ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1184

บางคนหันมามองนางเป็นครั้งคราว ราวกับว่าพวกเขาจำฉู่หลิวเยว่ได้

แต่ฉู่หลิวเยว่ไม่สนใจพวกเขา และค้นหาวัตถุดิบยาที่ต้องการต่อไป

ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะพบอีกชนิดที่ต้องการ

แต่ก็ยังเหลือสมุนไพรชนิดสุดท้ายอย่างใบกระดูกงามอีกหนึ่ง ทว่าหลังจากค้นหาอยู่นาน นางกลับหามันไม่เจอเสียที

หุบเขาวาโยโอสถกว้างใหญ่จริงๆ แถมยังมีสมุนไพรนับไม่ถ้วน ทว่าใบกระดูกงามนั้นมีขนาดเพียงเล็บมือ ซึ่งยากต่อการค้นหา

แต่สมุนไพรชนิดนี้ชื่นชอบแสงแดด เป็นไปได้สูงที่จะพบมันบนยอดเขาที่แดดส่องถึง

ฉู่หลิวเยว่คิดอยู่พักหนึ่งแล้วเดินไปยังยอดเขาทางด้านซ้าย

หลังจากเดินไปไกลพอควร ในที่สุดนางก็ได้กลิ่นจางๆ ที่คุ้นเคย

หัวใจดวงน้อยเต้นรัวด้วยความดีใจ มันต้องอยู่ข้างหน้านี้แน่ๆ!

แต่ในขณะที่นางก้าวออกไปเด็ดใบกระดูกงาม จู่ๆ ก็มีค่ายกลโปร่งใสส่องแสงแวววาวปรากฏขึ้นตรงหน้านาง!

ฉู่หลิวเยว่ชะงักฝีเท้า

“ไอ้หนู เจ้าเข้าไปฝั่งนั้นไม่ได้”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงทุ้มต่ำแลแหบพร่าดังขึ้น ราวกับเจ้าของเสียงนั่นเพิ่งตื่นจากการหลับไหลก็มิปาน

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองลายเส้นสีเงินที่ปรากฏบนค่ายกล แรงกดดันอันน่าตกใจพลันหยุดลงอย่างรู้งาน ก่อนจะหันกลับไปมองต้นเสียง

บริเวณที่นางยืนอยู่ตอนนี้ห่างไกลจากคนอื่นๆ มาก และแทบไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย แสดงว่าเสียงนั้นน่าจะมาจาก…ผู้อาวุโสที่นอนอยู่ไกลออกไปกลางหุบเขา?

พวกเขาสองคนอยู่ห่างกันมาก แต่ชายชรายังคงนอนอยู่บนตะแคร่ไม้เล็กๆ ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว ราวกับว่าเขานอนหลับสนิท

แต่เสียงนั้นกลับดังชัดเจนราวพูดอยู่ข้างๆ หู

“มองหาอันใดหรือไอ้หนู?”

เสียงนั้นโพล่งขึ้นราวประชด

ฉู่หลิวเยว่มั่นใจว่าชายชราคือเจ้าของเสียงนั้นจริงๆ

นางแอบตกใจนิดหน่อย

นั่นเพราะหุบเขาวาโยโอสถมีพื้นที่กว้างใหญ่มาก แต่เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของผู้อาวุโสคนนั้น

และค่ายกลนี่ก็น่าจะเป็นฝีมือของเขาเช่นกัน

นางประสานหมัดไปทางผู้อาวุโสแล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพ

“ศิษย์มีนามว่าฉู่เยว่ ขอคารวะท่านผู้อาวุโสขอรับ”

“หือ? ฉู่เยว่?”

เมื่อได้ยินคำพูดของนาง กลับมีความประหลาดใจปะปนอยู่ในน้ำเสียงของผู้อาวุโส

หลังจากนั้น ฉู่หลิวเยว่ก็เห็นผู้อาวุโสที่นอนนิ่งอยู่อยู่นานลุกพรวดขึ้นนั่ง เขานวดหว่างคิ้วไปมา พลันมองมาทางนาง

แม้นางจะมองไม่ค่อยเห็นใบหน้าและสีหน้าของเขา แต่ฉู่หลิวเยว่มั่นใจว่าเขากำลังใช้สายตาที่เต็มไปด้วยสงสัยใคร่รู้จ้องมองนางอยู่

“เจ้าคือไอ้หนูที่เพิ่งมาวันแรกก็ถูกขังไว้บนเขาเฝิงหมินใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่ “…”

นี่ชื่อเสียงของนางดั่งกระฉ่อนขนาดนั้นเชียวหรือ…

“ศิษย์ละอายใจขอรับ”

นางกล่าวพลางก้มศีรษะลงต่ำ

“เมื่อครู่ศิษย์เพียงต้องการเข้าไปเก็บใบกระดูกงามสักสองสามใบ มิทราบเลยว่าตรงนั้นเป็นเขตหวงห้าม ศิษย์มิได้ตั้งใจทำให้ท่านขุ่นเคือง โปรดยกโทษให้ศิษย์ด้วยขอรับ”

“เจ้ามาที่นี่ครั้งแรก ไม่รู้ย่อมไม่แปลก”

ดูเหมือนผู้อาวุโสจะไม่ได้อยากตำหนิฉู่หลิวเยว่เท่าใด แต่กลับหัวเราะออกมาแทน

“แต่ดูเหมือนวั่นเจิงจักภูมิใจในตัวเจ้ามากเลยสินะ เขาถึงได้บอกให้เจ้ามาหุบเขาวาโยโอสถภายในเร็ววันเช่นนี้?”

เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสทั้งสองสนิทสนมกัน ฉู่หลิวเยว่เงียบไม่รู้จะตอบอันใดพักหนึ่ง พลันเลือกที่จะเงียบแล้วตั้งใจฟังเขา

“ตำแหน่งของใบกระดูกงามนั้นแปลกจริงๆ แต่ก็ยังอยู่ภายในค่ายกล เจ้าไปเด็ดมันเถอะ อย่าออกนอกค่ายกลก็พอ”

พลันเกิดความผันผวนเล็กน้อยจากด้านหลัง

ฉู่หลิวเยว่มองย้อนกลับไป และเห็นว่าแสงบนค่ายกลนั้นหรี่ลงแล้ว แสดงว่าผู้อาวุโสจงใจลดพลังปราณลง

ครั้นสัมผัสได้ว่าแรงข่มนั่นลดลงแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวพร้อมแหวกหญ้าแห้งแถวนั้นออก ก่อนจะเห็นใบกระดูกงามสองสามใบที่ซ่อนอยู่ในร่องใต้หินก้อนใหญ่

ใบของมันมีสีเขียวสด แต่มีขนาดเท่าเล็บมือ ขอบใบหยักเป็นแฉกๆ และมีแม่คะนิ้งเกาะอยู่จางๆ

ดูแล้วผ่องใสมันวาวราวกับหยกสีมรกต

ทว่าหากสังเกตให้ดี จะเห็นเส้นใยภายในใบไม้ ซึ่งแตกแขนงและเรียงกันเหมือนเป็นโครงกระดูก

ฉู่หลิวเยว่เด็ดพวกมันออกมาอย่างระมัดระวัง

แต่จู่ๆ ก็มีลมกระโชกแรงพัดมา

ปอยผมบริเวณหน้าผากหลุดลุ่ยตามแรงลม ทิ้งตัวคลอเคลียไปตามปรางแก้มเนียนจนรู้สึกระคายนิดๆ

นางยืดตัวขึ้นและมองไปข้างหน้าโดยไม่ตั้งใจ

พลันจดจ้องภาพตรงหน้าไม่วางตา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน