ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1237

ฝูงชนรอบด้านเงียบเสียงลงทันที

ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมอง ก่อนจะเห็นใบหน้าที่คุ้นตาของเหลี่ยงเซียวเซียว

นางเดินเข้ามาพร้อมกับเจียงจื่อหยวน และเป็นเจ้าของคำพูดเมื่อครู่

“หากยามนี้ศิษย์น้องฉู่เยว่มิได้อยู่ภายใต้การดูแลของศิษย์พี่หรงซิว เจ้าคงหาวิธีจัดการกับเขาไปแล้วใช่หรือไม่?”

“นี่เจ้า!”

ใบหน้าของหลิ่วอินถงเปลี่ยนเป็นสีแดงสลับขาว

เหลี่ยงเซียวเซียวผู้นี้ มาถึงก็หักหน้านางเสียแล้ว

ครั้งก่อนพวกนางหน้าแตกเสียย่อยยับ พอกลับมาเจอกันครานี้ จึงย่อมเกิดอาการอิจฉาตาร้อนขึ้นเป็นธรรมดา

“เจ้าคิดว่าพูดแค่นั้น จะชดเชยสิ่งที่เจ้าเคยทำไว้ได้หรือ?”

เหลี่ยงเซียวเซียวกระหยิ่มยิ้มเยาะ

“มาขอโทษกันตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยหรือ? เจ้าคิดว่าทุกคนโง่ จนเดาจุดประสงค์ที่แท้จริงของเจ้าไม่ออกอย่างนั้นหรือ? เจ้าแค่อยากใช้ฉู่เยว่เป็นเครื่องมือเข้าหาศิษย์พี่หรงซิวใช่หรือไม่?”

เหลี่ยงเซียวเซียวสะกิดแขนของเจียงจื่อหยวนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตนสองสามที

“จื่อหยวน เจ้ารู้จักศิษย์พี่หรงซิวดี ไหนเจ้าบอกหน่อยสิว่าเขาจะสนใจวิธีการเช่นนี้หรือไม่?”

เจียงจื่อหยวนกล่าวเสียงเรียบ

“แต่ไหนแต่ไรเขาเป็นคนเย็นชาต่อทุกสิ่ง แน่นอนว่าเขาย่อมไม่สนใจเรื่องพรรค์นี้ และก็…”

นางหยุดเว้นวรรคไปช่วงหนึ่ง พลางหันไปมองหลิ่วอินถงแล้วพูดโดยแฝงความนัยว่า

“และก็ เขาเกลียดคนที่เข้ามาวุ่นวายกับเขามากที่สุด”

แม้แต่นางที่หลงรักหรงซิวมาตั้งแต่เด็กๆ และเป็นทั้งว่าที่ชายาเอกของพระราชวังเมฆาสวรรค์ ที่ท่านประมุขเอ็นดูหนักหนา ก็ยังไม่กล้ากระทำการเอิกเกริกเลยแม้แต่น้อย

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา นางมัวแต่ก้มหน้าก้มตาฝึกฝนอย่างหนัก แม้แต่หาโอกาสไปเจอหน้าหรงซิวยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ

และล่าสุดที่ไปพระราชวังเมฆาสวรรค์ นางก็เผลอกระทำการหุนหันพลันแล่น จนถูกสั่งสอนมาฉาดใหญ่

แล้วคนอื่นจะเหลือหรือ?

หลิ่วอินถงกัดฟันกรอด

“พวกเจ้าเลิกว่าร้ายคนอื่นได้แล้ว! ขะ ข้าแค่รู้สึกว่าตอนนั้นข้าทำผิดต่อศิษย์น้องฉู่เยว่ เลยอยากจะ…”

แต่พูดยังไม่ทันจบ เหลี่ยงเซียวเซียวก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียก่อน

“หลิ่วอินถง ที่พูดมานั้น เจ้าเชื่อที่ตัวเองพูดบ้างหรือไม่?”

หลิ่วอินถงถึงกับไปต่อไม่ได้ ใบหน้างามเห่อร้อนเสมือนถูกไฟเผา!

ฉู่หลิวเยว่ที่ยืนอยู่ด้านข้างกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะตระหนักได้ว่า ที่แท้ก็เพราะหรงซิวนี่เอง

มิน่าล่ะ จู่ๆ หลิ่วอินถงถึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือฉับพลันเช่นนี้…

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาเหน็บแนม หลิ่วอินถงก็หน้าบูดหน้าบึ้งกว่าเดิม สุดท้ายนางก็หันหลังกลับและจากไปอย่างรวดเร็ว

แผ่นหลังจากที่วิ่งหายไปนั้น ไม่ว่าจะมองอย่างใดก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

เหลี่ยงเซียวเซียวยกมือทั้งสองข้างขึ้นกอดอกพร้อมหัวเราะเยาะ

“ยังคิดชั่วไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ! ศิษย์พี่หรงซิวพูดชัดถึงขนาดนั้นแล้ว แต่ก็ยังกล้าคิดใช้อุบายตื้นๆ เช่นนี้อีก! ไม่มีสำนึกในตัวเองบ้างหรือไร!”

ทว่าเหมือนเจียงจื่อหยวนจะมิได้ตื่นเต้นกับเรื่องนี้มากนักท่าทีของนางยังคงสงบนิ่ง และทำเพียงเงยหน้าขึ้นมองฉู่หลิวเยว่เท่านั้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง นางก็เดินไปหาฉู่หลิวเยว่

และหยุดฝีเท้าลงเมื่อระยะห่างระหว่างคนทั้งสองเหลือเพียงสามก้าวเท่านั้น

ก่อนที่นางจะค่อยๆ เผยรอยยิ้มจริงใจให้ฉู่หลิวเยว่

“ศิษย์น้องฉู่เยว่ เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ข้าขอขอบคุณเจ้าจากใจ”

เจียงจื่อหยวนนั้นเกิดมาพร้อมความงามอันไร้ที่ติ อีกทั้งรูปร่างอันเพรียวบางและดวงหน้างามหยดย้อยที่แสนเปราะบาง

แม้จะเป็นตอนกลางคืน แต่ดวงหน้านั้นกลับยิ่งดูงดงามและมีเสน่ห์มากยิ่งยามต้องแสงไฟจากคบเพลิงโดยรอบ

รอยยิ้มนี้ ยิ่งมองก็ยิ่งดูใสซื่อบริสุทธิ์ และอ่อนโยนระคนหวานเยิ้ม จนทำให้ผู้คนจ้องมองอย่างเผลอไผล

แต่น่าเสียดายที่การหว่านเสน่ห์เช่นนี้ใช้กับฉู่หลิวเยว่ไม่ได้

นางเองก็ยิ้มตอบ นัยน์ตาสีดำราวหยกเนื้อดีแลดูสงบนิ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน