ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1291

หลังจากวันนั้น ฉู่หลิวเยว่ก็ใช้ชีวิตอยู่บนเขาจิ่วเหิงอย่างเชื่อฟัง

แต่ไม่รู้เหตุใดพี่เป่าถึงไม่ยอมมาหานางเลย

ฉู่หลิวเยว่ไม่รู้ว่าเขาไปไหน และไม่รู้ว่าจะต้องไปตามหาเขาที่ใด นางทำได้เพียงปล่อยวางและฝึกฝนอยูในที่ของตนต่อไป

บางครั้งก็ศึกษาค่ายกลที่พี่เป่าทิ้งไว้ให้ บางครั้งก็หันไปศึกษาตำราปรมาจารย์โอสถของผู้อาวุโสวั่นเจิง

เดิมทีฉู่หลิวเยว่คิดว่าการฝึกศาสตร์สองแขนงนี้จะต้องเค้นมันสมองและใช้พลังปราณอย่างมาก และด้วยความแข็งแกร่งของนางในปัจจุบัน มันคงยากที่จะทำเช่นนั้นได้

แต่ไม่นาน นางก็พบว่าความจริงมันต่างจากที่นางคิดไว้โดยสิ้นเชิง

พอได้ศึกษามันจริงๆ แล้ว มันกลับไม่ได้หนักหนาอย่างที่คิด

ทว่าบางครั้ง… นางก็รู้สึกคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้

ประหนึ่งว่าเมื่อก่อน… นางก็เคยทำแบบนี้มาแล้ว

แต่ฉู่หลิวเยว่ก็เก็บซ่อนความรู้สึกเหล่านี้ไว้ และฝึกฝนต่อไปตามปกติ

สิ่งเดียวที่นางเป็นห่วงก็คือถวนจื่อ

ทั้งๆ ที่ครบหนึ่งเดือนแล้ว แต่ถวนจื่อก็ยังไม่ออกมา

แถมยังไม่รู้ว่าสถานการณ์ของมันในตอนนี้เป็นอย่างใดแล้ว

ถ้าอิงจากที่อินทรีสามตาเคยพูดไว้ ระยะเวลาที่ยาวนานเช่นนี้ ควรจะเพียงพอต่อการกระตุ้นพลังแห่งสายเลือดของถวนจื่อแล้ว

และสิ่งที่ทำให้นางเป็นกังวลยิ่งกว่า ก็คือเรื่องที่พวกเขายืดกำหนดการเปิดเขาหมื่นเมรัยออกไปหลายต่อหลายครั้ง

ศิษย์ในสำนักหลายคนเองก็สับสนงุนงงเช่นกัน แต่ส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะไม่ถามความเจาะลึกให้เสียเวลา

สำหรับพวกเขา เขาหมื่นเมรัยเป็นเพียงที่ซ่องสุมเพื่อความสำราญใจในบางครั้งเท่านั้น

ถึงจะปิดไปหนึ่งเดือน สามเดือนหรือห้าเดือน มันก็ไม่สงผลกระทบอันใดต่อพวกเขา

แต่ฉู่หลิวเยว่สัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากล

นางพยายามค้นหาข่าวคราวของเขาหมื่นเมรัยอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไร้ประโยชน์

กระทั่งท้ายที่สุด เพราะกลัวว่าความสงสัยนั้นอาจนำพามาซึ่งเรื่องร้ายแรง นางจึงเลือกที่จะเงียบและรอต่อไป

ตอนนี้การไม่มีข่าวอันใด อาจเป็นข่าวดีที่สุดก็ได้…

…

ยามนี้ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้รอเรื่องกำหนดการเปิดเขาหมื่นเมรัยแล้ว แต่นางกำลังรอใครบางคนอยู่

…ซั่งอวี้เซิน

และทันทีที่นางเห็นเขาเดินเข้ามา ฉู่หลิวเยว่ก็เข้าใจได้ทันทีว่าเขามาเพราะเรื่องอันใด

“คารวะท่านผู้อาวุโส”

ฉู่หลิวเยว่ก้าวไปข้างหน้าแล้วประสานหมัดทำความเคารพ

ซั่งอวี้เซินเหลือบมองค่ายกลของภูเขาจิ่วเหิงที่อยู่ด้านหลังนาง และอดไม่ได้ที่จะเอ่ยว่า

“หรงซิวนี่ดูแลเจ้าดีจริงๆ ไม่เพียงแต่พาเจ้าขึ้นไปบนเขาหมื่นเมรัย แต่ยังยอมให้เจ้ามาพักอยู่ที่นี่ด้วยกันอีก”

เขายักไหล่เบาๆ

“เจ้าควรรู้ว่า แม้แต่พวกข้ายังไม่เคยได้สิทธิ์นี้เลยด้วยซ้ำ”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มบางและถามต่อ

“ท่านมาเพื่อสิ่งนี้หรือขอรับ?”

ซั่งอวี้เซินหัวเราะเยาะ

“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะพูดตรงกว่าข้าอีก! ตัดตรงเข้าประเด็นเสียเร็วเชียว!”

“เมื่อก่อนท่านช่วยเหลือศิษย์ไว้มาก หากในเวลาแบบนี้ศิษย์พูดอ้อมค้อมกับท่าน คงดูไม่จริงใจเท่าใดนัก?”

ซั่งอวี้เซินชอบใจในคำพูดของฉู่หลิวเยว่มาก

“เอาล่ะ! เช่นนั้นพวกเราก็เลิกพูดพร่ำทำเพลง แล้วไปกันเถอะ!”

ฉู่หลวิเยว่ผงะราวตกใจ

“ไปไหนหรือขอรับ?”

ซั่งอวี้เซินมองด้วยความฉงน

“ก็ต้องไปถิ่นที่ข้าอยู่สิ! เจ้าคงไม่คิดจะแสดงมันให้ข้าดูตรงนี้หรอกใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่เองก็คิดแบบนั้น

อย่างใดเสียมันก็เป็นถึงสมบัติหายาก นอกจากเหล่าผู้อาวุโสในสำนักแล้ว ก็ไม่ศิษย์คนใดในสำนักรู้เรื่องนี้สักคน

ซั่งอวี้เซินต้องการสังเกตและศึกษามัน ดังนั้นเขาจึงต้องเลือกสถานที่ที่ปลอดภัยและซ่อนเร้นจากสายตาคนนอก

ซึ่งไปถิ่นเขาน่ะ ดีที่สุดแล้ว

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้ารับคำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน