ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1136

“ได้สิ”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยแกมหัวเราะ

เพิ่งเข้าสำนักมาหมาดๆ คนในสำนักที่นางพอจะคุ้นเคยก็มีไม่มาก

นั่นคงเป็นเพราะคนที่เข้าสำนักมาพร้อมกันเองก็ล้วนผ่านการทดสอบกราบอาจารย์เข้าสำนักช่วงต้นเดือน กลายเป็นศิษย์ของสำนักหลิงเซียวอย่างเป็นทางการไปแล้ว ดังนั้นจึงเป็นการยากอยู่บ้างที่จะสร้างไมตรีสนิทสนมระหว่างแต่ละคน

แม้ว่าคราแรกสุดจัวเซิงจะทำกิริยาหยาบคายกับนางไปบ้าง ทว่าหลังจากที่เริ่มบังเกิดความคุ้นเคยต่อกัน ฉู่หลิวเยว่ก็ค้นพบว่าเขาไม่ได้มีเจตนาร้ายอันใด เพียงแค่นิสัยใจร้อนชอบผลีผลาม แล้วก็ไม่ค่อยใส่ใจผู้อื่นไปบ้างก็เท่านั้น

ความจริงแล้ว นิสัยใจคอของคนเหล่านี้ล้วนไม่เลวเลยทีเดียว

อีกอย่าง ฉู่หลิวเยว่ในตอนนี้ก็ได้รู้จักคนจากตระกูลหลัวแห่งทะเลทรายพิลาปมาบ้างแล้ว…ช่างเป็นตระกูลชนชั้นสูงเก่าแก่โดยแท้

ต่อให้เอามาเทียบกับพระราชวังเมฆาสวรรค์ก็ไม่ได้ถือว่าอ่อนด้อยกว่ากันมาก

มีภูมิหลังมาจากตระกูลใหญ่เก่าแก่เช่นนี้ ทว่ากลับไม่มีบุคลิกเย่อหยิ่งจองหอง ก็ถือว่าค่อนข้างหายากใช้ได้

ฉู่หลิวเยว่ใคร่อยากจะสานสัมพันธ์ด้วย นางจึงตอบตกลงคำเชิญของหลัวซือซือไป

เมื่อได้ยินคำตอบรับหนักแน่นของฉู่หลิวเยว่ หลัวซือซือเองก็ดีใจมากเช่นเดียวกัน

“เช่นนั้นตอนเย็นพวกเราไปเจอกันที่ ‘เขาหมื่นเมรัย’ นะ!”

เขาหมื่นเมรัยเป็นยอดเขาลูกหนึ่งภายในสำนักหลิงเซียว ที่อยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ตั้งอยู่บริเวณเส้นเขตแดนของเซียนหมอและช่างหลอมอาวุธอย่างพอดิบพอดี

เหตุผลที่ได้รับการเรียกขานเช่นนี้ เป็นเพราะว่าบนเขาเมรัยนั้น มีตาน้ำพุที่น่าอัศจรรย์ชวนพิศวงสายหนึ่งตั้งอยู่

ลำน้ำที่พวยพุ่งออกมาจากภายในของตาน้ำพุนั้นพกพามาซึ่งกลิ่นหอมรัญจวนโดยธรรมชาติของสุรา อีกทั้งเมื่อดื่มมันลงไปก็มีรสชาติคล้ายคลึงกับสุรามากนัก ทว่ามันกลับไม่มีฤทธิ์มอมเมาผู้คน

ดังนั้นศิษย์ในสำนักจึงชื่นชอบไปเยือนที่แห่งนั้นอย่างมาก เรียกได้ว่าเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจในสำนักที่ได้รับความนิยมจากบรรดาลูกศิษย์เลยก็ว่าได้

ฉู่หลิวเยว่จึงพยักหน้าตอบตกลงไปอย่างง่ายดาย

“เอาสิ”

เมื่อได้รับคำตอบยืนยันจากฉู่หลิวเยว่ ในใจของหลัวซือซือเองก็ลอบถอนใจออกมา ขณะเดียวกันก็บังเกิดความปิติขึ้นมาอยู่หลายส่วน

ไม่รู้ว่าเหตุใด ทั้งที่ฉู่เยว่อ่อนกว่านางสามปี ทว่าเมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเขาทีไร นางก็มักจะรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างหาสาเหตุมิได้

บนร่างของเขาราวกับว่ามีรัศมีสูงส่งติดตัวมาแต่กำเนิด ซึ่งทำให้มิมีผู้ใดกล้าล่วงเกินหรือหยามเหยียด

เมื่อรับรู้ได้ถึงครรลองสายตาที่คล้ายว่าจะจับจ้องลงมาจากบนผืนฟ้า ฉู่หลิวเยว่ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วเหลือบตาขึ้นมอง

ด้วยรู้สึกได้ถึงครรลองสายตาของนาง หลัวซือซือเองก็มองตามไปเช่นกัน

“ศิษย์พี่หรงซิวช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก”

นางเอ่ยชื่นชมออกมาจากก้นบึ้งของจิตใจ

“ถ้าหากว่ามีโอกาสได้ประมือกับเขาสักครั้งก็คงดี”

ฉู่หลิวเยว่เบนสายตากลับมามองนางแวบหนึ่ง หัวคิ้วแฝงด้วยแววอมยิ้มอยู่หลายส่วน

“เหตุใดล่ะ เจ้าก็ชอบหรงซิวหรือ?”

คำว่า ‘ก็’ ย่อมนำมาเทียบกับบรรดาแม่นางผู้มีแววคลั่งไคล้ เปี่ยมนัยน์ตาเหล่านั้นที่ยืนอยู่โดยรอบ

หลัวซือซือรีบส่ายศีรษะปฏิเสธ

“จะเป็นไปได้อย่างใด?! ข้าแค่รู้สึกว่าเขาเก่งกาจยิ่งนัก แล้วก็ยังสามารถคงอยู่บนรายชื่อของพวกระดับต้นๆ มาได้หลายปีอย่างต่อเนื่อง ศิษย์ทุกคนในสำนักย่อมคิดอยากพิชิตระดับที่สูงเช่นเดียวกับเขาบ้างใช่หรือไม่ล่ะ?”

ด้วยมีสภาพที่น่าอนาถของยินชูหลี่เป็นตัวอย่างมาก่อนแล้ว หลัวซือซือจึงมิกล้าเอ่ยกระทั่งคำว่า ‘ก้าวข้ามผ่าน’ หรงซิวอีก

ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าต่อให้พวกเขาในตอนนี้รีบเร่งไล่ตามเขาไปก็ยากที่จะทำได้สำเร็จ

“แล้วก็ แล้วก็…ศิษย์พี่หรงซิวมีชายาแล้วด้วย!”

บางทีอาจเป็นเพราะในใจบังเกิดความประหม่าที่ไร้สาเหตุ หลัวซือซือจึงมิได้สังเกตเลยแม้แต่น้อยว่ายามเด็กหนุ่มตรงหน้าพูดถึงหรงซิวขึ้นมา กลับไม่ได้เอ่ยคำว่า ‘ศิษย์พี่’ สองคำนี้ขึ้นมาด้วย ทั้งน้ำเสียงและท่าทีต่างก็อ่อนโยนและสบายอารมณ์มากเป็นพิเศษ

ซึ่งแตกต่างกับท่าทีของศิษย์คนอื่นในสำนักที่ปฏิบัติต่อหรงซิวอย่างไม่ว่าจะเคารพนับถือ ชื่นชมยกยอ หรือแม้กระทั่งอิจฉาริษยาก็ตามทีโดยสิ้นเชิง

“ที่พูดมาก็จริง”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าหงึกหงักพลางรำพึง

อย่างน้อยตอนนี้ นางเองก็อยากจะต่อสู้กับเขาสักครั้งมากทีเดียว

…

ฉู่หลิวเยว่กับหลัวซือซือที่ยืนพูดคุยกันอยู่ตรงนั้น มองจากด้านบนแล้ว เหมือนกับว่าคนทั้งสองได้ใกล้ชิดกัน พูดคุยด้วยกันอย่างออกรสออกชาติยิ่ง

“หรงซิว หรงซิว?”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนตะโกนเรียกอยู่สองครั้ง หรงซิวจึงได้สติกลับคืนมา

“เจ้ามองดูอันใดอยู่หรือ?”

หรงซิวเลื่อนสายตากลับมาอย่างราบเรียบ พลางคลี่ยิ้มบางเบา

“ไม่มีอันใดขอรับ”

เอ่ยจบ เงาร่างของเขาก็วาบหายไป และทะยานกลับไปสู่หอระฆังบูรพกษัตริย์

ยินชูหลี่ทิ้งท้ายประโยค ‘คราหน้ามาสู้ใหม่’ เอาไว้ประโยคหนึ่ง ก่อนจะหมุนกายจากไปอย่างรวดเร็ว

ไม่มีผู้ใดหยุดยั้งได้

ภาพฉากเหล่านั้นที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วคราหนึ่ง ย่อมไม่มีโอกาสวาสนาใดได้มองดูอีก

…

“เป็นอย่างใด มีศิษย์น้องชายศิษย์น้องหญิงที่เข้าตาบ้างหรือไม่?”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนเอ่ยถามเป็นเชิงหยอกล้อ

หรงซิวครุ่นคิดกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะผงกศีรษะรับอย่างจริงจัง

“มีอยู่คนหนึ่งขอรับ ท่าทีไม่เลวเลยจริงๆ”

“โอ้?”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนเดิมทีเพียงแค่เอ่ยเย้าแหย่เท่านั้น เมื่อได้ยินหรงซิวพูดเช่นนี้จึงอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้

เขามองลงไปยังด้านล่าง

“คนไหนกันละ?”

หรงซิวพลันหัวเราะออกมา

“ท่านเองก็รู้อยู่แก่ใจ เหตุใดจึงต้องถามด้วยเล่า”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย

“…หมายถึงฉู่เยว่…จริงๆ หรือ?”

หางคิ้วของหรงซิวเลิกขึ้นเล็กน้อย เขาผงกศีรษะรับ

“เขา…ค่อนข้างมีจิตวิญญาณของเซียนหมอเลยทีเดียว”

“แบบนี้นี่เอง”

หลังจากผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนตกตะลึงไปพักหนึ่ง เขาก็รีบตอบรับคำพูดของหรงซิวอย่างรวดเร็ว

“เด็กคนนั้นใช้ได้เลยจริงๆ”

มิเช่นนั้นแล้ว คงไม่มีทางเข้าตาผู้อาวุโสวั่นเจิงได้หรอก

แม้ว่าจะเทียบกับคนผู้นั้นในช่วงขึ้นจุดสูงสุดของชีวิต แต่ว่ากลับยังมีความคล้ายคลึงกันอยู่หลายส่วนทีเดียว

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนสังเกตเด็กหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ข้างล่างอย่างละเอียดอีกครา เขาสางเคราของตนแล้วกล่าวว่า

“ภายหลังหากว่าตั้งใจบำเพ็ญตนอย่างดีแล้วล่ะก็ ย่อมต้องมีอนาคตไกลไร้ที่สิ้นสุดอย่างแน่นอน!”

——————————————-