ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1305

บุพกาลชายแดนเหนือนั้นถือเป็นสถานที่อันตรายแห่งหนึ่งในอาณาจักรเสิ่นซวี่

ด้วยสภาพแวดล้อมที่รุนแรงและภยันตรายมากมาย ทำให้สถานที่แห่งนี้กลายเป็นพื้นที่แห้งแล้ง ที่สร้างความหวาดกลัวให้แก่ผู้ฝึกตนนับไม่ถ้วน

ทว่าเมื่อมีข่าวลือว่าหม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์จะปรากฏตัวที่นั่น ทุกสำนักวิชาชั้นนำในอาณาจักรเสิ่นซวี่ จึงส่งคนของตนไปที่นั่นกันทั้งสิ้น

บังเกิดสงครามแก่งแย่งชิงสมบัติอันดุเดือด!

…

เมื่อเทียบกับสำนักวิชาชั้นนำอื่นๆ แล้ว ถึงสำนักหลิงเซียวจะไม่ค่อยมีพวกที่หลงไหลในวัตถุนิยมขึ้นสมอง ที่ถึงขั้นยอมรุดหน้าไปเปิดประเดิมภูมิรกร้างแห่งนั้นก่อนสำนักอื่น แต่พวกเขาก็มีข้อได้เปรียบอยู่อย่างหนึ่ง

…สำนักหลิงเซียวได้ครอบครองค่ายกลหนึ่งเดียวในอาณาจักรเส่นซวี่ ที่สามารถใช้เป็นประตูทะลุไปยังบุพกาลชายแดนเหนือได้โดยตรง!

ค่ายกลนี้ถูกสร้างขึ้นตั้งแต่เมื่อหลายหมื่นปี โดยเจ้าสำนักคนแรกของสำนักหลิงเซียว

แต่เมื่อเวลาผ่านไป บุพกาลชายแดนเหนือก็อันตรายมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นทางสำนักหลิงเซียวจึงหยุดส่งคนไปที่นั่น แม้แต่ค่ายกลเคลื่อนย้ายเองก็ถูกปิดใช้การไปพักใหญ่

และคิดไม่ถึงว่าครั้งนี้พวกเขาจะได้ใช้ประโยชน์จากมันอีก

ภายในค่ายกลเคลื่อนย้ายนี้ ประดับไปด้วยโคมไฟที่ลอยอยู่ในอากาศ มันทั้งสว่างและกว้างขวางกว่าค่ายกลเคลื่อนย้ายเครื่องอื่นมาก

การเคลื่อนที่ของมันเสถียรเสียจนคนที่อยู่ข้างใน แทบจะไม่รู้สึกถึงความปั่นป่วนของมวลสารโดยรอบ

ผู้อาวุโสทั้งหมดแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม ประกบด้านหน้าและด้านหลังขบวน เพื่อปกป้องคุ้มครองลูกศิษย์ให้ปลอดภัยที่สุด

ตอนแรกทุกคนต่างประหม่าและกังวลเล็กน้อย ทุกสิ่งอย่างล้วนตกอยู่ในความเงียบ

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็ค่อยๆ ผ่อนคลายขึ้นมาทีละนิด บรรยากาศในค่ายกลเริ่มมีชีวิตชีวามากกว่าเมื่อครู่

และบางครั้งก็มีเสียงกระซิบกระซาบกันดังขึ้นมาเป็นระลอก

“ค่ายกลนี้เสถียรมาก… ข้าไม่เคยเห็นค่ายกลเคลื่อนย้ายที่ทรงพลังขนาดนี้มาก่อนเลย…”

“ได้ยินว่าเจ้าสำนักคนแรกเป็นคนสร้างมันขึ้นมา และหลายหมื่นปีที่ผ่านมาก็จะมีผู้อาวุโสคอยดูแลรักษามันไว้อย่างดี มันต้องพิเศษมากแน่ๆ!”

“ฟู่ว…คงใช้กำลังคนและทรัพยากรไปมาก คิดแล้วช่างน่าทึ่งจริงๆ! ได้ยินว่าทั่วทั้งอาณาจักรเสิ่นซวี่ มีค่ายกลเคลื่อนย้ายเพียงเครื่องเดียว ที่สามารถพาคนทะลุไปยังบุพกาลชายแดนเหนือได้โดยตรง หากใครอื่นต้องการไปที่นี่ พวกเขาจะต้องเคลื่อนย้ายข้ามมิติหลายครั้ง และสุดท้ายก็ต้องข้ามร่องเขาหงไปอีก ถึงจะเข้าสู่เขตของบุพกาลชายแดนเหนือได้จริงๆ… และเห็นเขาลือว่าที่นั่นเปรียบเสมือนหลุมศพของเหล่าผู้ฝึกตนด้วย!”

“หากข้าได้เห็นหม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์กับตาสักครั้ง ข้าก็เต็มใจน้อมรับความเจ็บปวด ไม่ว่าจะต้องเจ็บปวดเจียนตายแค่ไหนก็ตาม! เพราะนั่นมัน… เป็นถึงหนึ่งในสิบสมบัติศักดิ์สิทธิ์เชียวนะ”

“สมบัติศักดิ์สิทธิ์ทั้งสิบชิ้นต่างกระจัดกระจายกันไปคนละทิศทาง จนถึงตอนนี้มีเพียงห้าชิ้นเท่านั้นที่ปรากฏออกมาแน่ชัดและพวกมันล้วนเป็นสมบัติตกทอดกันในสำนักวิชาอันดับต้นๆ มาเนิ่นนานหลายพันปี ส่วนอีกห้าชิ้นที่เหลือกลับไร้ซึ่งร่องรอย ตลอดพันปีมานี้ มันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์เพียงชิ้นเดียวที่ปรากฏขึ้นบนโลก”

“และที่สำคัญที่สุดก็คือ มันยังไม่มีเจ้าของ! ไอหยา ไม่รู้เลยว่าสุดท้ายใครจักเป็นผู้ชนะและได้หม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์นี้ไป?”

…

“ซือซือ? ซือซือ?”

หลัวเยี่ยนหลินตะโกนเรียกนางสองครั้ง หลัวซือซือถึงได้สติขึ้นมา

“หือ? พี่สี่ มีอันใดหรือเจ้าคะ?”

“เจ้าคิดอันใดถึงใจลอยเพียงนี้” หลัวเยี่ยนหลินยิ้มบาง พลางเอ่ยถาม “หรือเจ้ากังวลเรื่องบุพกาลทางเหนือหรือ?”

หลัวซือซือเม้มปากพลันส่ายหัว

“มิใช่เจ้าค่ะ”

หลัวเยี่ยนหลินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เป็นห่วงฉู่เยว่หรือ?”

ใบหน้าของหลัวซือซือพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเถือก และรีบตอบกลับจนลิ้นพัน

“พูดอันใดของท่านกันเล่าพี่สี่ ข้ามิได้…”

ทว่าเมื่อสบเข้ากับแววตาอันคมกริบเสมือนมองผ่านทุกอย่างได้อย่างทะลุปรุโปร่งของหลัวเยี่ยนหลิน หลัวซือซือก็จำต้องกลืนคำพูดเหล่านั้นลงไปด้วยความละอาย

ก่อนจะบ่นพึมพำเบาๆ ว่า

“ข้า… ข้าแค่รู้สึกเสียดายแทนเขา… อย่างใดเสีย มันก็เป็นโอกาสที่หาได้ยาก และเขาเองก็ผ่านการคัดเลือกแล้วด้วย…”

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่ในวันที่ต้องออกเดินทางเขากลับล้มป่วยและยอมแพ้ง่ายๆ ช่างน่าเสียดายจริงๆ

หลัวเยี่ยนหลินแอบถอนหายใจ

ชัดเจนว่าน้องสาวผู้ซื่อบื้อของตนแอบชอบเจ้าหนุ่มนั่น แต่ดันไม่รู้ตัวเสียนี่

“ไม่ต้องห่วง เขาไม่ใช่คนไร้น้ำยา ถึงครั้งนี้จะไม่ได้มากับเรา แต่ในอนาคตจะต้องมีโอกาสอื่นสำหรับเขาแน่นอน”

หลัวเยี่ยนหลินกล่าว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน