ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1106

หรงซิวก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของนางเบาๆ

“ข้าได้ส่งคนไปตรวจสอบเรื่องใต้เท้าฉู่หนิงแล้ว ไม่นานเราคงได้เบาะแสอันใดมาบ้าง”

ฉู่หลิวเยว่ชะงัก หัวใจดวงน้อยอุ่นวาบราวถูกโอบอุ้มด้วยกระแสน้ำอุ่น

นางพยักหน้าตอบเล็กน้อย

และในคืนนี้ ในที่สุดหรงซิวก็สามารถหอบผ้านวมของตนขึ้นไปนอนร่วมเตียงกับนางได้

ร่างทั้งสองกอดเกยกันอยู่บนเตียงกว้าง และจมดิ่งสู่ห้วงแห่งนิทราไปพร้อมกัน

…

เช้าวันรุ่งขึ้น หรงซิวก็จากไป และสั่งให้อวี๋มั่วเป็นคนดูแลฉู่หลิวเยว่

และหลังจากเขาเดินทางออกไปไม่นาน เหล่าผู้อาวุโสหลายคนก็มาร้องขอเข้าพบนาง

แต่ฉู่หลิวเยว่ขอให้อวี๋มั่วปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด และแจ้งให้คนด้านนอกทราบว่านางต้องการปลีกวิเวกอยู่คนเดียว

และช่วงนี้นางใช้สิทธิ์ของชายาเอก พาตัวเองเข้าไปพักอาศัยอยู่ในตำหนักสักการะเทพ

ซึ่งสถานที่แห่งนี้ นอกจากท่านประมุขและโอรสสวรรค์แล้ว ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ขึ้นมา

แต่ตอนนี้มีฉู่หลิวเยว่เพิ่มมาอีกคน

ฉะนั้นตราบใดที่นางไม่อนุญาต ผู้อาวุโสเหล่านี้ก็จะไม่มีวันได้พบนาง

จากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็เริ่มปลีกวิเวกและทำการ “เก็บตัว” อยู่ในห้อง ในขณะที่มีอวี๋มั่วคอยเฝ้าอยู่ด้านนอก

…

การแอบหนีออกจากพระราชวังเมฆาสวรรค์ โดยไม่ให้มีพิรุธนั้นเป็นเรื่องที่ยากเย็นแสนเข็ญยิ่ง

นั่นเพราะการออกไปจากที่นี่จะต้องใช้เส้นทางผ่านค่ายกลเคลื่อนย้ายเท่านั้น

แต่ไม่ใช่กับฉู่หลิวเยว่

เพราะนางมีแหวนศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือ!

ดังนั้น นางจึงสามารถเปิดใช้งานค่ายกลเคลื่อนย้ายตำหนักสักการะเทพได้อย่างง่ายดาย!

นอกจากนี้นางยังขอให้ตู๋กูโม่เป่าช่วยใส่ลมปราณของนางลงในหุ่นเชิด เพื่อแสร้งว่านางอยู่ที่นี่ตลอดเวลา

พร้อมทั้งสร้างค่ายกลขึ้นมาขวางกั้นอีกชั้นหนึ่ง ตราบใดที่อวี๋มั่วไม่บุกเข้ามา นางก็จะไม่ถูกจับได้

และถึงเขาจะรู้สึกถึงความผิดปกติแล้วบุกเข้ามาดู แต่กว่าจะถึงตอนนั้นฉู่หลิวเยว่คงหนีไปไกลแล้ว

…

สำนักหลิงเซียวอยู่ไกลจากพระราชวังเมฆาสวรรค์มาก

อีกทั้งฉู่หลิวเยว่ยังไม่กล้าเดินทางผ่านค่ายกลเคลื่อนย้ายของพระราชวังเมฆาสวรรค์ ระหว่างทางนางจึงสลับใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายจากถิ่นฐานอื่นสองสามครั้ง และนั่นทำให้นางเสียเวลาไปพอสมควร

แต่โชคดีที่มีตู๋กูโม่เป่าไปด้วย พวกเขาจึงผ่านการเดินทางครั้งนี้ไปได้อย่างราบรื่น

หลังจากผ่านไปประมาณห้าวัน ในที่สุดฉู่หลิวเยว่กับตู๋กูโม่เป่าก็มาถึงฝางโจว

ฝางโจวเป็นเมืองที่อยู่ใกล้กับสำนักหลิงเซียวมากที่สุด

ผู้ที่เดินทางเข้าไปยังสำนักหลิงเซียว จะต้องผ่านเมืองนี้ไปเสียก่อน

ฉู่หลิวเยว่ก้าวออกมาจากค่ายกลเคลื่อนย้าย และถอนหายใจยาวพรืดด้วยความโล่งอก ก่อนจะมองไปยังเมืองที่อยู่ไม่ไกล แล้วถอนหายใจอีกครา

“ฝางโจวหรือ…ช่างสมคำล่ำลือเสียจริง!”

ภายใต้ท้องนภาสีครามอมม่วง มีเมืองที่เต็มไปด้วยสถาปัตยกรรมอันงดงามและประณีตตั้งอยู่บนที่ราบกว้างใหญ่

ก้อนหินขนาดใหญ่สีขาวอมเทาถูกวางทับซ้อนกัน ผิวของมันขรุขระทว่ากลับดูสง่างาม ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม!

พร้อมม่านพลังสีเงินขนาดใหญ่ที่ปิดกั้นอยู่ด้านหลัง

ได้ยินมาว่าด้านหลังม่านนั้นคือสำนักหลิงเซียว!

“เห็นว่าด้านนอกสำนักหลิงเซียว มีค่ายกลที่ถูกสร้างจากพลังปราณศักดิ์สิทธิ์ด้วย ใครก็ตามที่ต้องการจะเข้าไปด้านใน จะต้องได้รับบัตรผ่านในฝางโจวก่อน”

ตู๋กูโม่เป่าอธิบาย

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้ารับ

ยามนี้พวกเขาสองคนได้ปลอมตัวกันอย่างแนบเนียนและระมัดระวังสุดๆ

ฉู่หลิวเยว่สวมชุดคลุมสีฟ้าสดใสพร้อมพันเข็มขัดหยกสีขาวไว้รอบเอว นางสวมมงกุฎสีทองไว้บนศีรษะ ยืดกายอกผายเสริมให้กายาสูงโปร่งนั่นดูหนาขึ้น ไหนจะโครงหน้าอันหล่อเหลานั่นอีก

มองเผินๆ แล้วดูราวกับคุณชายจากตระกูลดังผู้มั่งคั่งสักคน

นางไม่ได้แต่งเพื่อโอ้อวด แต่ก็ไม่อยากให้ใครมาดูถูกกัน

ตู๋กูโม่เป่าที่อยู่ข้างๆ นางเองก็เปลี่ยนสีผมและดวงตาให้เป็นสีดำแบบเดียวกันกับนาง เมื่อเทียบกับตอนแรก ยามนี้รูปร่างหน้าตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

จากตุ๊กตาหิมะขาวๆ กลมๆ น่ารักน่าชังที่สุดในจักรวาล สู่ตุ๊กตาหิมะน่ารักน่าชังระดับสามัญชนทั่วไป

เมื่อก่อนเวลาเดินไปตามท้องถนน เหล่าพี่สาวและแม่ๆ ต่างจ้องจะเข้ามามอบความรักความเอ็นดูให้กับเด็กน้อยตัวกลมผู้นี้แทบทุกคน

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ เขาจะขยาดกับเสน่ห์กลิ่นนมผงเช่นนี้มาก และจงใจปลอมตัวให้ตัวเองดูธรรมดาแบบสุดๆ

นอกจากแววตาอันเย็นชาและเฉยเมยแล้ว ทุกอย่างล้วนแตกต่างจากเมื่อก่อนแทบทั้งสิ้น!

หากผู้คนที่สัญจรไปมามิได้สังเกตให้ดีๆ ก็แทบมองไม่เห็นสิ่งผิดปกติใดๆ

“บัตรผ่าน…”

ฉู่หลิวเยว่พึมพำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน