ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1451

ครั้นสิ้นเสียง ทั่วทั้งพื้นที่พลันเงียบกริบ

ผู้อาวุโสเหวินซีกวาดตามองไปรอบๆ ตัวฉู่เยว่อย่างตกตะลึง ก่อนจะพบว่าลมปราณรอบตัวเขาเพิ่มขึ้นกว่าเดิมมาก!

“จะ… เจ้าทะลวงผ่านแล้วหรือ!?”

เขาพึมพำราวไม่เชื่อในภาพที่เห็น

สองสามวันก่อน ไม่ใช่ว่าเด็กนี่บอกเขาว่าไม่ค่อยสบายหรือ?

ตอนนั้นเมิ้งเหล่าเองก็ดูเป็นห่วงมาก และนั่นก็ทำให้เขาเป็นกังวลอยู่หลายวัน

แต่ภายในพริบตา นอกจากอาการบาดเจ็บตามร่างกายจะหายดีแล้ว แต่เขายังทะลวงขั้นพลังปราณได้ด้วย!?

แต่เนื่องจากในตัวของฉู่เยว่มีอาวุธโบราณที่ตู๋กูโม่เป่าทิ้งไว้ให้ เพื่อใช้ปกปิดลมปราณของนาง พวกผู้อาวุโสเหวินซีจึงมองไม่เห็นขั้นพลังปราณของนาง แม้จะยืนอยู่ตรงหน้านางก็ตาม

ฉู่หลิวเยว่กล่าวอย่างเคอะเขิน

“แค่ทะลวงถึงระดับเก้าขั้นกลางเองขอรับ”

ความจริงแล้วนางสามารถทะลวงต่อได้

ยามอยู่ในเจดีย์ นางรู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะดำดิ่งเข้าสู่สภาวะลึกลับนั้นอีกครั้ง

พลังปราณของสรรพสิ่งโดยรอบหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของนางอย่างต่อเนื่อง หลอมรวมเข้ากับกระดูกและโลหิตของนางด้วยความเร็วที่ไม่ธรรมดา

กระบวนการทั้งหมดผ่านไปได้อย่างราบรื่น ฉู่หลิวเยว่ตั้งจิตแน่วแน่ และครั้งนี้ก็ไม่มีอุบัติเหตุใดเกิดขึ้น

นางปล่อยให้มันดำเนินไปเรื่อยๆ และทะลวงผ่านไปจนถึงระดับเก้าขั้นกลาง

ทว่าหลังจากนั้น ดูเหมือนร่างกายของนางจะยังต้องการกลืนกินพลังเหล่านั้นไปเรื่อยๆ อย่างใดที่สิ้นสุด

ฉู่หลิวเยว่รู้ดีว่าถ้านางฝึกปราณเช่นนี้ต่อไป นางจะทะลวงไปสู่ระดับเก้าขั้นสูงได้อย่างราบรื่น

นั่นเพราะหนึ่ง ยามนี้นางมีชีพจรเทียนจิง และพรสวรรค์ที่โดดเด่นกว่าใคร และอีกนัยหนึ่งก็คือนางเคยมีความทรงจำและประสบการณ์ในด้านนี้มาก่อน ไม่จำเป็นต้องได้รับคำชี้แนะจากคนอื่น นางก็สามารถทะลวงขึ้นไปได้ด้วยตัวเอง

แต่หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็เลือกที่จะหยุดมันไว้ก่อน

ผู้ฝึกตนทุกคนล้วนปรารถนาความแข็งแกร่ง ฉู่หลิวเยว่เองก็เช่นกัน

แต่นางเองก็ระแวงระวังเรื่องนี้มาโดยตลอด

ช่วงนี้นางรู้สึกว่า ความเร็วในการทะลวงของนาง รวดเร็วเกินปกติไปหน่อย

แม้ว่าสาเหตุหลักของมันจะมาจากการสบโอกาสไม่คาดคิดมากมาย แต่นางก็ยังพึงระวังอยู่ดี

“เองหรือ…”

มุมปากของผู้อาวุโสเหวินซีกระตุกแรง

คำนี้ เจ้าคิดว่ามันเหมาะที่จะพูดหรือ!?

แต่เมื่อเห็นท่าทีบริสุทธิ์ใจของฉู่หลิวเยว่ เขาก็มิอาจโต้แย้งอันใดได้แม้แต่คำเดียว

เจ้าเด็กนี่…

เจ้าเด็กนี่มันบ้าชัดๆ!

เขาน่าจะรู้ตั้งแต่วันแรกที่เด็กนี้เข้าเรียนแล้ว

ทว่าผู้อาวุโสวั่นเจิงที่อยู่ข้างกัน กลับยอมรับความจริงข้อนี้ได้อย่างรวดเร็ว

“ฮ่าฮ่าฮ่า! สมกับเป็นศิษย์ของวั่นเจิงผู้นี้!”

ช่างโดดเด่นเกินใครจริงๆ!

ผู้อาวุโสเหวินซีเหลือบมองเขาด้วยหางตา

ช่วยลดความมั่นอกมั่นใจลงบ้างมิได้หรือ?

ไม่ว่าจะเกิดเรื่องแปลกๆ กับลูกศิษย์ของเจ้ามากมายเพียงใด เจ้าก็คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติอีกหรือ!

ส่วนคนที่นิ่งที่สุดก็คือหรงซิว

ไม่กี่วันมานี้ นางเก็บตัวอยู่บนเขาเผิงหมินตลอดเวลา และเขารู้ว่านางอยากทะลวงขั้นพลังปราณอีกหลายๆ ครา

และมันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนาง

แต่สิ่งที่เขาประหลาดใจก็คือ นางยังทะลวงไม่ถึงระดับเก้าเก้าขั้นสูงเสียที หรือว่า…

จะเป็นเพราะมีเวลาไม่พอ…

หรงซิวคิ้วกระตุกเบาๆ

“เอาเถอะๆ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว ตอนนี้เราสายมากแล้ว และคนนอกพวกนั้นก็กำลังรออยู่ พวกเรารีบไปที่นั่นกันดีกว่า!”

ผู้อาวุโสเหวินซีกลับเข้าเรื่องทันควัน แล้วรีบเร่งเร้าทุกคน

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าเล็กน้อย พลันยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“ขอรับ”

ดวงตาของนางส่องสกาวดั่งดวงดาว ใบหน้าแลดูผ่อนคลาย ราวกับมิได้ล่วงรู้ถึงปัญหาแบบที่กำลังรอนางอยู่

ผู้อาวุโสเหวินซีแอบถอนหายใจ

ไม่ว่าอย่างใด ก็ต้องปกป้องเด็กคนนี้ให้ได้!

…

“ฉู่เยว่!”

ขณะที่พวกเขากำลังรีบออกจากสำนักวิชา ก็พลันมีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

“เจ้าทะลวงถึงระดับเก้าแล้วหรือ?”

“ใช่แล้ว! ก่อนจะมาที่นี่ ข้าทะลวงได้ตั้งแต่ตอนอยู่ที่ทะเลทร… บ้านของข้าแล้ว”

มู่หงอวี่รีบพูดจนลิ้นพันกัน

“พวกอาจารย์พาข้ามาส่งที่นี่”

ฉู่หลิวเยว่เข้าใจทันที

ดูเหมือนว่าพวกผู้อาวุโสลำดับห้าจะช่วยนางสินะ

ขณะที่กำลังดีใจ ฉู่หลิวเยว่พลันลอบถอนหายใจอย่างอดไม่ได้

ความสามารถทางกายภาพของมู่หงอวี่นั้น เป็นสิ่งที่คนอื่นต่างอิจฉากันถ้วนหน้า

นางจำต้องอาศัยโอกาสต่างๆ ถึงจะสามารถทะลวงขึ้นสู่ระดับเก้าขั้นสูงได้ในเวลาสั้นๆ เช่นนี้ แต่มู่หงอวี่ที่ฝึกฝนกับผู้อาวุโสลำดับห้าและคนอื่นๆ ในทะเลทรายจันทราสีชาด กลับสามารถทะลวงขึ้นสู่ระดับเก้าได้อย่างราบรื่น ในเวลาเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น

ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ไม่รู้จะมีคนตายเพราะความอิจฉาสักกี่คน

“ฉู่เยว่ หงอวี่ พวกเจ้าค่อยรำลึกอดีตกันวันหลังดีหรือไม่?”

ผู้อาวุโสเหวินซีโพล่งแทรกอย่างอดไม่ได้

“ยามนี้…”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มรับและพยักหน้า

แม้นางจะไม่กลัวเรื่องไปสาย แต่ก็ไม่อยากทำให้ผู้อาวุโสเหวินซีอับอาย

“ถูกของท่าน เช่นนั้นหงอวี่ ข้าขอตัวก่อน ส่วนเจ้าก็รอข้าอยู่ที่สำนักแล้วกัน”

มู่หงอวี่สาวเท้าไปข้างหน้าทันควัน

“ฉู่เยว่ ข้าอยาก… ไปกับเจ้า!”

นางรู้ไม่แน่ชัดว่าข้างนอกนั่นเกิดอันใดขึ้นบ้าง และเป็นห่วงสหายของตนมาก

ในเวลาแบบนี้ นางไม่อยากให้หลิวเยว่เผชิญกับมันเพียงลำพัง

แค่ได้ยืนเคียงข้างนาง ก็ยังดี…

ผู้อาวุโสเหวินซีขมวดคิ้วมุ่น

“นี่ไม่ใช่…”

“ได้สิ”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าเบาๆ ตอบรับคำขอของมู่หงอวี่