ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1049

อีกด้านหนึ่ง ฉู่หลิวเยว่ที่แก้ปัญหาของหลินจือเฟยเรียบร้อยก็กลับไปพร้อมกับพี่เป่า รอคอยให้วันพรุ่งนี้มาถึงอย่างใจจดใจจ่อ

ทว่าหลู่อี้ที่อยู่อีกด้านนั้นกลับมิรู้สึกผ่อนคลายสบายใจเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย

หลินเทียนเฟิงแจ้งเจตจำนงชัดเจนว่ายืนอยู่ข้างหลินจือเฟย

ขอเพียงแค่ฉู่หลิวเยว่สามารถรักษาอาการป่วยของหลินจือเฟยได้ เช่นนั้นไม่ว่านางจะทำอันใด เขาล้วนต้องปกป้องนางอย่างสุดกำลัง

ยิ่งไปกว่านั้น จุดเริ่มของเรื่องนี้ล้วนมาจากการที่หลู่อี้ไปยั่วยุก่อนทั้งสิ้น

หากมิใช่เขาลงมือก่อนแล้วล่ะก็ ฉู่หลิวเยว่ก็คงไม่สวนกลับเช่นนี้

ดังนั้น ทั้งเรื่องของอารมณ์และส่วนของเหตุผล หลู่อี้ล้วนตกเป็นรองทั้งสิ้น

หลังจากนั้น หลินเทียนเฟิงประกาศชัดเจนว่าจะไม่ให้การช่วยเหลือใดๆ อีกทั้งยังเอ่ยเตือนเขาขั้นเด็ดขาดจริงจัง ออกคำสั่งไม่ให้เขาทำอันใดไร้สติอีกเป็นอันขาด

กระทั่งหลู่อวี้เออร์เองก็ยังถูกตักเตือนร่วมด้วย

การถูกตักเตือนและโต้กลับเช่นนี้กดข่มความหยิ่งผยองของสองพี่น้องลงไปได้โดยสิ้นเชิง

เดิมทีหลู่อี้คิดจะเอ่ยเถียงอีกสองสามประโยค ทว่ากลับถูกหลู่อวี้เออร์บังคับลากให้เดินจากไป

…

หลู่อวี้เออร์มิกล้าปล่อยให้หลู่อี้อยู่ที่จวนตระกูลหลิน จึงมาตามตัวเขาให้กลับไปเสียก่อน

เมื่อมาถึงจวนหลู่ นางที่เพิ่งเดินเข้าประตูมาก็สั่งให้คนรับใช้ที่รอปรนนิบัติทั้งหมดให้ออกไปเสีย

หลังรอจนคนเดินออกไปจนหมดแล้ว หลู่อวี้เออร์ก็ยื่นมือออกไปจิ้มหน้าผากหลู่อี้อย่างแรง

“เจ้านี่มันมีหัวคิดบ้างหรือไม่!”

หน้าผากของหลู่อี้ถูกเล็บอันแหลมคมของนางข่วนจนเป็นรอยแผล ทั้งความเกรี้ยวกราดและความขุ่นมัวที่เปี่ยมอยู่ในใจพลันระเบิดออกมา

“พี่สาว! เจ้าทำแบบนี้กับข้าได้อย่างใด! ข้าไม่ใช่น้องเจ้าแล้วหรือไร!”

“ก็เพราะเจ้าเป็นน้องข้าข้าถึงด่าเจ้า! หากเป็นผู้อื่นที่กล้าลงมือเช่นนี้ ข้าส่งคนไปเก็บเงียบๆ ตั้งแต่แรกแล้ว!”

หลู่อวี้เออร์มองเขาอย่างเข้มงวดระคนกังวล

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าการที่เจ้าทำแบบนั้นในวันนี้ จะนำพาปัญหาอันใหญ่หลวงมาให้ข้า! ก่อนหน้านี้ข้าก็เคยถามเจ้าไปแล้วว่าคนที่ทำร้ายคนใต้อาณัติของเจ้าน่ะมันใครกันแน่ เจ้าก็ไม่เปิดปากพูด! แล้วดันเป็นตู๋กูเยว่! นี่เจ้าคิดอันใดอยู่กันแน่! เจ้าไม่รู้หรือไรว่าสองวันมานี้นางกลายเป็นเซียนหมอประจำตัวหลินจือเฟยไปแล้ว!?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างใดเล่า!?”

หลู่อี้ตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกผิดยิ่งนัก

“คนนอกพรมแดนที่มีกำพืดชั้นต่ำผู้นั้น ใครจะไปคิดว่านางยังมีแผนการใหญ่เช่นนี้!? คู่พ่อลูกหลินเทียนเฟิงนั่นก็โง่เง่าสิ้นดี นี่พวกมันคิดจริงๆ หรือว่าตู๋กูเยว่จะสามารถรักษาอาการเจ็บของหลินจือเฟยได้!? ของสิ่งนั้นมันอยู่ในร่างกายของเขา…”

หลู่อวี้เออร์โพล่งออกไปด้วยความตกใจ

“เงียบปาก!”

เมื่อเห็นใบหน้าของหลู่อวี้เออร์เต็มไปด้วยโทสะระคนตกใจ หลู่อี้จึงเพิ่งรู้ตัวว่าตนพลั้งปากพูดผิดไป ส่วนลึกในใจพลันบังเกิดความรู้สึกขลาดกลัวว่าจะถูกจับได้

“ทีหลังถ้ายังกล้าพูดอันใดพล่อยๆ เช่นนี้อีก เจ้า…”

หลู่อวี้เออร์เงื้อมือขึ้นมาคิดอยากจะฟาดเขาสักที นางจ้องเขาด้วยความโกรธจัดอยู่ครู่หนึ่ง ทว่าสุดท้ายก็มิได้ลงมือ

นางทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างโมโห มือก็ทุบโต๊ะอย่างแรง

“ข้ามีน้องชายที่ไม่เอาถ่านเช่นเจ้าได้อย่างใดกัน! หากเป็นตอนปกติจะก่อเรื่องอันใดก็ช่างเถอะ บัดนี้กลับสร้างปัญหาจนกลายมาเป็นแบบนี้เสียได้! เจ้าคิดว่ากว่าข้าจะมาถึงจุดนี้อยู่ในตระกูลหลินได้มันง่ายนักหรือ!?”

หลู่อี้เกาศีรษะตน จากนั้นก็สาวเท้าไปใกล้

“พี่สาว อย่าโมโหเลย เรื่องนี้จะโทษข้าทั้งหมดก็ไม่ได้หรอกจริงหรือไม่? ตู๋กูเยว่ผู้นั้นต่างหากที่ประหลาดเกินไป! ตอนนี้นางไม่เพียงแต่ทำร้ายคนของข้า ยังจะมาฉวยโอกาสที่จะได้ไปเยือนอีกฟากของข้าอีก! พี่! ท่านต้องเอาคืนให้ข้านะ!”

พูดถึงตรงนี้ ในใจของหลู่อวี้เออร์ก็เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด

ไม่ง่ายเลยกว่านางจะเกลี้ยกล่อมให้หลินเทียนเฟิงยอมพาหลู่อี้ติดสอยห้อยตามไปด้วย ใครจะไปคิดกันว่าพอใกล้กำหนดแล้วเรื่องกลับตาลปัตรเป็นเช่นนี้!

“ตู๋กูเยว่ผู้นั้นต้องมีแผนการอันใดแน่…” นางกำหมัดแน่น เอ่ยพึมพำเสียงต่ำ นัยน์ตาพลันมีประกายความเกลียดชังวาบผ่าน

“ใช่หรือไม่ล่ะ! นี่พี่ เจ้าคิดดูนะ! นางที่เป็นคนนอกพรมแดน อีกทั้งยังหิ้วเด็กน้อยคนหนึ่งมาด้วย นางจะไปจัดการเก็บคนของข้าทั้งหมดแบบหนึ่งต่อแปดได้อย่างใดกัน? พลังของคนพวกนั้นไม่ใช่อ่อนด้อยเลยนะ!”

หลู่อวี้เออร์ปรายตามองอย่างสบประมาท

“ในเมื่อนางสามารถบุกเข้ามาจากด้านนอกได้ อย่างน้อยก็ต้องเป็นครึ่งเซียน! จัดการคนของเจ้าก็เป็นเรื่องง่ายดั่งพลิกฝ่ามือมิใช่หรือไงกัน?”

หลู่อี้กลับส่ายศีรษะ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน