ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1491

ทุกคนที่อยู่รอบข้างเงียบไปในทันที

คำพูดประโยคนี้แฝงไปด้วยข้อมูลเป็นจำนวนมาก คนธรรมดายังไม่สามารถตอบสนองได้ในทันที

แม้กระทั่งฉู่หลิวเยว่ก็ยังตกใจ นางเบิกตากว้างมองไปทางองค์ปฐมกษัตริย์

เมื่อฟังจากคำพูดขององค์ปฐมกษัตริย์ ก่อนหน้านี้… เขาเคยมีการติดต่อกับคนของสำนักปีกสุวรรณมาก่อน?

อีกทั้งอีกฝ่ายยังให้ความเคารพเขาเป็นอย่างมาก?

นี่มัน…

เรื่องจริงหรือไม่?

สามารถทำให้บรรพบุรุษสำนักปีกสุวรรณหวาดกลัวได้ถึงขนาดนั้น ในตอนนั้นองค์ปฐมกษัตริย์แข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่?

เดินทีนางมีความรู้สึกกังวลใจอยู่เล็กน้อย แต่เมื่อนึกถึงเทือกเขาเก้าวิถีภายในบุพกาลชายแดนเหนือ และกระดูกมังกรหลายชิ้น นางก็คิดว่าเรื่องเหล่านี้ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านั้นหวาดกลัวคำพูดขององค์ปฐมกษัตริย์เป็นอย่างมาก

เดิมทีชายคนที่พูดนั้นยังคงมีความมั่นใจอยู่ แต่เมื่อเห็นท่าทางขององค์ปฐมกษัตริย์แล้ว หัวใจของเขาก็รู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมาทันที

“เจ้า… ท่านเป็นใครกันแน่?”

ภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่ ไม่มีคนเช่นนี้ไม่ใช่หรือ?

ต่อให้นึกย้อนกลับไป ก็เหมือนว่าจะไม่มีนี่นา!

ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายนั้นเป็นของจริง

แต่ถ้าไม่มีสถานะและเบื้องหลัง เขาคงไม่กล้าพูดต่อหน้าคนจำนวนมากเช่นนี้

องค์ปฐมกษัตริย์เอามือไพล่หลัง แล้วพูดขึ้นเสียงเรียบว่า

“ชื่อที่แท้จริงของข้าคือ… ซั่งกวนจิ้ง! แต่ว่าข้ายังมีชื่ออีกชื่อหนึ่ง บางทีพวกเจ้าอาจจะคุ้นหู… มู่เทียนจิ้ง”

“มู่เทียนจิ้ง… ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน…”

ใครสักคนที่อยู่ภายในกลุ่มพูดพึมพำขึ้นมาเสียงเบา

“เหมือนว่าข้าคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหนกัน… แต่จู่ๆ มันก็นึกไม่ออก!”

“มู่เทียนจิ้ง…มู่เทียนจิ้ง…”

คนจำนวนไม่น้อยขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

ฉู่หลิวเยว่หันศีรษะไปมองทางหรงซิว

ชื่อนี้ขององค์ปฐมกษัตริย์ นางไม่เคยได้ยินมาก่อน และไม่รู้ว่าหรงซิวรู้อันใดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่

เหมือนว่าเขาจะสามารถอ่านใจนางออก หรงซิวยิ้มออกมาแล้วพยักหน้าเบาๆ

ฉู่หลิวเยว่เบิกตากว้างเล็กน้อย แล้วยิ่งรู้สึกสงสัยมากขึ้นกว่าเดิม

ที่จริงแล้วองค์ปฐมกษัตริย์…

“มู่เทียนจิ้ง…ท่านมู่?”

เหยาปินพูดพึมพำ ทันใดนั้นภายในสมองของเขาก็มีแสงสีขาวสว่างวาบ เขาหันไปมองทางองค์ปฐมกษัตริย์ด้วยความประหลาดใจ

“ท่านคือท่านมู่หรือ? ท่านยัง…มีชีวิตอยู่หรือ?”

คำพูดประโยคนี้ เขาถามด้วยความระมัดระวังและรอบคอบเป็นพิเศษ

คนจำนวนไม่น้อยหันมามองด้วยความประหลาดใจ

ท่านมู่? หมายความว่าอย่างใดกัน?

“ช้าก่อน! เมื่อพันปีก่อนมีตำนานเล่าว่า อาณาจักรเสิ่นซวี่มีปรมาจารย์ด้านการหลอมอาวุธปรากฏขึ้นมาหนึ่งคน คนนั้นแข็งแกร่งไร้เทียมทาน เขาท้าทายปรมาจารย์ด้านการหลอมอาวุธเจ็ดคนต่อเนื่องกัน และไม่เคยพ่ายแพ้เลยสักครั้ง! หรือว่า…”

ชือรุ่ยเออร์เหมือนคิดอันใดได้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน นางเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกตะลึง และมองมาทางองค์ปฐมกษัตริย์อย่างไม่อยากจะเชื่อ

หลังจากที่เงียบไปสักพักหนึ่ง คนที่อยู่ในจัตุรัสก็ส่งเสียงดังฮือฮาขึ้นมา

ที่แท้ก็คือคนผู้นี้เอง!

ที่แท้ก็คือเขา?

ความจริงแล้วเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับคนผู้นี้ พวกเขาล้วนเคยได้ยินมาบ้างไม่มากก็น้อย

เพราะว่าประวัติของคนผู้นี้คือตำนาน!

ในปีนั้น เขาเป็นคนที่ไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลัง บุกเข้ามายังอาณาจักรเสิ่นซวี่เพียงคนเดียว

ท่าทางกำเริบเสิบสานและหยิ่งผยองเป็นอย่างยิ่ง!

แต่ทว่าคนผู้นี้ก็มีฝีมือจริงๆ

ภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่ปรมาจารย์ด้านการหลอมอาวุธเป็นสิ่งที่หาได้ยากและล้ำค่าอย่างมาก

แต่เขากลับแวะเวียนไปหาคนเหล่านั้น

ถ้าพูดให้น่าฟังเสียหน่อย ก็ต้องบอกว่า “แลกเปลี่ยนวิชา” ถ้าพูดให้ไม่น่าฟัง มันก็คือ การไปสังหาร

ได้ยินว่าปรมาจารย์ด้านการหลอมอาวุธทั้งเจ็ดนั้น ได้รับการกระตุ้นจากเขา และพ่ายแพ้ไปอย่างต่อเนื่อง

บางคนต้องปิดด่านฝึกร้อยปี ฝึกฝนอย่างบ้าคลั่ง

มีบางคนเลื่อมใสศรัทธาในตัวเขาเป็นอย่างมาก แม้กระทั่งตระกูลก็ไม่ต้องการแล้ว ขอติดตามเขาไปในทันที

และอย่างสุดท้ายนั้นอนาถเป็นที่สุด

มีคนบอกว่าเขาตายแล้ว

มีคนบอกว่าเขาเปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนามไม่ให้คนจดจำได้

สรุปแล้วไม่ว่าจะเป็นการคาดเดาแบบใดก็ล้วนมีทั้งหมด

เมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนก็ค่อยๆ ลืมเลือนเรื่องเหล่านี้

เวลาหนึ่งพันปี ทะเลกลายเป็นนา สรรพสิ่งยังคงเหมือนเดิมแต่ผู้คนเปลี่ยนไป

หากไม่ใช่เพราะผลการประลองในปีนั้นมันน่าตกใจมากเกินไป หากพูดขึ้นอีกครั้งในตอนนี้ เกรงว่าจะไม่มีใครจดจำได้แล้ว

องค์ปฐมกษัตริย์ลูบเคราของตนเอง

“เหตุใด ข้ายังไม่ตาย พวกเจ้าผิดหวังมากนักหรือ?”

“ไม่กล้า ไม่กล้า! พวกเราไม่ได้หมายความเช่นนั้นแม้แต่น้อย!”

เหยาปินตอบสนองขึ้นมาได้เป็นคนแรก เขาจึงรีบปฏิเสธในทันที

“ในตอนนั้นบรรพบุรุษตระกูลเหยา ได้รับคำชี้แนะจากท่าน จึงรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก เพียงแต่ไม่สามารถทดแทนบุญคุณได้ จึงรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก คิดไม่ถึงเลยว่า ในวันนี้จะได้พบกับท่านแล้ว…”

เหยาปินเช็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากของตนเอง และรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

คำพูดนี้ไม่ใช่เรื่องเท็จ

นั่นเป็นเหตุผลว่าเหตุใดเขาถึงนึกฐานะขององค์ปฐมกษัตริย์ได้ก่อนเป็นคนแรก นั่นเป็นเพราะว่าบรรพบุรุษตระกูลเหยา เคยมีการติดต่อกับองค์ปฐมกษัตริย์มาก่อน

ในปีนั้น องค์ปฐมกษัตริย์ล่วงเกินคนไปเป็นจำนวนไม่น้อย แต่ด้วยฝีมือการหลอมอาวุธของเขาได้ช่วยเหลือคนไว้จำนวนมาก

ตระกูลเหยาก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

องค์ปฐมกษัตริย์เหลือบสายตามองมาที่เขาเล็กน้อย ก่อนจะครุ่นคิดอยู่สักพักแล้วพูดว่า

“เจ้าคือทายาทของเหยาชิงซินผู้นั้นหรือ?”

เหยาปินรีบตอบขึ้นมาว่า

ปุ่มที่ 1 ใน 4 สารบัญ

“ใช่แล้วขอรับ ผู้เยาว์มีนามว่าเหยาปิน คารวะท่านมู่!”

ขณะที่พูดเขาก็ประสานมือทำความเคารพไปทางฉู่หลิวเยว่ด้วยความเกรงใจ แล้วพูดอย่างรู้สึกผิดว่า

“คุณหนูซั่งกวน ก่อนหน้านี้ข้าได้ล่วงเกินไปแล้ว ต้องขอประทานอภัยด้วย!”

หรงซิวเลิกคิ้วดั่งสันกระบี่ขึ้น ก่อนจะกล่าวเตือนว่า

“ตอนนี้เยว่เออร์เป็นพระชายาแห่งพระราชวังเมฆาสวรรค์ ประมุขเหยา เรียกนางว่าพระชายาเลยจะดีกว่า”