ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1238

“กษายะหางวายุหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองถวนจื่อด้วยใบหน้าเรียบเฉย พลางระบายยิ้มราวมิใช่เรื่องน่าตกใจ

“ไม่แปลกที่ศิษย์พี่หญิงเจียงจักคุ้นตา ศิษย์พี่หญิงหลิ่วเองก็มีอยู่ตัวนึง มิใช่หรือขอรับ?

เจียงจื่อหยวนชะงัก ก่อนจะค่อยๆ ขมวดคิ้วทีละนิด

ไม่สิ ไม่ใช่

ที่นางบอกว่ากษายะหางว่ายุตัวนี้ดูคุ้นๆ นั้น มิใช่เพราะมันคือกษายะหางวายุเสียหน่อย!

นางเองก็เคยเห็นกษายะหางวายุของหลิ่วอินถงมาแล้ว ถึงจะเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน แต่ความจริงแล้วก็ยังมีความต่างด้านพลังแห่งสายเลือด ซึ่งมันต่างจากตัวที่อยู่ตรงหน้านางมาก

นางสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างอสูรศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองได้อย่างชัดเจน!

เมื่อเทียบกันแล้ว เจ้าตัวที่อยู่ตรงหน้านาง ดูคล้ายกับตัวที่นางสู้ด้วยเมื่อครานั้นไม่มีผิด!

ตอนแรกนางไม่ได้สังเกต แต่พอได้ยืนดูใกล้ๆ และพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว ยิ่งมองก็ยิ่งคล้ายกันมาก

เมื่อเกิดความคิดเช่นนี้แล้ว ก็ดูเหมือนว่ามันจะหยั่งรากลึก จนไม่สามารถลบออกจากสมองได้

“ไม่ มันไม่เหมือนกับของเจ้า”

นางกล่าวเช่นนั้นพลางจ้องมองฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์

นางรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลแปลกๆ

ด้วยนิสัยของหรงซิวแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จู่ๆ เขาจะมาใส่ใจคนแปลกหน้าโดยไร้เหตุผล ยิ่งเรื่องยอมให้อีกคนพักอาศัยด้วยกันยิ่งแล้วใหญ่

เว้นเสียแต่ว่า…เขาจะรู้จักคนผู้นั้นมานานแล้ว!

หรือไม่ก็เป็นคนที่มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับเขา!

เจียงจื่อหยวนมองดูชายหนุ่มตรงหน้าอย่างระมัดระวัง พยายามค้นหาแม้กระทั่งสัญญาณของความลังเลและอาการร้อนตัวบนใบหน้าของเขา

แต่กลับไม่มี

ตั้งแต่หัวจรดเท้า เด้กคนนี้ยังคงทำตัวปกติไร้การเสแสร้ง เมื่อเผชิญหน้ากับการซักถามของนาง เขาก็หัวเราะออกมา เผยให้เห็นบรรยากาศซุกซนและเป็นกันเองของเด็กหนุ่ม

“อสูรศักดิ์สิทธิ์ในพันธสัญญาของข้า มิใช่สิ่งที่ใครจักเทียบเคียงได้”

น้ำเสียงและรอยยิ้มนั่นแฝงไปด้วยความภาคภูมิใจ และเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในคำพูดของตน

ท่าทีเช่นนี้ ยากนักที่จะทำให้ผู้คนสงสัย

“ถ้าศิษย์พี่หญิงเจียงชอบ ก็เข้ามาดูใกล้ๆ ได้ขอรับ สีสันเช่นนี้งดงามนัก และหาได้ยากเช่นกัน”

เจียงจื่อหยวนไม่เชื่อคำโปรดนั่น และจ้องมองกษายะหางวายุตัวนั้นอยู่พักหนึ่ง

มันนั่งยองๆ บนไหล่ของเด็กหนุ่ม ประหนึ่งลูกขนกลมๆ สีแดง ครั้นมองจากจากระยะไกลแล้ว ดูราวกับลูกไฟกลมๆ อย่างใดอย่างนั้น

พอสัมผัสได้ถึงสายตาของเจียงจื่อหยวน มันก็หันมาสบตานางแวบหนึ่ง พลันก้มหัวมุดปีกตัวเองราวหวาดกลัว

เจียงจื่อหยวนถึงตระหนักได้ว่า กษายะหางวายุตัวนี้แตกต่างจากตัวที่อยู่ในความทรงจำของนางนิดหน่อย

แม้แต่สีตาและสีขนของมัน ก็ดูจะเข้มกว่าเจ้าตัวนั้นด้วย

หรือว่านาง…จะเข้าใจผิดจริงๆ?

ฉู่หลิวเยว่ตบลำตัวของถวนจื่อเบาๆ

“ไปเถอะ!”

ถวนจื่อเงยหน้าขึ้นทันควัน ดวงตาของมันเป็นประกายวาววับ มันถูตัวกับใบหน้าของฉู่หลิวเยว่อย่างอ้อร้อ พลันพุ่งตัวไปยังตาน้ำพุอย่างรวดเร็ว

แต่เพราะยังมีคนแวะเวียนเข้ามาอยู่เรื่อยๆ ทำให้ถวนจื่อประมาณตนแล้วทิ้งตัวลงบนโขดหินที่อยู่ติดกับตาน้ำพุแทน

เมื่อสายน้ำพวยพุ่งออกมา มันก็ค่อยๆ ก้มหัวลงไปดื่มน้ำอย่างสงบ

ช่วงนี้ฉู่หลิวเยว่กับถวนจื่อมักจะมาที่นี่แทบทุกครั้งที่ว่าง ฉะนั้นมันจึงไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้คนรอบๆ ได้เห็นฉากนี้ และไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าตื่นตาตื่นใจแต่อย่างใด

ฉู่หลิวเยว่หันไปมองเจียงจื่อหยวนอย่างสื่อความหมาย

“ศิษย์พี่หญิงเจียงยังมีเรื่องข้องใจอีกหรือไม่? หากไม่ ข้ากับเพื่อนของข้าจักไปฟากนู้นแล้วนะขอรับ”

เจียงจื่อหยวนลังเลอยากจะพูด เดิมทีนางอยากดึงอีกฝ่ายมาเค้นถามอย่างละเอียด แต่สุดท้ายก็ได้แต่กลืนคำพูดเหล่านั้นลงไป

“เซียวเซียว เราไปกันเถอะ”

ครั้นพูดจบ นางก็หันหลังกลับและจากไป

เหลี่ยงเซียวเซียวตกใจแล้วรีบดึงนางไว้

“นี่ ไยจักพรวดพราดออกไปล่ะ? พวกเราเพิ่งมาถึงที่นี่เองนะ!”

เจียงจื่อหยวนย่นคิ้ว

“จู่ๆ ข้าก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมา อยากกลับไปพักเสียหน่อย”

เหลี่ยงเซียวเซียวยิ่งแปลกใจ

ไม่สบายหรือ?

เมื่อครู่ยังดีๆ อยู่เลยมิใช่หรือ จับพลัดจับผลู ไฉนถึงไม่สบายขึ้นมาล่ะ?

หรือเป็นเพราะ…สิ่งที่ฉู่เยว่พูดเมื่อครู่ก่อน เลยพลอยทำให้นางไม่สบอารมณ์?

พอคิดไปคิดมา เหลี่ยงเซียวเซียวก็เชื่อว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ นางจึงกล่าวว่า

“ก็ได้ เช่นนั้นข้าจะพาเจ้ากลับเอง”

แต่เจียงจื่อหยวนกลับส่ายหัวเนือยๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน