ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1587

ขนนกบริเวณตรงหน้าของอี้หราน เหมือนได้รับแรงกระทบกระเทือน ดังนั้นมันจึงเริ่มวูบไหวขึ้นมา

ลวดลายที่เหลืออีกครึ่งหนึ่ง เหมือนว่ามันจะไม่สามารถเสร็จสมบูรณ์ได้

นั่นจึงทำให้อี้หรานร้อนรนขึ้นมา

แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญนั่นเอง เขาก็ไม่กล้าขยับตัวซี้ซั้ว ทำได้เพียงจดจ้องขนนกที่อยู่ด้านหน้าตาเขม็ง ภายในใจก็ภาวนาขอพรอย่างต่อเนื่อง

จะต้องไม่เป็นไร! จะต้องราบรื่น!

ไม่ว่าทางนั้นจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น เส้นชีพจรเส้นที่สี่ของเขาจะต้องเปิดให้ได้!

เพราะว่าความตื่นเต้น ทำให้ร่างกายของเขาสั่นระริกขึ้นมา

น่าเสียดายที่เรื่องไม่ได้เป็นดั่งใจหวัง

เขายังไม่ทันคิดอันใดไปได้มากกว่านี้ แต่ทันใดนั้นเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่ระเบิดขึ้นด้านหลังของเขา!

ในขณะเดียวกันนั้นเอง แรงกดดันสายหนึ่งที่มหาศาลจนไม่สามารถบรรยายได้ก็ระเบิดขึ้นมา!

ขนนกตรงหน้าของอี้หรานก็วูบไหวมากยิ่งขึ้น!

เปรี้ยงๆ!

ภายในชั่วพริบตาทัณฑ์สวรรค์ที่เหลืออยู่บนท้องฟ้าในที่สุดก็ผ่าลงมาจนหมด! และทั้งหมดได้ผ่าลงที่กลางส่วนลึกของหุบเขาเฟิ่งหวง!

ในวินาทีนั้นฟ้าดินเปลี่ยนสีเหมือนกับวันสิ้นโลกกำลังมาเยือน!

อี้หรานเบิกตากว้าง

… คาดไม่ถึงว่าขนนกที่อยู่ตรงหน้าของเขาจะเปลี่ยนทิศทางและบินไปทางนั้นอย่างกะทันหัน!

“ไม่…”

อี้หรานยังพูดไม่จบประโยค ร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน ก่อนจะกระอักเลือดออกมา!

“อี้หราน!”

ผู้อาวุโสอี้กงที่เฝ้าดูสถานการณ์อยู่ด้านข้างโดยตลอด หน้าเปลี่ยนสีไปอย่างกะทันหัน แล้วพุ่งตัวออกไปด้านหน้าทันที!

ความเร็วของเขาสูงมาก แทบจะใช้เวลาเสี้ยววินาทีเขาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหุบเขาเฟิ่งหวงแล้ว

แต่อย่างใดก็ตามเมื่อเขามาถึง เขาก็พบว่าหุบเขาเฟิ่งหวงนั้นถูกปกคลุมด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว

หากคนภายนอกคิดจะเข้าไปนั้นเป็นเรื่องยากมาก

ความเร็วของเขาลดลงอย่างรวดเร็ว ราวกับจมอยู่ในปลักโคลน เดินทางไปด้านหน้านั้นเป็นเรื่องลำบากอย่างยิ่ง

โชคดีที่ตำแหน่งที่อี้หรานอยู่นั้นห่างจากปากทางเข้าออกหุบเขาเฟิ่งหวงไม่ไกล

ผู้อาวุโสอี้กงเดินทางตรงมาหาเขาด้วยเวลาไม่นาน

เมื่อเขาเห็นสภาพของอี้หราน หัวใจของผู้อาวุโสอี้กงก็ดำดิ่งลงในทันที!

ใบหน้า ร่างกาย ล้วนเต็มไปด้วยคราบเลือด

สีหน้าซีดขาวเป็นอย่างมาก ดวงตาหมองคล้ำไร้แสง

ลมปราณบนร่างกายของเขาเหมือนจะอ่อนแอลงไม่น้อย

เห็นได้ชัดว่าพลังเมื่อครู่นี้ส่งผลกระทบต่อเขามากเพียงใด

ซึ่งความจริงแล้วนี่ก็เป็นเรื่องปกติ

เดิมทีอี้หรานมาถึงจุดคอขวดที่กำลังจะทะลวงด่านได้แล้ว เพียงแต่ไม่สามารถถูกสิ่งอื่นมารบกวนได้

แต่เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ถือว่าเป็นการขัดขวางการทะลวงด่านของเขา

เขาไม่ได้เตรียมตัวเอาไว้ เมื่อถูกโจมตีเขาจึงล้มระเนระนาดทันที

แต่สิ่งที่ทำให้ผู้อาวุโสอี้กงเป็นกังวลมากกว่าคือบริเวณระหว่างคิ้วของอี้หราน ลวดลายเหลือเพียงสามเส้นเท่านั้น!

เมื่อครู่นี้กว่าเขาจะวาดลวดลายเส้นที่สี่ออกมาได้อย่างยากลำบาก เขาทำสำเร็จเพียงแค่ครึ่งหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ต้องหยุดลงอย่างกะทันหัน

อี้หรานได้รับผลกระทบของการสะท้อนกลับ เส้นลวดลายครึ่งหนึ่งนั้นจางหายหายไปหมดอย่างรวดเร็ว

เมื่อขนนกหายไปก็ทำให้เขาสูญเสียการทรงตัวอย่างกะทันหัน สำหรับเขาแล้ว นี่ถือว่าเป็นการได้รับการโจมตีอย่างใหญ่หลวง

ในตอนนี้ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยเพลิงโกรธ ความขัดเคืองเต็มอก แน่นอนว่าสถานการณ์ย่ำแย่อย่างมาก

“…อา…อาจารย์”

ภายในปากของอี้หรานเต็มไปด้วยเลือด เมื่อเห็นหน้าผู้อาวุโสอี้กง เขาก็อ้าปากพูดขึ้นอย่างยากลำบาก แต่เสียงของเขานั้นอ่อนแรงเป็นอย่างมาก ภายในหุบเขาเฟิ่งหวงมีเสียงดังสนั่นหวั่นไหวออกมาอย่างต่อเนื่อง หน้าของเขาซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด

“อาจารย์! มัน… มันจะรังแกกันเกินไปแล้ว!”

ผู้อาวุโสอี้กงเห็นว่าสีหน้าของเขาผิดปกติไป เขาจึงหันกลับไปมอง

และสิ่งที่เขาเห็นก็ทำให้เขาหน้าเปลี่ยนสีไปในทันที

นอกจากความตกใจระคนโกรธแค้นแล้ว ที่มากไปกว่านั้นคือเขาไม่อยากจะเชื่อเลย

เขามีตำแหน่งผู้อาวุโสสูงสุด และอยู่ที่นี่มาหลายปี ไม่ว่าจะคลื่นลมพายุแบบใดก็เคยเจอมาหมดแล้ว

แต่สถานการณ์ตรงหน้านี้มันเหลือเชื่อมากเกินไป!

ภายในเปลวเพลิงมีเงาร่างหนึ่ง เห็นได้ชัดว่านั่นคือหงส์ทองคำที่เพิ่งกลับเผ่ามาตัวนั้น

คาดไม่ถึงว่ามันจะแย่งโอกาสการเปิดเส้นชีพจรของอี้หราน!

ความจริงแล้วภายในเผ่าหงส์ทองคำมีขนนกที่สามารถเปิดเส้นชีพจรของบรรพบุรุษเพียงเส้นเดียว ดังนั้นจึงยากที่จะหลีกเลี่ยงสถานการณ์เช่นนี้

ในสถานการณ์ปกติแล้ว ยิ่งฝีมือสูงมากเท่าไร อัตราการแย่งขนนกสำเร็จก็มีมากขึ้นเท่านั้น

เดิมทีแล้วนี่ก็เป็นเรื่องปกติอย่างมาก

แต่ในสถานการณ์ตอนนี้… หงส์ทองคำตัวนั้นยังไม่ได้กลายร่างเป็นมนุษย์เลยด้วยซ้ำ! แล้วจะสามารถเอาชนะอี้หรานได้อย่างใด?

ผู้อาวุโสอี้กงชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ทันใดนั้นภายในหุบเขาเฟิ่งหวงก็เกิดลมพายุที่บ้าคลั่งขึ้น!

ในตอนนั้นเขาไม่สามารถตรวจสอบได้ แต่กลับโดนพลังอันน่าสะพรึงกลัวเหวี่ยงออกมาอย่างรุนแรง!

ร่างกายของอี้หรานลอยกระเด็นออกไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้!

ในที่สุดตอนนั้นเองขนนกอันนั้นก็เริ่มวาดไปมาเบาๆ

การเคลื่อนที่ดุจเมฆา ลื่นไหลราวสายน้ำ ทั้งอิสระและเรียบง่าย!

ทุกคนต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

… หงส์ทองคำตัวนั้น เปิดเส้นชีพจรแล้ว

……….