ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1531

ไม่ว่าผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนจะพูดอะไร เขาเองก็เป็นบุคคลทรงคุณวุฒิของสำนักหลิงเซียวเช่นกัน

ยามเจ้าสำนักไม่อยู่ หลายปีมานี้ก็เป็นเขาที่ดูแลกิจทุกอย่างในสำนัก

แม้จะไม่ได้คุณงามความดีอะไร แต่ก็ยังทำงานหนัดอยู่เสมอ

และก่อนหน้านี้ เขาก็ปฏิบัติตนเช่นนี้มาตลอด

อี้เหวินจั๋วที่ไม่คิดจะถามไถ่ กลับเข้ามาตำหนิติเตียนเขาเสียได้ เกินไปมากจริงๆ

แต่เหมือนว่าผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่ง

เขาโค้งคำนับด้วยความสุภาพ แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า

“ท่านรองเจ้าสำนักกลับมาแล้ว พวกเราดีใจอย่างยิ่ง เป็นปั๋วเหยี่ยนเองที่ไร้ความความสามารถ ไม่อาจจัดการเรื่องเหล่านี้ได้ จนทำให้ท่านผิดหวัง”

ถึงเขาจะพูดแบบนี้ แต่สีหน้าของเขานั้นมิได้ดูเย่อหยิ่งหรือถ่อมตนเกินไป ราวกับไม่ได้สนใจข้อกล่าวหาของอี้เหวินจี๋วเลยสักนิด

“แต่ท่านโปรดวางใจ ทางเราได้คุมสถานการณ์ไว้แล้ว และกำลังพยายามแก้ไขปัญหาอย่างเต็มที่ ไม่มีทางปล่อยให้เรื่องบานปลายแน่นอน”

อี้เหวินจั๋วเกลียดสีหน้ามั่นใจของเขายิ่งนัก!

ก็แค่ผู้อาวุโสลำดับขั้นปกติทั่วไปนำนักวิชา แต่มักทำตัวเย่อหยิ่งจองหอง ราวกับสูงส่งกว่ารองเจ้าสำนักอย่างเขาตลอด!

“พูดน่ะมันง่าย!”

อี้เหวินจั๋วแค่นเสียงเย้ยหยัน

“หลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นบนเขาหมื่นเมรัย แล้วไยตอนนี้มันถึงเกิดขึ้นได้!”

เขาย้ำเท้าไปข้าวหน้า พลันเขยิบเข้าประชิดตัวผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยน พลางกดเสียงต่ำ

“เป็นคนอื่นก็ว่าไปอย่าง แต่เจ้า ปั๋วเหยี่ยน เจ้าเองก็น่าจะรู้มิใช่รึว่ามันร้ายแรงแค่ไหน!”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนหลุบตาลง หากแต่ยังคงสีหน้าเรียบนิ่งไว้เช่นเดิม

“ปั๋วเหยี่ยนทราบดี และไม่ขอผ่อนปรนหรือหลบเลี่ยงความผิดใดใด หลังจากเรื่องนี้จบลง ปั๋วเหยี่ยนพร้อมรับโทษทัณฑ์”

ที่เขาจะสื่อก็คือ ตอนนี้ทุกคนล้วนยุ่งอยู่กับการแก้ปัญหา ไม่ใช่เวลามาหาว่าใครถูกใครผิด

“ปั๋วเหยี่ยน คิดดูให้ดีๆ! สุดท้ายแล้วชีวิตของศิษย์คนหนึ่ง หรือคนทั้งสำนักหลิงเซียวที่สำคัญกว่ากัน!”

“ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ ข้าได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในสำนักหลิงเซียวแล้ว ซั่งกวนเยว่คือเด็กสาวในตอนนั้น…แต่นางก็สร้างปัญหาไว้เช่นเคย! เมื่อก่อนนางก่อเรื่องไว้มามาย แต่เพราะมีเจ้าสำนักคุ้มกะลาหัว ถึงไม่มีใครกล้าทำอันใดนาง แต่ครั้งนี้…นางทำผิดมหันต์!”

อี้เหวินจั๋วตวาดลั่น พลางชี้นิ้วไปทางเขาหมื่นเมรัย

“กษายะหางวายุของนางทะลวงเป็นหงส์ทองคำได้อย่างไร มิต้องให้ข้าพูด พวกเจ้าก็รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกระมัง! ตอนนี้นางเต็มใจกระโดดลงไปเพราะรู้สึกผิด แล้วพวกเจ้ายังลังเลอันใดอีก? ผิดก็คือผิด ย่อมต้องได้รับโทษ!”

“ท่านรองเจ้าสำนัก ยังมิแน่ชัดว่ากษายะหางวายุของเยว่เออร์ เกี่ยวข้องกับตาน้ำหรือไม่ เราจะติต่างไปโดยพลการได้อย่างไร? อีกอย่าง ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีแก้ปัญหาแบบอื่น! อย่างไรเสีย นางก็เป็นถึงลูกศิษย์ของเจ้าสำนัก ทายาทของผู้อาวุโสซั่งกวน ชายาเอกแห่งพระราชวังเมฆาสวรรค์! จักลงโทษนางง่ายๆ เช่นนั้นได้อย่างใด!”

“ท่านหายไปจากสำนักนานหลายปี อาจมีทราบว่าเกิดเรื่องขึ้นมากมาย…”

“อย่างอื่นข้ามิอาจกล่าวได้ แต่ถ้าเจ้าสำนักอยู่ที่นี่ตอนนี้ เขาจะเห็นด้วยกับข้าแน่นอน!”

อี้เหวินจั๋วกระหยิ่มยิ้มเยาะ

“ปั๋วเหยี่ยน เจ้าว่า ตอนที่เจ้าสำนักหายตัวไป นั่นเพราะตาม ‘ห่วง’ ใครกันล่ะ?”