ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1122

ภายในโถงใหญ่จมดิ่งสู่ความเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง

คนจำนวนไม่น้อยต่างพากันเหลือบมองอย่างกังวลไปทางหรงซิวที่นั่งอยู่ในตำแหน่งที่เป็นรองเพียงเหล่าผู้อาวุโส สีหน้าของแต่ละคนล้วนแตกต่างกันออกไป

คำพูดเช่นนี้จงใจพูดกระทบเขาอย่างเห็นได้ชัด

ทว่า ที่เหนือความคาดหมายก็คือ หรงซิวดูมิได้ติดใจเอาความเลยแม้แต่น้อย

เขาเพียงยิ้มน้อยๆ ดวงหน้าอันสูงส่งแลเย้ายวนดุจมนต์ปีศาจที่ชวนให้หลงใหล พลันเพิ่มประกายสดใสอันนำพาให้ผู้คนหลงลืมสติของตนไปสิ้น ราวกับว่าต้องจมอยู่ภายในห้วงลึกของนัยน์ตาที่ลุ่มลึกและคาดเดาสิ่งใดมิได้คู่นั้นไปตลอดกาล

“ระยะนี้ภายในตระกูลมีงานมากมายที่ต้องสะสาง กว่าจะปลีกตัวออกมาได้จึงค่อนข้างลำบากนัก หวังว่าท่านผู้อาวุโสทั้งหลายจะให้อภัยแก่ข้า”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายมือหัวเราะขึ้นมา

“เรื่องของพระราชวังเมฆาสวรรค์ พวกเราเองก็ล้วนได้ยินกันมาหมดแล้ว ท่าน…แต่งตั้งชายาแล้วหรือ?”

สายตาของคนทุกผู้ล้วนจับจ้องไปยังหรงซิวเป็นตาเดียว

“ขอรับ”

มุมปากของหรงซิวหยักยกขึ้นเล็กน้อยเป็นเส้นโค้งบุ๋มลึก บริเวณหางตาหางคิ้วก็ล้วนดูราวกับแฝงด้วยรอยยิ้มอยู่สามส่วน

“นางเพิ่งได้ออกจากพระราชวังเมฆาสวรรค์เป็นครั้งแรก มีเรื่องราวอีกมากมายที่ยังมิได้ทำความคุ้นชิน ข้าจึงคิดจะอยู่ที่นี่ต่ออีกหลายวัน”

สายตาของทุกคนยิ่งทวีความประหลาดใจขึ้นไปอีก

บรรดาคนที่นั่งกันอยู่ตรงนี้ มีผู้ใดบ้างที่มิรู้ถึงนิสัยที่แท้จริงของหรงซิว? มีผู้ใดบ้างที่ยังมิเคยยลฝีมือของเขา?

นี่คือผู้ที่สังหารคนได้โดยไม่กะพริบตาเลยนะ!

มาบัดนี้กลับหลงรักและมีความรู้สึกทะนุถนอมแม่นางผู้หนึ่งเช่นนี้ ผู้คนย่อมคิดภาพเช่นนั้นไม่ออกอยู่แล้ว!

“ดูแล้วพระโอรสจะเอาใจใส่ชายาผู้นี้ไม่น้อยโดยแท้ ถึงกับยอมเพิกเฉยต่อวิกฤตของสำนักมากกว่าปล่อยให้นางต้องหวาดหวั่นจนเจ็บปวดใจ ดูไม่ออกเลยว่าองค์โอรสสวรรค์แท้จริงแล้วจะลุ่มหลงในแม่นางผู้นั้นถึงเพียงนี้”

ผู้ที่เอ่ยประโยคนี้ขึ้นมาก็ยังคงเป็นบุรุษคนเดิมที่เอ่ยวาจายั่วยุไปเมื่อก่อนหน้า

หรงซิวเหลือบตาขึ้นมาเล็กน้อย ภายในดวงตาสีนิลราวกับมีคลื่นน้ำวนหมุนซัด คมกระบี่อันเฉียบคมแลเย็นเยียบเคลื่อนตัวผ่านไปวาบหนึ่ง!

บุรุษผู้นั้นพลันแข็งทื่อไปทั่วร่าง

“ต่อให้ข้าไม่มา ทางสำนักเองก็ยังมีบรรดาผู้อาวุโสทั้งหลายคอยจัดการดูแล ที่คุณชายใหญ่เว่ยเอ่ยเช่นนี้ หรือว่าท่านกำลังสงสัยในความสามารถของท่านผู้อาวุโสทั้งหลายอยู่อย่างนั้นหรือ?”

“ข้า…”

เว่ยซีผิงแทบสำลัก

เขาพูดเช่นนั้นออกไปต่อหน้าฝูงชนมิได้อยู่แล้ว!

“อีกอย่าง ชายาของข้า ไม่ให้ข้าตามใจนาง แล้วจะให้ข้าไปตามใจผู้อื่นแทนหรือ?”

แม้ว่าหรงซิวจะกำลังฉีกยิ้มขณะเอ่ยประโยคนี้ ทว่าดวงตากลับหรี่ลงครึ่งหนึ่ง ดูราวกับกำลังยิ้มทว่ามิได้ยิ้ม อีกทั้งยังแฝงด้วยความเย็นชาอยู่หลายส่วน ทำเอาในใจของผู้คนพลันเย็นเฉียบขึ้นมา

ในอกของเว่ยซีผิงค่อยๆ มีเพลิงลุกโหมขึ้นมา

ในตอนที่เขากำลังจะเถียงออกไปอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนก็เอ่ยขึ้นมาพอดี

“พอได้แล้ว เลิกพูดคุยกันถึงเรื่องพวกนี้สักประเดี๋ยวเถอะ ในตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเรื่องนั้น”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงเองก็เดินมานั่งลงบนหนึ่งในเก้าอี้สองตัวสุดท้ายที่ยังคงว่างอยู่

“เอาล่ะ ตอนนี้คนก็มากันครบแล้ว ต่อไปก็…”

“ท่านผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยน วันนี้ท่านเจ้าสำนักไม่มาหรือเจ้าคะ?”

แม่นางวัยกำดัดผู้หนึ่งที่อยู่ด้านข้างเอ่ยถามขึ้น

ในกรณีเช่นนี้ เจ้าสำนักควรจะมาควบคุมสถานการณ์ส่วนใหญ่จึงจะถูก

สีหน้าของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนมิเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

“เจ้าสำนักยังคงเก็บตัวฝึกวิชาอยู่ เรื่องทั้งหมดภายในสำนักเป็นข้าที่รับผิดชอบชั่วคราว”

เหตุผลข้อนี้ไม่มีสิ่งใดให้ต้องเอ่ยแย้ง ทว่าก็ยังคงทำให้คนบางส่วนขมวดคิ้วอยู่ดี

นั่นก็เพราะว่า เจ้าสำนักเก็บตัวฝึกวิชามานานพอดูแล้ว

จนถึงตอนนี้ เจ้าสำนักก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเก็บตัวเสร็จสิ้น

ด้วยข้อนี้ทำให้ในใจของผู้คนต่างก็บังเกิดความสงสัยขึ้นมาอยู่หลายส่วน

ทว่าผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนกลับมิเปิดโอกาสให้พวกเขาได้ซักถามต่อ

“เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้ ก่อนหน้านี้ข้าเคยเอ่ยโดยคร่าวกับพวกท่านในจดหมายไปแล้ว แต่ว่าในส่วนของรายละเอียดนั้น ข้าคุยกับพวกท่านตัวต่อตัวจะเหมาะกว่า”

เมื่อได้ยินผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมจริงจัง ผู้คนต่างพากันเงียบและฟังกันอย่างตั้งใจ

ความจริงแล้ว ครั้งนี้ทางสำนักมิได้ส่งข่าวมาให้แค่พวกเขาเท่านั้น

ผู้ที่ได้รับจดหมายนั้นมีไม่ต่ำกว่าหลักร้อยได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน