ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1588

“เหตุใด…เหตุใดถึง…”

ผู้อาวุโสอี้กงเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

หงส์ทองคำตัวนั้นเพิ่งจะกลายร่างได้ไม่นานไม่ใช่หรือ? เหตุใดตอนนี้ถึงเปิดเส้นชีพจรได้แล้วล่ะ?

อีกทั้ง… การเคลื่อนไหวก็ยังยิ่งใหญ่ขนาดนี้!

เมื่อจังหวะนั้นพัดผ่าน ความแข็งแกร่งบนร่างกายของอี้หราน ก็เหมือนถูกดูดออกไปด้วย

สองขาของเขาอ่อนแรง จนเกือบจะล้มลงไปที่พื้น

ผู้อาวุโสอี้กงตกใจอย่างมาก รีบจับร่างเขาเอาไว้

แต่ในแววตาของอี้หรานนั้นดำมืดไร้แสงแล้ว

เขาจ้องไปที่เปลวเพลิงกลุ่มนั้น แล้วอดหัวเราะเยาะตนเองไม่ได้

เขาเพียรพยายามมาเป็นเวลานานขนาดนี้ กว่าจะสามารถอัญเชิญขนนกอันนั้นมาเพื่อเปิดเส้นชีพจรได้

แต่ใครจะรู้เล่าว่า…

เขาจะถูกสังหารกลางทาง!?

เขารู้ดีว่า หากในวันนี้เขาล้มเหลว หลังจากนี้หากเขาต้องการจะเปิดเส้นชีพจรอีกครั้ง ก็เป็นเรื่องที่ยากลำบากอย่างมาก!

“อาจารย์… ข้าทำให้ท่านผิดหวังแล้ว…”

อี้หรานพูดพึมพำ ก่อนจะกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

ความโมโหสุมทรวงไม่มีที่ระบาย หน้าอกของเขาแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว!

เขามีเรื่องมากมายที่อยากจะพูด แต่กลับไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างใด

“ท่าน… ท่านจะต้องช่วยข้า…”

อี้หรานพูดยังไม่ทันจบไปประโยค ดวงตาทั้งสองข้างก็กลอกขึ้น แล้วสลบไสลไป

“อี้หราน!”

เมื่อผู้อาวุโสอี้กงเห็นดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกกังวลใจระคนโกรธแค้น

พลังภายในหุบเขาเฟิ่งหวงยังคงระเบิดขึ้นและแผ่กระจายเข้ามาอย่างต่อเนื่อง!

เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกแล้ว

ผู้อาวุโสอี้กงหันกลับไปมองอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันกรอดแล้วจากไป!

…

ผู้อาวุโสอี้กงพาอี้หรานที่สลบอยู่กลับไปที่จัตุรัสด้านหน้าตำหนักศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง

เมื่อเห็นว่าพวกเขากลับมาแล้ว ทุกคนก็เงียบเสียงโดยพร้อมเพรียง สายตาจดจ้องไปยังร่างของอี้หราน

ใบหน้าของเขาซีดขาว มุมปากและบริเวณหน้าอกเปรอะเปื้อนด้วยคราบเลือดจำนวนไม่น้อย ลมปราณอ่อนแอ

เขาไม่เคยเห็นท่าทางจนตรอกขนาดนี้มาก่อนเลย

คนจำนวนไม่น้อยมองหน้ากันไปมา สีหน้าสับสน

ใครจะคิดเล่าว่ามันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้?

“ท่านประมุข! ท่านช่วยให้ความเป็นธรรมกับอี้หรานด้วย!”

เมื่อผู้อาวุโสอี้กงมาถึง เขาก็พูดขึ้นทันทีด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ซั่งกวนเยว่กับหงส์ทองคำตัวนั้นรังแกกันเกินไปแล้ว! พวกนางตั้งใจที่จะปลิดชีพของอี้หราน!”

อี้เจาขมวดคิ้วแล้วเดินเข้ามา ก่อนจะสำรวจสภาพร่างกายของอี้หราน แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

“วางใจเถอะ เขาได้รับพลังสะท้อนกลับเพียงหนึ่งส่วนเท่านั้น ในขณะเดียวกันก็ถูกธาตุไฟโจมตีเข้าที่หัวใจ ทำให้เขาสลบไป แต่ก็ไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต”

ขณะที่พูดเขาก็ยื่นมือออกไป ฝ่ามือใหญ่แตะเข้าที่หน้าผากของอี้หราน

เหมือนลำแสงสว่างเจิดจ้าไหลออกมาจากกลางฝ่ามือของเขา ก่อนจะไหลเข้าไปในร่างกายของอี้หรานอย่างรวดเร็ว

เดิมทีใบหน้าที่ซีดเผือดของเขาเริ่มมีเลือดฝาดขึ้นอย่างรวดเร็วจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

หลังจากผ่านไปสักพักเขาก็ดึงมือกลับมา

หัวคิ้วของอี้หรานขยับเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆ ฟื้นคืนสติ ในแววตายังมีความสับสนอยู่หลายส่วน

“…อาจารย์?”

น้ำเสียงของเขาแหบพร่า แต่ในที่สุดเขาก็ได้สติกลับมา

อี้เจาพูดขึ้น

“โชคดีที่ไม่ได้เป็นอันใดมาก กลับไปรักษาไม่กี่วันก็หายดีแล้ว”

ผู้อาวุโสอี้กงที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ชะงักไปเล็กน้อย

เขาคิดไม่ถึงว่าอี้เจาจะช่วยลงมืออย่างเด็ดขาดเช่นนี้ อีกทั้ง… คาดไม่ถึงว่าอี้หรานจะได้สติฟื้นกลับขึ้นมาจริงๆ

เป็นไปไม่ได้!

“เรื่องนี้… ผู้อาวุโสสูงสุดหมายความว่าซั่งกวนเยว่และถวนจื่ออยู่ในจุดที่สามารถควบคุมขนนกทองคำบรรพบุรุษได้ตามใจชอบแล้วหรือ?”

ผู้อาวุโสอี้อวี่กะพริบตาปริบๆ

ผู้อาวุโสอี้กงสำลักไปครู่หนึ่ง ใบหน้าแข็งทื่อไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบตอบอย่างร้อนใจว่า

“เจ้า เจ้าพูดจาเพ้อเจ้ออันใด! ข้าเคยพูดคำเหล่านั้นที่ไหนกัน!”

ขนนกทองคำบรรพบุรุษนับว่าเป็นของศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในเผ่าของเขา เขาจะกล้าพูดจาไร้มารยาทเช่นนั้นได้อย่างใด

“แต่คำพูดของท่านเมื่อครู่นี้… ก็หมายความเช่นนี้ไม่ใช่หรือ?”

ผู้อาวุโสอี้อวี่เชิดคางขึ้น

“หึ เมื่อครู่ทุกคนก็เห็นว่าขนนกทองคำบรรพบุรุษลอยไปฝั่งของถวนจื่อแล้ว อีกทั้งมันยังเปิดเส้นชีพจรของถวนจื่อได้อีกด้วย”

เหมือนว่าเปลวเพลิงที่กำลังสุมอยู่ในหน้าอกของผู้อาวุโสอี้กงนั้นกำลังพลุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง จนแทบจะทำให้เขาบ้าแล้ว!

“ต่อให้มันต้องการจะเปิดเส้นชีพจร ก็ต้องรอให้อี้หรานเปิดให้สำเร็จเรียบร้อยก่อน! ในตอนนี้อี้หรานจะทำอย่างใดต่อไปได้อีก!”

กระจ่างแจ้งชัดเจน!

นี่มันจะกำเริบเสิบสานมากเกินไป!

“ความจริงแล้วเรื่องนี้ ค่อนข้างที่จะพูดยาก… โดยในสถานการณ์ปกติทั่วไปแล้วลำดับการเปิดเส้นชีพจรนั้นก็มีอยู่ แต่…เหมือนว่าผู้อาวุโสสูงสุดจะลืมอันใดไปบางอย่าง จึงจำเป็นต้องย้ำเตือนอีกสักครั้งว่า ผู้ที่แข็งแกร่งคือเจ้า”

“ในการเปิดเส้นชีพจรก็เหมือนกัน แน่นอนว่าใครมีระดับสูงกว่าผู้นั้นจะได้เปรียบ”

เมื่อผู้อาวุโสอี้กงได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกมึนงงไปชั่วครู่

หลังจากผ่านไปสักพัก ในที่สุดเขาก็ได้สติกลับคืนมาจนเกือบจะหัวเราะออกมาด้วยความโมโหแล้ว

“อี้อวี่ คำพูดนี้ของเจ้ามันช่างน่าขันเสียจริง เจ้าต้องรู้นะว่า อี้หรานกำลังจะเปิดเส้นชีพจรที่สี่! แต่หงส์ทองคำตัวนั้น เปิดเพียงเส้นชีพจรที่สองเท่านั้น! ใครสูงใครต่ำ แค่มองก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ! เจ้าบอกว่ามันสามารถแย่งโอกาสการเปิดเส้นชีพจรของอี้หรานได้…จะไม่ให้ข้าขำได้อย่างใด!”

ผู้อาวุโสอี้อวี่ลูบปลายคางของตนเอง เหมือนกับไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเขามากนัก อีกฝ่ายหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า

“ใช่แล้ว ท่านว่ามันคือเหตุผลอันใดกันแน่นะ ที่จะสามารถทำให้ผู้ที่เปิดเส้นชีพจรเส้นที่สองเอาชนะผู้ที่เปิดเส้นชีพจรเส้นที่สี่ได้?”

ท่าทางของผู้อาวุโสอี้กงแข็งค้างไปในทันที

อี้เจาพูดขึ้นเสียงเรียบ

“ผู้ที่เปิดเส้นชีพจรต่อเนื่อง สามารถแย่งชิงขนนกทองคำบรรพบุรุษได้ก่อน!”