชาวบ้านที่ขี้ขลาดและอ่อนแอในชาติที่แล้วอีกต่อไป การถอยหนึ่งก้าวไม่ได้ทำให้ปัญหาคลี่คลาย มีแต่จะทำให้แย่ลงกว่าเดิม

นางมองแม่นมจางด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่สนใจสายตาของคนอื่น บิดเสื้อผ้าที่เปียกโชกของตัวเอง ก่อนจะนั่งลงบนก้อนหินข้าง ๆ “ไปเชิญคนที่มีอำนาจสั่งพวกเจ้ามาคุยกับข้า!”

ทุกคนต่างตกตะลึง

แม่นมจางก็รู้สึกโกรธเช่นกัน เด็กสาวบ้านนอกคนนี้เหตุใดถึงไร้มารยาทเช่นนี้?

ลำพังแค่นายท่านทั้งหลายของจวนหย่งผิงโหวก็คงจะเสียหน้าไม่เบา

อวิ๋นเชวี่ยยังคงบ่นพึมพำไม่หยุด “ก็แค่เด็กที่โตมาจากชนบท จะไปเทียบกับคุณหนูรองของพวกเราได้อย่างไร แถมยังไม่รู้จักพอ ไม่ลองส่องกระจกดูตัวเองหน่อยว่าเหมาะสมหรือไม่!”

ยังพูดไม่ทันจบ แม่นมจางก็หันกลับมา จากนั้นตบหน้านางอย่างแรง

อวิ๋นเชวี่ยถูกตบจนตาเบิกกว้าง “แม่นม!”

นางเป็นคนสนิทของคุณหนูรองชีจิ่นเชียวนะ! แม่นมจางบ้าไปแล้วหรือ?

แม่นมจางกัดฟันชี้หน้านาง “นางตัวดีทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องมีแต่จะทำให้เสียการ! ไสหัวไป!”

ถึงอย่างไรแม่นมจางก็เป็นแม่นมผู้ดูแล แม้ว่าอวิ๋นเชวี่ยจะยังไม่ยอมรับ แต่ก็รู้ว่าหากเถียงต่อไป ก็คงจะไม่ใช่เรื่องดี จึงได้แต่เอามือปิดหน้าแล้วถอยออกไป

บ่าวไพร่คนอื่น ๆ ของจวนหย่งผิงโหวล้อมรอบแม่นมจาง “แม่นม ท่านว่าเรื่องนี้จะทำอย่างไรดี? คุณหนูใหญ่ท่านนี้ ดูท่าจะไม่...”

ไม่ได้รับมือง่าย ๆ หลอกยาก มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนฉลาด

แม่นมจางไม่สบอารมณ์ “เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว จะทำอย่างไรได้อีก? คงไม่ปล่อยให้นางไปแจ้งทางการจริง ๆ หรอกนะ? พวกเจ้าอยู่ดูแลคุณหนูตรงนี้ ข้าจะกลับไปแจ้งฮูหยิน!”

ทุกคนต่างประหลาดใจ “แม่นมจาง จะกลับไปตามที่นางบอกจริง ๆ หรือ?”

จวนหย่งผิงโหวแสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้ใส่ใจคุณหนูใหญ่ที่ถูกเลี้ยงดูในชนบทมาสิบกว่าปีมากนัก มิฉะนั้นคงไม่ส่งแค่บ่าวไพร่มาต้อนรับโดยไม่มีนายท่านมาด้วยเลยแม้แต่คนเดียว

แม่นมจางรู้สึกรำคาญใจอย่างยิ่ง “ไม่เช่นนั้นจะปล่อยให้เรื่องอับอายไปถึงทางการหรือ?”

นางจ้องมองทุกคนพร้อมกับเตือน “ดูแลคุณหนูใหญ่ให้ดี อย่าให้เกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นอีก ถ้าเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นมาอีก ข้าก็ช่วยพวกเจ้าไม่ได้แล้ว!”