ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1376

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วมุ่น

“สภาพอากาศของบุพกาลชายแดนเหนือรุนแรงนัก อีกทั้งภูมิประเทศอันทรหด ผู้ใดย่างกรายเข้ามา ย่อมมิอาจมีชีวิตรอดได้นาน ไหนจะทุ่งหิมะอันกว้างใหญ่นี่อีก ถึงจะมีผู้คน”

ทันใดนั้น นางก็เงียบเสียงลง

การอยู่บนทุ่งหิมะ ย่อมสะดุดตาผู้คน เช่นนั้นถ้า… ซ่อนอยู่ใต้ดินล่ะ!

ดินแดนแห่งนี้ช่างกว้างใหญ่ไพศาลแลไร้ขอบเขต ผู้ใดเล่าจักรู้ถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้ดิน?

นางยังจำได้ว่า ก่อนหน้านี้หุบเขาแห่งนั้นและหลุมศพนั่นเองก็ซ่อนอยู่ใต้ดิน!

ครั้นคิดถึงตรงนี้ นางก็อดสงสัยและเอ่ยถามไม่ได้ว่า

“จริงสิ พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าเมื่อก่อนใครกันที่จบชีวิตลงที่นี่ และเป็นเจ้าของหลุมศพ กับป้ายหลุมศพนั่น?”

สีหน้าของอินทรีสามตาตัวหัวหน้า เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“คือว่า… เมื่อหลายพันปีก่อน ได้เกิดการต่อสู้คราใหญ่ขึ้นที่นี่ หากท่านหมายถึงกระดูกมังกรเก้าชิ้นที่เฝ้าหลุมศพของคนผู้นั้นอยู่… ก็น่าจะเป็นเช่นนั้น”

ฉู่หลิวเยว่เปลือกตากระตุกเบาๆ

“กระดูกเก้าชิ้น…ที่คอยเฝ้า?”

“ใช่แล้ว! ย้อนกลับไป ผู้แข็งแกร่งคนนั้นได้ต่อสู้กับเผ่ามังกรอย่างดุเดือด สุดท้ายก็สิ้นชีพอยู่ที่นี่ และก่อนตายก็ได้นำมังกรทั้งเก้าตัวมาฝังรวมด้วยกัน ก่อนจะใช้พลังแลจิตวิญญาณที่เหลืออยู่สะกดพวกมันไว้ที่นี่ จนมิอาจหนีออกไปได้”

ฉู่หลิวเยว่พลันฉงนใจ

“เผ่ามังกรไม่ค่อยมีสัมพันธไมตรีกับเผ่ามนุษย์ คนผู้นั้นทำอะไรลงไป ถึงได้ถูกล้อมทำร้ายเช่นนั้น?”

“เราเองก็ไม่รู้ละเอียดนัก แต่…ข้าได้ยินมาว่ามันเกี่ยวข้องกับศพของไท่ซวีเฟิ่งหลง”

ฉู่หลิวเยว่จุกไปทั้งใจ ราวถูกบางอย่างกระแทกใส่อย่างแรง

พลันเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ

“อันใดนะ?”

อินทรีสามตาคิดว่านางตกใจเพราะได้ยินเรื่องของ “ไท่ซวีเฟิ่งหลง” อย่างไรเสีย มันก็เป็นหนึ่งในสองอสูรศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลผู้ยิ่งใหญ่ ไม่แปลกที่นางจะตกใจถึงเพียงนี้ ก่อนจะอธิบายให้นางฟังอย่างตั้งใจ

“เราเองก็ไม่ทราบข้อมูลที่แน่ชัด ดังนั้นจึงทำได้เพียงคาดเดาคร่าวๆ ย้อนกลับไปตอนนั้น ขณะท่องอยู่ในบุพกาลชายแดนเหนือ ผู้แข็งแกร่งนั่นก็บังเอิญได้รับกระดูกของไท่ซวีเฟิ่งหลงมาหนึ่งชิ้น ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไร ก็ถูกเผ่ามังกรพบเข้าเสียก่อน และถูกรุมทำร้ายจนเกินการต่อสู้ครั้งใหญ่ขึ้นมา น่าเสียดายที่ตอนนั้นเผ่ามังกรประเมินความแข็งแกร่งของผู้แข็งแกร่งต่ำไปหน่อย แม้แต่มังกรเก้าตัวรวมพลังกัน ก็ยังมิอาจเทียบเคียงฝีมือของอีกฝ่ายได้ สุดท้ายทั้งสองฝั่งก็สิ้นชีพกลางสมรภูมิ”

“แน่นอนว่าหากมองจากสถานการณ์ในตอนนี้ คนผู้นั้นก็ยังแข็งแกร่งกว่าอยู่ดี แม้จะตายจาก แต่ก็ขังมังกรพวกนี้ไว้ได้”

ความคิดนับไม่ถ้วนผุดขึ้นสมองของฉู่หลิวเยว่

กระดูของไท่ซวีเฟิ่งหลงหรือ…

นางเคยเห็นแล้ว!

อย่างน้อยก็กระดูกส่วนปีกสองชิ้นที่อยู่ในตัวของจื่อเฉิน!

แต่มันไม่ได้ถูกฝังอยู่ในอาณาเขตเซียนเทพขององค์ไท่จู่หรอกหรือ?

แล้วเหตุใดถึง…

นี่มันเรื่องบังเอิญ หรือว่า…

ฉู่หลิวเยว่หลับตาลงทันที แต่หัวใจกลับเต้นระส่ำไม่หยุด

อสูรศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลอย่างไท่ซวีเฟิ่งหลงนั้น มิใช่สิ่งที่พบเจอกันได้ง่ายๆ และการที่จะมีกระดูกอีกชิ้นโผล่มานั้น…ยิ่งดูเป็นไปได้ยาก

แต่ก่อนหน้านี้องค์ไท่จู่ก็เคยกล่าวไว้ว่า เขาเคยมาที่นี่…

หรือว่า…

ความคิดอันไร้แก่นสารแวบผ่านเข้ามาในหัวของฉู่หลิวเยว่

นางสูดหายใจเข้าลึกๆ พลางถามอย่างใจเย็น

“ในเมื่อทุกคนรู้แล้วว่ากระดูกมังกรเหล่านี้ถูกสะกดไว้ที่นี่ เช่นนั้น…เหตุใดเผ่ามังกรถึงไม่ทำอันใดสักอย่างล่ะ? ข้าเหมือนจะได้ยินมาว่า…พวกมันไม่ยอมให้ใครนำกระดูกของพวกพ้อง ออกไปนอกอาณาเขตมิใช่หรือ?”

“ถึงจะกล่าวเช่นนั้น แต่ดูจากสภาพของโครงกระดูกแล้ว จะเห็นว่ากระดูกมังกรทั้งเก้าถูกขังอยู่ที่นี่นานหลายพันปี ไม่ใช่ว่าเผ่ามังกรไม่เคยมาที่นี่ พวกมันพยายามอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์ ท้ายที่สุด พวกมันก็ล้มเลิกและไม่กลับมาอีก แต่มันก็ทำให้เห็นว่า คนผู้นั้นคือผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง มิเช่นนี้จะยังคงเปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจเช่นนี้ ทั้งๆ ที่สิ้นชีพแล้วได้อย่างไร”

ฉู่หลิวเยว่เริ่มสับสน และพยายามเรียกหาองค์ไท่จู่

แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะหลับลึก และไม่ตอบสนองต่อการเรียกของนาง

จื่อเฉินสังเกตเห็นสีหน้าแปลกๆ ฉู่หลิวเยว่ ก่อนจะนึกถึงกระดูกส่วนปีกในกายของตน พลันเดาความคิดของนางได้

“อยากกลับไปดูหรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่นิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน