ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1540

คำพูดนี้ของซั่งกวนจิ้งหนักแน่นนัก มิได้ไว้ไมตรีแก่อี้เหวินจั๋วเลยแม้แต่น้อย

ทั้งยังวาดฝ่ามือฟาดลงบนดวงหน้าของเขาต่อหน้าพวกผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนอย่างแรงด้วย!

สีหน้าของอี้เหวินจั๋วซีดขาว เขาสะบัดชายเสื้อคลุมอย่างแรง ก่อนทำท่าจะลงมือโต้กลับ!

“ผู้อาวุโสซั่งกวนเป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ พันปีก่อนก็กวาดล้างศัตรูแก่อาณาจักรเสิ่นซวี่จนราบคาบ สถานะสูงส่งยิ่ง เหวินจั๋ว ท่าทีเช่นนี้ของเจ้าหมายความว่าอย่างใด คิดจะลงมือหรือ?”

เมิ้งเหล่าที่อยู่ด้านข้างพลันเปิดปากแทรกขึ้นมา

แม้นน้ำเสียงจะราบเรียบ ทว่ากลับแฝงไปด้วยความเย็นเยียบอยู่หลายส่วน

อี้เหวินจั๋วอับจนคำพูดโดยพลัน

สถานะรองเจ้าสำนักของเขา เมื่ออยู่ต่อหน้าปรมาจารย์ด้านการหลอมอาวุธแล้วก็มิอาจนับว่าเป็นอันใดไปได้โดยแท้!

ต้องรู้ก่อนว่า กระทั่งทั่วทั้งอาณาจักรเสิ่นซวี่ ปรมาจารย์ด้านการหลอมอาวุธเองก็ย่อมเป็นผู้แข็งแกร่งระดับแนวหน้าที่ทำกระไรตามใจได้ทั้งนั้น

ต่อให้เทียบกับระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ขั้นเดียวกัน ก็ยังคงมีสิทธิ์มีเสียงมากกว่ากระทั่งเซียนหมอระดับปรมาจารย์อยู่ดี!

เขากำหมัดแน่น ก่อนจะกล้ำกลืนคำพูดลงคอไปอย่างยากลำบาก

“ท่านอาจารย์ มิใช่ว่าก่อนหน้านี้ท่านบอกว่ากลับมาครานี้ จะไปหาของที่หอระฆังบูรพกษัตริย์?”

จวินจิ่วชิงพลันเอ่ยปากออกมาทำลายบรรยากาศอันเย็นยะเยือก

“ตอนนี้สถานการณ์ของเขาหมื่นเมรัยเองก็มั่นคงขึ้นบ้างแล้ว มีพวกเมิ้งเหล่าอยู่ที่นี่ ท่านเองก็ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลหรอกขอรับ”

คำพูดนี้นับว่าหาทางลงให้อี้เหวินจั๋วโดยแท้จริง ทำให้คำพูดก่อนหน้านี้ที่ฟังดูเย็นชาของเขา ทั้งกิริยาล่วงเกินที่ทำออกไปทั้งหมดล้วนแต่เป็นเพราะเป็นห่วงสำนักทั้งสิ้น

อี้เหวินจั๋วยอมรามือในที่สุด เขาแค่นเสียงเย็นเยียบ

“แต่ก็หวังว่าค่ายกลกระสวยสวรรค์นี่จะสามารถแก้ปัญหาทั้งหมดได้ก็แล้วกัน!”

