ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1177

ฉู่หลิวเยว่ “… แต่ตอนนี้เขาเป็นอาจารย์ของข้า หากไม่ชี้แจงจะดีหรือ?”

“เขาไม่ถามเจ้าเยอะหรอก”

บรรยากาศรอบตัวของตู๋กูโม่เป่าผ่อนคลายลง พลางกล่าวอย่างหนักแน่น

“เจ้าก็แค่หาข้ออ้างข้างๆ คูๆ ไป จะบอกว่าตายแล้วก็ได้”

ฉู่หลิวเยว่ “…”

นั่นคือผู้อาวุโสวั่นเจิงเชียวนะ จู่ๆ จะให้บอกตายง่ายๆ เช่นนั้นเลยหรือ?

ฉู่หลิวเยว่เริ่มมั่นใจในสิ่งที่ตนคาดเดามากขึ้น พลันกัดฟันแล้วแอบกระซิบถามเบาๆ

“พี่เป่า เจ้ามีสถานะสูงกว่าผู้อาวุโสวั่นเจิงใช่หรือไม่?”

ตู๋กูโม่เป่าปรายตามองนางเสมือนกำลังมองดูคนเขลาที่แกว่งเท้าหาเสี้ยน

ฉู่หลิวเยว่กลืนคำพูดที่เหลือลงไปทันที

“อึก”

เวรแล้ว

อย่าถามมากกว่านี้ดีกว่า!

“ตอนอยู่บนเขาเฝิงหมิน…เป็นอย่างใดบ้าง?”

ตู๋กูโม่เป่าพลันเปลี่ยนเรื่อง และทำทีเอ่ยถามราวไม่ได้ตั้งใจ

ฉู่หลิวเยว่เอนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ พลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นมานั่งเท้าคาง

ต่อหน้าตู๋กูโม่เป่า นางไม่จำเป็นต้องเก็บซ่อนสิ่งเหล่านี้ และสามารถบอกเขาตามตรงได้

“ดี ไม่สิ มันดีมากเลย!”

มือเรียบนวดแก้มของตนอย่างเพลิดเพลิน

“ข้ารู้สึกว่า ข้าอยากกลับไปที่นั่นอีกหลายๆ ครั้ง!”

หากคนอื่นได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาอาจคิดว่าฉู่หลิวเยว่เสียสติไปแล้วแน่ๆ

แต่ตู๋กูโม่เป่ากลับไม่ได้โต้แย้งแต่อย่างใด เขาทำเพียงหลุบตาลงเล็กน้อย แพขนตายาวหนาสั่นไหวเบาๆ ปิดบังคลื่นอารมณ์บางอย่างในดวงตาของเขา

“ไยถึงเป็นเช่นนั้น?”

เขาถามกลับเสียงเบา

ฉู่หลิวเยว่จึงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนเขาเฝิงหมินให้เขาฟังพอสังเขป

“…อย่างใดเสีย ขณะที่ข้าฝึกปราณอยู่ที่นั่น ทุกอย่างล้วนราบรื่นมาก และเหมือนว่าจะดีกว่ายามอยู่ข้างนอกเสียอีก…”

ฉู่หลิวเยว่เงียบเสียงลงพักหนึ่ง นางไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนั้นอย่างใดดี

คล่องตัวกว่า?

สบายกว่า?

นางอธิบายไม่ได้จริงๆ

นางเกิดมาพร้อมชีพจรเทียนจิง และมีความสามารถในดูดกลืนพลังปราณดั้งเดิมของสวรรค์และโลกที่แข็งแกร่งมาก

แต่เมื่ออยู่ในนั้น พลังปราณเดิมจำนวนมหาศาลเหล่านั้น กลับให้สัมผัสที่อ่อนโยนและละเอียดอ่อนเป็นพิเศษ

ยามที่มันหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกาย นางสามารถผสานพลังปราณเหล่านั้นเข้าด้วยกันได้ โดยไม่ต้องลงแรงแต่อย่างใด

ซึ่งนางไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน

“หรือจะมีสิ่งพิเศษบางอย่างซ่อนอยู่ที่นั่น? ถึงได้ทำให้พลังปราณในห้องนั้น แตกต่างจากพลังภายนอก?”

ฉู่หลิวเยว่หันไปมองตู๋กูโม่เป่า

“พี่เป่า เจ้าว่าเช่นไร?”

แม้ผู้อาวุโสวั่นเจิงจะบอกว่าเขาไม่ใช่ผู้อาวุโสของสำนักวิชา แต่สำหรับฉู่หลิวเยว่แล้ว เขาน่าจะคุ้นเคยและรู้จักสำนักหลิงเซียวแห่งนี้ดีระดับหนึ่ง

บางทีเขาอาจจะรู้เรื่องภูเขาเฝิงหมินมากกว่าคนอื่นก็ได้?

“หอคอยเจ็ดชั้นแห่งภูเขาเฝิงหมินนั้น เดิมทีเป็นสถานที่พิเศษของสำนักวิชา มิเช่นนั้นคงไม่ใช่สถานที่สำหรับการลงโทษขั้นรุนแรงหรอก”

น้ำเสียงของตู๋กูโม่เป่าฟังดูไม่แยแส ราวกับไม่สนใจเรื่องเช่นนี้

“จากประสบการณ์เหล่านั้นที่เจ้าพบมา…ดูๆ แล้วก็ไม่มีอันใดผิดแปลก”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าอย่างครุ่นคิด แต่ก็ยังมีบางจุดที่ไม่เข้าใจ

“ในเมื่อมันถูกใช้เป็นสถานที่ลงโทษ หลังจากเข้าไปข้าควรจะรู้สึกอึดอัดสิ แต่ไฉนมันถึงตรงกันข้ามกันเช่นนี้?”

ตู๋กูโม่เป่าเงยหน้าขึ้นและถามย้อนเสียงนิ่ง

“ตัวเจ้าเหมือนกับคนปกติเสียเมื่อไร?”

ฉู่หลิวเยว่ “…”

แวบหนึ่งที่นางรู้สึกตอบกลับไม่ได้…

เส้นทางในการบำเพ็ญเพียรของนาง ดูจะแตกต่างจากคนทั่วไปจริงๆ

“หรือเพราะข้าเกี่ยวข้องกับภูเขาเฝิงหมิน?”

นางพึมพำอย่างลังเล

แต่พูดให้ถูกก็คือ เกี่ยวข้องกับบางอย่างในช่องว่างหลังประตูบานนั้นต่างหาก

นางเลือกประตูบานเดิมถึงสองครา และสงสัยว่าถ้ากลับไปที่นั่นอีกครั้ง นางจะยังเลือกประตูบานเดิมอยู่หรือไม่?

เมื่อเกิดความคิดที่ดูเป็นอันตรายนี้ ฉู่หลิวเยว่ก็รีบบังคับตัวเองให้เก็บงำมันไว้ทันที

…นางเข้ามาที่นี่เพื่อฝึกฝนเล่าเรียน ไม่ใช่สร้างปัญหา!

“เจ้าใกล้จะทะลวงขึ้นระดับเจ็ดขั้นกลางแล้วหรือ?”

ตู๋กูโม่เป่าจ้องมองนางอีกครั้ง

ฉู่หลิวเยว่ระบายยิ้มออกมาทันควัน

ทันทีที่พูดจบ ถวนจื่อก็วิ่งพรวดออกมาและนั่งยองๆ บนไหล่ของฉู่หลิวเยว่ มันสยายปีกไปมาแล้วผงกหัวหงึกหงึกไม่หยุด ระคนภูมิอกภูมิใจ

…ถูกต้องที่สุด!

ตู๋กูโม่เป่าจ้องมองมันด้วยสายตาเย็นเฉียบ

“ถึงเจ้าไม่ไปที่นั่น เมื่อความแข็งแกร่งของเจ้าเพิ่มขึ้น สายเลือดในกายของมันก็จะค่อยๆ ถูกกระตุ้นขึ้นมาเอง”

ฉู่หลิวเยว่ไม่แปลกใจที่ตู๋กูโม่เป่าจะรู้เรื่องนี้ นางยักไหล่แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ข้ารู้ แต่ในเมื่อมีโอกาสแล้ว ข้าก็ไม่อยากปล่อยมันไปง่ายๆ ถ้าต้องรอจนกว่าข้าจะทะลวงถึงระดับเทพ…ใครจะไปรู้ว่าต้องรอถึงเมื่อใด?”

ตู๋กูโม่เป่าขวดคิ้วพลางลังเล

จริงๆ แล้วมันอาจใช้เวลาไม่นานอย่างที่คิด…

แต่เขากลับบอกนางเช่นนี้ไม่ได้

“ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว ก็ช่างมันเถอะ แต่…”

ตู๋กูโม่เป่าหยุดชะงัก

“เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่บนเขาหมื่นเมรัยในเวลาต้องห้าม”

หัวใจของฉู่หลิวเยว่เต้นระส่ำ

พลันหัวเราะฮาฮาออกมาอย่างกล้ำกลืน

“แน่นอนอยู่แล้ว! ข้าเคยติดอยู่ในนั้นมาครั้งหนึ่งแล้ว มันต้องไม่มีครั้งที่สอง!”

ตู๋กูโม่เป่ามองนางด้วยสายตาจริงจัง

ฉู่หลิวเยว่พลันกระจ่าง

“พี่เป่า เจ้ารู้เรื่องความลับของตาน้ำพุบนเขาหมื่นเมรัยใช่หรือไม่?”

ตู๋กูโม่เป่าปิดปากเงียบ

“เช่นนั้น เจ้าช่วยบอกข้า…แค่กๆ ล้อเล่น ล้อเล่น!”

พูดยังไม่ทันจบ ฉู่หลิวเยว่ก็จำต้องรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างชาญฉลาด

ตู๋กูโม่เป่าหันหลังกลับแล้วเดินออกไปข้างนอก

ฉู่หลิวเยว่ยังถามต่อ

“พี่เป่า เจ้าบอกว่าหากข้าทำความผิดครั้งใหญ่ขณะอยู่ในสำนัก หรือยั่วยุผู้มีอำนาจ เช่นนั้นชีวิตน้อยๆ นี้…”

ตู๋กูโม่เป่าหยุดฝีเท้า

“มีข้าอยู่ จะไม่ให้ใครคิดเอาชีวิตเจ้าได้ อีกอย่าง…”

เขาตะคอกอย่างเย็นชา

“หรงซิวก็ไม่ได้กระจอกงอกง่อยเช่นนั้น!”