ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1025

ฉู่หลิวเยว่มึนงงอยู่ครู่หนึ่ง

เหมือน เหมือนว่าคนผู้นี้จะเข้าใจผิดแล้ว!?

แต่ว่านางยังไม่ทันได้พูดอันใด นางก็รับรู้ได้ถึงลมปราณที่เย็นยะเยือกจนเกือบจะทำให้แช่แข็งคนให้ตายได้!

เมื่อหันไปมอง ก็เห็นว่าใบหน้าของตู๋กูโม่เป่าดำคล้ำราวกับก้นหม้อ!

เมื่อเห็นบรรยากาศตึงเครียด ฉู่หลิวเยว่ก็กดศีรษะของเขาเข้ามาในหน้าอก บังคับให้เขาเบือนหน้าออก

เฮ้อ ถ้ามองต่อไป เกรงว่าเขาจะพุ่งไปฆ่าคนคนนั้นทันที!

“ใต้เท้าพูดล้อเล่นแล้ว…”

ฉู่หลิวเยว่ยังไม่ทันได้อธิบาย ตู๋กูโม่เป่าก็คว้าข้อมือของฉู่หลิวเยว่ออก และหันหน้าไปทางนั้นอย่างดื้อรั้น

ไม่ว่าใครก็ตามที่มองเห็นสีหน้าของเด็กคนนี้ ก็จะรู้ว่ามีอันใดบางอย่างผิดปกติ!

เหมือนว่าหลินเซียวสามารถสัมผัสอันใดได้บางอย่าง เขาหันไปมองแล้วก้มหน้าลง…

ฉู่หลิวเยว่ก้มตัวลง มือข้างหนึ่งอุ้มตู๋กูโม่เป่าขึ้นมา ส่วนมืออีกข้างก็กดศีรษะเล็กๆ ลงที่ไหล่ของตนเอง

ตู๋กูโม่เป่ายังไม่ทันได้ตอบสนอง แต่ร่างกายก็อยู่กลางอากาศ ก่อนจะตกอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น และอ่อนโยน

มือเล็กๆ ของเขากำลังจะเคลื่อนไหว แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องยั้งมือ

“ใต้เท้าท่านดูสิ ข้ามาที่นี่คนเดียวพร้อมกับเด็กเล็กอีกหนึ่งคนมันลำบากมาก…”

ความเศร้าสร้อยปรากฏขึ้นบนหน้าของนาง แม้ว่านางจะยิ้มอยู่ แต่กลับทำให้คนรู้สึกถึงความขมขื่น

“…พ่อของเขานั้น ข้าก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาไปอยู่ที่ใด…”

ตู๋กูโม่เป่าขัดขืนขึ้นเล็กน้อย แต่น่าเสียดายที่ถูกฉู่หลิวเยว่กอดรัดจนแน่น

ด้านหนึ่งเขายังไม่ต้องการแสดงฝีมือที่แท้จริงออกมาให้ทุกคนเห็น ส่วนอีกด้านหนึ่งเขากลัวว่าจะทำให้ฉู่หลิวเยว่บาดเจ็บ ดังนั้นเขาจึงใช้ความพยายามด้านร่างกายที่อ้วน และเตี้ยในการขัดขืนเท่านั้น

แต่น่าเสียดายที่มันไม่เป็นผลเลย

“ต้าเป่า เด็กดี…เป็นเด็กดีนะ…” ฉู่หลิวเยว่ปลอบเสียงเบา วงแขนโอบรัดตัวของเขาไว้อย่างแน่นหนา จนเขาไม่สามารถขยับตัวได้ ในขณะเดียวกันนั้นเองก็ใช้มือลูบหลังเขาเบาๆ ด้วย ราวกับว่าต้องการจะปลอบเด็กน้อยจริงๆ

เมื่อตู๋กูโม่เป่าได้ยินประโยคนั้น ในที่สุดก็หยุดขัดขืน แล้วฝังใบหน้าตัวเองไว้บนไหล่ของฉู่หลิวเยว่

อย่างสิ้นหวัง

ในตอนนี้ไม่เงยหน้าไปมองดีที่สุด!

ถ้าเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงของเขา…ก็ป่นปี้แล้ว!

เมื่อเห็นว่าเขาหยุดนิ่งลงแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็ถอนลมหายใจออกมา ก่อนจะหันไปมองที่หลินเซียวอย่างอ้อนวอนอีกครั้ง

“ใต้เท้า ท่านช่วยข้าสักครั้งเถอะ…ท่านดูสิ เด็กเล็กขนาดนี้ หากไม่มีคนดูแลแล้วละก็…”

ท่าทางไม่ได้รับความเป็นธรรมของนาง ทำให้คนรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

หลินเซียวขมวดดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม แต่ก็ยังคงโบกมือเช่นเดิม

“ไม่ได้! ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีข้อยกเว้นเช่นนี้ จะปล่อยให้…”

“ให้พวกเขาเข้ามาพร้อมกันเถอะ”

ในตอนนั้นเอง เสียงที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของนาง

ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมอง

ผู้ที่มาใหม่คือชายหนุ่มคนหนึ่ง ท่าทางอายุประมาณไม่เกินสิบเจ็ดปี รูปงาม รูม่านตาเป็นสีสว่าง มีรอยแผลเป็นเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวที่หางตา ทำให้เขาดูห่างเหินและเย็นชามากยิ่งขึ้น

เขาสวมเสื้อคลุมลายพระจันทร์เสี้ยว รูปร่างสูงเพรียว

เป็นคุณชายที่สง่างามไร้มลทิน

เพียงแต่ใบหน้าของเขาซีดขาวอย่างมาก โดยเฉพาะริมฝีปากที่ไม่มีเลือดฝาดเลย

ดูแล้วเหมือนเขาจะเป็นผู้ป่วยมานานแล้ว

ราวกลับหากสัมผัสเพียงเล็กน้อย เขาอาจจะแตกสลายได้

แต่หลังจากนั้นไม่นานฉู่หลิวเยว่ก็สามารถสัมผัสได้ว่า ลมปราณของชายคนนี้แข็งแกร่งมาก

คิดไม่ถึงว่าคนผู้นี้จะก้าวข้ามอาณาเขตเซียนเทพแล้ว!

เหมือนว่าเขาก็เป็น…ครึ่งเทพ!?

เมื่อหลินเซียวเห็นว่าผู้ที่มาใหม่เป็นใคร ก็หน้าเปลี่ยนสี และรีบโค้งตัวทำความเคารพทันที

“คารวะคุณชายสี่!”

“แค่ก…แค่กๆ…”

เหมือนว่าชายคนนั้นจะพูดอันใดบางอย่างขึ้นมา แต่เขากลับไอขึ้นมาอย่างกะทันหันโนเวลพีดีเอฟ

หลินเซียวรีบสาวเท้าเดินเข้าไปด้านหน้า ท่าทางตื่นตระหนก

“คุณชายสี่ ท่านเป็นอันใดไป? ไม่สบายตรงไหนหรือ?”

ชายคนนั้นหัวเราะเสียงเบา

“สุขภาพของข้าเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ข้าชินเสียแล้ว”

…นางยังอยากจะหาทางลงให้ตนเองอยู่

ทำเรื่องที่โหดร้ายเกินไปมันจะไม่ดี…

หลินจือเฟยกระแอมไอหลายครั้ง อีกทั้งยังคงรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็ต้องหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดปาก แต่มันก็ยังไม่ดีขึ้น

หลินเซียวไม่สามารถสนใจฉู่หลิวเยว่ได้อีกต่อไป จึงถามขึ้นอย่างประหม่าว่า

“คุณชายสี่ ให้ข้าน้อยเรียกคนมารับท่านดีหรือไม่? ร่างกายของท่าน…”

หลินจือเฟยส่ายหน้า

“ข้ากลับเองได้ ไม่ต้องทำให้ท่านพ่อเป็นกังวล”

เมื่อพูดจบ ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านไปเล็กน้อย ก่อนจะเคลื่อนตัวผ่านม่านแสง

ฉู่หลิวเยว่มองไปที่แผ่นหลังของเขา ด้วยแววตาเหม่อลอยเล็กน้อย

อาการป่วยของเขา เหมือนกับ…

“เอาล่ะ ไม่ต้องมองแล้ว ยังไม่รีบเข้าไปอีก?”

หลินเซียวถอนหายใจออกมา ก่อนจะเบือนหน้าไปมอง ฉู่หลิวเยว่ยังชะงักอยู่ตรงนั้น จึงรีบเรียกกระตุ้นนาง

“วันนี้ได้รับการช่วยเหลือจากคุณชายสี่ ซึ่งเป็นโชคดีอย่างใหญ่หลวงของพวกเจ้าแล้ว! แต่ว่าตอนนี้ เจ้าห้ามพูดเรื่องนี้กับคนอื่นเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่รีบกล่าวขอบคุณ จากนั้นก็ให้คำมั่นว่าจะไม่พูดออกไปเด็ดขาด นางรีบอุ้มต้าเป่าเดินไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว!

ก้าวเดินเพียงครั้งเดียว ก็เคลื่อนตัวผ่านม่านแสงนั้นแล้ว!

…

“เจ้าพูดอันใดน่ะ?”

หรงซิวเงยหน้าจากฎีกา

“นางพาลูกมาด้วยหรือ?”

เยี่ยนชิงคุกเข่าลงกับพื้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา จากนั้นก็กัดฟันพูดว่า

“…ขอรับ ได้ยินมาว่า…เป็นลูกกำพร้าแม่หม้าย ได้รับการช่วยเหลือจากคุณชายสี่ หลินจือเฟย จึงสามารถเข้ามาด้านในได้…”

หรงซิวโกรธจนหัวเราะขึ้นมา จากนั้นก็วางฎีกาลง

“ลูกกำพร้าแม่หม้าย?”

—————————-