พูดจบเขาก็สะบัดชายเสื้อคลุมคราหนึ่ง ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังหอระฆังบูรพกษัตริย์

จวินจิ่วชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเบนสายตากลับไปมองเขาหมื่นเมรัย สุดท้ายแล้วก็ตามอี้เหวินจั๋วไป

ไม่ช้า เงาร่างของคนทั้งสองก็จากไปไกล

อี้เหวินจั๋วเป็นรองเจ้าสำนัก แม้นสิทธิ์ส่วนใหญ่จะอยู่ในมือของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยน หากแต่คุณสมบัติในการไปเยือนหอระฆังบูรพกษัตริย์ยังคงมีอยู่

“ดูเหมือนว่าหลายปีมานี้ เขาจะสะสมความกราดเกรี้ยวเอาไว้ไม่น้อยเลย”

เมิ้งเหล่ามองตามหลังของพวกเขาไปพลางขมวดคิ้ว

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงแค่นเสียงเย็นเยียบในลำคอ

“แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วมิใช่หรือ?”

นึกย้อนไปถึงปีนั้น อี้เหวินจั๋วตั้งใจแน่วแน่ว่าจะชิงเอาตำแหน่งเจ้าสำนักมาให้ได้

หลังจากตำแหน่งเจ้าสำนักตัวจริงถูกส่งต่อให้ศิษย์น้อง เขาก็ยังเจ็บช้ำน้ำใจอยู่ไม่หายเป็นระยะเวลาหนึ่ง

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ในใจเขาก็บังเกิดความรู้สึกโกรธแค้นอยู่เต็มอก

โกรธแค้นเจ้าสำนักรุ่นก่อนที่ยังเป็นอาจารย์ของเขา ทั้งยังโกรธศิษย์น้องของตน ผู้เป็นเจ้าสำนักคนปัจจุบัน

หลายปีก่อน เจ้าสำนักจากไป หลังมอบอำนาจส่วนใหญ่ให้แก่ปั๋วเหยี่ยน อารมณ์ไม่พึงพอใจของเขาก็ทะยานถึงขีดสุด

หากเรื่องราวมิเป็นเช่นนี้ เขาเองก็คงไม่ออกจากสำนักหุนหันเพียงนั้น ทั้งยังไม่กลับมาอีกหลายปี อีกทั้งในช่วงระยะเวลานี้

เขาก็มิได้ถามไถ่ข่าวคราวของสำนักอีกเลย

อี้เหวินจั๋วรู้สึกมาโดยตลอดว่าทุกคนในใต้หล้าล้วนปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมต่อเขา ทว่ากลับมิเคยนึกย้อนถึงตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว

เขามิเคยคิดมาก่อนว่าเหตุใดตำแหน่งของเจ้าสำนักถึงมิตกถึงเขา แลเหตุใดทุกคนถึงได้รังเกียจเขาปานนี้

“สำนักประสบภยันตราย ความคิดแรกของเขากลับคิดถึงแค่ตัวเอง ตั้งแต่ที่เขากลับมา เขาเคยทำอันใดเพื่อศิษย์และสำนักบ้างหรือยัง?”

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงไม่ชอบใจในตัวเขามานานแล้ว หากแต่ก่อนหน้านี้เขายังอดกลั้นมาโดยตลอด

หากแต่เรื่องราวครานี้ ทัศนคติแลความคิดของอี้เหวินจั๋วช่างทำให้คนรู้สึกขยาดถึงขีดสุดโดยแท้

“พอได้แล้ว ตอนนี้เรื่องนั้นมันไม่สำคัญแล้ว”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนกลับใจกว้างต่อเรื่องนี้นัก

“จากนี้ต่อไปอีกหนึ่งเดือน คอยเฝ้าระวังค่ายกลกระสวยสวรรค์ให้ดีเป็นสิ่งสำคัญที่สุด”

ทุกคนต่างก็ผงกศีรษะรับ มิได้เอ่ยสิ่งใดถึงเขาอีก

“เมิ้งเหล่า”

ซั่งกวนจิ้งพลันเปิดปากขึ้น

“เกี่ยวกับเรื่องที่ก่อนหน้านี้เยว่เออร์อยู่ในสำนัก มิทราบว่า… ท่านพอจะเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่?”

ความจริงแล้วเขาก็ดูออกว่าในสำนักมีผู้อาวุโสจำนวนไม่น้อยที่รักใคร่เอ็นดูนังหนูเยว่เออร์

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน