ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 8

สวี่อินอินค่อยๆ เงยศีรษะขึ้น

แสงอาทิตย์ส่องสว่างบาดตายิ่งนัก ตรงที่ไกลออกไปคนผู้หนึ่งกำลังควบอาชาสูงใหญ่ พร้อมนำคนกลุ่มหนึ่งทะยานเข้ามาด้วยความรวดเร็ว และหยุดตรงเบื้องหน้าสวี่อินอิน

ประชาชนไม่ต่อสู้ขุนนาง ถึงแม้กลุ่มชาวบ้านที่เข้ามามุงดูความครึกครื้นเหล่านั้นจะชมเหตุการณ์อย่างเพลิดเพลินได้อรรถรสอยู่ในตอนแรก แต่เมื่อมองเห็นท่านโหวซึ่งสวมชุดเกราะ ห้ออาชาศึกที่ตัวสูงใหญ่กว่าคนเข้ามา ฝูงชนต่างพร้อมใจกันแหวกทางให้ทันที

ชีเจิ้นปรายสายตามองลงไปยังจุดที่ต่ำกว่า ประเมินดรุณีที่เนื้อตัวเปียกโชกคนนั้นซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปอย่างละเอียดถี่ถ้วน

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก็ถามด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “เป็นเจ้าเองหรือที่เข้ามาฟ้องร้องต่อทางการ?”

เขาหันหลังให้ดวงอาทิตย์ และเป็นสวี่อินอินที่เผชิญหน้ากับแสงอาทิตย์โดยตรง เพียงเสี้ยวขณะเดียวก็ถูกแสงอาทิตย์เจิดจ้าร้อนแรงส่องทะลุเข้าตาจนลืมไม่ขึ้น

ทั้งที่มองไปแล้วดูบอบบางอ่อนแอ มิหนำซ้ำบนดวงหน้ายังเปรอะดินโคลนสกปรก มิอาจเทียบทาริกาจากตระกูลเศรษฐีผู้รากมากดีได้เลยแม้แต่น้อย

แต่ทว่าชีเจิ้นมองปราดเดียวกลับเห็นแผ่นหลังตั้งตรงของนางได้ทันที

สวี่อินอินยังมิทันเอ่ยวาจา อวิ๋นเชวี่ยที่ไม่ชอบหน้าสวี่อินอินอย่างถึงที่สุดก็ชิงเข้าไปคุกเข่าลงฟุ่บต่อเบื้องหน้าชีเจิ้นก่อนทันที

ม้าของชีเจิ้นตกใจ ฉับพลันทันใดนั้นก็ยกขาหน้าขึ้นสูง

อวิ๋นเชวี่ยตกใจจนหน้าซีดเผือด

เคราะห์ดีที่ชีเจิ้นรั้งเชือกบังเหียนไว้ได้อย่างคล่องแคล่วหมดจด ม้าจึงไม่เหยียบอวิ๋นเชวี่ย

อวิ๋นเชวี่ยคุกเข่าบนพื้นด้วยเนื้อตัวสั่นเทา ชี้สวี่อินอินด้วยโทสะสุดขีดและโขกศีรษะต่อชีเจิ้นว่า “ท่านโหวเจ้าคะ คุณหนูใหญ่ไม่สนใจเสียงห้ามปรามของพวกบ่าวเลยเจ้าค่ะ ดึงดันจะเข้ามาฟ้องทางการท่าเดียว! พวกบ่าวเองก็จนปัญญาแล้วจริงๆ เจ้าค่ะ…”

อวิ๋นเชวี่ยเป็นบ่าวรับใช้ซึ่งเกิดในจวนโหว มีหรือจะไม่ทราบอุปนิสัยของเจ้านายในเรือน?

สิ่งที่ท่านโหวให้ความสำคัญมาตลอดชั่วชีวิตก็คือศักดิ์ศรีของจวนโหว เขาไม่มีวันปล่อยเด็กสาวที่โง่เขลาและไม่รู้หัวนอนปลายเท้าคนนี้ไปเด็ดขาด!

อวิ๋นเชวี่ยเงยหน้าขึ้น สายตาบังเอิญปะทะกับสวี่อินอินที่อยู่อีกด้านหนึ่งพอดี

แต่เดิมคิดว่า สวี่อินอินจะต้องอ้อนวอนร้องขอความเมตตาด้วยสีหน้าหวาดหวั่นพรั่นพรึงสุดขีดแน่ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องตัวสั่นสะท้านบ้าง

แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

เด็กสาวคนนี้ ทั้งที่ชีวิตได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างสาหัสเพียงนี้ แม้พบหน้าบิดาผู้ให้กำเนิดตนเองแล้ว แต่นางกลับไม่ซาบซึ้งตื้นตัน ไม่แม้กระทั่งแสดงความรู้สึกใดออกมาด้วยซ้ำไป

อวิ๋นเชวี่ยเบิกตากว้าง เสี้ยวพริบตาเดียวนั้นคล้ายว่าคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

แต่กระนั้นก็ไม่ทันแล้ว เพราะชีเจิ้นได้ตวัดแส้ม้าขึ้น และเฆี่ยนอย่างทารุณบนร่างกายของนางแล้ว

อวิ๋นเชวี่ยถูกเฆี่ยนด้วยแส้ม้า ผืนอาภรณ์บนแผ่นหลังพลันขาดวิ่นเป็นแนวยาว นางแผดเสียงโหยหวนออกมาทันใด ดิ้นทุรนทุรายไปมาบนพื้น

ชีเจิ้นกวาดสายตามองปราดหนึ่ง แม่ทัพในตระกูลที่ตามหลังเขามาด้วยนั้นก็พลิกตัวลงมาจากหลังอาชา และจัดการลากตัวอวิ๋นเชวี่ยออกไปทันที

ก่อนจะถูกลากออกไป อวิ๋นเชวี่ยเจ็บจนเหงื่อกาฬไหลชุ่มโชก เสี้ยวขณะของแสงอสนีบาตและประกายไฟ นางมองเห็นสายตาของสวี่อินอิน

สายตาคู่นั้นนิ่งสงบไร้เกลียวคลื่น ราวกับบ่อน้ำเก่าคร่ำครึอันไร้ซึ่งระลอกคลื่น

และในเสี้ยวขณะเดียวกันนี้เอง สวี่อินอินเลื่อนมือขึ้นทำท่าปาดลำคอให้อวิ๋นเชวี่ยเห็นช้าๆ

นางเคยสาบานกับตนเอง ไม่ว่าใครก็ตามที่อยากให้นางตาย จะต้องตายเร็วกว่านาง

คนอย่างนาง พูดคำไหนคำนั้นมาตลอด

แสงสว่างจากดวงอาทิตย์สาดส่องอย่างแรงกล้าจนผู้คนลืมตาไม่ขึ้น ชีเจิ้นเหลือบสายตามองศพของแม่นมฮวาที่อยู่ด้านข้าง

บรรดาบ่าวรับใช้คนอื่นที่เหลือ ตกใจกลัวแส้นั้นของชีเจิ้นจนเหงื่อกาฬท่วมแผ่นหลังอยู่ต่างกุลีกุจอเข้ามายกร่างไร้วิญญาณของแม่นมฮวาออกไป

ตอนนี้เองชีเจิ้นค่อยผินศีรษะมองสวี่อินอิน “เจ้าเองหรือที่เข้ามาฟ้องทางการ?”

บัดนี้คนที่จวนโหวนำมา พร้อมด้วยเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนก็เริ่มขับไล่กลุ่มชาวบ้านที่มุงเหตุการณ์อยู่ออกไปแล้ว

เหล่าชาวบ้านแม้จะเสียดายความครึกครื้นนี้ กระนั้นแล้วก็ไม่กล้าล่วงเกินผู้มีอำนาจเหนือกว่า ทันใดนั้นบริเวณศาลาว่าการแห่งนี้ก็เหลือเพียงชีเจิ้นแล้ว

เขาประเมินสวี่อินอินอย่างเงียบเชียบไม่ส่งเสียง ทว่าภายในใจกลับแตกต่างออกไปเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยมีความรู้สึกใดกับเด็กสาวตรงหน้าคนนี้แม้แต่น้อย

เขามีบุตรตั้งกี่คนแล้ว และหนึ่งในนั้นก็มีคนที่ทำให้เขารู้สึกใจอ่อนได้มากที่สุดอยู่แล้ว นั่นก็คือชีจิ่น

ชีจิ่นอ่อนโยนและใจดี ฉลาดเฉลียวรู้ความและมีความกตัญญู ครั้นถึงวัยสิบสองปีก็ถูกคัดเลือกให้เข้าวังเป็นสหายร่วมเรียนขององค์หญิงแล้ว

หากไม่มีสิ่งใดผิดพลาด ชีจิ่นคงได้เป็นหนึ่งคนที่มีอนาคตยาวไกลที่สุดในบรรดาบุตรีสกุลชีแล้ว

แต่เพราะเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น

เหตุการณ์นอกเหนือความคาดหมายที่ว่านี้ก็คือสวี่อินอิน

สายลมระลอกหนึ่งพัดผ่านเข้ามา ทำสวี่อินอินจามออกมาหนึ่งที

แต่กระนั้นนางยังคงไม่แยแสเช่นเดิม ไม่หลบซ่อนหลีกหนี เพียงแต่เอ่ยอย่างเยือกเย็นออกมาว่า “บ่าวคนเดียวยังกล้าสังหารข้า ข้าไม่เชื่อใจผู้ใดเด็ดขาด เพราะฉะนั้น ข้าจำต้องมาฟ้องทางการก่อนเพื่อปกป้องตนเอง อย่างน้อยต้องให้ได้ความปลอดภัยก่อน ถึงจะสามารถเรียนรู้ธรรมเนียมประเพณีของพวกท่านได้”

ความจริงที่พูดมาก็ไม่ผิดแม้แต่น้อย

ชีเจิ้นเองก็รู้สึกพอใจกับการแสดงออกของสวี่อินอินมากเช่นกัน

ถึงอย่างไรเมื่อเทียบกับคนไร้ประโยชน์ที่รู้จักแต่เลี้ยงสุกรผ่าไม้ฟืนสักคนหนึ่งแล้ว แม้นางจะไม่รู้จักธรรมเนียมประเพณี แต่กลับตอบโต้ได้รวดเร็วและรู้จักพลิกแพลงสถานการณ์ได้อย่างดี นั่นก็อยู่นอกเหนือการคาดคะเนของเขาไปไกลมากแล้ว

เพียงแต่…

ยังมีบางสิ่งที่ดูจะผิดแปลกไป ตอนที่สวี่อินอินประจันหน้ากับเขา ไม่มีความเคารพและความสนิทสนมใกล้ชิดที่บุตรสาวพึงมีต่อบิดาแม้แต่น้อย

ในตอนที่ชีจิ่นอยู่ต่อหน้าเขา ไม่เคยปรากฏท่าทีเช่นนี้มาก่อน

เขากระแอมเสียงหนึ่งออกมาอย่างเยือกเย็น “ปากคอเราะราย ไร้การอบรมสั่งสอน!”

สวี่อินอินมิได้รู้สึกแปลกใจกับการโต้ตอบของเขาแม้แต่น้อย

พวกคนที่เรียกว่าญาติทางสายเลือดกลุ่มนี้ ไม่เคยรักไม่เคยทะนุถนอมนาง ไม่เคยนับนางเป็นญาติมาจนถึงตอนนี้

ที่มากไปกว่านั้น คือการตัดสินคุณค่านางเหมือนสิ่งของ

เมื่อนางมีประโยชน์ ต่อให้ไร้ซึ่งความผูกพัน ตระกูลชีก็จะให้ข้าวให้ที่นอนกับนาง

แต่หากว่านางไร้ประโยชน์แล้ว ต่อให้นางจะควักหัวใจควักปอดให้ไป คนเหล่านั้นก็มีแต่จะรู้สึกว่าเลือดเนื้อของนางเหม็นคาวไร้คุณค่า

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไยจะต้องแสร้งว่าเลือดเนื้อลึกซึ้งแน่นแฟ้นกันด้วยเล่า?

นางกำลังจะเอ่ยวาจา ทว่ากลับมีเสียงคุ้นหูระลอกหนึ่งแว่วดังมาจากที่ไกลๆ “หย่งผิงโหว?”

ชีเจิ้นผินศีรษะกลับไปทันใด กระทั่งมองเห็นผู้มาใหม่ พริบตาเดียวก็สำรวมความดุดันน่าเกรงขามก่อนหน้าไปทันที รีบร้อนลงจากหลังอาชาและค้อมกายทำความเคารพ “ใต้เท้า!”

สวี่อินอินหันขวับ ก็ปะทะกับสายตาอันคุ้นเคยคู่นั้นเข้าพอดี

เซียวอวิ๋นถิงเลิกคิ้ว กระทั่งเห็นดวงตาของสวี่อินอินชัดเจนแล้ว ก็หันบอกให้ชีเจิ้นมิต้องมากพิธีโดยที่ไม่เปลี่ยนสีหน้า “ท่านโหวมิต้องมากพิธี จริงสิ ท่านโหวเหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่หรือ?”

ชีเจิ้นกระแอมกระไอออกมาอย่างประหม่าเล็กน้อย “กระหม่อม กระหม่อมมารับบุตรีกลับเรือนพ่ะย่ะค่ะ”