ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1107

ฉู่หลิวเยว่ใจเต้นระรัว!

ทว่าคลื่นความผันผวนเกิดขึ้นเพียงพริบตาเท่านั้น และก่อนที่ฉู่หลิวเยว่จะทันได้ตอบสนอง ทุกอย่างก็จบลงแล้ว!

และถ้าไม่ใช่เพราะฉู่หลิวเยว่ยังสัมผัสได้ถึงพลังปราณดั้งเดิม ที่พลุ่งพล่านในจุดตันเถียนของตนล่ะก็ นางอาจจะคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตาไปแล้ว!

“นี่! เจ้าจะเข้าไปหรือไม่? ถ้าไม่เข้าก็ออกไปซะ อย่าขวางทาง!”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงก่นด่าอันแข็งกร้าวดังมาจากด้านหลัง

ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมอง

ก่อนจะเห็นคนสามคนยืนอยู่ตรงนั้น

คนหนึ่งเป็นผู้หญิง และอีกสองคนเป็นผู้ชาย

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอายุราวยี่สิบต้นๆ และยังสวมใส่อาภรณ์หรูหราที่ตัดเย็บมาจากผ้าเนื้อดี อีกทั้งรูปร่างหน้าตาก็ยังยอดเยี่ยมไร้ที่ติเช่นกัน

ทั่วทั้งตัวของพวกเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายของผู้มากผู้ดี

เห็นได้ชัดว่าเป็นเหล่าทายาทของตระกูลที่ร่ำรวยแน่ๆ

ส่วนเจ้าของวาจาเมื่อครู่ ก็คือชายร่างสูงผอมที่อยู่ตรงกลาง

เด็กสาวที่อยู่ข้างๆ เขาพลันแย้งขึ้นด้วยความโมโห

“พี่เซิง ก่อนออกมาเจ้าลืมแล้วหรือว่าท่านประมุขสั่งไว้เช่นไร? อยู่ข้างนอกก็หัดสำรวมหน่อย”

ดูเหมือนชายร่างสูงผอมคนนั้นจะเชื่อฟังคำพูดของนาง เขาเกาหัวแล้วยิ้มแหยๆ อย่างเก้อเขิน

“ข้าก็แค่กลัวเราไปสายมิได้หรือไร? พี่สี่และคนอื่นๆ รอพวกเราอยู่ที่สำนักวิชาตั้งนานแล้วนะ!”

แม่นางคนนั้นยิ้มบางอย่างละอายใจ พลางกล่าวว่า

“ที่จริงมันเป็นเพราะข้า ถ้าไม่ใช้เพราะข้าใช้เวลาฝึกนานกว่าคนอื่น ป่านนี้คงทะลวงถึงจอมยุทธ์ระดับเก้าแล้ว และพวกเจ้าสองคนก็จะได้ไม่ต้องเสียเวลารอข้า”

ชายหนุ่มทั้งสองส่ายหัวพัลวัน

“ถึงเจ้าจะเด็กกว่าพวกข้า แต่เจ้ามีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมมาก! ถ้าเจ้าได้เข้าไปศึกษาในสำนักหลิงเซียว ไม่นานเจ้าจะทะลวงอาณาเขตเซียนเทพได้! และกลายเป็นยอดฝีมือระดับเทพแน่นอน!”

ในใจของฉู่หลิวเยว่วูบไหวแปลกๆ พลันก้าวถอยหลังอย่างรู้งาน และปล่อยให้พวกเขาผ่านไป

คนทั้งกลุ่มเดินผ่านประตูเข้าไป

แม่นางคนนั้นหันมาค่อมศีรษะให้ฉู่หลิวเยว่เล็กน้อย เพื่อแสดงความขอโทษต่อนาง

แต่จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็ตะโกนขึ้น

“โปรดรอสักครู่”

เดิมทีแม่นางคนนั้นหมุนตัวกลับและก้าวเท้าออกไปแล้ว แต่เมื่อได้ยินเสียงเรียกก็พลันหันกลับมามองนางอีกครั้ง

“คุณชายมีธุระอันใดหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่แย้มยิ้มและยกกำปั้นทั้งสองข้างขึ้นมาประกบกุมไว้ด้านหน้าเป็นการทักทาย

“ข้ามีเรื่องอยากจะถามพวกเจ้าสักหน่อย”

แม้ว่าหน้ากากที่นางสวมอยู่ตอนนี้จะมิได้หล่อเหลาพิเลิศพิไลเพียงนั้น แต่ก็ยังถือว่าภูมิฐานและพอเข้าสังคมได้อยู่

พร้อมกับดวงตาใสแจ๋วเสมือนไร้ซึ่งเล่ห์เหลี่ยมคู่นั้นแล้ว มันยิ่งทำให้คนอื่นวางใจนางได้ง่ายๆ

ไหนจะรอยยิ้มบางดูสุขุม ดวงตาที่โค้งลงดุจพระจันทร์เสี้ยวที่ทั้งสดใสและแพรวพราว ภาพลักษณ์เช่นนี้ล้วนสามารถดึงดูดความสนใจของผู้คนโดยปริยาย

และด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ๆ ใบหน้าของแม่นางผู้นั้นก็เริ่มเห่อร้อนขึ้นทีละนิด

“เชิญคุณชายกล่าวมาได้เลย”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มรับและถามว่า

“สำนักหลิงเซียวเปิดรับสมัครลูกศิษย์ แต่อย่างน้อยศิษย์ผู้นั้นต้องเป็นจอมยุทธ์ระดับเก้าหรือ?”

พวกเขามองนางราวกับกำลังมองสิ่งแปลกปลอม

“นี่เจ้ามุดออกมาจากซอกใดกัน แม้แต่เรื่องแค่นี้ก็ยังไม่รู้หรือ?”

ชายหนุ่มปากเสียในตอนแรก โพล่งออกมาอย่างอดไม่ได้

เดิมทีเขาอยากจะเสริมต่ออีก แต่กลับถูกแม่นางข้างกายถลึงตาใส่เสียก่อน

“ความจริงแล้ว มันไม่ใช่เสียทีเดียว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน