ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1139

อยู่ๆ สถานการณ์ก็ชวนน่าอึดอัดขึ้นมาชั่วขณะ

ผู้อาวุโสเริ่นหรานออกแรงขยี้ตารุนแรง ถึงยืนยันได้ว่าทัณฑ์สวรรค์ได้หายไปจากไข่มุกมนตราศักดิ์สิทธิ์ อย่างไร้ร่องรอย

จากนั้นเขาก็มองไปที่ฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาแปลกๆ ทันควัน

ฉู่หลิวเยว่ชายตาขึ้นมองอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะสบตาเขาโดยตรง

“เมื่อครู่เกิดอันใดขึ้น?”

“…ศิษย์เองก็ไม่ทราบ”

“เจ้าไม่รู้? ทัณฑ์สวรรค์นั่นปรากฏออกมาให้เห็นแล้วก็หายไป ไข่มุกมนตราศักดิ์สิทธิ์เองก็อยู่ในมือของเจ้าแท้ๆ เจ้าจะไม่รู้เลยหรือ?”

“…อาวุโสเป็นผู้รอบรู้ คงเข้าใจอันใดๆ มากกว่านี้มิใช่หรือขอรับ?”

“…แต่ข้าไม่เคยพบเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน!”

ผู้อาวุโสเริ่นหรานกุมขมับพลางรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

เขาเป็นผู้ที่นำไข่มุกมนตราศักดิ์สิทธิ์ออกมาก็จริง แต่ผู้ที่ทำการทดสอบคือฉู่เยว่ที่อยู่ตรงหน้าต่างหาก!

เมื่อถกกันมาจนท้ายที่สุด ฉู่เยว่ก็ยังเป็นผู้ที่มีปัญหาอยู่ดี!

แต่ครั้นมองไปที่เขา สีหน้าแววตาก็ยังดูว่างเปล่า…นี่เขาไม่รู้จริงๆ หรือว่าเกิดอันใดขึ้น?

“เจ้าลองดูอีกครา!”

ผู้อาวุโสเริ่นหรานกล่าว

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะลองดูอีกครั้ง

คราวนี้นางเปลี่ยนมาใช้พลังแห่งสวรรค์ที่หลงเหลือเมื่อครั้งตอนทำข้อตกลงกับอินทรีสามตา

นางถือไข่มุกมนตราศักดิ์สิทธิ์ไว้ในมือทั้งสองข้าง

ไม่นานนัก การเปลี่ยนแปลงแบบเดิมได้เกิดขึ้นอีกครั้ง!

หัวใจของผู้อาวุโสเริ่นหรานพลันพองโตขึ้นไปตามๆ กัน

ตราบใดที่ทัณฑ์สวรรค์นั่นปรากฏตัวขึ้นได้นานพอ ก็นับได้ว่าสำเร็จ!

เดิมทีเขาไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาสักเท่าไรนัก แต่ตอนนี้หลังประสบกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เขากลับรู้สึกว่าไม่แน่บางทีฉู่เยว่ผู้นี้อาจมีพรสวรรค์จริงๆ

สำหรับช่างหลอมอาวุธนั้น การจะรับศิษย์คนหนึ่งเข้ามาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

ดังนั้นความคิดของผู้อาวุโสเริ่นหรานที่เดิมทีไม่ได้ใส่ใจอันใดก็เปลี่ยนไป ความคาดหวังบางอย่างผุดขึ้นภายในก้นบึ้งจิตใจของเขาเงียบๆ หวังว่าเจ้าหนุ่มผู้นี้จะทำสำเร็จ!

หึ่ง!

ทันใดนั้นเอง ทัณฑ์สวรรค์ก็ปรากฏขึ้น!

ผู้อาวุโสเริ่นหรานมีสีหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะฉีกยิ้ม ทัณฑ์สวรรค์นั่นก็หายไปอีกครั้ง!

ครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งก่อนนัก มันโผล่ออกมาเพียงแค่หัว แล้วถอยกลับอย่างรวดเร็ว!

แม้แต่รูปร่างสมบูรณ์ของมันก็ล้วนไม่มีผู้ใดได้เห็นมันชัดๆ!

ขณะทอดสายตาไปยังไข่มุกมนตราศักดิ์สิทธิ์ที่ว่างเปล่านั้นอีกครั้ง ฉู่หลิวเยว่และผู้อาวุโสเริ่นหรานก็เงียบไปครู่หนึ่ง

“เจ้า…”

ผู้อาวุโสเริ่นหรานสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเงยหน้ามองนาง

“ฮ่า ฮ่า! ก็อย่างที่ข้าว่า อย่างใดเสียเจ้าหนุ่มนี่ก็ไม่ได้เรื่องได้ราวหรอก! ช่างหลอมอาวุธเป็นกันได้ง่ายๆ เสียเมื่อไร?”

“เป็นดังเจ้าว่า ต่อให้จะมีพรสวรรค์ด้านการเป็นเซียนหมออยู่บ้าง ก็ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศไปทั่วเช่นนี้? หรือเจ้านั่นจะคิดไปเองว่าตนก็มีความสามารถรอบด้านเหมือนศิษย์พี่หรงซิว?”

“อย่างใดเสียก็เป็นเพียงจอมยุทธ์ระดับเจ็ด การที่เขากล้าท้าทายเช่นนี้ ถือว่า…อาจหาญไม่เบาจริงๆ?”

เสียงของบทสนทนาดังลอยมาจากด้านหลัง

ระยะที่พวกเขายืนอยู่ค่อนข้างห่างไกลออกไป จึงไม่สามารถมองเห็นทัณฑ์สวรรค์ที่แวบผ่านไข่มุกมนตราศักดิ์สิทธิ์ได้ชัดเจน แต่กลับคิดว่าฉู่หลิวเยว่เรียกมันออกมาไม่ได้เลยสักสาย

ในถ้อยคำเหล่านั้น พ่วงมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะและการเหน็บแนมอย่างเห็นได้ชัด

ภายในสำนักหลิงเซียว แม้ว่าบรรยากาศโดยรวมจะดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าโดยส่วนตัวแล้วทุกคนจะเป็นมิตร

การทดสอบด้านเซียนหมอของฉู่หลิวเยว่ก่อนหน้านี้โดดเด่นเป็นอย่างมาก มีคนชมชอบก็ต้องมีคนอิจฉาเป็นธรรมดา

เวลานี้ในสายตาของคนเหล่านั้น พฤติกรรมของนางไม่มีอันใดมากไปกว่าการโอ้อวดความสามารถอันแสนน่าเบื่อ

“พวกเจ้าว่าอย่างใดนะ!?”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลัวซือซือก็ขมวดคิ้ว ก่อนหันกลับมาตำหนิเบาๆ

นางเป็นหญิงสูงศักดิ์ที่ได้รับการปลูกฝังอย่างดีจากตระกูลขุนนางเก่าแก่ แม้นางจะมีนิสัยอ่อนโยน แต่หากโกรธขึ้นมาแล้วล่ะก็ เพียงลมปราณไร้รูปแบบที่อยู่ในร่างกายนาง ก็เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนหวาดกลัวได้โดยไม่ต้องเอ่ยอันใดมากความ

เหล่าศิษย์ที่ถูกสายตาของนางกวาดมอง ต่างพากันปิดปากสนิท

ถึงพวกเขาจะรู้สึกไม่พอใจ แต่หลัวซือซือก็มาจากตระกูลหลัว อย่างใดเสียพวกเขาก็ไม่กล้าทำให้นางขุ่นเคืองเป็นอันขาด

ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่ยังมีคนของตระกูลหลัวอีกหลายคน อาทิเช่นหลัวเยี่ยนหลิน ผู้ซึ่งค่อนข้างมีชื่อเสียงในสำนัก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน