ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 139

“หาเจอแล้วหรือ!”

เมื่อเห็นทางออกถ้ำอย่างกะทันหันนี้ ทุกคนต่างก็ดีใจระคนประหลาดใจ

ฉู่หลิวเยว่ชะโงกหน้ามองเข้าไปข้างใน

ในโพรงถ้ำมืดสนิทจนมองไม่เห็นสิ่งใด

“ใช้อันนี้ดีกว่า”

ทันใดนั้นก็มีมือยื่นออกมาจากด้านข้างของนาง ในมือนั้นก็มีไข่มุกราตรีเรืองแสงขนาดเท่าองุ่นเปล่งประกายแสงเจิดจ้า

ฉู่หลิวเยว่รับของและพยักหน้าให้กู้หมิงเฟิง

“ขอบใจมาก”

“ไม่เป็นไร”

ฉู่หลิวเยว่ใช้แสงจากไข่มุกราตรี ในที่สุดก็เห็นสถานการณ์ภายในถ้ำ

“ถนนทางเข้าถ้ำนี้เป็นทางลงมีบันได ทุกคนระวังด้วย”

เมื่อพูดจบ นางก็เดินลงไปก่อนเป็นคนแรก

มู่หงอวี๋อุ้มลูกหมีเข้ามาในอ้อมกอดก่อนจะรีบเดินตามไป ในขณะที่นางเดินผ่านกู้หมิงเฟิง นางมอบรอยยิ้มให้แก่เขา

“กู้หมิงเฟิง เจ้ามีของซ่อนอยู่ในร่างกายมากมายทีเดียว! ไข่มุกราตรีนี้มีค่ามากเลยนะ!”

ฐานะของกู้หมิงเฟิงในตระกูลกู้ช่างต่ำต้อยยิ่งนัก เขามักจะใช้เงินด้วยความมัธยัสถ์ในการซื้ออาหารและชุดนักเรียนในสำนัก ดังนั้นมู่หงอวี๋และเฉินหู่จึงรู้สึกประหลาดใจเมื่อจู่ๆ เขาก็นำไข่มุกราตรีเม็ดนี้ออกมา

กู้หมิงเฟิงก้มหน้าก้มตาไม่ตอบอะไร จากนั้นก็เดินตามไปติดๆ

มู่หงอวี๋ชะงักครู่หนึ่งก่อนจะหันไปสบตาเฉินหู่

…เมื่อครู่นี้นางพูดสิ่งใดผิดไปหรือ!

กระนั้น…นางยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะ!

ฉู่หลิวเยว่ฉุกคิด

เห็นได้ชัดว่ากู้หมิงเฟิงไม่อยากเอ่ยถึงประเด็นนี้

นางก็ไม่ได้เซ้าซี้ถาม เพียงแต่เดินต่อไปข้างหน้า

…

ทางลอดถ้ำเป็นทางยาวและแคบมาก

พวกเขาทั้งสี่คนกำลังเดินอยู่ในนั้น แม้จะมองเห็นได้เพียงบริเวณใกล้เคียงเท่านั้น พวกเขาก็ยังรู้สึกได้ว่าทางเส้นนี้ดูคดเคี้ยวมาก

ฉู่หลิวเยว่คำนวนในใจเงียบๆ เดาว่าพวกเขาน่าจะเดินลงไปไม่ไกล แต่นางไม่รู้ว่าพวกเขามาถึงตำแหน่งเชิงเขาแล้วหรือยัง

และทิศทาง…ก็ไม่ได้ชัดเจน

เวลานี้ไม่สามารถกะเกณฑ์สิ่งเหล่านี้ได้ หากสามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีของสัตว์อสูรเหล่านั้นผ่านทางเส้นนี้ได้จะเป็นการดีที่สุด

“สวรรค์ หมีแผงคอทองคำจะเก่งกาจเกินไปแล้วกระมัง! คงใช้ความพยายามอย่างมากในการสร้างเส้นทางนี้บนภูเขาใช่หรือไม่”

เฉินหู้ยิ่งเดินก็ยิ่งอุทานออกมา

“สำหรับคนทั่วไป นี่ถือเป็นโครงสร้างยิ่งใหญ่ตามธรรมชาติ แต่ถึงกระนั้นพละกำลังร่างกายของหมีแผงคอทองคำนั้นแข็งแกร่งมาก ดังนั้นสิ่งนี้จึงไม่ยากสำหรับมัน”

เฉินหู่พูดไม่ออก

“หมีแผงคอทองคำแข็งแกร่งถึงเพียงนั้น แต่ทำไมถึงแพ้เจ้าได้ล่ะ หากให้ข้าพูดนะ หลิวเยว่ เจ้าคือคนที่น่ากลัวที่สุดแล้ว!”

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะเจื่อนๆ

นางพูดหลายครั้งว่าพวกเขาสามารถเอาชนะหมีแผงคอทองคำได้ด้วยความพยายามร่วมกัน แต่ดูเหมือนเฉินหู่จะเชื่อว่านางซ่อนพลังความสามารถเอาไว้ และเขาก็ชื่นชมและศรัทธาในตัวนางมาก

บุคลิกที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้ เมื่อมั่นใจกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วก็ยากที่จะเปลี่ยนแปลง ด้วยอุปนิสัยฉู่หลิวเยว่ นางจึงไม่อธิบายให้มากความแล้วปล่อยให้เขาพูดไป

พวกเขาไม่รู้ว่าเดินเข้ามานานเท่าไรแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นจุดหมายปลายทางสักที

เฉินหู่ร้อนใจขึ้นมา

“เมื่อไหร่เราจะถึงเสียที…”

เขายังพูดไม่ทันจบ ลูกหมีในอ้อมแขนของมู่หงอวี๋ก็ดิ้นขลุกขลักทันที

เมื่อเห็นดังนั้น ในที่สุดฉู่หลิวเยว่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ใกล้ถึงแล้ว!”

ทุกคนยังคงเดินต่อไปข้างหน้า และหลังจากนั้นไม่นาน ภาพตรงหน้าก็ปรากฏชัดขึ้นทันใด!

ถ้ำขนาดใหญ่ปรากฏตรงหน้าพวกเขา!

เฉินหู่เร่งฝีเท้าเดินนำไปก่อนและมองสำรวจรอบๆ อย่างรวดเร็ว จากนั้นใบหน้าของเขานิ่งค้างด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“…ไม่ใช่นี่นา หลิวเยว่ ในนี้ไม่มีทางออกหรือ”

เจียงหลีตบหน้าผากอย่างจนปัญญา

“ที่ตรงนี้มีไว้ให้หมีจำศีล เพื่อป้องกันการถูกรบกวน แล้วจะสร้างทางออกตรงนี้อีกทำไม”

“แล้วพวกเราจะออกไปกันอย่างไร”

ฉู่หลิวเยว่เดินเยื้องกรายไปทีละก้าวแล้วมองไปรอบๆ

“แน่นอนว่า…พวกเราต้องขุดทางออกไปเอง!”

น้ำเสียงของนางสงบและเป็นธรรมชาติ ราวกับว่านางกำลังบอกว่าวันนี้อากาศดี ราวกับว่านางไม่รู้สึกตกใจกับสิ่งที่นางพูด