ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1450

ทั้งจัตุรัสพลันเงียบกริบ

สีหน้าของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนสงบนิ่ง มิได้เปลี่ยนแปลงใดๆ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เข้าใจผิดแล้ว เดิมทีการนัดหมายในวันนี้ก็เป็นความคิดของฉู่เยว่ ที่ต้องการอธิบายให้ทุกท่านเข้าใจ แล้วไยเขาจะไม่มาล่ะ? ข้าว่าเขาน่าจะมาช้าเพราะติดงานในสำนักมากกว่า เหวินซี เจ้าช่วยไปเร่งเขาทีสิ”

ผู้อาวุโสเหวินซีตอบรับเบาๆ พลันหันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังสำนัก

อาคันตุกะทุกคนมองหน้ากันด้วยอารามตกใจ

งานนี้… ฉู่เยว่เป็นคนริเริ่มหรือ?

ตลอดมาพวกเขานึกว่าเป็นแผนของสำนักหลิงเซียวเสียอีก

จะได้ช่วยให้ฉู่เยว่รอดพ้นจากคำกล่าวหา และเป็นการแก้ปัญหาเรื่องนี้ไปในตัว

คิดไม่ถึงว่าจริงๆ แล้ว…

ฉู่เยว่ผู้นั้นอายุเพียงสิบเจ็ดหนาวมิใช่หรือ? เหตุใดถึงใจกล้าบ้าบิ่นเพียงนี้?

เขารู้หรือไม่ว่าวันนี้เขาเชิญคนแบบไหนมา?

“เหอะ ดูเหมือนว่าศิษย์ผู้นี้ จะยังเป็นแค่ลูกวัวแรกเกิด ที่ไม่รู้จักคมเขี้ยวของพยัคฆ์สินะ!”

ชายที่ถูกตอกหน้าหัวเราะเย้ยหยัน แต่ก็ยังรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนยังคงสงบนิ่งและผ่อนคลาย

“หากบริสุทธิ์ใจ ย่อมไม่มีสิ่งใดต้องกังวล”

เสียงหัวเราะเยาะของอีกฝ่าย พลันแปรเปลี่ยนเป็นความอับอาย

นี่เขากำลังยืนยันความบริสุทธิ์แทนฉู่เยว่ และกล่าวหาพวกเขาว่าใส่ร้ายเด็กนั่นอย่างนั้นหรือ?

“นอกจากนี้ ถึงเด็กจะเป็นเพียงผู้เยาว์ แต่กลับมีความรับผิดชอบอย่างยิ่งยวด หลังจากได้ยินเรื่องเมื่อคราก่อน เขาเลยคิดว่าตัวเองเป็นคนนำปัญหาเข้ามาสู่สำนักวิชา ดังนั้นเขาจึงต้องลุกขึ้น แล้วอธิบายเรื่องเข้าใจผิดนี้ให้ทุกท่านเข้าใจ แม้นร่างกายจะยังไม่ฟื้นตัวดี แต่ก็ยังลากสังขารป่วยๆ นั่นมาอ้อนวอนข้า ขอให้เขารับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนส่ายหัวและถอนหายใจ น้ำเสียงของเขาฟังดูน่าเวทนายิ่งนัก

“ข้าพยายามโน้มน้าวแล้ว แต่เขาไม่ฟัง ช่างดื้อดึงเสียจริง”

คราวนี้ไม่มีปากพลอยเย้ยหยันคำใดออกมาอีก

อันใดของเขา?

นี่เขากำลังกล่าวหาว่าเหล่าตระกูลชั้นสูงอย่างพวกเขา ร่วมหัวกันข่มขู่และบังคับเด็กนี่หรือ?

และถึงมันจะเป็นแบบนั้นจริงๆ แต่การกล่าวออกมาโต้งๆ เช่นนี้ ฟังดูไม่ดีอย่างมาก

“ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนจะรักใคร่เอ็นดูฉู่เยว่มากเลยทีเดียว”

จู่ๆ ไป๋หลีฉุนก็โพล่งขึ้นมา

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนเงยหน้ามองเขา รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายชรา

“ประมุขไป๋หลี ฉู่เยว่คือศิษย์ของสำนักพวกข้า การปกป้องดูแลเขา เป็นเรื่องที่พวกข้าควรทำมิใช่หรือ? และถึงจะไม่ใช่ฉู่เยว่ แต่เป็นลูกศิษย์คนอื่นๆ ของสำนัก พวกข้าก็ยังยึดมั่นในหน้าที่ตามเดิม”

แม้นจะดูเป็นคำตอบสวยหรูราวมีแบบแผน แต่ก็ไร้ซึ่งช่องโหว่ให้จับผิด

ยิ่งไปกว่านั้น สำนักหลิงเซียวก็ปกป้องและดูแลลูกศิษย์ลูกหาของพวกเขาอย่างดีมาโดยตลอด

ทว่าเมื่อไป๋หลีฉุนได้ยินสิ่งนี้ ก็พลันรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านใจกว่าเดิม

เช่นเดียวกับศิษย์คนอื่นๆ หรือ?

แล้วที่พวกเขาลบชื่อของเจียงจื่อหยวน แล้วไล่นางออกจากสำนักวิชา จนนางต้องอับอายขายขี้หน้าเล่า จะว่าอย่างใด?

หากสำนักหลิงเซียวไม่ทำเกินไป นางคงไม่ต้องปลอมตัวมาที่นี่กับเขา

ไป๋หลีฉุนเสียใจแทนเจียงจื่อหยวนมาก

แต่สมองของเขายังประมวลผลอันใดไม่ได้มาก และเขายังไม่ถามเจียงจื่อหยวนเรื่องที่นางถูกไล่ออกแบบจริงๆ จังๆ สักครั้ง

หากดึงมาพันกันหลายปัญหา จนกลายเป็นเรื่องใหญ่โต เช่นนั้นไม่ใช่ว่ามันจะยุ่งยากกว่าเดิมอีกหรือ?

ปัญหาของนาง ไว้ค่อยคุยกันเป็นการส่วนตัวจะดีกว่า

…

“นี่พระราชวังเมฆาสวรรค์ยังกล้ามาอีกหรือ!”

อีกด้านหนึ่ง เหลี่ยงเซียวเซียวที่กำลังนั่งอยู่บนที่นั่งของตน อดกดเสียงด่าสาปแช่งเบาๆ ไม่ได้

“พวกเขาเองก็เป็นคนสำคัญ!”

เหลี่ยงอีเยี่ยเหลือบมองนางด้วยสายตากดดัน

“ไป๋หลีฉุนเองก็เป็นประมุข ไยเขาจะไม่กล้ามา”

ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงจะก้าวออกไปมีปากเสียงด้วยแล้ว แต่นี่คือไป๋หลีฉุน!

“เจ้าเองก็รู้มิใช่หรือว่าเขาประคบประหงมเจียงจื่อหยวนมากแค่ไหน? บางทีการที่พระราชวังเมฆาสวรรค์ช่วยเจียงจื่อหยวนในครานี้ อาจเป็นเจตจำนงของเขาเองก็ได้”

เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่ามันแปลกมาก แต่พอเห็นไป๋หลีฉุนในยามนี้ ความสงสัยทั้งหมดก็พลันคลี่คลายลง

ไป๋หลีฉุนเลี้ยงดูเจียงจื่อหยวนอย่างดีราวกับบุตรธิดาแท้ๆ ของตน และรักใครทะนุถนอมนางยิ่งกว่าสิ่งใด ซึ่งเรื่องนี้ใครๆ ก็รู้

และเพราะเหตุนี้ หลังจากเข้าสำนักเหลี่ยงเซียวเซียวถึงยอมผูกมิตรกับเจียงจื่อหยวน และกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน

ไม่อย่างนั้นบุตรสาวจากฮูหยินใหญ่ของตระกูลเหลี่ยงอย่างนาง จะยอมคบค้าสมาคมกับเจียงจื่อหยวนหรือ?

หากแต่คิดไม่ถึงว่าเจียงจื่อหยวนจักเสียสติถึงเพียงนี้ นอกจากจะถูกไล่ออกจากสำนักหลิงเซียวแล้ว อีกฝ่ายยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของพี่ชายสามของนางอีก!

ยามนี้เหลี่ยงเซียวเซียวเกลียดนางเข้าไส้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน