ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1185

สมุนไพรที่ผู้อาวุโสและศิษย์ในสำนักวิชาใช้กลั่นยา ล้วนแล้วแต่มาจากหุบเขาวาโยโอสถทั้งสิ้น

ทว่าในสำนักวิชาแห่งนี้ มีเพียงคนเดียวที่มีสวนสมุนไพรเป็นของตัวเอง

…นั่นก็คือศิษย์ที่ถูกลบชื่อออกจากตารางจัดอันดับชิงอวิ๋น!

เช่นนั้นสวนสมุนไพรนั่น ก็เป็นของคนผู้นั้นใช่หรือไม่?

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดในใจ

ก่อนหน้านี้จงซวิ๋นเคยเล่าว่า ท่านเจ้าสำนักเป็นคนแบ่งที่ดินจากหุบเขาวาโยโอสถให้คนผู้นั้นด้วยตัวเอง เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้มีพื้นที่ทำสวนสมุนไพรส่วนตัว

และมันเป็นสวนที่คนอื่นเข้าไปไม่ได้

เดิมทีฉู่หลิวเยว่คิดว่ามันถูกซ่อนอยู่ในพื้นที่เร้นลับ แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะอยู่ติดหุบเขาวาโยโอสถเช่นนี้!

เพียงแต่มันถูกปิดกั้นด้วยค่ายกลของเหล่าผู้อาวุโส ทำให้คนในหุบเขาวาโยโอสถมองไม่เห็นที่ดินผืนนั้น

ฉู่หลิวเยว่นึกย้อนกลับไปตอนที่นางเข้ามาในหุบ ตอนนั้นนางยืนอยู่บนยอดเขาพลางกวาดตามองไปทั่วสารทิศ แต่กลับไม่เห็นอันใดที่อยู่นอกค่ายกลเลย

พอมาคิดดูตอนนี้ มันน่าจะเป็นเพราะว่ามีคนใช้วิธีการพิเศษบางอย่างปกปิดสวนสมุนไพรนั่นเอาไว้

คราแรกฉู่หลิวเยว่มิได้สนใจเรื่องสวนยาสวนสมุนไพร แต่พอเห็นดอกบัวขนาดใหญ่ที่กำลังบานสะพรั่ง ก็พลันอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

นางเองก็บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกเช่นนี้คืออันใด

แต่เหมือนว่าข้างในนั้นจะมีแรงดึงดูดบางอย่างซ่อนอยู่ จนทำให้นางใคร่รู้ความจริงให้ได้

ทว่าก็เป็นแค่ความคิดชั่ววูบที่แวบเข้ามาในหัว

นางหลุบตาลงนิดๆ

“ตามที่ท่านผู้อาวุโสต้องการขอรับ”

ผู้อาวุโสเมิ้งเย่พออกพอใจอย่างมาก

เขาพูดเสียงต่ำสองที

“เอาเถอะ! เจ้าเองก็ไม่ต้องกังวลไป อย่างใดเจ้าก็เป็นศิษย์ของวั่นเจิง ข้าย่อมให้เกียรติเขาอยู่แล้ว จริงสิ เช่นนั้นก็มาแลกแต้มกันดีกว่า”

เขามุ่ยปากไปอีกทาง

ฉู่หลิวเยว่พลันหันไปมองตาม ก่อนจะเห็นตราหยกสีเขียวที่แขวนอยู่ข้างตะแคร่

ซึ่งน่าจะเป็นตราหยกของเขา

“แค่วางตราหยกดำของเจ้าลงไปก็จบ!”

ฉู่หลิวเยว่ทำตามอย่างเชื่อฟัง

จากนั้นก็มีแสงสีขาวพุ่งออกมาในตอนที่ตราหยกทั้งสองสัมผัสกัน

ฉู่หลิวเยว่เห็นเต็มสองตาว่าแต้มที่อยู่บนนั้น เปลี่ยนจากหกหลักเป็นห้าหลัก

พลันรู้สึกเสียใจขึ้นมากระทันหัน

แพงจริงๆ!

สมุนไพรเหล่านี้ไม่ใช่วัตถุดิบยาธรรมดา ฉะนั้นราคาย่อมไม่ธรรมดาเช่นกัน

โชคยังดีที่นางได้คะแนนเหล่านี้มาจากผู้อาวุโสวั่นเจิง ทำให้นางซื้อขายแลกเปลี่ยนสมุนไพรเหล่านี้ได้

แต่ในอนาคต…คงได้ใช้คะแนนตัวเองจ่ายแน่ๆ

ฉู่หลิวเยว่ดึงตราหยกดำกลับมา และโค้งคำนับอีกครั้งพลางกล่าวลา

เมื่อร่างเงาของนางหายไปจากหุบเขาวาโยโอสถแล้ว ผู้อาวุโสเมิ้งเย่ก็ลูบเคราตัวเองซ้ำๆ แล้วเอนตัวลงบนตะแคร่อีกครั้ง พลางนั่งไขว้ขาแล้วแกว่งเท้าไปมาอย่างสบายอารมณ์

“เจ้าเด็กนี่…ไฉนถึงรู้สึกคุ้นเคยนัก…”

…

ฉู่หลิวเยว่กลับมาพร้อมกับสมุนไพร

ครั้นเห็นนางกลับมา ผู้อาวุโสวั่นเจิงก็ทักทายนางด้วยรอยยิ้ม

“ทุกอย่างราบรื่นดีใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่หยิบสมุนไพรออกมาทีละชิ้น

“ศิษย์นำสมุนไพรทุกอย่างตามที่ท่านอาจารย์บอก กลับมาได้หมดเลยขอรับ”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงตรวจสอบสมุนไพรเหล่านั้น แล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และถามว่า

“เจ้าคิดว่าหุบเขาวาโยโอสถเป็นอย่างใด?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน