ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1033

เสียงของนางดังโพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงัดภายในห้องโถงใหญ่

หลินเทียนเฟิงขมวดคิ้วฉับ

“กระไรกัน เจ้าว่าไม่ดีหรือ?”

ครั้นหลู่อวี้เออร์รู้สึกตัวว่าตนเผลอเสียการควบคุม ก็พลันรีบยิ้มกลบเกลื่อนทันที

“ไม่ใช่ๆ คุณท่านโปรดอย่าเข้าใจผิด ข้าก็แค่…ข้าก็แค่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย…”

เด็กสาวผู้นี้ดูแล้วมิได้มีสิ่งใดพิเศษกว่าผู้อื่นเลย แต่ไฉนเขาจึงยอมให้นางรักษาอาการของหลินจือเฟยกัน?

“สามารถทำให้คุณท่านยินยอมได้ หมายความว่าสาวน้อยผู้นี้จักต้องแข็งแกร่งมาก”

นางเอ่ยพลางหันไปมองฉู่หลิวเยว่อยู่หลายครา

“และระดับเซียนหมอของคุณหนูตู๋กูผู้นี้ คงจะสูงมากเป็นแน่?”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มบาง

“ฮูหยินหลินก็พูดเกินไป ตอนนี้ข้ายังเป็นแค่เซียนหมอระดับเจ็ดเท่านั้น”

หลู่อวี้เออร์เบิกตากว้างราวไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

พลันหันไปมองหลินเทียนเฟิงโดยไม่รู้ตัว

หลินเทียนเฟิงจึงตอบว่า

“ถึงสาวน้อยผู้นี้จะเป็นเพียงเซียนหมอระดับเจ็ด แต่นางมีความสามารถมากนัก ให้นางลองดูก่อนเถิด บางทีนางอาจจะทำสำเร็จก็ได้”

หลู่อวี้เออร์เริ่มคิดว่าหลินเทียนเฟิงกำลังล้อเล่นอันใดอยู่

นี่เขาล้อนางเล่นใช่หรือไม่?

ในสถานการณ์เช่นนี้ เขากลับคิดว่าเซียนหมอระดับเจ็ดจะสามารถรักษาหลินจือเฟยได้อย่างนั้นหรือ?

นางยังจำได้แม่นว่า เนื่องจากหาวิธีรักษาหลินจือเฟยไม่ได้ ตอนนั้นหลินเทียนเฟิงถึงเกรี้ยวกราดใส่เซียนหมอระดับแปดระดับเก้าประจำตระกูลเหล่านั้นจนหน้าเสียไปตามๆ กัน!

แต่ตอนนี้ เหตุใดมันกลับเป็นเช่นนี้ไปได้เล่า?

“คุณท่าน ข้ารู้ว่าท่านกังวลเรื่องสภาพกายของจือเฟย แต่…แต่พวกเราจะรักษาเขาซี้ซั้วไม่ได้!”

และยิ่งได้รู้ว่าตู๋กูเยว่เป็นเซียนหมอระดับกลางๆ หลู่อวี้เออร์ก็ยิ่งไม่ไว้ใจนางเข้าไปใหญ่ ก่อนจะดึงหลินเทียนเฟิงไปทางตนแล้วเอ่ยด้วยความวิตกกังวล

“เด็กสาวผู้นี้…เป็นลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ แล้วท่านยังจะให้นางช่วยรักษาจือเฟยอีกหรือ? ท่านเองก็รู้ว่าจือเฟยเกลียดการพบปะคนแปลกหน้ามากที่สุด ถ้าเขาอาการกำเริบขึ้นมา…”

“ข้าอยู่ที่นี่ทั้งคน ไม่มีอันใดที่เจ้าต้องกังวล”

แต่หลินเทียนเฟิงกลับได้ใส่ใจความวิตกของหลู่อวี้เออร์ไม่

ก็แค่หญิงสาววัยละอ่อนพร้อมลูกติดหนึ่งคน แถมยังเป็นคนนอกพรมแดนอีก จะสร้างปัญหาอันใดให้เขาได้กัน?

ภายในจวนตระกูลหลินแห่งนี้มีเรื่องที่เขาต้องเกรงกลัวด้วยหรือ?

“แต่ว่า…”

“ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนหน้านี้นางเคยพบกับจือเฟยมาแล้ว ดังนั้นนางจึงมิใช่คนแปลกหน้า”

นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลสำคัญที่ทำให้หลินเทียนเฟิงยอมตกลงให้นางได้ลองทำการรักษา

หลินจือเฟยมีนิสัยชอบเก็บตัว พูดน้อย แม้แต่คนในตระกูลหลินเองก็แทบจะไม่สามารถพูดคุยกับเขาได้

แต่ในเมื่อเขายอมเอ่ยปากพูดคุยกับแม่นางคนนี้ เช่นนั้น…ให้นางลองดูหน่อยก็ไม่เสียหาย

หลู่อวี้เออร์แอบประหลาดใจอีกครั้ง

เรื่องเช่นนั้น…เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อใดกัน เหตุใดนางถึงไม่เคยรู้มาก่อน?

นางอยากจะพูดอันใดมากกว่านี้ แต่เมื่อเห็นว่าหลินเทียนเฟิงได้ตัดสินใจแล้ว นางจึงวางตัวอย่างชาญฉลาดแล้วหยุดคัดค้านเขา

“เช่นนั้น…ก็เอาตามที่ท่านว่า ขอแค่จือเฟยหายดี อย่างอื่นย่อมไม่สำคัญ”

สำหรับนางเรื่องนี้มันดูผิดปกติเกิดควร แต่ไม่แน่ว่าหลังจากลองรักษาแล้ว อีกฝ่ายอาจจะคว้าน้ำเหลวในตอนท้ายก็ได้!

เมื่อคิดเช่นนี้ จิตใจที่หวาดระแวงของหลู่อวี้เออร์ก็ผ่อนปรนลงเล็กน้อย

หลินเทียนเฟิงหันไปมองฉู่หลิวเยว่

“เจ้าตามข้ามาเสีย”

…

หลินจือเฟยคือคุณชายลำดับสี่ผู้สูงศักดิ์แห่งจวนหลิน แต่ตัวเขาอาศัยอยู่ในเรือนล้อมลานสี่เหลี่ยมทางตะวันตกเฉียงใต้ของจวนหลิน

ฉู่หลิวเยว่เดินตามหลินเทียนเฟิงมาไกลพอสมควร และในที่สุดก็ถึงที่หมาย

ฉู่หลิวเยว่ยืนอยู่นอกลานพลางมองผ่านประตูทรงกลมประหนึ่งพระจันทร์เต็มดวงเข้าไป ก่อนจะเห็นกอไผ่สีเขียวสดที่แผ่ขยายปกคลุมพื้นที่ครึ่งหนึ่งของลานบ้าน

เมื่อเห็นหลินเทียนเฟิงมาเยือน คนรับใช้ก็ออกมาต้อนรับเขาอย่างไว

“ท่านประมุข”

หลินเทียนเฟิงโบกมือเป็นสัญญาณและมองเข้าไปข้างใน

“จือเฟยอยู่ที่ไหน?”

“เรียนท่านประมุข สองวันมานี้คุณชายสี่พักผ่อนอยู่ในเรือนทั้งวัน และยามนี้ก็กำลังอ่านตำราอยู่ขอรับ”

หลินเทียนเฟิงพยักหน้า

“เจ้าไปแจ้งเขาทีว่า… ข้าได้เชิญเซียนหมอท่านหนึ่งมาตรวจดูอาการของเขา”

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเกิดสถานการณ์เดียวกันนี้ขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน และคนรับใช้ในเรือนแห่งนี้ก็คุ้นชินกับมันแล้ว หลังจากน้อมรับคำส่ง เจ้าตัวก็หันหลังกลับไปรายงานเจ้าของเรือน

ทว่าในขณะที่กำลังจะจากไป เขากลับเหลือบมองฉู่หลิวเยว่ที่ยืนอยู่ข้างหลังอย่างรวดเร็ว พลันเกิดความสงสัยขึ้นในใจ

แม้ว่าใบหน้านี้จะดูธรรมดาสามัญ แต่ดวงตากลมคู่นั้นกลับแวววับราวหยกดำเนื้อดี ไหนจะเด็กน้อยผมสีม่วงตาสีม่วงที่อยู่ถัดจากนางอีก มันยิ่งทำให้เขาจำนางโดยมิยาก

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มทักทายเขา

“ข้าตู๋กูเยว่ ยินดีที่ได้พบกับคุณชายสี่เจ้าคะ”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนรู้จักกันจริงๆ หลินเทียนเฟิงก็รู้สึกสบายใจ

และจู่ๆ ก็เหมือนว่าหลินจือเฟยจะนึกอันใดขึ้นได้

“เจ้า…คือเซียนหมอที่ท่านพ่อเชิญมาหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่สบตาเขา

“อันที่จริงข้าเป็นคนมาเอง คราวที่แล้วข้าซาบซึ้งในความช่วยเหลือของคุณชายสี่มาก และไม่เคยมีโอกาสขอบคุณเลยสักที ดังนั้นครานี้ข้าจึงเดินทางมาที่นี่เป็นกรณีพิเศษ เพื่อตอบแทนน้ำใจและช่วยเหลือคุณชายสี่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”

หลินจือเฟยตกตะลึงครู่ใหญ่ ก่อนที่จะค่อยๆ รู้สึกตัว

เขามองไปยังหลินเทียนเฟิงที่อยู่ข้างกัน

ตู๋กูเยว่คนนี้เป็นคนนอก แต่พ่อของเขากลับยินยอมให้นางมาช่วยรักษาเขา หรือว่านางจะเป็นผู้มีวิชาแกร่งกล้าจริงๆ?

“เจ้าอย่ามาเสียเวลากับข้าเลย”

ริมฝีบางบางเฉียบของหลินจือเฟยแย้มยิ้มบางเบา แต่รูม่านตาสีอ่อนของเขากลับเต็มไปด้วยความห่างเหินและไม่แยแส

“ข้ารู้ดีว่าสภาพร่างกายของตัวเองเป็นเช่นไร”

ลองรักษามาตั้งหลายวิธีแล้ว แต่มันก็ไม่เคยได้ผลเลยสักครั้ง

และเขาก็ไม่คิดว่าแม่นางตรงหน้าจะทำได้เช่นกัน

แต่ฉู่หลิวเยว่ไม่คิดจะท้อถอย

“คุณชายสี่ คนเรานั้นต้องลองทำดูก่อนถึงจะรู้ซึ่งผลที่ตามมา มิใช่หรือ?”

หลินเทียนเฟิงเองก็ช่วยเกลี้ยกล่อมเช่นกัน

“ถูกต้อง! จือเฟย พ่อรู้ว่าเจ้าไม่อยากสร้างปัญหาไปมากกว่านี้ แต่ทว่า หากเป็นเซียนหมอทั่วไป พ่อคงไม่ยอมให้นางมาพบเจ้าแน่ๆ แต่แม่นางผู้นี้…มีทักษะวิชาบางอย่าง เจ้าลองให้นางสัมผัสชีพจรของเจ้าก่อนเถอะ ส่วนเรื่องราวที่เหลือก็ค่อยมาคุยกันหลังตรวจเสร็จ เจ้าว่าอย่างใด?”

เมื่อได้ยินหลินเทียนเฟิงพูดเช่นนี้ หลินจือเฟยก็มิอาจปฏิเสธได้

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วสุดท้ายก็ยอมพยักหน้าตอบ

“ตกลง”

จากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็ก้าวไปข้างหน้า

หลินเทียนเฟิงดึงผ้าออกมาผืนหนึ่ง แล้ววางลงบนข้อมือของหลินจือเฟย

ฉู่หลิวเยว่เองก็มิได้รังเกียจ ก่อนจะกดปลายนิ้วเรียวขาวผ่องลงบนมันเบาๆ